Dagur - 28.08.1999, Side 7

l^Uf-
LAUGARDAGVR 28. ÁGÚST 1 9 9 9 -VII
MINNINGARGREINAR
iTigiinaría Þorbjorg Karlsdóttir
Elsku amma, þó ég vissi að þú
værir orðin leið á að bíða eftir að
komast til hans afa þá þykir mér
svo óskaplega sárt að vita að þú
sért farin.
Það var dásamlegt að fá að búa
í sama húsi og þú. Mínar fyrstu-
æviminningar eru úr íbúðinni hjá
okkur á Freyjugötunni þar sem
þú passaðir mig og við spiluðum
saman frá morgni til kvölds. Það
var svo yndislegt að kúra hjá þér
á morgnana, „setja í horn“ og
spila á meðan kaffið var að hell-
ast uppá. Það er ótal margs að
minnast, við skemmtum okkur
svo vel saman ég og þú. Svo óx ég
úr grasi og kynntist eiginmanni
mínum. Ykkur kom vel saman,
enda var Guðmundur alveg eftir
þinni uppskrift; prestssonur úr
sveit, sem drakk bláa mjólk og
mikið kaffi. Mér fannst svo dá-
samlegt að þú gast komið í brúð-
kaupið okkar, enda vissir þú langt
á undan öllum um þann ráðahag.
Þá sagðir þú mér frá brúðkaups-
deginum ykkar afa með ljóma í
augunum.
Alltaf hefur mér þótt vænt um
þegar þú kallaðir mig engilinn
þinn og nú þegar þú kveður okk-
ur veit ég að betri englar gæta
þín og leiða þig - alla leið til hans
afa Gunnars sem þú saknaðir svo
mikið. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa notið þess að vera með þér
mína stuttu ævi.
Nú kveðjum við þig í Hall-
grímskirkjunni - þeirri kirkju sem
næst kemst kirkjunni þinni
heima á Draflastöðum. Hve oft
fórum við ekki saman í messu,
íyrst leiddir þú mig, síðan ég þig.
Þú kenndir mér sálmana, við
sungum þá saman og seinna
söng ég fyrir okkur báðar.
Ég byrja reisu mín,
Jesús, í nafni þín,
höndin þin helg mig leiði,
úr hættu allri greiði.
Jesús mérfylgi tfriði,
meðfögru engla liði.
í voða, vanda og þraut
vel ég þig förunaut,
■yfir mér virztu vaka
og vara á mér taka.
Jesús mérfylgi tfriði
meðfögru engla liði.
(Hallgrímur Pétursson)
Góða ferð elsku amma mín og
Guð geymi þig um alla eilífð,
Þinn engill Gunnur
***
Það er nú orðinn rúmur einn og
hálfur áratugur frá því að ég hitti
fyrst Ingimaríu á heimilinu að
Freyjugötu. Þá hafði hún, fyrir
nokkrum árum, flutt til Reykja-
víkur eftir fráfall Gunnars manns
síns og bjó þar á efri hæðinni
með eigið heimili í húsi með
dóttur sinni og tengdasyni. I
Hveragerði hafði hennar bústað-
ur verið Iengst af og þeim stað
unni hún mikið en hafði þó
greinilega komið sér vel fyrir í
námunda við „Hallgrím sinn“
eins og hún kallaði jafnan
stærstu kirkju höfuðborgarinnar.
Ingimaría var ekki seintekin í
viðkynningu og ekki leið á Iöngu
áður en ég fann að gott var að
koma á efri hæðina á Freyjugöt-
unni. I þeim erli sem fylgdi því
að allir aðrir fjölskyldumeðlimir
voru uppteknir í námi eða starfi,
nema hvort tveggja væri, var
Ingimaría eins og traustur klettur
sem tók öllu með stóískri ró og
alltaf var hægt að leita til um
skemmtilegt spjall, kaffisopa og
holl ráð. Það er okkur sem til-
heyrum ofanverðri öldinni hollt
að hafa átt þess kost að kynnast
fólki sem séð hefur tfmana
tvenna eins og Ingimaría og aðrir
af þessari kynslóð sem átti e.t.v.
