Alþýðublaðið - 01.05.1966, Blaðsíða 6

FÁ ORÐ birtast jafn títt á prenti
þessa stundina og orðið alúmín
eða ál, eins og nú er farið að kalla
þennan ágæta málm. Oftast birt-
ist þetta orð í sambandi við um-
ræður, að við ekki segjum deilur,
um verksmiðju eina mikla, sem
fjTÍrhugað er að byggja í landi
veru til framleiðslu á téðu efni.
Ekki viljum við blanda okkur í
þau átök. En í tilefni af öllu þessu
kom okkur í hug, að ekki væri úr
vegi að ræða lítillega við suma
af: þeim mönnum, sem við alúmín
fást alla daga og smíða úr því ó-
likustu hluti Við brugðum okkur
inn I Voga, þar sem á vegg hang-
ir skilti eitt mikið :
ALÚMÍNIUM — OG BLIKK-
SMIÐJA, SÚÐARVOGI 42.
— Hvað framleiðið þið helzt
hér? spyrjum við verkstjórann,
Mágnús Tliorvaldsen.
— Þetta ér almenn blikksmíða-
og alúmínium vinna í sambandi
við byggingar. Framleiðsla úr aiú-
míni er einkum í sambandi við
sjávarútveginn. Þarna er um að
ræða pökkunarborð, færibönd,
frystipönnur og fleira í þessum
dúr, en eftirspurn fer ört vaxandi
á þessu sviði. Og Magnús hélt
áfram : Við fáum mest af efninu
fró Þýzkalandi og Rússlandi. —
Þýzka efnið er yfirleitt ágætt,
en það rússneska vill vera mis-
jafnt. — Magnús kvaðst bjart-
sýnn á fyrirhugaðar framkvæmd-
ir varðandi álframleiðslu hér-
lendis, en bætti við : Ég geri mér
engar gyllivonir um, að alúmínið
verði neitt ódýrara, þótt það verði
framleitt hér. Hvernig var það
ekki með áburðinn, átti hann ekki
að verða ódýrari? Eða sementið?
Nei, ég hef enga trú á því. En
hins vegar geri ég mér vonir um
annað þýðingarmikið atriði og
það er, að það ætti að mega reikna
með meira úrvali og fljótari af-
greiðslu.
Það var erfitt að handsama
„strákana,” þeir voru önnum kafn-
ir við störf. Þeir virtust sammála
um það, að þetta væri skemmti-
legt starf, þrifalegt, jöfn vinna
með dálítilli eftirvinnu og ný suðu
tækni gerði starfið léttara og
skemmtilegra.
í KEXVERKSMIÐJUNNI FRÓN
vinna nær 60 manns, mest kven-
fólk. Verksmiðjustjórinn, Ágúst
Jóhannesson, kvað ekkert sérlega
Benedikt: Ný suðutækni gerir
starfið skemmtilegra.
Texti:
Guðbjartur
Gunnarsson
Myndir:
Jóhann
Vilberg.

Á miðju gólfi í stóra salnum
uppi voru nokkrar stúlkur í kring-
um færiband, sem fullt var af
ilmandi kremkexi. Tvær þessara
stúJkna virtust í fljótu bragði
mjög líkar í útliti, ljóshærðar og
sætar. En þegar við ávörpuðum
þær, virtist þeim vefjast tunga
tönn og þær sögðu í bjagaðri ís-
lenzku, að þær kynnu ósköp lítið
í málinu ennþá. Elizabeth og
Margrethe Brown eru ekki aðeins
systur, heldur og tvíburar. Þær
eiga íslenzka móður og amerískan
föður og ólust upp'í Ameríku, nán-
ar tiltekið Kansas City, þar til
þær voru 15 ára og íluttu með
sex, svo að vinnutíminn var nokk-
uð langur. En núna, blessaður
vertu, þetta er elckert orðið, mað-
ur er að gutla í þessu til fjögur.”
Ágústa Einarsdóttir hefur unnið
sex ár í Frón. Og þar sem hún
sat og vigtaði hið vinsæla súkku-.
Elisabeth og Margrethe Brown: íslenzkir strákar t
spennandi að ræða um kexfram-
leiðslu á íslandi á sama tíma og
flutt væri inn útlent kex og selt
í landinu fyrir tugi milljóna. En
er hann vísaði okkur um hina
mjög svo vistlegu sali verksmiðj-
unnar, sáum við ekki betur, en
að framleiðslan væri í fullum
gangi.,
Þórður Ólafsson er sá, sem „eld
í hlóðir ber” og kveikir undir
kötlunum fyrir allar aldir. „Ég er
búinn að vinna hér í 18 ár”, segir
Þórður, gamall trilhiformaður frá
Djúpi. Hann vildi lítið úr því gera,
að hann hefði umsjón með ýms-
um hlutum í daglegum rekstri
verksmiðjunnar. „Ég kveiki undir
ofnunum um sex ieytið, set krem
í vélarnar og undirbý svona eitt
og annað fyrir kerlingarnar.
Hérna áður var alltaf unnið til
laðikex og setti sellófan utan um
pakkana, spurðum við hana um
starfið.
„Ég kann ágætlega við þetta
starf. Þetta er góð vinna, enda
þótt kaupið mætti vera hærra.
Elcki get ég sagt, að ég sé sólgin
í kex,”. sagði Ágústa og brosti.
„En ég get bragðað eina og eina
köku ennþá. — Starfsfólki hefur
fækkað talsvert við það, sem var,
áður en innflutningur hófst á út-
lenda kexinu. En hérna uppi er
ágætt að vera. Niðri er oft erfitt.
Ýmislegt sem þar er unnið, er
varla kvenmannsverk.”
Starfsmenn Alumín- og blikksmiðjunnar: Frá v. Magnús Thorvalds en, verkstjóri, Kormákur Bragason, Reynir Helgason, Gunnar Jó-
hannsson, Benedikt Jóhann sson, Guðlaugur Kristinsson.
móður sinni heim til íslands fyr-
ir tveimur árum.
„Við kunnum alveg prýðilega
við okkur hér,” sögðu þær báðar,
„og hér ætlum við að vera kyrr-
ar.” Þetta er annar vinnustaður-
inn, sem við reynum hér og lík-
ar vel.” Margrethe liefur þó of-
urlitla athugasemd fram að færa
um íslenzku piltana: „Þeir drekka
allt of mikið,” sagði hún. En syst-
ir iiennar var ekki eins gagnrýnin
og sagði aðeins: „Mér finnst þeir
ágætir.”
„Blessaðir verið þið ekki að
taka myndir af okkur,” sögðu þeir
Sigurður Erlendsson og Karl Vil-
hjálmsson, þar sem þeir mund-
nrðit kúbein og vélsög eina mikla
niðri á bryggju. „Við erum bará
1. maí 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