Dagur - 07.08.1999, Blaðsíða 16

32 - LAUGARDAGUR 7. ÁGÚST 1999
Fluguveiðar að sumri (130)
Perla Reykjavíkur
1
Kosturinn við að vera
borgarstjóri er að fá að
opna Elliðaárnar. Okost-
urinn er að vera plantað
fyrir framan heldrimenn
og fjölmiðla við laxaholu
undir þjóðvegi með
maðkastöng í hönd og
verða að veiða fisk fyrir
forsíðu DV. Ekki beint sá
Ijómi sem stafar af lax-
veiðum í mínum huga.
Betra að vera bara réttur
og sléttur fluguveiðimaður.
I vikunni varð ég þess heiðurs aðnjót-
andi að fara í fyrsta skipti í Elliðaárnar.
Eg hef aldrei verið verulega ákafur í árn-
ar. I fyrsta lagi tók mig langan tíma að
ganga í Stangveiðifélagið, sem hefur
einkarétt á Ieyfum, í öðru lagi fékk ég
ekki úthlutað fyrstu skiptin, því slík er
goggunarröðin þar á bæ. Það var ekki fyrr
en mjög dvínandi áhugi annarra opnaði
mér möguleika; ástæðan er heldur nötur-
leg: stofninn að hruni kominn.
Það var ekki í kot vísað þennan dag:
dýrlegur sumarljómi yfir borginni, hlýtt
og notalegt að vera úti á skyrtu með upp-
brettar ermar. Og farmurinn sem ég
feijaði á veiðistaði var ekki ónýtur: hvorki
meira né minna en öndvegisveiðimenn
meðferðis sem ætluðu að vera á sama
svæði og ég, Kolbeinn Grímsson og As-
geir Ingólfsson.
Dásemd
Já, ég hef alltaf verið heldur fordómafull-
ur í garð ánna. Að vísu fékk ég þar mína
fyrstu eldskírn sem landari og rotari með
Jakobi V. Hafstein sem þar lék í ljósi sólar
og leyfði mér að vera með. Bernskuminn-
ingarnar eru fínar. En ég hef alltaf haldið
þetta fyrst og fremst maðkveiðiá. Og
furðulega samsetta. Eg hef mest af minni
laxveiðireynslu í norðlenskum ám og
austfirskum, sem eru flestar stórar, ef
ekki hreint tröllslegar.
Eg veit nú að Elliðaárnar eru hreinasta
gersemi. Þessir nettu staðir, þetta mikla
návígi við Iaxinn. Það er fáránlegt að éta
þetta upp eftir margfrægum og gamal-
grónum góðborgurum sem þekkja árnar
og unna þeim sem helstu perlu Reykavík-
FLUGUR
Stefán Jón
Hafstein
skrifar
Ingibjörg Sólrún veit að árnar mega ekki deyja á hennar vakt. Veiði-
menn og yfirvöid eiga að gera allt sem möguiega getur hjáipað ánum,
og það strax.
ur. En satt. Árnar eru ómetanlegur fjár-
sjóður hverri menningarborg, árið 2000
og öll önnur ár.
Fluguveiðar á dal
Að vísu geri ég mína snyrtilegu fyrirvara
við að sex stangir rúmist með góðu móti í
ánum. I raun ætti að selja sérstaklega á
efra svæði, sem yrði helgað fluguveiðum
einvörðungu, og á neðra svæði sem
maðkamenn fengju. Eins og málið horfir
við mér eru neðri svæði ekki spennandi.
Efsta svæðið er almenningur, sem er hið
besta mál. En hvað gerist þegar allir sem
mæta á vaktina eru fluguveiðimenn og
lágmarki í ár.
aka í loftköstum uppeftir
til að komast á bestu
staðina? Síðustu daga hef
ég margsinnis séð að þétt
er staðinn bakkinn þar
efra.
Þar sem áin rennur frá
Elliðavatni með grösug-
um bökkum milli hest-
húsahverfisins og Breið-
holtsins er hún verulega
falleg og skemmtileg.
Þrátt fyrir annálað afla-
leysi voru Iaxar víða að
sýna sig, og eltu stundum
hjá mér, jafnvel glefsuðu í
þegar best lét. Kolbeinn
sýndi mér hvernig maður
dregur fluguna hratt inn
svo laxinn dembi sér á
hana. Sums staðar eru
litlir en stríðir strengir
þar sem laxinn liggur á
góðum degi, annars stað-
ar lygnt vatn í beygjum
eða undir bökkum og
sagnir greina frá „bunk-
um“ af fiski þar. Það segir
hins vegar sína sögu um
dapurt ástand að þann
dag sem höfuðgúrúar
eins og Kolbeinn Gríms-
son, Asgeir Ingólfsson og
KK voru þrír að veiðum
ásamt oss minni spámön-
um kom EINN Iax, 4.5
pund, á land.
Arnar verða í sögulegu
Gera „eitthvað".
Eitthvað verður að gera. Þetta var um-
ræðuefnið á bakkanum meðan grilllyktin
barst ofan úr Breiðholti, trimmarar fóru
um stíga og hestamenn sinntu sínu. Þrátt
fyrir grenndina við borgina er maður einn
í sínum veiðiheimi þarna efra, gjörsam-
lega heillaður.
Hvað er þetta „eitthvað"?
Við þekkjum umræðurnar um Arbæjar-
stífluna sem menn vilja rífa, kenna henni
um hverníg farið hefur.