meiri hlut en aðrir í að byggja
upp það samfélag sem við lifum
í. Það sem einkenndi Ingimaríu
var líka í samræmi við þau gildi
sem þetta fólk mat mest; mikil
fjölskyldu- og ættrækni, hljóðlát
kímnigáfa og trú á sjálfsbjargar-
viðleitni einstaklinga og að þeir
ættu að njóta ávaxta hennar sjálf-
ir. Hún hafði jafnan sínar skoð-
anir á mönnum og málefnum en
lá þó jafnan gott orð til allra. Að
þeim, sem henni fannst ósam-
kvæmir sjálfum sér eða ekki með
báða fætur á jörðinni, lét hún sér
nægja að brosa góðlátlega. Og
síðar, eftir að fjölgað hafði í fjöl-
skyldunni hjá okkur Hrefnu,
nutu börnin samverunnar við
Ingimaríu. Það varð ómissandi
hluti af heimsóknum á Freyju-
götuna að fara upp á efri hæðina
og leika sér þar og spjalla við
langömmu sína sem gætti þess
að hafa þar Ieikföng til að leika
með en átti umfram allt nóg af
Iífsgleði og kærleik.
Með þessum orðum vil ég
kveðja glaðlynda og góðhjartaða
konu sem reyndist mér og mín-
um framúrskarandi vel. Hún er
nú horfin á fund eiginmanns síns
og unir eflaust með honum þar
við blómarækt sem var atvinna
og áhugamál þeirra hjóna í lif-
anda lífi. Minningin um fjöl-
margar hljóðlátar gleðistundir lif-
ir áfram hjá mér og þá ekki síður
barnabarnabörnunum, eins og
mörgum öðrum sem áttu sér
hæglátt og vinalegt athvarf á efri
hæðinni á Freyjugötunni.
Eirtkur K. Bjömsson
***
Hugurinn leitar til baka til ótelj-
andi minninga með þér elsku
amma. Eftir að við systurnar
fluttum til íslands frá Skotlandi
1967 áttum við margar stundir
hjá ykkur afa í Álfafelii. Við höf-
um enga tölu á hversu oft við fór-
um yfir Hellisheiðina til ykkar,
hvort heldur með foreldrum okk-
ar eða með Selfossrútunni.
Sumrin og helgarnar urðu
margar sem við dvöldum hjá ykk-
ur. Við leikinn var ekkert bannað
og hugmyndaflugið fékk að leika
lausum hala. Gæska þín, þolin-
mæði og umburðarlyndi var mik-
ið. Snúrustaurarnir voru málaðir
ef þurfa þótti. Hús var útbúið
undir stiganum úr garni, sem síð-
an breyttist í búðir eða hallir eft-
ir aðstæðum. Mörg ævintýranna
tengjast einnig Tobbu frænku
okkar. Með henni varð Hawaii-
paradís að veruleika innan um
pálmatré, kaktusa og gerberur í
gróðurhúsunum í Hvamminum
og ímyndunaraflið bar okkur um
langan veg. Allar hugmyndir voru
framkvæmanlegar í Álfafelli.
Við áttum þess líka kost að
taka þátt í störfunum í gróður-
húsunum; fengum að hjálpa til
við að vökva pottablómin, pakka
áður en sölumennirnir komu og
að breiða yfir afskornu blómin á
kvöldin. Að fá tækifæri til að
kynnast störfum garðyrkjunnar
var mikilsvert fyrir okkur. Álfafell
var okkar „sveit“.
Eftir viðburðarríka daga sátum
við oftar en ekki löngum stund-
um með þér við spil í eldhúsinu;
við kasínu, áttu eða rommí. Eftir
Ianga daga var gott að fá hið
langþráða kvöldkaffi fyrir svefn-
inn.
Eftir að þú fluttir á Freyjugöt-
una árið 1980, á efri hæðina hjá
foreldrum okkar, bjuggum við í
nokkur ár undir sama þaki. Við
systur fórum að heiman, en lit-
um oft við. Það eru ófáar ristuðu
brauðsneiðarnar og kaffisoparnir
á efri hæðinni sem bornir voru á
borð fyrir okkur, hvort sem við
áttum leið um miðbæinn, sátum
í próflestri eða settumst niður
hjá þér til að taka í spil.
