Dagur - 13.11.1999, Blaðsíða 6

VI-LAUGARDAGVR 13. NÓVEMBER 1999
V&a'
MINNINGARGREINAR
L J
Ólafnr Helgi Gíslason
Ólafur Helgi Gíslason var
fæddur á Húsavík 17. okt.
1957 og Iést á Landspítalanum
3. nóv. s.I. Foreldrar hans eru
hjónin Jóhanna Halldórsdóttir
frá Öngulsstöðum í Eyjafirði.
Foreldrar hennar voru hjónin
Þorgerður Siggeirsdóttir og
Halldór Sigurgeirsson búandi
á Öngulsstöðum og Gísli Ólafs-
son frá Kraunastöðum í Aðal-
dal. Foreldrar hans voru hjónin
Bergljót Jónsdóttir og Ólafur
Gíslason búandi á Kraunastöð-
um. Gísli og Jóhanna bjuggu
fyrst á Kraunastöðum en síðan
á Brúum, Aðaldal.
Ólafur ólst upp með foreldr-
um sínum og systkinum. En
systkini hans eru Þórhallur
Geir húsasmíðameistari í
Reykjavík. Kona hans er Val-
gerður Jónsdóttir, Þorgerður
skrifstofnmaður á Akureyri og
Halldór húsgagna- og innrétt-
ingameistari á Húsavík. Kona
hans er Aðalheiður Laufey Að-
alsteinsdóttir.
Ólafur varð búfræðingur frá
Hólaskóla vorið 1976 og starf-
aði síðan að búskap foreldra
sinna um árabil, síðan tók
hann við búinu á Brúum og bjó
þar í nokkur ár uns bann varð
að hætta vegna veikinda.
Útför hans fer fram í dag
laugardaginn 13. nóv. frá
Grenjaðarstaðarkirkju og hefst
kl. 14.
„/ rósenti og trausti skal styrkur
þinn vera. “
Þessi orð spámannsins komu
mér í hug er ég heyrði lát Ólafs á
Brúum. Enda höfðu þau oft kom-
ið í hugann er ég hugleiddi veik-
indastríð hans á liðnum árum.
Alltaf rólegur og tók öllu með
jafnaðargeði.
Ólafur ólst upp með foreldrum
og systkinum á Kraunastöðum og
á Brúum. Hann kenndi ungur
nýrnabilunar og er það talið að
hafi stafað af slysi er hann varð
fyrir sem barn. Hann var samt
glaður og reifur í leik og starfi, en
kannski ekki eins þróttmikill.
Vann hann öll verk sín af natni og
samviskusemi. I hópi jafnaldra
var hann ljúfur og kátur. Eg
minnist hans vel frá ferm-
ingarundirbúningi. Alltaf var
stutt í fallega brosið hans í námi,
leik og starfi. Það var gott að hafa
hann sem nemanda. Eftir nám í
Hafralækjarskóla fór hann
skömmu síðar til náms í Hóla-
skóla og brautskráðist sem bú-
fræðingur þaðan vorið 1976.
Hann hafði alltaf haft áhuga á
búskap og þótti vænt um sveitina
sína. Hann starfaði síðan við bú
foreldra sinna. En nokkru seinna
kom í ljós alvarleg nýrnabilun, er
eðlilega hafði mikil áhrif á getu
hans til erfiðisvinnu. Hann fór út
til Kaupmannahafnar vorið 1983
og fékk nýtt nýra. Nú virtist fram-
tíðin blasa við að nýju. Hann tók
til starfa við bústörfin að nýju og
naut þess mjög. Var fullur bjart-
sýni um vöxt og viðgang búskapar
á Brúum. Og árin liðu og að því
kom að hann tók við búi foreldra
sinna. En innan skamms tóku
veikindin sig upp. Það voru nýrun
sem biluðu. Hann varð að fara í
nýrnavél til Reykjavíkur því slíkt
þarfatæki er ekki til annarsstaðar
á Iandinu. Ferðirnar urðu margar
og þrótturinn bilaði svo augljóst
var að ekki var um Jjað að ræða að
stunda búskap. Olafur varð að
vera á sjúkrahúsum meir og leng-
ur. ÖIIu þessu tók hann með jafn-
aðargerði. Sjúkdómurinn ágerðist
og svo fór að taka varð af honum
báða fætur. Jafnvel það bugaði
hann ekki. Þegar við hjónin kom-
um til hans á sjúkrahúsið
skömmu eftir að þetta var skeð.
