Alþýðublaðið - 13.08.1966, Blaðsíða 5

MINNINGARORÐ:
Loftsson
„Kynslóðir koma, kynslóðir
fara, allar sömu ævigöng.”
Dagar koma. Dagar fara. Hægt
og hægt en þrotlaust máir móða
tímans hvert spor.
Einn í dag annar á morgun. Ein
um flutt er árdagskveðja öðrum
sungið dánarlag.”
Þau eru orðin mörg andlitin
sem brostu við manni á „Bakkan
um“ fyrir 20 árum, sem nú eru
Ihorfin og fagna ekki framar dags-
ins ljósi og igleðjast yfir geislum
morguns éða vinarorði.
Vart er nokkurt hús meðfram
„götunni" að ekki blandizt þar
tregablandnar minningar um
horfna vini ljúflegum fögnuði,
þegar heilsað er í stuttri heim
sókn nú.
Hversu hugljúfir voru þeir ekki
eða þær, þetta góða fólk í önn
sinni fögnúði sínum eða harmi,
vináttu sinni og gestrisni.
Meðal þeirra ógleymanlegustu
verður að ýmsu levti vinur okkar
Bjarni Loftsson í Kirkjubæ.
Ekki er það vegna auðs' né
frægðar cg því síður valds og veg
semdar. Bjarni sótt’st aldrei eft-
ir neinu slíku. Hans æðsta þrá
var á vegum góðlejkans,
Gleði hans var að gleðja aðra
ef hann hélt sig hafa einhver
tök á bví. og helzt bá. sem voru
veikir eða einmana. Þar eat hann
verið eins og fulltrúi Guðs. Og
oft nærri alitaf bevnr fundum okk
ar bar saman var hann að koma
frá eða fara til einhverrar siúkrar
konu eðá gleðia einhvern einsfæð
ing.
Umhyggjia Bjarna Loiftssonar
fyrir gömlu fólki var slík, að hann
hefði verið tilvalinn formaður líkn
arstarfs nefndar í söfnuði þar sem
slíkt starf er skipulagt eins og nú
er byrjað á sumsstaðar.
Það var eins og hann skynjaði
á sérstakan hátt umkomuleysi og
örorku annarra.
Bjarni var einhver tryggasti
vinur, sem hægt var að eignast.
Eftir að við komum sufSur, heim
sótti hann okkur áriega og var
þá svo barnslega glaður, ekki sízt
ef hann færði einhveria ejöf, til
safnaðarstarfs eða kirkjubygging
ar. í skangerð hans og brosum
sönnuðust orð Drottins: „Sælla
er að gefa en biggia.”
Væri liæet að h'.jgsa sér meiri
barnavin en hann var? Það tel ég
ólíkleet. Og mörg eru bau orðin
börnin. sem um leneri eða
skemmri tíma dvöldu á heimili
þeirra híónanna Biarna og Guð
rúnar. Þar nutu bau svo innilegr
ar umhvgeíu. að ég veit að mörg
um þeirra finnst litlj hærinn bak
við kirkiuna oe iðiuveríð hafa ver
ið sem konnnpshöU Hiörtun eiga
sínar halUr sem enginn arkitekt
getur teíknað
Aldrei kom Biarni cvo að hann
ekki ..tæki laeið“ með oreelinu í
einhverinm fallei'nim sálrni. Sæl
ustu s+liririir ;hanc voru i söng Og
tónlistin var hans +öifr,aheimur
Þar Wr líkt OP allt lmgi onið
fyrir honiim 0» hor vat hann skák
að möreum. sem t.öldnzt miklu
snjallari í ýmsum andjegum íþrótt
um. Honum virtist lejkur að syngja
undirrödd, ef hann þekkti lag-
ið á annað borð. Og hann hafði all
taf fallega rödd, sem aldurinn virt
ist ekki geta rænt hann.
Og vel man ég hann í kirkjunni
þegar helgiblær auðmýktar og til
beiðslu hafði breitt einhvern
ljóma um enni hans og ásjónu
með sérstökum friði og himin-
kyrrð.
Bjarni Loftsson.
Æviatriði hans eru mér ekki
kunn, áður en við sáumst fyrst
fyrir 23 árum. En eftir það átti
hann litið og friðsælt heimili með
konunni sinni. Guðrúnu Jónsdótt
ur. Hann og þau bæði áttu oft við
sjúkleika og örmegni að stríða.
En marga sigra gaf Guð þeim í
bæn og trú barnslegra og leitandi
hjartna. Fyrirbæn var honum líkt
og svalandi uppspretta krafts og
líknar, og hann var sannfærður
uih, að Drottinn algæzkunnar
mundi leysa anda hans úr fjötrum
efnis án angistar og þrauta.
Ég vona að svo hafi orðið. Drott
inn vakir. Drottinn elskar.
„Sælir eru hjartahreinir, því að
þeir munu Guð sjá.“ Það var á-
reiðanlega e'Þlcunnarorð, sem
mætti tiieinka þessum hlýlynda
barnglaða vini okkar,
Ég bið eigmkonu hans og ætt
ingjum huggunar og styrks. Og
við þökkum h.iartanlega hugþekka
samfylgd, Hann var islenzkur al-
þýðumaður, sem hafði tileinkað
sér innsta kjarna kristins dóms,
liinn barnslega kraft góðleikans.
