Alþýðublaðið - 22.10.1966, Blaðsíða 13

IÆJARBÍ
«ím« 50184.
í fötsp©r Zörros-
Frumsýningr.
the.
P Grande
■■ Mt
mect farvefilm
seaRs srt.'VNN
Spennandi CinemaScope Jitmynd
Aðalhíutverk:
Sean Flynn.
sonur Errols Flynn.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
Sumarndttin
brosir
KOM£OIE
MEO
EVA
DAHLBECK
Gunnar
bjornstrand
U LLA
JACOBSSON
HARRI ET
ANDERSSON
MÍBOIT
CARLOUIST
Jarl Kulle
Verðlaunamynd frá Cannes,
gerð eftir Ingmar Bei-gman.
Sýnd kl. 6.45 og 9.
FÍFLIÐ
Með Jerry Lewis
Sýnd kl. 5.
Koparpípur ©g
Rennilokar
Fíttings
Ofnakranar
Tengikranar
Slöngukranar
Blöndun a rtæk i
Burstafell
KyffJfing.av0ruvcrT.lun
íléttarholtsvegi 3 •
SímJ S 88 40
hafði bjargað honum frá fjár-
hagserfiðleikum fyrir mörgum
árum. Nei, hún var sú eina, sem
iiann elskaði og gat ekki sært en
samt barðist hatrið um i honum.
Hann hafði álitið að hann hefði
gott tak á bróður sínum og þess-
ari laglegu rólegu stúlku, sem
hann vildi eignast.
Hann gekk til dyra, — við
sjáumst seinna, sagði hann, en
Jenny rétti fram höndina.
— Farðu ekki, Stephen. Það
liggur ekki á. Hún fann skyndi-
lega til vorkunnsemi með hon-
um. Stephen var ekki vondur
maður og nú var hann lítill að
sjá.
Meðan hann gekk niður stíg-
inn leit hann til kirkjunnar. Það
var daufur ljósglampi þar inni,
en hann hirti ekki um það.
Síðar velti hann því fyrir sér
hvort allt hefði ekki breytzt, ef
hann hefði farið þangað inn!
Inni í kirkjunni var Lennie
Green og hann stóð undir ljós-
inu meðan hendur hans flettu
ákaft þunnum, stórum blaðsíð-
unum.
Hann hafði beðið smástund
eftir að ljósið í dagstofuglugga
prestssetursins var slölckt og
starað fram fyrir sig. Lennie var
skarpur og hann vissi ómeðvitað
að forsjónin liafði lagt upp í
hendur hans stórkostlegt vopn.
Hann var að liugsa um skamm-
irnar sem móðir hans hafði látið
dynja á honum. Einhver kjafta-
skjóðan hafði sagt honum, að
sonur hennar væri með „slæmri
stúlku” og mamma hans hafði
hamast og látið öllum illum lát-
um af því hann lofaði ekki að
hætta við hana. Hann vissi líka
að mamma hans hafði farið á
prestssetrið, því einn vina hans
hafði séð hana koma þaðan út.
Hann vissi einnig að þá hafði
presturinn ekki verið heima.
Lennie Green gróf hendurnar
enn dýpra í vasana og gekk á-
lútur út úr garðinum og yfir að
kirkjunni án þess að vita eigin-
lega hvert hann var að fara.
Einmitt þegar hann gekk út um
hliðið kom honum dálítið til hug-
ar og hann nam staðar.
Hann skildi sýna þeim í tvo
heimana — þessu pakki með
prédikanir og skammir! Hann
skildi sýna þeim að Lennie
Green vissi að þau voru ekkert
betrj en hann, — þau voru sjálf
syndug!
Hann gekk rólega upp að
þykkum eikardyrunum og, snéri
varlega stórum látúnshringnum.
Dyrnar opnuðust, þvi kirkjan var
höfð opin, ef einliver vegfarandi
vildi koma þangað inn og biðja
í friði. Það var dimmt inni, hann
gekk upp að altarinu. Nú vissi
hann, hvað hann ætlaði að gera.
Sem drengur hafði hann sungið
í kórnum þangað til slæm hegð-
un hans hafði valdið því að fyrir
rennari Michaels hafði rekið
hann. Hann vissi hvað slökkvar-
inn var og gat kveikt á lampan-
um, sem var yfir stóru leður-
bundnu biblíunni. Hann fletti
hverri blaðsíðunni af annarri
meðan augu hans brunnu af
reiði og auðmýkingu.