Hittum við hann brosandi og í
góðu jafnvægi. Við undruðumst
það, en við þekktum hann svo vel
og skynjuðum að allt lífið hafði
hann mátt reyna svo margt sem
kenndi honum að stjórna svo
skapi sínu að ekkert böl gat hagg-
að rósemdinni. Hann sýndi þarna
svo mikla hetjulund að frábært
var.
Hann fékk síðan gervifætur og
gat gengið. Hann gladdist yfir því
og nokkru seinna fékk hann bíl
sérútbúinn og gat keyrt. En alltaf
var hann bundinn við nýrnavél-
ina oft í viku. A sjúkrahúsum
dvaldi hann löngum því að
smámsaman kom í ljós að fleiri
líffæri voru sjúk orðin. Hann
þjáðist oft mjög en í þessu öllu
sýndi hann ótrúlegt æðruleysi og
stillingu.
Og nú síðast þegar í mörgu var
af honum dregið, flaug hann
norður í afmæli sitt 17. okt. s.l.
heim í Brúa. Gleði ríkti í huga
hans og foreldra og systkina að fá
hann heim. En dvölin var stutt,
þvf nýrnavélin kallaði. Þessir fáu
dagar glöddu alla og lifa í minn-
ingunni sem bros frá Óla.
Að morgni 3ja þessa mánaðar
var hann að fara í nýrnavélina er
hjartað gaf sig og á skammri
stundu var hann allur.
Löngu og erfiðu stríði var Iokið.
En allir frændur og vinir hans
muna hann sem glaða og bros-
milda drenginn sem öllum vildi
vel og gladdi svo marga með lífi
sínu.
Óli var mjög barngóður. Það
reyndu þau börn er hann um-
gekkst, ekki síst var hann ætíð
svo elskulegur við systurson sinn
Borgar Þórarinsson sem ólst upp
að nokkru leyti á Brúum. Óli var
honum svo umhyggjusamur og
góður og það gleymist ekki.
Margir voru þeir sem vildu
hjálpa og létta undir með honum,
ekki síst foreldrarnir. En einn
stendur þar upp úr sem á miklar
þakkir skyldar. Það var Þórhallur
bróðir hans, sem alla tfð lagði
fram krafta sína og tíma til að
hjálpa bróður sínum. Var alltaf
tilbúinn að gera það besta sem
unnt var og þau hjón voru alltaf
tilbúin að hafa hann á heimili
sínu og sýndu ástúð mikla. Það
starf stóð í mörg ár og er ómælt
og verður ekki þakkað sem skyldi.
Að lokum þetta. Ólafur á Brú-
um skilur eftir sig bjartar minn-
ingar um góðan dreng sem alls-
staðar kom sér vel og gladdi aðra
með Ijúfleika og fyrirmyndar
framkomu.
Hann lifði og starfaði í rósemi
og trausti og í því var styrkur
hans.
Við hjónin og börn okkar og
fjölskyldur þeirra þakka honum
viðmótið góða við okkur öll og
geymum minninguna um hann í
þökk.
Við sendum foreldrum hans og
systkinum og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að gefa þeim öllum
styrk og huggun.
Sigurður Guðtnundsson
***
Ólafur frændi minn er dáinn.
Það kom snöggt, hjartað brast.
Og þótt við ættum von á þessari
fregn í langan tíma, þá hrekkur
maður alltaf við er þetta skeður.
En þetta var líkn því hann var bú-
inn að kveljast í mánuði og ár.
