Dagur - 27.11.1999, Blaðsíða 6

VI-LAUGARDAGUR 27. NÓVEMRER 1999
ry^ftr
MINNINGARGREINAR
Guðlaug Helgadóttir
Guðlaug Helgadóttir var fædd
á Efri-Dálksstöðum á Sval-
barðsströnd 27. febrúar 1921.
Hún lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 14. nóvem-
ber sl. Foreldrar hennar voru
Aðalheiður Baldvinsdóttir og
Helgi Valdimarsson. Systkini
Guðlaugar eru Sigríður, Anna
Ingibjörg, Helgi, Valdimar,
Baldvin (dó í bernsku), Jónína
Björg og Baldvin (sem er lát-
inn). Árið 1939 giftist Guðlaug
Aðalsteini Jónssyni frá Bald-
ursheimi í Arnarnesshreppi.
Hann var fæddur 6. september
1910, dáinn 4. desember
1989. Börn þeirra eru: 1)
Hulda gift Stefáni Baldvins-
syni. Þau eiga 4 börn. 2) Aðal-
heiður, hún á 5 böm. 3) Jón
giftur Sigrúnu Björnsdóttur.
Þau eiga 3 börn. 4) Helgi
Benedikt, hann á 6 böm. 5)
Þorlákur Aðalsteinn giftur
Hjördísi Haraldsdóttur. Þau
eiga 3 böm. 6) Jónína Guðrún
gift Hreiðari Feósyni. Þau eiga
4 börn. 7) Baldvin giftur Sig-
rúnu Ásmundsdóttur. Þau eiga
3 böm.
Útför Guðlaugar var gerð frá
Akureyrarkirkju mánudaginn
22. nóvember s.l. og jarðsett
var í Möðruvallakirkjugarði.
Hún Lauga tengdamóðir mín
er dáin. Það er alltaf óvænt og
sárt þegar dauðinn ber að dyrum,
þó svo að við því mætti búast
hvenær sem var. Þegar maður
kveður í hinsta sinn taka minn-
ingarnar að streyma fram. Ég
kynntist Laugu fyrir 25 árum. Ári
áður höfðu þau hjónin hætt bú-
skap á Baldursheimi og fiutt til
Akureyrar. Lauga vann heíma,
hugsaði um heimilið, saumaði
fyrir fólk, prjónaði lopapeysur,
sokka og vettlinga, og tók stund-
um menn í fæði. Hún var fær
saumakona og sneið og saumaði
eftir flíkum. Lauga var góður
teiknari og sniðug að vinna með
Iiti bæði í teikningum og dúkum
sem hún málaði á. Einnig hafði
hún gaman af að skálda munstur
i lopapeysur og púða sem hún
saumaði út. Engu af þessu flíkaði
hún. Það fór alltaf lítið fyrir
Laugu og var rólegt í kringum
hana. Hún dróg sig oft í hlé í fjöl-
menni en var hress og kát í Iitlum
hópi.
Lauga Ias mikið, mest frásagn-
ir af lífi fólks á árum áður og
hafði gaman af ljóðum. Oft
spjölluðum við um það sem hún
las og hún sagði mér margt frá
liðnum tímum. Mikinn áhuga
hafði hún á landinu sínu og hafði
unun af því að skoða það. Marg-
ar góðar minningar á ég úr ferð-
um með þeim hjónum. Oft var
glatt á hjalla, dregið í spil á
kvöldin og hlegið mikið. Stund-
um komu upp spaugileg atvik
eins og þegar við vorum á ferð á
Austurlandi og keyptum brauð á
Egilsstöðum. Síðan var ekið inn í
Hallormsstað þar sem við hjónin
vorum í tjaldi en eldri hjónin
bjuggu á hótelinu. Þegar Lauga
fór út úr bílnum við hótelið kom
í ljós að brauðið hafði af ein-
hverjum ástæðum lent heldur
nærri henni í sætinu. Um kvöld-
ið þegar þau komu í tjaldið til að
borða réttir tengdapabbi mér
miða með vísu, átti hann fyrri-
partinn en hún botninn:
Konan brauðið breiddi út.
Bjart er yfir Hallomisstað.
Sigrún setti á munninn stút
og sagðist ekki smyrja það.
Auðvitað var brauðið góða
smurt með bros á vör og borðað
með bestu Iyst.
