Dagur - 04.10.1997, Page 7

LAV GAKDAGUR 3.0KTÓBER 19 9 7 - VII

að. í>ú bara sagðir, „það er ekkert
að mér, ég er bara svolítið þreytt
og slöpp, það bara líður hjá.“
Lengi vel höfðu veikindi þín liðið
hjá, en enginn er svo hraustur að
ekki láti undan ef ekkert er að
gert og því miður var ekkert að
gert fyrr en sjúkdómur sá er plag-
aði þig hafði tekið of stóran toll af
þínu þreki.
Af hverju léstu okkur börnin og
fleiri sem á heimili þínu bjuggu
alla tíð ekki hjálpa þér meira við
hin erflðu heimilisverk og af
hverju gastu ekki kvartað meira
þegar eitthvað bjátaði á? Nei það
var ekki þinn stíll að kvarta eða
biðja aðra að óþörfu, þú bara
vannst þín verk.
Sennilega værir þú á meðal
okkar ef þú hefðir kvartað og beð-
ið aðra, það vantar aldrei meira
en nú góða móður og ömmu í
þennan heim.
Seinustu tvö árin eða svo dvald-
ir þú í Hlíðarbæ á daginn sem er
heimili fyrir þá sem misst hafa
minnið. I Hlíðarbæ líkaði þér af-
skaplega vel enda fann starfsl'ólkið
þar að þú vildir taka til hendinni í
eldhúsinu og fékkstu að gera þar
ýmis störf sem var þér mikils virði.
Alltaf sama eljan.
Ég vil þakka starfsfólki Hh'ðar-
bæjar fyrir þína hönd og fjölskyld-
unnar fyrir frábæra umönnun og
alúðiegt viðmót.
Þegar heilsu þinni fór hrakandi
kom aldrei neitt annað til greina
en að hugsa um þig heima meðan
nokkur tök voru á, enda vissi ég
að þú vildir ekki fara á vistheimili
nema daglangt. Eins og fyrr segir
hjálpaði Matti okkur mjög mikið
og varð til þess að ég var ekki eins
bundinn.
í sumar varstu hjá mér á æsku-
Afi minn.
Ártöl hafa verið mér svolítið
hugstæð allt frá unga aldri. Ég
var ekki hár til hnésins þegar ég
uppgötvaði að fæðingarár þitt,
1911, var býsna merkilegt ár.
Ilvers vegna? Jú, Skúli Magnús-
son landfógeti var fæddur 1711
og sjálfur Jón Sigurðsson 1811.
í>ú varst sem sagt beint framhald
af þeim tveim, ályktaði ég. Skúli
fógeti, Jón forseti og Pálmi í
Odda.
Ég var reglulega stoltur af að
eiga afa sem var svona nátengd-
ur hinum glæsilegu hetjum ís-
landssögunnar. Þú brostir nú
bara góðlátlega er ég skýrði þér
frá þessari, að mínu mati, stór-
merku staðreynd, en ég held
samt að þú hafir bara verið
nokkuð ánægður með þetta.
Þú varst hljóður. Það var ekki
þinn siður að ganga til verks með
offorsi eða óðum huga. Allt var
ígrundað rækilega, og öll störf
inntirðu af hendi hljóðlega og lip-
urlega, og af þeirri vandvirkni
sem einkenndi þig frá fyrstu tíð.
„Vertu trúr yfir litlu“ stendur ein-
hvers staðar skrifað, og það eru
orð sem eiga við þig öðrum frem-
ur. Enginn hlutur, ekkert verk var
svo smátt, svo lítils virði, að það
verðskuldaði ekki fyllstu natni
þína og virðingu. Væri þér falið
eitthvert viðvik, gátu menn verið
vissir um að það yrði óaðfinnan-
lega af hendi leyst. Nákvæmnin
var ætíð slfk, að ekki mátti skeika
millimetra. Þér var líka margt
verkið falið, og á allt lagðir þú
gjörva hönd, hvort sem það voru
lúin reiðhjól nágranna, dælduð
bretti á bílum sveitunga, loðnir
slóðum okkar fyrir norðan og var
það ánægjulegur tími.
Ég hef alltaf verið hissa á þeim
sem ekki vilja hugsa um foreldra
sína þegar halla fer undan og hef-
ur mér alltaf fundist það fólk frek-
ar fátækt.