Á Reykjavfkurárunum var Hall-
grímskirkjan þér mjög hugleikin,
bæði fyrir Hallgrím Pétursson
sjálfan og það starf sem unnið
var innan kirkjunnar og þú tókst
þátt í. Hver man ekki eftir spurn-
ingunni sem beindist að yngri
systur okkar þegar keyrt var heim
á leið, „Hver sér Hallgrím?" Þú
hélst áfram að vera virkur þátt-
takandi í kirkjustarfi eins og ver-
ið hafði í Hveragerði.
Langömmubörnin Kolbrún og
Hallveig áttu þess líka kost að
kynnast þér og dvelja hjá þér í
góðu yfirlæti. Þú varst óþreytandi
við að leika við þær skessuleik og
spila kúluspil. Þær munu alltaf
muna eftir heimsóknunum til
Gömlu ömmu, bæði á Freyjugöt-
una og á Sólvang þar sem þú
dvaldist síðustu árin.
Uppruni þinn á Draflastöðum í
Fnjóskadal og frásagnir frá lífi og
starfi á uppvaxtarárunum fyrir
norðan og starfi seinna á ævinni
voru alltaf lifandi þáttur í þínu
h'fi. Skilningur okkar á lífsbarátt-
unni og lifnaðarháttum á fyrri tíð
á þér mikið að þakka. Með þér
kynntumst við fjölskyldu þinni og
sveitastörfum fyrir norðan,
heyrðum frásagnir af ráðskonu-
störfum á Hólum, vinnu í Skíða-
skálanum í Hveradölum og á
Hótelinu í Hveragerði. Ekki síst
lifa með okkur frumbýlisárin í
Hveragerði - garðyrkjustörfin og
húsmóðurstörfin í Hverahvammi
og Alfafelli á tímum sem Hvera-
gerði var að vaxa frá litlum þétt-
býliskjarna í Olfusinu fram til
bæjarfélags.
Elsku amma, við munum alltaf
hugsa til þín og þökkum þér fyr-
irallar ógleymanlegu stundirnar.
Hrefna og Inga Margrét
Þegar minnast á svo mætrar
konu sem Ingu, föðursystur
minnar kemur margt upp í hug-
ann því margs er að minnast og
svo ótal margt er að þakka. Hlýj-
an og ræktarsemin við unga sem
aldna, vandamenn sem og vanda-
Iausa. Og ekki síst vil ég færa
Ingu alúðarþakkir fyrir þá mildu
ræktarsemi og hlýju sem hún alla
tíð sýndi dóttur minni Þorbjörgu,
frá því hún var smábarn og svo
síðan einnig sonum hennar
þrem, Inga Bjarna, sem skírður
var í höfuðið á Ingu, Stefáni Geir
og Rannari Karli. Hún var þeim
öllum fjórum alltaf sem besta
amma og alltaf svo sannarlega
betri en enginn, eins og máltæk-
ið segir.
Inga laðaði alltaf að sér unga
og gamla, ríka sem fátæka og alla
sem henni kynntust. Á heimili
hennar var öllum sem að dyrum
bar ævinlega tekið opnum örm-
um, jafnt skyldmennum sem
vandalausum. Systkinabörn
hennar sem og börn þeirra áttu
öll ömmu í Ingu, til bennar var
alltaf gott að leita í lífsins ólgu-
sjó. Og ekki er hægt að minnast á
hennar mildu umhyggjusemi og
ræktarsemi við alla án þess að
geta þess að Gunnar maður
hennar var sömu gerðar.
Inga ólst upp í stórum systk-
inahópi að Draflastöðum í
Fnjóskadal. Móðir þeirra systk-
ina dó árið 1921, voru börnin níu
þá á aldrinum 4 til 19 ára, Inga
þá 10 ára gömul, yngsta stúlku-
barnið og mikið mömmubarn.
Hún saknaði móður sinnar alla
ævi og hafði oft orð á hve þau
börn sem ættu móður væru lán-
söm.
Þegar hún svo óx úr grasi var
hún einn vetur í vist hjá Helgu
Sigurðardóttur náfrænku sinni,
sem síðar varð fyrsti skólastjóri
Hússtjórnarskóla Islands, því
næst mun hún hafa gerst mat-
ráðskona hjá frænda sínum
Kristjáni Karlssyni, sem þá var
skólastjóri bændaskólans að Hói-
um. Síðan lá leiðin til Hveragerð-
is, þar hafði Inga um tíma með
höndum veitingarekstur með
vinkonu sinni Regínu Rist og
ennfremur vann hún um hríð hjá
Ingimar frænda sínum í Fagra-
hvammi.