Hvað var textinn um eigin-
konu bróður þíns? Hann snérist
á hæl, tók krítarmola og gekk
að sálmatöflunni, en þar skrif-
aði hann stórum stöfum og mjög
greinilegum:
„Þú skalt ekki girnast systur
eiginkonu þinnar!”
Þetta hlaut að vera nóg til að
koma af stað kjaftasögum um
prestinn og eiginkonu hans!
FIMMTÁNDI KAFLI.
Ruth oBurne gekk hratt inn
á járnbrautarstöðina og um leið
sá hún græna merkið við Lund-
únalestina. Það var að koma
lest og hún gat enn náð henni,
ef hún flýtti sér. Hún keypti
miða og náði á pallinn rétt um
leið og lestin kom. Ruth stökk
inn og sá sér til mikils léttis
að klefinn sem hún kom inn í
var tómur og nú settist hún feg-
in yfir að hvergi voru forvitin
augu að virða hana fyrir sér.
Hún hafði alveg óvænt ákveðið
að ganga að stöðinni eftir að hún
fór frá prestsetrinu reið og ör-
væntingarfull.
Þetta var hraðlest og skömmu
síðar kom hún inn á járnbraut-
arstöðina. Þaðan gekk hún hratt
eftir skuggalegri, illa lýstri götu.
Hávaðinn frá umferðinni var um-
liverfis hana. Henni fannst hún
komin heim. Það var dásamleg
tilfinning.
Hana langaði til að sjá ljósin
og fólkið, en hún 'hafði ekki tíma
til þess. Hún var hinigað komin
til að finna Derek Gair — föður
sonar hennar — hún mátti eng
an tíma missa.
Hvað hafði fengið hana til að
fara frá Gransham til London
og hraða sér eflir götunum, sem
lágu til Blomsbury, þar sem hann
bjó? Hún vissi það eitt að þetta
var flótti, flótti frá þeim erfið
leikum, sem biðu hennar heima
fyrir.
Derek hlaut að geraéitt’hvað ef
hún gæti fundið hann. Þó hann
vildi varla við hana tala var
hann þó sá eini sem hún gat leit
að til. Eina mannveran, sem ef
til vill myndi Ihjálpa henni.
Þegar hún beygði fyrir hornið
greip hún andann á lofti. Hve
oft 'hafði hún ekki gengið ná
kvæmlega sömu leið eftir lokun
á kvöldin og flýtt sér, af þvi að
Derek beið eftir henni og þau
gátu gleymt stað og stund um
tíma.
Hún hægði á sér þegar hún kom
að dyrunum.
— Hvað ætli hann segi?.
— Vissi hann að hún var gift
Allt sem hafði gerzt þessi tvö
ár síðan þau skildu?
Hún gekk upp brattan stigann
og leit á nafnspjöldin við bjöll
urnar, en þau voru óhrein og
ólæsileg og hún sá ekki hvort
nafn hans stóð þar enn. En bún
þekkti bjölluna — miðbjölluna
— og hún heyrði hringinguna
fyrir innan þegar 'hún þrýsti á
hnappinn.
Hún hélt dauðahaldi um tösku
sína og það var slíkur kökkur
í hálsi hennar að hún efaðist
um að hún 'gæti talað. Hana lang
aði eiginlega mest til að hlaupa
aftur til Gransham eða týnast
í mannfjöldanum á götunum.
Svo heyrði hún fótatak, dvrn
ar voru opnaðar og liós lvsti
upn ganginn. En Derek stóð ekki
fyrir framan hana heldur ókunn
ur. maður, ungur kraftalega vax
inn maður með stór svört horn
spangargleraugu.
— Afsakið — mig langar til
að tala við hr. Gair — Derek
Gair — Er hann heima? Hún
talaði óvenjlega lágt.
Maðurinn hristi höfuðið. —
Hann flutti héðan fyrir löngu.
Hann ætlaði að skella á hana en
hún rétti fram höndina.
— Getið þér sact mér hvert
hann flutti? Ég verð að finna
hann — það er mjö'g þýðingar
mikið
Maðurinn hikaði og leit á bók
ina, sem hann hélt á. Henni
fannst einhvernveginn að hún
hefði truflað hann mjög mikið
við nám 'hans. Svo yppti hann
öxlum.