Á meðan ég hef verið að pikka
þessi orð á tölvuna mína mamma
mín hafa runnið mörg tár niður
kinnar, enda er það mín skoðun að
sá Sem ekki syrgir móður sína hafi
aldrei átt neina móður. Og hver á
nú að hugga lítinn karl eins og
litla drenginn forðum?
Sennilega er það tíminn og trú-
in sem mildar sorg og sút.
Svo kom að því að kraftar þínir
þrutu, þú varðst orðin svo óskap-
lega, óskaplega þreytt að þú gast
ekki meir, lagðir augun aftur og
sofnaðir mjög mjög fast eftir lang-
an og strangan vinnudag og nú
þarftu að sofa afskaplega lengi.
Þú eyddir þínum síðustu kröft-
rnn í það að spyrja eftir mér því ég
hafði verið fyrir norðan.
Ég var hjá þér mamma mín og
hélt í höndina á þér síðustu stund-
irnar.
Þegar þú kveður þexman heim
ertu vel stæð móðir, amma og
langamma, átt marga afkomendur
sem alhr dáðu þig og virtu, skuld-
laus og sátt við allt og alla.
Ég er alveg sannfærður um það
að í Himnaríki hefur verið beðið
eftir shkri konu tO að hugsa um
börn og heimili.
í dag kveð ég þig mamma mín í
hinsta sinn með miklum söknuði.
Megir þú hvíla í friði.
Þinn sonur Stefán.
Undirritaðm- kynntist Ragnheiði
Eiríksdóttur á gömludönsunum í
Alþýðuhúskjallaranum haustið
Pálmi
kollar bæjarbúa eða brotnir
bókakihr. Þér sveið að sjá menn
kasta til höndum við störf sín, en
að sama skapi glöddu þig hlutir
sem unnir voru af alúð og vand-
virkni. Þessi þáttur var afskap-
lega ríkur í þér, afi, og var senni-
lega það sem mótaði þína lífs-
skoðun mest. Þetta skein alls
staðar í gegn. Meira að segja við
guðsþjónustur. Þú hafðir á orði
að hann séra Jón Helgi væri sér í
lagi „verkhygginn“ við fermingar,
og einnig vakti athygli þína hve
jarðarfarirnar voru „snyrtilegar“
hjá honum, eins og þú orðaðir
það.
Þú hafðir þínar meiningar. Á
pólitfk og ýmsu öðru. En þú varst
svo sem ekki mikið að flíka þeim
dags daglega. Þú stóðst ekki í há-
vaðarifrildum við menn á götu-
hornum út af þessu og hinu smá-
ræðinu. Það var ekki þinn stfll.
Einstrengingsháttur og virðingar-
leysi áttu ekki við þig. Þér varð
hins vegar ekki svo auðveldlega
þokað frá þinni sannfæringu, þótt
þú af meðfæddri kurteisi hlustað-
ir alltaf á rök annarra.
„Mennt er máttur" er spak-
mæli sem þú hafðir mjög að leið-
arljósi. Sjálfur naustu afar tak-
markaðrar skólagöngu; nokkrir
vetur í farskóla Helga gamla Sím
voru nú allur obbinn. En það var
góður skóli, og er ekki ofsögum
sagt að fróðleikurinn sem svarf-
dælsk ungmenni supu af Mímis-
brunni kennarans á Þverá endist
jafn vel og lengi og lærimeistar-
inn sjálfur. Ilins vegar varst þú
alltaf áfram um að mennta þig og
fræðast, og í því skyni gleyptir þú
í þig allar bækur sem þú komst
1977. Fylgdi ég henni heim að
dyrum að dansleik loknum. f kjöl-
farið varð góð vinátta okkar á
milli. Ragnheiður var mikið fyrir
dansinn og söng oft á meðan dans-
að var. Vinsæl var hún og fór oft á
ball með starfsfélögum sínum og
skemmti sér vel. Hún var fiúl af
lífsgleði sem smitaði aðra og fólk
hændist að henni. Hún var fljót að
kynnast fólki og það henni. Hún
var góð kona sem mátti ekkert
aumt sjá, boðin og búin til að
hjálpa. 1979 kom Ragnheiður til
mín og bauð mér í mat á aðfanga-
dag. Upp frá því bjuggum við sam-
an. Ragnheiður var mikil móðir og
húsmóðir, hún hugsaði vel um
börn sfn og barnabörn. Hún var sí-
starfandi innan heimilis jafnt sem
utan þess.