Það bjargaði Ólafi svo mikið að í
vöggugjöf fékk hann svo ljúfa
lund að fátítt er. Aldrei var kvart-
að. Öllu tekið með þolinmæði og
jafnaðargeði. Þótt fæturnir væru
teknir þá bugaðist hann ekki.
Vonin um betri tíma var alltaf
sterk. Þar hjálpaði Þórhallur
bróðir hans honum svo mikið. Ef
eitthvað rofaði til var hann kom-
inn að hjálpa honum, keyra hann
eða fara með hann heim til sín og
Vallýjar að reyna að stytta stund-
irnar. Guð blessi þau fyrir alla þá
hjálp.
Fjölskylda Óla hefur alltaf stað-
ið vel saman um að létta byrðar
hans, þótt Þórhallur hafi verið
drýgstur enda haft betri tækifæri.
Daginn sem Óli dó fóru Þorgerð-
ur og Halldór systkini hans suður.
Vildu sjá hann áður en hann væri
lagður í kistu. Er þau komu heim
aftur hringdi ég í Brúa. Þorgerð-
ur talaði við mig. Hún sagði: „Við
fórum beint á sjúkrahúsið og
sáum bróður okkar í rúminu sínu
og hann var svo fallegur." Hún
sagði þetta svo fallega með hlýrri
rödd. Ég klökknaði við og gat ekk-
ert sagt.
Minningarnar koma í hugann
margar svo hlýjar og mildar frá
árunum sem við systurnar vorum
nágrannakonur. Ég man eftir
hlýjum haustdegi. Ég gekk upp í
Kraunastaði. Ólafur var þá nýlega
fæddur. Ég stóð við vögguna og
horfði á þetta fallega barn. Hann
hafði strax þennan fallega svip,
sem alltaf fylgdi honum. Enda
skapið þannig. Hann var svo Ijúf-
ur og góður.
Á unglingsárum fór hann á
Hólaskóla og reyndist þar vel,
gekk námið vel og var vinsæll,
enda búinn þeim kostum sem
falla vel á þannig stöðum.
Þessi fáu orð eiga að vera þakk-
arorð til vinar og frænda og sam-
úðarkveðja til fjölskyldu hans.
Það hefur alltaf verið vinátta milli
barna okkar Jóhönnu og enst vel
þótt vegir hafi lengst á milli. Þar
hefur ekki borið skugga á.
Það eru ljúfar minningar frá
jólaboðum á báðum heimilum og
margt fleira mætti nefna.
Góður Guð styrki ykkur og
blessi minninguna um Ólaf
frænda minn.
Aðalbjörg Halldórsdóttir
i
,-ýL/\RARS7ö/.4
/SLANDS
i
Markmið Útfararstofu íslands er að veita trausta og persónulega
þjónustu. Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings
sem er. Útfararstofa íslands er aðstandendum innan handar um alla
þá þætti er hafa ber í huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar
Útfararstofu íslands búa yfir mikilli reynslu og hafa starfað við
útfararþjónustu um árabil.
Utfararstofa Islands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar í
samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað í líkhús.
- Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lík hins látna í kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
- Legstað í kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar við val á sálmum.
- Líkbrennsluheimild.
- Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á leiði.
- Legstein.
- Flutning kistu út á land eða utan af landi.
- Flutning kistu til landsins eða frá landinu.
Sverrir Einarsson,
útfararstjórí
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suðurhlíð 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allann sólarhringinn.