— Ég held að hann 'hafi skil
ið eftir heimilisfang þegar hann
flutti. Ég skal leita að því.
Hann snérist á hæl og fór upp
stigann aftur meðan hann ba'ð
hana um að bíða fyrir utan.
Biðtíminn fékk hana til að
hv'i^hast þess, som var liðlið.
Þegar hún lét aftur augun sá
hún Derek koma niður tröppurn
ar Ijómandi yfir að sjá hana.
Hann var grannur og ljóshærður
með glaðvær blá augu og smit
andi hlátur.
Hann var rólegur, laus við alla
metorðagirnd og langaði ekki til
>að komast lengra en í þá stöðu
við mig kæra Jenny Mundu eft
ir skeytinu. Ég þarf aðoins að
ganga til bróður míns og — —
Hún sleit sig lausa. — Það er
of seint, sagði hún rólega. Hann
veit allt. — —
Hann fölnaði en starði á hana.
Eg trúi þér ekki. Þú ert að gabba
mig.
— Nei, við fórum á bama-
heimilið og sáum drenginn. Ilún
leit í augu hans. — Eg lýg ekki,
ég hefði aldrei stefnt hjónabandi
þeirra í voða.
Hann svaraði engu. Hann
vissi að hún var að segja satt.
Hann fékk sér sígarettu með
titrandi höndum.
Fynr augnabliki síðan hafði
valdið yrði hans. Nú var ekkert
eftir. Hann hafði engin tök á
bróður sínum — eða á Jenny.
Hann stóð jafn illa og fyrr.
Hann andaði djúpt. Vitanlega
gat hann gert hneyksli. Hann
gat sagt borginni að prestsfrúin
ætti lausaleiksbarn.
En það var ekki til neins, —
það yrði slæmt fyrir hann sjálf-
an — og fyrir mömmu hans.
Jafnvel þó hann hataði bróður
sihn sem hafði fengið allt, gat
hann ekki sært móður sína.
Hún var sú eina sem hann elsk-
aði. Hann minntist allra þeirra
skipta, sem hún hafði varið hann
fyrir reiði föður hans í skólan-
um, þegar hann hafði gert eitt-
hvað af sér og hvernig hún
sem hann hafði hjá bílasölunni
Fyrst eftir að hún kynntist hon
um hafði hún reynt að fá hann
til að skipta um stöðu og það
var ekki fyrr en eftir að hún
hafði þekkt hann lengi sem hún
skildi að 'bann hafði svo lítil pen
inga ráð vegna þess að hann
sendi peninga heim til konu sinn
ar.
Það hafði eiginlega ekki ver
áfall fyrir hana þegar hanít sagði
''■henni það. Það var engu lfkara
'en hún hefði vitað það á því,
ihve tregur hann var til að tala
um sitt fyrra líf. Þegar hún
fékk að vita það vildi hann að
þau hættu að hittast en þá var
það of seint. Hún elskaði hann
svo 'heitt að það eina sem hún
gat hugsað um var að vera í ná
vist hans.
Hún minntist greinileca kvölds
ins sem hau höfðu setið saman í
veitingahúsinu í Soho og talaði
saman án þess að komast að nokk
urri lausn. Þrátt fyrir það langa
samtal 'hafði Derek harla fátt að
segja um si'tt fyrra líf neiúa
að hann væri kvæntur. . . að
hann gæti ekki gengið að eiga
hana Henni var þá þungt um
hjartarætur því 'hún elskaði hann
svo óendanlega heitt að hún gat
ekki sagt annað en að hún vildi
gera hvað sem væri ef liún að
eins fengi að vera hjá honum.
Hvert einasta smáatriði þessa
kvölds lifði í endurminningum
hennar svo skírt og greinilegt
eins og hefði það gerzt í gær.
Allt meðan hún beið í litlu for
stofunni við húsið sem hann
hafði búið í. Hún sá fvrir sér
rauðgullinn bjarma kertanna á
dúknum, rauðvínsflöskuna, sem
stóð á.borðinu og alvörusvip Der
eks.
Þau héldu áfram að 'hittast og
vera saman öllum stundum —
stundum sem voru ým'st glaðvær
ar eða alvarlegar. en Ruth gladd
ist yfir að fá að hitta Derek.
Hún hafði aldrei lifað það af
að missa hann.
Svo komst hún að því að hún
22. október 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13