Eftir frásögn sem ég hef heyrt,
hafði hún verið lánuð til starfa á
ýmsum bæjum frá fimm ára aldri,
við mismunandi aðbúnað eins og
þá var.
Ragnheiður vann í mörg ár í
þvottahúsi Rfldsspítalanna og víð-
ar áður, hún var dugnaðarforkur
til vinnu og var ekki að hlífa sér.
Á fullorðinsaldri tók ég bflpróf
og keypti nýjan bíl um leið, svo við
gætum verið sjálfstæðari og farið
hvert sem okkur langaði til. Oft
fórum við í heimsóknir norður í
Skagafjörð til barna og barna-
barna hennar og til vinkonu okkar
á Akureyri, farið til berja eða
heimsótt systkini hennar og vina-
fólk.
Ég bið Skaparann að blessa og
vernda Ragnheiði og þakka honum
fyrir að hafa kynnst svo góðri
konu.
Ilvfl í friði.
Þórarinn M. Friðjónsson.
Elsku amma.
Yndislegar minningar eigum
við um þig og yndislegar stundir
áttum við saman. Þú tókst vel á
móti okkur börnunum með opna
arma og kræsingar á borðum.
Þú tókst vel á móti öllum börn-
um eins og þau væru þín, elsku
amma Ragna.
Uppi í mínu rúmi liggur gamall
mjúkur bangsi er þú gafst mér í
fæðingargjöf. Hann hefur fylgt mér
síðan og hann er mér sérstaklega
kær, ekki síst þar sem þú gafst
mér hann. Ef eitthvað bjátaði á,
reyndirðu ávallt að útskýra málið
og hjálpa. Ég gat alltaf komið og
fengið ídýju frá þér í þínum mjúka
faðmi. Þú hugsaðir ávallt vel til
mín hvar sem ég var, t.d. í sveit-
inni sendir þú mér pakka með
ávöxtum, nammi og nokkrar línur.
í þvottahúsinu þar sem við unnum
saman komstu ávaMt með auka
brauðsneið og þegar ég vann í
Kolaportinu sendirðu Matta ávallt
með auka nestisbox. Við fórum oft
í sveitina, í bíó, í marga göngutúra
og bökuðum frábærar kleinur.
Elsku amma, margs er að
minnast, því þakka ég þér fyrir allt
það góða sem þú gafst mér með
örlæti þínu og kærleik. Ég mun
alltaf sakna þín - þú varst mér góð
og mikils virði. Guð blessi þig.
Hjördís Friðriksdóttir
Elsku amma.
Þú vars svo glöð og hjartahlý að
mér hlýnaði um hjartarætur í
hvert sinn sem ég hugsa til þín.
Ég, Katrín man ennþá eins og það
hafi gerst í gær þegar að þú komst
og heimsóttir mig á spítalann.
Þegar að þitt brosmilda andMt
gægðist inn um dyrnar á herberg-
inu mínu, hlýjar hendur þínar
tóku utan um mig og þú kysstir
mig á vangann. Þú sagðist hafa
labbað aMa leið og sagðir mér
ávaMt sögur af ættingjum og vin-
um.
Ég sagði „vertu ekki að labba
þessa löngu leið“. En þú hristir
bara höfuðið og sagðir að þetta
væri ekkert mál. Þú sast hjá mér,
last fyrir mig og við borðuðum
appelsínu saman sem þú komst
með að heiman. Það var mér
ómetanlegt að eiga þig að þegar
ég var veik. Nærvera þín og allt
það góða sem þú gafst mér hjálp-
aði mér til þess að sigrast á erfið-
um sjúkdómi. Ég á þér og mörgum
öðrum mikið að þakka.
Ég kveð þig amma mín með
sorg og söknuð í hjarta. Þú munt
ætíð vera í hjarta mínu og ég bið
Guð að geyma þig.
Katrín Rósa Friðriksdóttir
Elsku amma.
Það er sárt að missa þig, það
var alltaf svo gott að koma til þín.
Þú tókst á móti mér með þínum
hlýju örmum og umhyggju. Og þar
sem þú varst ávallt reiðubúin að
gefa öMum meira en þú áttir. Er ég
kom í heimsókn til þín eða gisti
hjá þér man ég að þú hugsaðir
alltaf um að ég væri í hreinum og
ógötóttum sokkum og að ég fengi
nóg að borða. Ég þurfti líka alltaf
að segja þér svo margt frá öllu
nýju sem ég hafði lært eða séð á
leikskólanum þegar ég var yngri.