Þar starfaði líka Gunnar
Björnsson sem hún hafði kynnst
á Hólum, en hann var þar í bú-
fræðinámi. Þau giftu sig á árinu
1938. Þau Gunnar og Inga
bjuggu allan sinn búskap í
Hveragerði, fyrst í Skrattabæli í
Fagrahvammi, síðan örfá ár í
Hverahvammi en festu fljótlega
kaup á gróðrarstöðinni Álfafelli
og bjuggu þar allan sinn búskap.
Gróðrarstöðina ráku þau af
miklum myndarskap, bættu við
gróðurhúsum, stækkuðu íbúðar-
húsið, keyptu gróðurbýlið Hlíð-
arhaga, sem var rétt hinum meg-
in við götuna. Þeim búnaðist vel,
enda samhent og vinnusöm.
Gunnar lést eftir erfið veikindi
árið 1977, aðeins 64 ára að aldri
og var sá missir Ingu mjög erfið-
ur og er ekki að undra því að öðr-
um ólöstuðum er leitun að öðr-
um eins öðlingi til orðs og æðis
og Gunnar var. Orfáum árum eft-
ir andlát Gunnars gáfu Inga og
dætur hennar til minningar um
hann, fé til kaupa á tijáplöntum
til að gróðursetja á bökkum
Varmár í miðbæ Hveragerðis,
Gunnarslundi.
Eftir að Gunnar lést rak Inga
gróðurbýlið ein í um það bil 3 ár
en seldi þá eignirnar og flutti til
Reykjavíkur. Hún bjó síðan í
sambýli Hðdóttur sína Kolbrúnu
og hennar íjölskyldu að Freyju-
götu 43 þar til hún hlaut slæmt
lærbrot fyrir um það bil 4 árum.
Eftir það óhapp þurfti hún meiri
umönnun en unnt er að veita í
heimahúsi og dvaldi því síðustu
æviár sín að Sólvangi í Hafnar-
firði við gott atlæti starfsfólks.
Hún kvaddi sitt fólk með frið-
sæld að morgni föstudagsins 20.
ágúst síðastliðinn.
Ég votta dætrum hennar, Kol-
brúnu og Auði, sem og fjölskyld-
um þeirra, mína innilegustu
samúð, sem og öldruðum bróður
Ingu, Karli, sem nú er einn systk-
inanna eftir á lífi. Ennfremur
sendi ég öðrum ástvinum hennar
samúðarkveðjur.
Ég flyt einnig kveðjur og þakk-
ir frá Karli, bróður mínum, og
konu hans Sveineyju, sem búsett
eru í Svíþjóð.
Guðrún Jóltannsdóttir
Kveðjuorð til afasystur
Elsku Inga mín -
Nú þegar þú hefur kvatt í hárri
elli, reikar hugurinn til allra þeir-
ra góðu stunda sem ég hef átt
með þér í gegnum árin. Allrar
hlýjunnar, væntumþykjunnar og
umhyggjuseminnar. Allar stund-
irnar sem ég dvaldi hjá ykkur
Gunnari í Álfafelli í Hveragerði
og eftir að Gunnar dó, með þér á
Freyjugötunni. Alltaf velkomin
hvort heldur sem var til lengri
eða skemmri dvalar. Alltaf hægt
að fara til þín hvenær sem mér
datt í hug. Álltaf hlýjar móttökur.
Alltaf varstu í góðu skapi og alltaf
svo glöð að fá gesti. Hægt að tala
við þig um allt sem mér lá á
hjarta. Að öðrum ólöstuðum,
mér betri en aliir aðrir.
Elsku besta Inga amma, ég og
drengirnir mínir þökkum þér frá
hjartans innstu rótum fyrir allt
sem þú varst okkur. Björt og fal-
leg minning þín mun lifa í hjört-
um okkar.
Far þú tfriði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Briem)
Tobba, Ingi Bjami,
Stefán Geir og Rannar Karl
K.
ORÐ DAGSINS 462 1840
j