Dagur - 01.09.1998, Qupperneq 5

X^ur
ÞRIÐJUDAGUR 1. SEPTEMBER 1998 - 21
MENNINGARLÍFIÐ í LANDINU
Ólíkirhemiar
íNýló
Hrafnhildur Arnardóttir, FinnurArnar og Daníel Magnússon eiga fátt annað sameiginlegt en vera listamenn sem sýna
á sama tíma ísölum Nýlistasafnsins.
Myndlistarmenn eiga
það til að taka sérund-
arlegustu hlutifyrír
hendur. í Nýlistasafn-
inu sýna nú þrírger-
ólíkir listamennfram-
tíðaráform pönkh Ijóm-
sveitar, húsgögn og
teikningar afheilli
ætt. Sáfjórði heitir
Juan Geuer. Hann hef-
urbúið til tæki sem
mælir hreyfingujarð-
arínnar og gert lista-
verk sem hverfur þegar
horfteráþað.
Framtíðarsýnir
A opnun yfírstandandi sýningar
í Nýlistasafninu á menning-
arnótt, stóð Finnur Arnar fyrir
uppákomu, þar sem hljómsveit-
in PPPönk spilaði fyrir gesti.
Finnur sýnir styttur af hljóm-
sveitarmeðlimum úr leir. Við
hlið þeirra hangir texti, þar sem
fyrirmyndirnar Ijóstra upp fram-
tíðaráform sínum.
Hljómsveitarmeðlimir eru um
tvítugt og standa því á mótum
unglings- og fullorðinsáranna. A
þeim aldri blasir allt lífið við,
fullt af tækifærum, sem bíða
þess eins að vera gripin. „A
þessum aldri eiga mörg ung-
menni sér þann draum að verða
frægar poppstjörnur. Oftast
koma sterkar fýrirmyndir í veg
fyrir að þau geri eitthvað í mál-
inu,“ segir Finnur. „Eg ákvað að
fá meðlimi PPPönk til að af-
hjúpa sínar framtíðarvonir, af
því að þau eru búin að taka
fyrsta skrefið i þá átt að gera
draum, sem margir eiga, að
veruleika. Eg ímyndaði mér að
þau hlytu að vera opnari fyrir
þeim óteljandi möguleikum sem
fólk stendur frammi fyrir á þess-
um tímapunkti í lífinu."
Þeir sem ekki hafa stofnað
hljómsveit þurfa þó ekki að bera
kinnroða fyrir drauma sem
aldrei verða að veruleika. „Lífið
er flóknara en svo að það sé nóg
að gera hlutina. Það getur svo
ótal margt orðið til að kollvarpa
áformunum og hafa áhrif á
framkvæmdina. En það er
einmitt allt þetta óvænta, sem
setur hlutina úr skorðum, sem
gerir mannsævina heillandi í
mínum augum,“ segir Finnur og
veltir því fyrir sér um leið hvern-
ig framtíðin horfir við þeim sem
fengið hefur að kynnast fallvalt-
leikanum. Hann fékk því líka
gamla konu, til að segja frá sinni
framtíðarsýn. „Mér fannst
áhugavert að vita hvernig kona,
sem komin er yfir áttrætt, sér
fyrir sér framtíðina. Hún er búin
að missa maka sinn og marga
vini, en þar sem hún trúir á líf
eftir dauðann getur hún hlakkað
til að hitta þá aftur þegar hún
deyr.“
Laugarvatnsættin
á hópmynd
Hrafnhildur Arnardóttir hefur
verið búsett í New York síðustu
fjögur ár og horft þaðan á ís-
lensk sérkenni. Tvennt hefur
orðið henni sérstaklega hugleik-
ið, viðhorf landans til myndlistar
og gríðarlegur ættfræðiáhugi.
Ættfræðiáhuginn er meginvið-
fangsefni verkanna í Nýlista-
safninu; 300 teikningar af ætt-
ingjum hennar hanga þar uppi á
vegg. „Bandaríkjamenn eru svo
ánægðir með sitt að það er ekki
annað hægt en verða þjóðernis-
sinnaður af að búa í Bandaríkj-
unum,“ segir hún.
Þegar hún fékk senda bók að
heiman um ættmenni sín, fyllt-
ist hún ást, sem aðeins fjarlægð-
in getur kveikt, á íslenskri ætt-
rækni. Hún settist niður og fór
að teikna eftir ljósmyndum úr
bókinni. Teikningarnar eru allar
gerðar með skrautlegum tússlit-
um, í einni atrennu. Hrafnhild-
ur segist aldrei hafa hent mynd,
aðeins reynt að gera það besta
úr mistökum sínum. ,/Euar-
myndirnar hafa mjög afstæða
merkingu í hugum Bandaríkja-
manna,“ segir hún. „Þeir eiga
erfitt með að skilja að ég geti átt
heila bók með myndum af öllu
mínu skyldfólki í þrjá ættliði.
