Alþýðublaðið - 06.03.1966, Page 6
'// y' í-S'ákí.’ * V
• ■••;. • . • : ' ::v-:- •■ ■■• •■-.•.
■; ■ ■
Iliiiililiiiilli
i , ■?-, ,v ,-• - v' • -
,--,v~ vi^/xí-ií. i*-'i'Si, -,
iiil8iiBgiB»
-,, ,,ÍV/-' _ V ?- Xí - y " - j. j,. ,;■ .,fr,rfiCiKrfffýf
^,, :-x- • :••.
'íV«', ■"w ";:
i: ' ;
. ' :
Þó að{ enn séu næstum tveir
mánuðirt til sumardagsins fyrsta
höfum víð þó notið mikiliar veð-
urbiíðu jindanfarna daga. Margir
tala um jað vorið sé á næstu grös-
um, og ‘aliir hlakka til vorsins,
bæði ungir og aldnir, held ég að
segja megi undantekningarlaust.
Það var faliegt á Seltjarnarnes-
inu á föstudaginn var, þegar
blaðamaður og ljósmyndari Al-
þýðublaðsins óku þar um. Að vísu
voru vegirnir ekki sérlcga góðir
fyrir bílana, sólin hafði þýtt
frostið og bíihjólin hálfsukku ofan
í gljúpa vegina á einstaka stað.
Einnig höfðu myndast pollar í
iiolum og dældum. í túninu á
Nesi voru nokkrir hestar og strax
og við komum að girðingunni,
komu þeir töltandi á móti. Þeir
virtust alls ekki neitt hafa á móti
viðtaii né myndatöku, nema síður
væri. Og á sinn hátt sögðu þeir,
að veðrið væri yndislegt, sólin hlý
og falleg og bráðum færi grasið
að grænka. Einn hestanna virt-
ist svo alvanur ijósmyndurum,
að hann stillti sér beinlínis upp -
og hreyfði sig ekki, meðan teknar
voru af honum myndir. Hinir voru
aftur á móti mun ókyrrari, en
jafnframt forvitnari, því að ann-
ar hélt að myndavélin væri brauð
og hafði fullan hug á að leggja
sér hana til munns. Eða kannske
hann hafi bara ekki viljað láta
birta mynd af sér og ætlað að
eyðileggja áhaldið? Vélinni varð
þó bjargað með öllu, sem í henni
var og sést árangurinn hér á síð-
unum.
Þegar við ókum niður Lindar-
hrautina, hittum við þrjá drengi,
sem voru að koma upp úr fjör-
unni. Þeir sögðust hafa verið að
horfa á ísjakana, en úti á fírðinum
flutu margir ísjakar, sem óðum
minnkuðu fyrir geislum sólarinn-
ar. Drengirnir sögðust heita
Viggó, Bjarni og Trausti. Viggó
og Bjarni eiga heima á Seltjarn-
arnesinu, en Trausti var í heim-
sókn, því hann á heima i Hafn-
arfirði.
Neðar í fjörunni við Lindar-
braut voru nokkur fleiri börn að
leik, það er svo margt skemmti-
iegt hægt að finna í fjörunni, alls
konar kuðunga og skeljar, stund-
um krossfiska og ígulker. Og stein-
arnir eru svo sléttir og sumir svo
sérkennilegir í laginu. Enda virt-
ust börnin kunna að meta það.
Ein telpan kom með stóran, þrí-
hyrndan stein, setti hann í bát,
sem þarna var og sagðist ætla að
geyma hann þar, meðan hún leit-
aði að litlum, kringlóttum stein-
um. Aðspurð sagðist hún ætla að
nota steinana í búið sitt. Stóri
steinninn ætti að vera eldhúsborð,
og litlu steinarnir kartöflur. En
vantar þig þá ekki diskana? —•
spurðum við.
— Nei, ég á voða fína gierdiska
með myndum, sem ég fékk í af-
mælisgjöf.
Ilún var auðsjáanlega ekki í
neinum vandræðum með búskap-
inn og var hlaupin í burtu til að
tína fleiri kringlótta steina, áður
en hægt væri að taka af henni
mynd. Og hún var svo upptekin
í steinasöfnuninni, að ekkert
þýddi að kalla í hana aftur. —
Þennan fallega hest hittum við í túninu á Nesi.
Viggó, Bjarni og Trausti í ljörunni við Lindarbraut.
0 6. marz 1966
ALÞYÐUBLAÐIÐ