Dagur - Tíminn Akureyri - 18.02.1997, Qupperneq 7

Jbtgrar-®tmímt
Þriðjudagur 18. febrúar 1997 -19
MENNING O G LISTIR
íslensk náttúra
á kínverska vísu
Lu Hong er fyrsta konan til að Ijúka námi frá Lista-
háskólanum íPeking í hefðbundinni kínverskri
myndlist. Fyrir 7 árum síðan kynntist hún því hve ís-
lendingar vœru stoltir af landi sínu og ákvað að
skreppa hingað og kíkja á þessa þjóð...
Það var í Japan sem íslend-
ingur kom á sýningu sem
Lu Hong hélt þar í Iandi
en hún bjó í ijögur ár í Japan.
Hún menntaði sig þar í vest-
rænni myndlistarhefð. „Þar eru
tveir hópar í gangi, annar
þeirra stelur frá kínversku
hefðinni og hinn frá vesturlönd-
um,“ segir hún og hristir höfuð-
ið hlæjandi aðspurð hvort Jap-
anir ættu sjálfir enga myndlist-
arhefð.
Hvað um það. íslendingur-
inn talaði svo íjálglega um feg-
urð íslands og hreifst Lu af því
hve stoltur hann var af eyjunni.
í mars 1990 kom hún hingað og
ætlaði að ferðast um landið í
mánaðartíma. Nú tæpum 7 ár-
um síðar býr hún í Hvassaleit-
inu ásamt íslenskum eigin-
manni og 5 mánaða tvíbura-
dætrum, Sunnu og Erlu.
Snæfelisjökull með kínverskum augum. Lu segir mikinn mun á
því hvernig upplifun listamannsins kemst til skila. í kínversku
hefðinni „sér maður skýin hreyfast og fossinn falla. Náttúran er
á lífi.“ Hún vill meina að vestræn hefð láti náttúruna hins vegar
líta út sem mynd, „en auðvitað hefur hver listamaður sinn stíl.“
Svart/hvít hefð
Lu ólst upp í Peking og fór í
Listaháskólann í Peking þar
sem hún Iagði stund á ákveðna
tegund kínverskrar myndlistar
sem túlkur hennar lýsti sem
„fjöllum og fossum“, þ.e. al-
mennum náttúrumyndum.
Þessi deild var ekki sett á lagg-
irnar fyrr en eftir menningar-
byltinguna á 7. áratugnum en
fyrir voru tvær myndlistardeild-
ir við háskólann, önnur leggur
áherslu á mannsmyndir en hin
á blóma- og fuglamyndir.
Þeir sem eru fáfróðir um
kínverska myndlist, eins og
undirrituð, gætu séð fyrir sér
skærlitar myndir dregnar skýr-
um dráttum en að sögn Lu til-
heyra þær annarri hefð, sem er
um 1000 ára gömul Iíkt og sú
sem hún menntaði sig í. En í
hefðbundnu náttúrumyndunum
eru eingöngu eru notaðir svart-
ir litatónar. Málningin er
blanda vatns og svarts stein-
mulnings og eru blæbrigðin
m.a. fengin með því að hafa
málninguna misjafnlega þykka,
þunna, þurra og blauta. „Þetta
fólk átti erfitt Iíf og vildi nota
fábreytta liti, sem geta sýnt
meira en margir litir, til að tjá
sig.“ Þessi aðferð er
tæknilega mjög
vandasöm því hugsa
þarf myndina alla út
áður en hún er máluð
á bambuspappírinn.

„Þegar ég byrja svo
að mála þarf þetta að klárast á
nokkrum mínútum. Ef þú gerir
ein mistök þarf að henda verk-
inu.“
„Mér fannst það mun háþró-
aðri tækni að nota einn lit tU að
láta fólk upplifa hluti sem fjall
eða tré,“ bætti túlkur Lu við. Lu
segir þetta ákveðið grundvall-
arviðhorf til lista. „Á vestur-
löndum nota menn marga liti til
Það er ekki mikil litagleði í klassískum kínverskum náttúrumyndum. Litaduftið er mulið
úr ákveðinni tegund svartra steina, stundum grænna, sem er svo aftur blandað vatni.
Penslarnir eru gerðir úr geitarhári en einnig er hægt að nota pensla með úlfahári, sem
gefur þá grófari áferð. Lu sérpantar líka pappírinn, sérstakan kínverskan bambuspappír.
Myndir: ÞÖK
Jazz á Kaffi Ólsen
Fimmtudaginn 13. febrúar efndi nýtt jazztríó
til sinna fyrstu tónleika á Kaffi Ólsen við
Ráðhústorgið á Akureyri. Jazztríóið nefnist
Jasstríó Birgis Karlssonar og er skipað Birgi
Karlssyni, sem leikur á gítar, Stefáni Ingólfssyni,
sem leikur á bassa, og Karli Petersen, sem leikur
á trommur.