Sjálf er ég alin upp við ætt-
rækni. Langafi minn og
langamma, áttu landið Laugar-
vatn, sem þau gáfu ríkinu undir
skólasetur. Þau héldu aðeins
eftir litlum hluta, þar sem af-
komendur þeirra, fólkið í bók-
inni, á sumarbústaði. Þangað
fór ég oft sem barn og lék mér
við frændsystkini mín. Mér
fannst þetta alveg sjálfsagt, en
eftir að hafa búið í New York
þykir mér vænna en áður um
þessa ættrækni."
Hrafnhildur segist hafa reynt
að gera teikningarnar líkar Ijós-
myndunum, en það ætti við um
þessa ættarbók eins og aðrar, að
ljósmyndirnar væru allavega.
„Mér finnst aðallega frábært að
geta hengt allar þessar myndir
saman upp á vegg. Þetta er ein
stór hópmynd," segir hún.
Sæt húsgagnasýning
Daníel Magnússon hefur flutt
heila húsgagnasýningu upp í
SÚM-sal Nýlistasafnsins. Fyrr í
sumar var hann með sýningu í
samvinnu við Helgu Þórsdóttur,
í Galleríi Fiskinum, þar sem þau
römmuðu inn texta með há-
stemmdum lýsingum á innan-
stokksmunum í anda hýbýla-
tímarita. „Þessi sýningin hefur
ekkert með þá sýningu að gera,“
segir Daníel. „Við tókum þessar
lýsingar og lyftum þeim upp,
bjuggum til úr þeim listaverk.
Núna er ég með sanna hús-
gagnasýningu. Eg er að segja
mína skoðun á húsgögnum."
Daníel smíðar húsgögnin sjálfur.
„Eg legg mest upp úr því að um-
hverfið sé einfalt. Eg er ekki að
reyna að búa til húsgögn sem
eru listaverk eða of þægileg."
Hann bætir því við að auðvit-
að sé það alltaf persónulegt mat
hvers og eins hvaða merkingu
hann leggur í orðið þægindi.
„Sjálfur hvílist ég ágætlega á tré-
gólfi," segir hann, greinilega lít-
ið gefinn fyrir dúnmjúkar sessur.
„Ég vil hafa umhverfið einfalt
svo það sé gott að hugsa í því;
basic hluti sem draga mann ekki
niður í leti og maður fær glýju í
augun af að horfa á. Húsgöngin
verða Iíka að vera endingargóð."
Með húsgögnum sýnir hann
landslagsmálverk, til að undir-
strika sannleiksgildi sýningar-
innar. Landslagið eru erkitýpur
af fjöllum - höfði, staðir, múli,
fell - sem hann býr til sjálfur,
ljósmyndar, skannar inn í tölvu
og prentar út. Myndirnar eru í
stíl við húsgögnin. „Sýningin
snýst um smekklegheit og sæt-
leika. Þetta er allt voða kjút og
þess vegna var bara sætu fólki
boðið á opnunina." MEÓ
MENNIIIIGAR
LÍFIÐ ■■
Margrót E.
Ólafsdótttr
Keikó söngur
Þú ert loksins d leiðinni
heim,
leið heim til þín.
Sjórinn btður blár og tær
og blessuð sólin sktn.
Júlía, Myriam, Anna Lucy og Anna
Björt syngja um Keikó.
Erró er kominn yfir sextugt og fær
því að vera með.
Þannig hljómar textinn í
Keikólaginu eftir Óskar
Guðnason og Ingólf Sveins-
son, sem kom út á geisladiski
18. ágúst síðastliðinn. Geisla-
diskurinn hefur að geyma
þrjár útgáfur af texta lagsins,
sem er sunginn á íslensku,
ensku og dönsku, kareokee
útgáfu sama lags og lögin
„Keikó reisir bú“, sem er
sungið á íslensku og dönsku
og „We are waves“, sem einnig
er í kareokee útgáfu. Diskur-
inn er greinilega stílaður inn á
börn, bæði eru lögin dæmi-
gerð barnalög og sungin af
fjórum ungum stúlkum, Júlíu,
Myriam, Önnu Lucy og Önnu
Björt.
Ungir og gamlir á
Kjarvalsstöðum
Á föstudaginn verður opnuð
ný myndlistarsýningin á Kjar-
valsstöðum. Sýningin er þegar
farin að vekja umtal í mynd-
listarheiminum, enda er hún
sérstök að því leyti að val á
listamönnum á sýninguna fer
eftir aldri þeirra. Annars vegar
eru þarna verk eftir vel
þekkta, en ólíka listamenn af
eldri kynslóðinni, sem allir
eru komnir yfir sextugt; Erró,
Ásgerði Búadóttur, Guð-
mundu Andrésdóttur, Jóhann
Eyfells, Kristján Davíðsson og
Magnús Pálsson. Hins vegar
eru sýnd verk eftir 22 lista-
menn sem eiga það sameigin-
Iegt að vera yngri en þrítugir.
Spurt er hvort aldur skipti
máli í myndlist.
V_____________________________/