Jafn innilega og mér er sama um stífl-
una og jafn lítill sem fórnarkostnaðurinn
virðist, eru rökin ekki alveg skotheld.
Fjandinn hafi það, stíflan er búin að vera
þama síðan 1927! Er hún svona seig-
drepandi?
Hitt er mun verra sem heyrst hefur að
óþrif í ósunum drepi niðurgönguseiði eða
villi laxinum veg. Sé hægt að benda á
þrálát dæmi þess að árnar séu mengaðar
við ósa ber borginni skylda til að taka til
strax. Skýrslur um ástand ánna eru fínar,
en við megum ekki rannsaka þær í hel.
Með því á ég við að flýta beri öllum að-
gerðum sem leitt geti - þó ekki væri nema
hugsanlega - til betra ástands. Engin
ástæða er til að bíða eftir heildarniður-
stöðu sem að líkindum fæst aldrei.
Lang líklegast er að margvísleg ánauð
sé að draga úr ánum þrótt. Margt, smátt
og stórt, þarf að líkindum að koma til.
Það kallar á ítrustu varfærni borgaryfir-
vaida, og breytt viðhorf veiðimanna. Lík-
ast til munu árnar aldrei aftur verða
mokveiðiár.
Við veiðimenn
Þegar ég sannfærðist um það sjálfur af eig-
in reynslu hvílík gersemi ámar eru varð ég
að spyija sjálfan mig og aðra veiðimenn
samviskuspurningar: hvað getum við gert
strax?
Mín tillaga hefur verið, og er, að ámar
verði gerðar að fluguveiðiám einvörðungu.
Hver veiðimaður megi aðeins hirða einn
fisk á vakt. Oðru verði sleppt lifandi aftur.
Við eigum að stefna að því að árnar verði
sjálfbærar með náttúrulegri hrygningu úr
eigin stofni. Seiðasleppingar í ámar hafa
ekki bjargað þeim og munu ekki gera. Við
veiðimenn höfum engan rétt á að heimta
einhvern ótrúlegan íjölda fiska upp ámar,
sem píndur er þangað með því að sleppa
alifiskum; slíkar aðferðir rækta ekki upp
sterka náttúrulega stofna. Það er ekkert vit
við núverandi aðstæður að heimta 6-8 laxa
í plast á hverri vakt.
Yfirvofandi umhverfisslys í ánum kallar á
skjótar aðgerðir, yfirvalda og veiðimanna.
Menningarárið 2000 á að marka upphaf
þess að ámar verði heilbrigðar, sjálfbærar
og hóflega nýttar af veiðimönnum. Hvenær
á að byrja? Svarið er núna, síðar er of
seint.
íf— [T^ dÖÐAR * Wirfö V 4 veistA HflLDL þVTuR 1| GbNOÍ
LHiT
l!ik V iriHAN L'ITIL VF.NDI
tflBuk HAF riDUA
iwyVxÝý 1 fipltf Rérr ■ KOMu- *A!í£L p ffiígýv.ýy. ‘toörrnR iilpi "MMx-f. wm. WM mmr mímt i HÉ V vmmi: 0 '" “ ö 1
23 í \pAhHlk 'IHÖA/xTl Gtoé/ fiKTA I TLAG& FUbT-
¥ ORlF gUð fiORfi- AH01 MÆliR
M'AL smfi
eSPAK i þMELL STEFHPi Mum- FJ rfD ÖJflRTI • 5m
LASTA töBuR SílWl
zmm- r/ððsr ~T HE. S ILNilR
WEWIA ÚLPR
Sr SM FÆ8A KuSK ÍO/Vufl i MuNOA g MI5K- uNN
ÍKWá'- AQ V0R - KÉrttÍA PúBi
,WÆU KALOi
LÍETTlR ORASL T MJÖG, W PtlGrL SfiF ToW MHAé %
d AtPL v/e- kvæm 1 BÉKK- uR SKú&A
EBU £l'A
■1 SKORr 0'S'R BlÆS 1 K'A SSu hj'alp
FdASA HLAKi' ’QMM TÖLu
w SV£FN VATN5- /ÞfOI I & &AuN
VFU BF-iTA
1 k : HRb SPr “7 frlÍkl STARF' RÆKTI ÍÉSðL skel TRÉ
RiMIAk HÉHf LAtiD í&luM FA UMA SP'lRA S«urta;|
PCOKT ak'JF fHZ&l Komr GBLT! FR'A
F u L ÉM HúCkjR kitw 8 j SÖNG,- (loo o
STÖiPG STÍA STfftí SKOLI
Krossgáta nr. 148
Lausn
Nafn .
Heimilisfang
Póstnúmer og staður
Helgarkrossgáta 148
í krossgátunni er gerður
greinarmunur á grönnum
og breiðum sérhljóðum.
Lausnarorð sendist til
Dags (Helgarkrossgáta nr.
148), Strandgötu 31, 600
Akureyri eða með símbréfi
í númer 460-6171.
Lausnarorð 146 var
„málverk". Vinningshafi er
Hjördís Gunnþórsdóttir og
fær bókina Ætternisstapi
og átján vermenn eftir
Þorstein frá Hamri.
Skjaldborg gefur út.
Verðlaun: Sjáv-
arniður og
sunnanrok eftir
Jón Kr. Gunn-
arsson. Skjald-
borg gefur út.