Dagur - Tíminn Akureyri - 09.09.1997, Blaðsíða 4

16- Þriðjudagur 9. september 1997
Jkgur®mtmn
UMBUÐALAUST
Úki*aínuævintýri
Guðmundur
Andri
Thorsson
skrifar
s
g hef aldrei almennilega
trúað fræga og fallega
fólkinu þegar það er að
barma sér yfir öllum erfiðleik-
unum sem séu fegurðinni,
frægðinni og ríkidæminu sam-
fara. Eða kannski öllu heldur:
Þeir hafa látið mig gersamlega
ósnortinn, mér hafa ekki þótt
þetta vera alvöru erfiðleikar, ég
hef ekkert vorkennt þessu fólki
- því var nær að vera svona
sætt, hugsar maður ögn sam-
anbitinn.
Undarfegur ljómi hefur líka
staðið kringum fegurðarsam-
keppni íslands, sennilega
vegna þeirrar lífseigu bábilju
að hér á landi sé meira um fal-
legt kvenfólk en annars staðar
- sem er vitaskuld fráleitt eins
og allir vita sem komið hafa til
útlanda, þó ekki væri nema
vegna þess að í útlöndum býr
fleira og fjölbreytilegra fólk en
hér, auk þess sem Islendingar
eru almennt of feitir og gildir
það jafnt um konur og karla.
Og mann sjálfan.
En samt: Við þessa fegurðar-
samkeppni og allt standið í
kring var einhver saklaus, allt
að því barnslegur þokki. Eitt-
hvað skemmtilegt við það
hvernig þessi litla þjóð í erflðu
og harðbýlu iandi kann að gera
sér dagamun og velja sér álfa-
drottningu. Nú er af sú tíð.
Fegurðardrottning í
hremmingum
Því allt í einu finnur maður til
með fegurðardrottningu, og
finnur til með henni eins og
venjulegri stelpu sem lendir í
hremmingum; allt í einu öðlast
maður óvænta innsýn í það
hvað það er sem er svona erfitt
við að vera fegurðardrottning.
Af er sú tíð þegar Hófí og Linda
voru dáðar alheimsdrottningar,
fóru um heiminn og lifðu ævin-
týri. Af er sú tíð að fegurðar-
drottning fslands njóti virðingar
á við forseta, biskup og Björk.
Nú má sjálf fegurðardrottn-
ing íslands hrekjast í Kænugarð
sem var einstaklega ljót og
leiðinleg borg þegar ég sá hana
á árunum kringum 1980 og
hefur varla skánað við það þeg-
ar kommúnistarnir breyttu
nafni sínu í mafíu. Þar skal ís-
lenska fegurðardrottningin taka
þátt í einhverri nauðaómerki-
legri Evrópukeppni í miðju
hreiðri illvígustu glæpamafíu
heims, þeirrar rússnesku og
hún býr við illan kost; fær vond-
an mat, kakkalakkar skrxða um
veggi og gólf, það er kuldi og
vosbúð í ömurlegri borg og svo
er vesalings stúlkan dregin
fram úr rúminu um miðja nótt
til að steðja á næturklúbb,
skelfingu lostin þar sem hún á
að halda glæpamönnum sel-
skap við að horfa á fatafellur.
Hænsnahópurinn
Hún bjargaði sér á elleftu
stundu ásamt stöllum sínum og
eftir á að hyggja eru þær
hremmingar að hanga á úkra-
ínskum skemmtistað, grútsyíj-
aður og fúll um miðja nótt
kannski ekki
það versta; ekki
heldur vondi
maturinn, ekki
einu sinni
kakkalakkarnii-.
