Alþýðublaðið - 13.08.1966, Blaðsíða 16

Fróðleiksfýsn
um eigin hag
a
Eitthvert uppbyggilegasta lestr-
arefni isem blöðin bérlendis
bjóða upp á eru viðtöl við út-
tendinga, sem dvalið hafa hér
lengri eða skemmri tíma, oftast
skemmri, og ihafa þessir útlend-
ingar nær undantekningarlaust
„tekið ástfóstri við land og
írjóð“, og fjalla viðtölin nær ein-
göngu um ágæti okkar sjálfra.
Ekki er gott að vita 'hvort
'blessaðir útlendingarnir vilja
ekki um annað tala við íslenzka
blaðamenn eða að þeim sem skrifa
nSður hólið finnst ekki taka að
iháfa annað eftir viðmælendum
sínum. Þessi tugga er nær alltaf
hin sama íhvort sem talað er við
frá nágrannalöndum okkar eða
fjarlægari heimshornum. Byrjað
er á að kynna tiltekinn íslands-
vin, sagt frá hvaðan hann er úr
veröldinni og livernig hann sé á
litinn. Síðan er skýrt frá hvers
Ifonar sérvizka réði því að mað-
urinn réðist í íslandsferð. Og svo
kemur það. Á íslandi eru falleg-
ustu stúlkur í heimi og jafnan
fylgh' á eftir að einnig séu þær
frjálslegastar allra stúlkna og
hezt klæddar. Maturinn er betri
hér en í nokkru öðru landi og'
loftið einstaklega tært og gott,
og ekki má gleyma vatninu, sem
•ekki er verri en alvörubjór ann-
ars staðar.
Undrunin yfir því að svo fá-
menn þjóð skuli getað lifað
mfenningarlífi í svo stóru landi
er alveg yfirgengileg. Og þá er
hitaveituundrið ekki dónalegt til
uð segja frá. Að Revkjavík sé
faílegasta og bezt byggða borg í
llieimi ætti varla að koma okkur
á óvart fremur en að íslenzku
hestarnir séu duglegir að klöngr-
ast yfir hraun. Ofurlítin skugga
ber þó á eitt í hámenningaiTÍk-
inu. bað eru vegirnir. Þykja þeir
í verra lagi, en ávallt eru borin
'unvrsl á sárin og tekið fraro að
kraftaverki gangi næst að fá-
roenna þióðin á norðurhiara liafi
bolmagn til að leggja alia löngu
vegina, og séu þeir furðugóðir
iníðað við aðstæðui'. Á verðlag
er aldrei minnst í svona viðtöl-
um, enda tænast hrósvert að það
skuli vera mest í heimi.
Um gáfnafar og bókahneigð
Jatidans barf varla að minnast,
enda ekkert sjálfsagðara en vig
skörum þar fram úr eins og á
öðrum sviðum. Að vísu minnast
Skandinavar eitthvað á amerí-
kaníseringu og þá einkum hjá
unga fólkinu. Hvað þetta nú er
vita Skandinavar einir, enda telja
þeir allt sem miður fer hjá peirra
unglingum vera komið frá heims-
álfunni í vestri, hvort sem það
er bítlahljómsveit frá Englandi,
táningatizka frá sama landi,
heimatilbúin ofbeldishneigð, dað-
ur fullorðna fólksins við enska
tungu og jafnvel fi-jálslyndi
í ástarmálum, sem vera mun í
betra lagi í fyrrgreindum lönd-
um. En þetta er útúrdúr.
Merkilegast við þessar upplýs-
ingar um okkur sjálfa er að sú
staðreynd að fróðleiksfýsn er
tæpast eins mikil og við viljum
sjálfir af láta. íslandsaðdáend-
urnir virðast aldrei spurðir um
eigin heimkynni, eða yfirburði
fólks og náttúru þar, eða annnn
fróðleik sem þetta fólk gæti
miðlað okkur. Það einasta sem
við höfum áhuga fyrir er hvað
því finnst um okkur, og auðvitað
nær áhuginn ekki lengra en að
því sem við höfum fram yfir aðr-
ar þjóðir, sem reyndar sýnist ansi
margt.
Nú má vel vera að allt þetta
sé satt og rétt sem um okkur er
sagt, jafnt mannfólkið sem nátt-
úruna, hitaveituna, hestana, Loft-
leiðir og allt hitt. En þætti okk-
ur ekki undarlegt að lesa viðtal
við íslending í erlendu blaði þar
sem ekki væri á ísland minnst
en maðurinn ætti varla orð til
að lýsa hrifningu sinni á lesend-
um tiltekins blaðs og öllu því
sem þeim við kæmi?
Hætt er við að brúnin mundi
síga á eánfiverju mikilmenninu
hér á landi við slíkan lestur, eða
að sá grunur læddist að þeim
sama að blaðamaðurinn, sem
gekk frá viðtalinu krítaði vel
liðugt og kynni þá göfugu Jist að
Ijúga með þögninni um þau atr-
iði sem honum sýndist.
Milli grátkviðanna reyndi
hún að skýra fró sambandi
sínu við Hamilton og bar bon
um mjög illa söguna. Hún sagði
að hann væri illa innrættur,
elskaði að tala um sjálfan sig,
æti gulrætur í tíma og ótíma
og svæfi í klæðskerasaumuð-
um náttfötum ....
Tíminn.
4*
Ég sárvorkenni aumingja
ungu stúlkunum nú til dags.
Það er áreiðanlega ekkert sæld
arlíf hjá þeim að fylgjast
með tízkunni. Samkvæmt henni
eiga þær»að líta út eins og
stelpur, en klæða sig eins og
strákar ....
Ég spurði kallinn í bríaríi
um daginn .livort hann vissi
hver hefði fundið upp ginið.
— Ætli það hafi ekki verið
einhver, sem var búinn með
viskíið sitt, svaraði hann um
hæl ....
Filippía frænka ....
Alltaf eru þessir karlmeim
eins. Ég veit um eihn sem eign
aðist erfingja um daginn. Þeg
ar hjúkrunarkonan hringdi til
hans og sagði honum tíðindin,
spurði hann: — Og hvað var
hann gamall?
nui
Þú verður að venja þis af að rífast um stjórnmál við við-
skiptavinina . . .