Lauga var frábær amma. Hún
hafði dót fyrir börnin til að leika
sér að þegar þau komu í heim-
sókn. Þá teiknaði hún og litaði
með þeim, spilaði við þau, og tók
þátt í leikjum þeirra. Það var eft-
irsóknarvert hjá dætrum mínum
að fara til ömmu í pössun. Þegar
ég kom að sækja þær var stund-
um verið í miðjum leik, búið að
Idæða ömmu í einhvern búning
og svo var verið á ferðalagi með
allar heimasaumuðu dúkkurnar
hennar. Já talandi um dúkkurnar,
þær eru tólf og eiga heima í
fóðruðum pappakassa undir
stofusófanum. Þær voru gerðar
til að leika sér að þeim en ekki til
skrauts. Stundum þegar við kom-
um var komin ný dúkka eða ný
dúkkuflík. Allt var gert til að
gleðja litla sál.
Síðastliðið ár helur heilsa
Laugu verið mjög Iéleg og dvaldi
hún á sjúkrastofnunum síðan í
vor. Oft hefur verið spurt:
Hvenær kemur amma heim?
Hennar verður sárt saknað. Það
er samt gott að vita að amma er
komin til afa og að henni er batn-
að. Góður Guð styrki ykkur öll,
börnin, tengdabörnin, barna-
börnin og barnabarnabörnin. Við
getum öll þakkað honum góðu
minningarnar þegar við kveðjum
Guðlaugu Helgadóttur.
Sigrún Ásmundsóttir
Þórarmn Guðlaugsson
Fellskoti
Þegar ég frétti Iát Þórarins í
Fellskoti, komu í hugann minn-
ingar frá æskuárunum er ég var
að alast upp f vesturbænum á
Vatnsleysu, um fölskvalausa og
einlæga vináttu foreldra minna
við Fellskotsheimilið, sem við af-
komendur höfum notið síðan.
Þar sem jarðirnar lágu saman
hlutu samskiptin að verða mikil
og margvísleg öllum til ávinn-
ings.
Því var það alltaf spennandi að
komast í sendiferðir í Fellskot og
hitta fyrir foreldra Þórarins, það
var upplifun fyrir lítinn strák
„staula". Þau kunnu að tala við
börn sem jafningja sína, uppörva
og fræða, með sinni Ijúfmann-
legu framkomu. Þegar erindi var
lokið og haldið heim var ævinlega
stungið í lófann eða vasa kandfs-
mola eða ldeinu.
Þau sköpuðu þann fijálsa og
glaðværa heimilisblæ, sem Þór-
arinn og níu systkini ólust upp
við, þar sem ákveðin festa ríkti í
öllum heimilisháttum. Árið 1940
tók Þórarinn við búsforráðum af
öldruðum foreldrum sínum enda
unnið í föðurgarði utan að
stunda sjóróðra í nokkrar vertíð-
ar, sem varð honum til þroska að
kynnast svo ólíkri atvinnugrein
og nýju fólki sem lifði við allt
önnur skilyrði.
Þremur árum sfðar var hann
kominn með lífsförunautinn
góða, hana Katrínu Þorsteins-
dóttur, heim í Fellskot, þar sem
hún stóð farsællega við hlið hans
í fimmtíu og sex ár.
Þá voru bændur rétt að jafna
sig eftir kreppuna miklu. Ekki
man ég nú eftir því að stríðsgróð-
inn streymdi út í sveitirnar samt
var vor í lofti, hyllti undir betri
tfð, en það varð nú langt í vorið.
Þegar bændur í Tungunum á
þessum tíma voru að ræða mál
sem horfðu til framfara og heilla,
fengu þeir alltaf einhuga jákvæð-
ar undirtektir. Hver bóndi hafði
sinn sérstaka persónuleika, allir
merktir því að vinnuálagið var
mikið, en allir voru glaðir og
ánægðir, samkenndin einstök.
Ég horfi stoltur en með sökn-
uði á eftir þessu bændafólki, sem
hverfur eítt af öðru til æðri starfa
Guðs um geym. Þetta var þeirra
köllun að sýsla við búféð og finna
mátt moldarinnar. Þórarinn og
hans kynslóð voru svo sannarlega
brautryðjendur í þeirri framfara
byltingu, sem orðin er. Fellskots-
hjónin voru engir eftirbátar í því
að breyta og bæta, byggja og
rækta.