Ég mun aldrei gleyma þeim stund-
um er við áttum saman.
Guð veri með þér elsku amma.
Fjóla Dröfn Friðriksdóttir
Jóhannsson
höndum á. Sérstaka rækt lagð-
irðu við bundið mál. Gömlu
meistaranna, Jónas, Pál, Stein-
grím, Matthías og Þorstein, hafð-
irðu á hraðbergi, vinum og kunn-
ingjum til skemmtunar á góðum
stundum, eða til að uppfræða op-
inmynntan afastrák. Ég man að
stundum hélt ég að þú kynnir öll
kvæði og lausavísur sem ort
hefðu verið á íslenska tungu; og
aldrei komst ég í hálfkvisti við þig
í þeirri list. Og Davíð Stefánsson,
maður lifandi! Skáldið frá
Fagraskógi var heilagur maður í
þínum augum. Hann var hinn út-
valdi. Það kom alltaf alveg sér-
stakur glampi í augun á þér, afi,
þegar þú fórst með ljóðin hans
Davíðs.
Oft vorum við líka búnir að
hlusta saman á Gullna hliðið. Og
þú hallaðir þér afturábak í stóln-
um þínum með hendur aftan við
hnakka, lygndir augunum og
hafðir yfir prólógusinn með
skáldinu - dimmum rómi, að
hætti Davíðs - á meðan óg beið
með öndina í hálsinum eftir að
heyra í óvininum. Já, Davíð, það
var mikill andi.
Afi minn, nú haMar að hausti í
Svarfaðardal, dalnum þínum sem
þú unnir svo heitt. Síðustu geislar
sumarsins leika um Ilyrnu og
Stól, og aðra tignarlega tinda
þessarar fallegu sveitar. Fyrir
mér eruð þið, þú og sveitin, órjúf-
anlegum böndum bundin. Þú
varst einn hinna „upprunalegu".
Einn af því fólki sem fæddist og
ólst upp í dalnum þegar lífshættir
voru enn nánast á sama stigi og á
landnámsöld. Einn af þessum
harðduglegu, heiðarlegu, ramm-
íslensku alþýðumönnum sem
bárust lítið á, en skópu sér og
sínum gott líf með atorku og út-
sjónarsemi. Þú áttir líka góða
konu þér við hlið. Hún var sko
hreint ekki búin til úr afgöngum,
hún amma. Nei, þar var ekki völ
á annarri betri. Hún var og er, og
verður, klettur. Þið voruð góð
saman, byggðuð ykkur fallegt
heimili og unduð þar sæl ykkar
hag í kyrrð og ró. Nú er hins
vegar skrýtið að koma í Odda.
Einhvern veginn er orðið svo
sjálfsagt að líta inn í herbergið
þitt og sjá þig þar dundandi, lág-
vaxinn, kvikan í spori, með hárið
standandi silfurgrátt út í loftið.
Þannig mun minning þín lifa með
mér um ókomin ár.
Þú fékkst að lifa langan dag,
varst orðinn þreyttur, og varðst
hvfldinni feginn. Hana áttirðu
fyllilega skilið. Nóg var starfað.
Eins og þú sjálfur sagðir: „Takk,
þetta er gott“. Ég heyrði eitt sinn
sagt eftir góðan mann sem lést í
hárri elli: „Ég syrgi hann ekki en
ég sakna hans“. Þessi orð vil óg
gera að mínum.
Takk fyrir alll, afi minn,
þinn nafhi
Guðný
Friðflnnsdóttir
Fáein kveðjuorð til að
mhmast elskulegrar afa-
systur og kærrar frænku
sem nú hefur kvatt þessa jarð-
vist.
Guðný var einstaklega væn
manneskja, hlý, mild og já-
kvæð. Saman áttum við margar
góðar stundir á heimili foreldra
minna svo og á mínu heimfli.
Gott var að koma í Fagranes
þar sem gestrisni er í hávegum
höfð. Þar var Guðný frænka
umvafin hlýju sona sinna,
tengdadóttur og barnabarna.
Oft bað frænka um garn þeg-
ar hvarflaði að henni að drengi
mína vantaði sokka eða vett-
linga. Og ekki þurfti lengi að
bíða þess að plöggin kæmu og
voru vel þegin.
Megi guð geyma þe.ssa
tryggu og góðu frænku mína
sem ég á svo margt að þakka.
Innilegar samúðarkveðjur til
frændfólksins í Fagranesi.
Guðrún Gunnarsdóttir.