Allir félagarnir í tríóinu eru gamalgrónir í
tónlistinni. Birgir hefur leikið ýmsa tónlist á gít-
arinn í ijölda ára, þó að áhugi hans á jazzi sé til
þess að gera nýtilkominn, eftir því sem hann seg-
ir í viðtali í Degi-Tímanum.
Stefán Ingólfsson hefur mest leikið jazzinn á
tónlistarferli sínum, en Karl Petersen hefur kom-
ið víða við í slagverksleik og er til dæmis páku-
leikari í Sinfóníuhljómsveit Norðurlands.
Birgir Karlsson átti nokkur góð tilþrif á tón-
leikunum á Kaffi Ólsen. Hann á létt með að laða
fram ljúfan tón úr strengjum gítarsins og hefur
skemmtilega lagræna taug í sólóum. Nefna má
fallega unnið sóló í laginu Ég ætla að fá mér kær-
ustu og hóglegan hita í sólóum í nokkrum suður-
amerískum lögum, sem tríóið hafði á efnisskrá
sinni.
Stefán Ingólfsson hefur til að bera mikla getu
á hljóðfæri sitt. Hann lagði fallegar og vel unnar
bassalínur, sem hvergi yfirgnæfðu eða tóku frá
þeim, sem vera áttu í aðalhlutverki hverju sinni.
Taktskyn hans er næmt og býr yfir ljúflegri
sveigju taktsins, sem fellur vel að þeirri tegund
jazzverka, sem voru á efnisskrá tríósins, en þau
voru að mestu „standardar“.
í sólóum sýndi Stefán skemmtileg tilþrif svo
sem í Det var et lordag aften og í Yesterdays.
Karl Petersen sýndi, að hann er vel fær um
það, sem mestu skiptir í trommuleik, en það er
að yfirgnæfa ekki. Slagverksleikur hans var fjöl-
breyttur og lyfti vel undir leik annarra. f sólóum
sýndi Karl víða falleg tök, svo sem í inngangi á
slagverk í Ég ætla að fá mér kærustu og í laginu
All of Me.
í samleik tríósins tókst víða vel. Nefna má til
dæmis lögin Let There Be You og You Are, sem
tríóið flutti í seinni hluta tónleika sinna, þegar
góður hiti var kominn í tónlistarmennina. Nokkuð
mátti hins vegar merkja, að enn skortir á það, að
félagarnir þrír séu að fullu samslípaðir. Það er að
vonum, enda þarf tíma til þess að ná þeirri nánd,
sem getur af sér það besta, sem í samleik getur
búið. Ilins vegar er óumdeilanlegur akkur að til-
urð tríósins og hljóta jazzunnendur að vona, að
samvinna þeirra Birgis, Stefáns og Karls verði
nógu löng til þess að sá ávöxur, sem sprottið gæti
af greinilegri færni þeirra hvers og eins, nái að
þroskast.
Ilaukur Ágústsson
að tjá sig en í Kína frekar svart
og hvítt."
Góðir fá sitt pláss
Lu hefur hingað til getað unnið
að myndlist sinni samhliða 70%
vinnu á Sólvangi og haldið hér
íjórar sýningar þar sem ijöldi
myndanna hefur selst. Lu segir
það ekki há henni að vera
klassískur kínverskur myndlist-
armaður í íslenskum listaheimi.
„Ég er einmitt að fara að opna
sýningu í Gallerí Fold. Sá sem
er góður fær sitt pláss.“
Peking-Reykjavík
Það kemur glampi í augun þeg-
ar Lu er beðin um að bera sam-
an líf í Peking og Reykjavík.
„Klukkan sex á morgnana rís
sólin í Peking, fólk fer að hjóla í
skólann og í vinnu. Eldra fólkið
sem komið er á eftirlaun, sem
það gerir í síðasta lagi um sex-
tugt, kemur saman til að gera
alls konar æfingar. Fjölskyldan
heldur miklu meira saman þar.
Yfirleitt sjá ömmurnar og af-
arnir um barnabörnin og búa
nálægt börnum sínum. Á kvöld-
in fer fólkið út á götur eða í bíó.
Fólk er ekkert ríkt en afslapp-
aðra en hér og hlutirnir kosta
ekki jafn mikið.“ Lu segist
sakna erilsins. Hér sé allt svo
rólegt og jafnvel til fólk sem
sefur fram að hádegi. Hún seg-
ist þó ekki á leiðinni út aftur í
nánustu framtíð. Þegar og ef að
því kemur verður eiginmaður-
inn allavega enginn dragbítur:
„Hann fer hvert á land sem er
með mér.“ lóa
inmaður hennar, kunni enga kínversku áður en þau kynntust en hefur lært
hrafl í henni hjá Lu. Ef svo færi að fjölskyldan flytti einhvern tímann til
Peking voru dæturnar skírðar upp á íslensk/kínversku: Sunna Ting Ting
og Erla Xixi.