Jón Ingvi Kristinsson
Þegar ég var lítil man ég hvað við
systurnar hlökkuðum alltaf mikið
til sumarsins, því þá komu svo
margir gestir. A hverju sumri kom
fjöldi manns heim f Höfða, flestir
að heimsækja ömmu Sigrúnu,
vinir og kunningar, börnin henn-
ar og fjölskyldur þeirra. Sum
sumur voru líka afmælisveislur og
ættarmót og þá fylltist allt af fólki
heima, okkur krökkunum til mik-
illar ánægju. Þetta varð til þess að
ég kynntist ættingjunum vel og þá
sérstaklega systkinum pabba, sem
voru flest árvissir gestir. Það var
alltaf gaman þegar eitthvað af
systkinunum kom í heimsókn, ég
minnist sérstaldega þ'örugra sam-
ræðna við eldhúsborðið heima
um allt milli himins og jarðar, frá
kvótamálum til kvennamála og
svo var að sjálfsögðu rætt um
pólitík. Sem barn naut ég þessara
rökræðna og vildi ekki fyrir
nokkra muni missa af þeim, en
stundum kom það fyrir að ég
skildi ekki alveg um hvað ágrein-
ingurinn snérist. Eftir eina eld-
hússennuna spurði ég Jón hvort
þau systldnin væru aldrei sam-
mála um neitt. „Blessuð vertu, við
erum alveg sammála, bara mis-
sammála." Þetta var sagt með
gáskabliki í augum og þeirri
glettni sem einkenndi Jón öðrum
fremur. Jón var léttur í skapi og
átti auðvelt með að sjá spaugilegu
hliðarnar á málunum, hann var
drífandi, röskur og duglegur við
hvaðeina sem hann tók sér fyrir
hendur. Það var aldrei lognmolla í
kringum Jón og vandfundið fólk
sem gleðin og kátínan geislar eins
af.
Þegar ættarmót eru haldin rís
tjaldborg á túninu heima. Eitt
tjaldanna sker sig svolítið úr, blátt
og bleikt og öðruvísi en önnur
tjöld í laginu. Þegar búið var að
reisa þetta tjald vissum við krakk-
arnir að Jón og Elsa voru komin
og þá var hlaupið til að heilsa
þeim. Börn löðuðust að Jóni,
hann var skemmtilegur og hafði
nógan tíma fyrir forvitna huga.
Næsta sumar stendur til að halda
ættarmót og vonandi verður litla
skrftna tjaldið meðal hinna, en
það verður ekki Jón sem reisir
það. Hann verður heldur ekki
með í brennusöngnum en
kannski við syngjum „nú blika við
sólarlag sædjúpin köld“ sérstak-
lega lyrir hann.
Það er erfitt að trúa því að Jón
sé farinn, kallið kom skyndilega
og óvænt. Jón og Elsa komu við
heima seint í sumar en stoppuðu
stutt því þau höfðu marga að
heimsækja. Ekki datt mér í hug
að þetta yrðu síðustu kveðjurnar
hans Jóns, en þegar þau voru far-
in fann ég fyrir tega, mér fannst
hann frændi minn hafa elst. Það
rann upp fyrir mér að þau systk-
inin eru að komast á efri ár. Mörg
skörð hafa verið höggvin í þennan
stóra og glaðlynda hóp, tíminn er
einhvern veginn orðinn dýrmæt-
ari en áður. Næstu fréttir af Jóni
voru slæmar, hann lá þá fárveikur
á sjúkrahúsi og tvísýnt um bata.
Það var ekki annað til í mínum
huga en að Jón myndi jafna sig,
en hér var við ofurefli að etja og
hann frændi minn mátti láta í
minni pokann í þetta sinn. Það
var fallegt veður á föstudaginn
var, þegar ættingjar og vinir
fylgdu Jóni síðasta spölinn, vetur-
inn skartaði sínu fegursta honum
til heiðurs, snjórinn glitraði í sól-
inni og birtan var nærri himnesk.
Elsku Elsa, Hilmar, Rúnar,
Dísa og Gunni. Orð eru svo fá-
tæklegt tæki til að tjá sorg og
samúð, þau ná ekki að gefa til-
finningunum og söknuðinum
merkingu. Hugur okkar allra hef-
ur verið hjá ykkur á þessum erf-
iðu tímum og ekki síst hjá börn-
unum scm sakna afa síns sárt.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira.
Drottinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn, er lifa.
(úr sólarljóðum)
Ásta í Höfða