I Fellskoti hefur alla tíð verið
gestkvæmt, öllum tekið fagnandi
og veitt af rausn.
Eftir nær fjörtíu ára búskap
urðu enn kynslóðaskipti í
Fellskoti er María dóttir þeirra og
Kristinn Antonsson eiginmaður
hennar, hafa haldið áfram upp-
byggingunni af’ myndarskap,
ræktað skóg til skjóls og prýði og
er nú eitt fegursta býli í sveitinni.
Tign og fegurð öræfanna heill-
aði Þórarin mjög, enda hefur
starf bóndans ætíð tengst þess-
um heillandi heimi, við smölun
sauðfjár. Var það tilhlökkun árið
út, frá því síðasta ferð var farin.
Hann var í tíu manna hópi,
sem fór í eftirsafn, með sömu fé-
lögunum um ára bil. Til að bæta
ánægju dagsins voru haldnar
kvöldvökur, þar sem sagðar voru
margar skemmtisögur, kveðið og
umfram allt sungið af hjartans
list. En söngurinn var honum
gleðigjafi enda hafði hann háa og
bjarta tenórrödd og einkar tónvís.
Hér fylgir ein vísa, sem varð til á
slíku kvöldi, eftir foringja þessa
hóps Þórð Kárason.
Nóttin vart mun verða löng,
vex mér hjarta styrkur.
Inni er bjart við yl og söng,
úti er svarta myrkur.
Hann kunni líka sögur af erfið-
leikum og jafnvel mannraunum.
Þórarinn eignaðist ungur að
árum fyrsta hestinn. Varð fljótt
annálaður fyrir snilli sína við
tamningar og reiðmennsku. Prati
reiðhesturinn hans var einn allra
mesti gæðingur sem Tungna-
menn muna. Ég treysti mér ekki
til að lýsa fegurð og snilli hans,
verð því að fá að Iáni eina Ijóð-
línu. „Hesturinn skaparans
meistara mynd.“ E.B.
Það var gott að eiga slíkan dýr-
grip, leggja við hann beisli og
hnakk eftir eril dagsins, ríða
norður Fellskotsholtið jafn vel
lengra og finna unaðinn hríslast
um hverja taug. Þá áttu knapi og
hestur eina sál. Hann var líka
einn af aðaf hvatamönnum að
stofnun hestamannafélagsins
Loga, vann því félagi af einlæg-
um áhuga og var gerður að heið-
ursfélaga.
Heimilið var Þórarni heilagur
friðarreitur en konan og hörnin
voru honum lífið sjálft.
Þórarinn var gæfumaður. Fékk
að halda andlegri reisn til hinstu
stundar. Gott er að eiga í hugan-
um mynd af honum á heimili
sínu við síðustu samfundi f
Fellskoti er hann varð níræður,
þar sagði hann góðar sögur úr
sveitinni frá liðinni tíð og enn
voru fjallferðir ofarlega í huga.
En umfram allt áttum við að
njóta veitinganna. Komin var lítil
langafa stúlka f bæinn sem átti
að fá nafn þremur dögum síðar.
Það verður sjónarsviptir að sjá
ekki hvíthærða öldunginn ganga
um hlöðin í Fellskoti.
Við hjónin sendum Katrínu og
öðrum ástvinum innilegar sam-
úðar kveðjur.
Góður vinur er kvaddur, með
virðingu og þökk. Guð blessi þig.
Bjöm Erlendsson.
Markmið Útfararstofu íslands er að veita trausta og persónulega
þjónustu, Aðstandenþur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings
sem er. Útfararstofa íslands er aöstandendum innan h^ndar um alla
þá þætti er hafa ber í huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar
Útfararstofu íslands búa yfir mikilli reynslu og hafa starfað við
útfararþjónustu um árabil.
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar í
samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað í líkhús.
- Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lík hins látna í kistu og snyrta ef
meö þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorö.
- Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
- Legstaö í kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar viö val á sálmum.
- Líkbrennsluheimild.
- Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á leiði.
- Legstein.
- Flutning kistu út á land eða utan af landi.
- Flutning kistu til landsins eða frá landinu. Sverrir oisen,
utfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suöurhlíö 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allann sólarhringinn.
------------------
ORÐ DAGSINS
462 1840
^________________r