Árelíus NTíelsson.
□
Ég b.ióst ekki við því að kvöldi
miðvikudagsins 3ja ógúst s.l þeg-
ar ég kvaddi Bjarna Loftsson
Kirkjubæ — að vísu ekki hraust-
»n — bað hafði hann ekki verið
um árabil, en glaðan og hressan
— að betta yrðu okkar síðustu
samfundir. — Svo skammt er
mil’i lífs og hels. —.
Slíkar andlátsfregnir hitta okk-
ur jafnan óvænt og hart. Og þó
er þetta alltaf að gerast í kring-
um okkur. Án tillits til óska okk-
ar og vona, án tillits til framtíðar
áætlana eða heimanbúnaðar.
Bjarni Loftsson var áreiðan-
lega einn þeirra manna, sem
ekki var vanbúinn slíku kaíli
svo framarlega sem grandvarleiki
í samskiptum manna á meðal —
góðvild til allra, sem höllum fæti
standa í lífsbaráttunni — og fóm-
fús vilji til að leggja hverjn
góðu málefni lið — eru talin til
mannkosta og metin til inneignar
á æðra sviði tilverunnar.
Kunningsskapur okkar Bjama
Loftssonar hófst, eftir að hann
fluttist búferlum til Éyrarbakka
og hafði komið sér fyrir í Kirkju-
bæ — bænum, sem jafnan síðan
hefur skorið sig úr, fyrir sérstaka
snyrtimennsku og natni hjónanna
bar — jafnvel það eitt, hvern-
ig þau hafa búið að heimili sínu
vitnar um mannkosti þeirra og
hreinleika — í hug sem og starfi.
Bjarni Loftsson var fæddur og
óist upp til fullorðins ára í ein-
hverri fegurstu sveit Ámessýslu
— Gnúnverjahreppi, þar unni
hann hverjum bletti, þar hafði
hann unnið hörðum höndum, og
háð lífsbaráttu alþýðum.annsins
fyrir afkomu sinni og vanda-
manna sinna, enda var Steinsholts
heimilið og börnin þar jafnan í
huga hans, eins og það væri
hans heimili og hans börn sem
bar uxu úr grasi. Þar átti hann
’íka jafnan að mæta innilegasta
ástríki og þakklæti.
Þó að rætur Bjarna væru sterk-
sr og stæðu djúpt í ótthögum
hans, var hann samt heilsteypt-
"r og trúr borgari Eyrarbakka.
Hann mátti hvergi vamm síns
'"’pgðarlags vita, var jafnan til-
búinn til að vinna því það, sem
hann gat og síðustu árin mest
+il þrifnnðar og hreinlætis —
“ins og hngur hans stóð til í
hverju starfi.
Kvnni okkar Biama hafa ver-
ið náin og trú alla tíð, og mér
“r nær að halda, að Eyrarbakki
bafi fáa átt, er báru hag bvggð-
arlagsins meirá fvrir brjósti eða
voru áhucasamari fyrir allri vel-
eengni bess. Pvrir það ber okkur
öllum að bakka.
Bjarni I.oftsson var ekki með-
al þeirra manna, sem sækiast. eft-
ir að komast til hárra metorða
“sa skina valdamiklar stöður í
bióðlifinu. Hann var alþýðumað-
urinn, verkamaðurinn sem Ieggu\
grunninn að þióðfélagsbvgging-
nnni, yinnur að framleiðslunni,
MónustustÖrfunum, sköpuninni í
bióðlífinu. Og betta er sannar-
lega ekki þýðingarminnsta hlut-
verkið — Þegar það þá l>ka er
unnið af beirri samvizkusemi,
natni og trúmennsku, sem Bjarni
sóndi i hveriu verki.
Er það ekki líka þýðingarmest
af öllu að ganga svo um garða,
að aðrir geti nokkuð af því lært,
hvar í verki, sem staðið er? Ég
held að það sé bezti árangur í
Tífcstarfi hvers manns. —
Ég kveð þig Bjarni Loftsson
með innilegu þakklæti fyrir löng
og góð kvnni um leið og ég færi
vandamönnum bínum og þá sér-
ctaklega eft.irlifandi konu. Guð-
rúnu Jónsdót.tur, hjartanlegustu
samúðarkveðiur.
Vígfús Jónsson.
Punt'istráið hefur orðið mörgum feimnum manninum til
aðstoðar. Eins og kunnugt er má þegar alit annað prýtur,
grípa punlostrá og naga það duglega. Myndina hér að ofan
tók Ólafur Ragnarsson fyrir nokkru.
Lax- og silungsseiði
Ráðgert er að selja lax- og silungsseiði frá
Laxeldisstöð ríkisins í Kollafirði nú á næst-
unni, og ef til vill laxahrogn í haust. Þeir
sem áhuga hafa á kaupum á slíkum hrogn-
um og seiðum, sendi inn pantanir sínar fyr-
ir 20. ágúst til VeiðimálastofnunarinncÆ,
Tjarnargötu 10, Reykjavík.
Laxeldisstöð ríkisins
13. ágúst 1966 - ALÞÝÐUBLAÐI9 5