Það versta hlýt-
ur að vera að
finna það við-
horf til sín sem
skín út úr end-
emis skýringum
aðstandenda
keppninnar á
þessum atburð-
um. Því fólkið
sem á að annast stúlkurnar,
dekra við þær, láta þær upplifa
svolítið ævintýri, talar um þær
eins og þær séu fávitar, talar
um hysteríu „sem oft komi upp
í svona hópi“ eins og það er
orðað, rétt eins og talað sé um
hænsahóp. Um flótta stúlkn-
anna er talað eins og þær sjálf-
ar hafi ekki vit á því hvort þær
séu í hættu staddar - hafi ekki
einu sinni sjálfar vit á því hvort
þær séu hræddar. Og hafi ekki
vit á því hvort eðlileg meðferð
sé að rífa þær
út úr herbergj-
um sínum á
miðnætti til að
fara með þær
eitthvað út í
buskann,
ókunnir menn í
ókunnu landi á
leið með þær á
ókunnan
áfangastað.
Stúlkurnar eiga
samkvæmt
þessu bara að
bfosa og verði
þær hræddar þá eiga þær að
brosa gegnum tárin.
Kannski að það hafi eftir allt
saman eitthvað verið til í því
hjá femínistum að fegurðar-
samkeppnir séu móðgun við
konur?
Kannski aðþað
hafi eftir allt sam-
an eitthvað verið
til íþví hjd femín-
istum aðfegurðar-
samkeppnir séu
móðgun við konur?
Alrain ilklcilur
Kirkjunnar menn ætla
ekki að bregðast
áhugamönnum um
átök og illdeilur frekar en
fyrri daginn. Nú er biskups-
kosningunum lokið með afar
afgerandi hætti og nú þegar
sér Garri fyrir sér stórfeng-
legar senur þar sem fylking-
um lýstur saman af enn meiri
heift og enn meiri sannfær-
ingu en áður. Og er þá mikið
sagt.
Sigurður
sjokkeraður
Strax í fyrsta viðtali eftir að
niðurstaðan lá fyrir gaf Sr.
Sigurður Sig-
urðsson
vígslubiskup
tóninn, með
því að gefa í
skyn að kosn-
ingabaráttan
hafi verið
ódrengileg og
„hann liafi
kynnst ýmsu
sem hann
hefði síður
viljað vita að
væri til.“
Þjóðin sem hlustaði á mann-
inn skildi skilaboðin auðvitað
þannig að yfirburðasigur sr.
Karls Sigurbjörnssonar væri
á einhvern andstyggilegan
hátt ósanngjarn. Og sr. Sig-
urður hélt síðan áfram í
sunnudagsmogganum þegar
hann sagði að „þetta væri
mikill sigur fyrir þau ein-
kennilegu sjónarmið sem
Karl hefði haft um að leysa
upp sóknir og kirkjuskipun-
ina í landinu í markaðskerfi,“
eins og þetta var orðað í
Mogganum. Og síðan gaf Sig-
urður út yfirlýsinguna um
opinbera stjórnarandstöðu
við hinn nýja biskup: „Við
munum halda áfram að tak-
ast á um það kirkjunnar
menn.“
Olía á eldinn
Hr. Ólafur Skúlason kom að
vísu fram í sjónvarpinu og
reyndi að vinna gegn þessari
yfirlýsingu Sigurðar með því
að tala um að niðurstaða
biskupskosninganna væri svo
ótvíræð að nú yrðu menn ein-
faldlega að láta af opinberri
stjórnarandstöðu í kirkjunni
og gefa nýjum manni vinnu-
frið. Garri getur nú ekki ann-
að en dáðst
að þessari
bjartsýni
biskups,
sem sjálfur
hefur búið
við slíka
stjórnarand-
stöðu að
kirkjan hef-
ur beinlínis
logað af ill-
deilum.
Miklu nær
er að ætla
að einmitt það að biskupinn
kom fram í sjónvarpinu og
sagði það sem hann sagði,
muni virka eins og olía á það
ágreiningsbál sem þegar er
farið að loga glatt. Það er því
ljóst að íslenska þjóðkirkjan
þarf hvorki á organistum,
prímadonnum eða jafnvel
söfnuðum að halda til að
magna upp illdeilur. Forusta
kirkjunnar og bakvarðasveit
hennar í prestastéttinni er
fullfær um að gera það ein og
sér í þröngum hópi og alger-
lega hjálparlaust. Garri.