Dagur - Tíminn - 06.09.1996, Side 3

,2Bagur-'(Etnrám
Föstudagur 6. september 1996 -15
^jgpjijj
1
L í F I Ð í
L A N D I N U
Háskóli dreifbýlisins
„Ég gat ekki pakkað
saman börnunum mín-
um, hundinum og
manninum og flutt til
Reykjavíkur.“
Fimmtíu og fjórir kandídat-
ar víðs vegar af landinu
brautskráðust á dögunum
úr ijarskóla Kennaraháskóla
íslands. Þetta eru fyrstu nem-
endurnir sem ljúka heildstæðu
háskólanámi með hjálp tölvu-
netsins en í þau fjögur ár sem
þeir hafa verið í skóla hafa þeir
einungis verið um íjóra mánuði
samtals í sjálfri skólabygging-
unni við Stakkahlíð í Reykjavik.
Námið er að fullu sambærilegt
við staðbundna kennaranámið
og því ljóst að þrautseigju
þurfti til að stunda fullt nám
með vinnu eða ummönnun
barna og heimilis, nema hvoru
tveggja væri.
Dagur-Tíminn forvitnaðist
um hagi ijögurra kvenna sem
hlutu kennararéttindi sín með
þessum hætti en í fyrsta út-
skriftarhópnum voru einungis
konur. Hvers vegna? „Það voru
karlmenn en einhverra hluta
vegna hættu þeir, flestir sögðust
„Svarta hliðín eru
laiinamáliiT*
Dagbjört Hjaltadóttir frá Súðavík ásamt börnum sínum.
ánægð með námið en segir gall-
ann þann að Kennaraháskólinn
sinni ekki þeirri gerð skóla sem
hún kennir við, þ.e. þar sem
eru fáir nemendur, aldurs-
blandaðir bekkir og afar getu-
blandaðir. Hún segir ennfremur
að þörfin fyrir kennara á Vest-
fjörðum sé alltaf brýn og nauð-
synlegt sé að mennta kennara
sem vilja vera á staðnum. „Það
er mikill styrkur fyrir byggðar-
lög Vestijarða að gera fólki
mögulegt að ná sér í menntun
sem það getur auðveldlega nýtt,
eins og kennslu. Þannig mynd-
ast festa í skólastarfið og hægt
verður að móta starfið til
margra ára en ekki bara eins
og tveggja ára í senn eins og því
miður hefur verið raunin. Það
er einmitt það einstaka við íjar-
námið, fólk þarf ekki að taka
sig upp og því er hættan ekki til
staðar að fólk komi ekki aftur
að námi loknu.“
Hækkarðu mikið í launum
með réttindunum? „Leiðbein-
andalaunin eru nú það skelfileg
að maður hvíslar þau ekki einu
sinni en ætli ég hækki ekki um
15 þúsund krónur.“
„Mér fannst ég ekki
geta tekið fjölskylduna
upp einu sinni enn til
þess að fara suður til
Reykjavíkur.“
Sigurlína Jónsdóttir og
Anna Lísa Brynjarsdóttir
búa á Akureyri. Þær
kenndu báðar með náminu auk
þess að sjá um heimili og börn.
Af hverju fóruð þið í íjarnámið?
„Mig hefur alltaf langað að
halda áfram en mér fannst ég
ekki geta tekið fjölskylduna upp
einu sinni enn til þess að fara
suður til Reykjavíkur. Þegar
maðurinn minn var í námi
þurftum við að flytja tvisvar og
mér fannst nóg komið af því,“
segir Sigurlína. „Mig langaði að
mennta mig eitthvað meira en
var með lítinn strák og tímdi
ekki að setja hann í pössun og
síðan fannst mér við íjölskyldan
ekki getað flutt til Reykjavíkur.
Fjarnámið hentaði mér því vel
og var afskaplega gefandi en
kreíjandi", segir Anna Lísa.
Hvernig gekk? „Það sem
skipti máli var að við hjónin
unnum saman að þessu, ég
hefði ekki getað þetta ein,“ seg-
ir Anna Lísa og Sigurlína bætir
við: „Mér fannst þetta ganga
vel, en auðvitað var maður mis-
jafnlega hress með sig, þá var
gott að geta hringt í Önnu
Lísu.“
Hvernig er að ljúka kenna-
námi í dag? „Svarta hliðin eru
launamálin,“ segja þær í kór og
Anna Lísa nefnir ennfremur að
það sem einnig er slæmt sé hve
bekkjardeildir eru stórar.
Hækkiði mikið í launum við
gráðuna? „Ég held að það séu
8-10 þúsund krónur miðað við
100% starf,“ segir Anna Lísa.
„Ég hækka ekki neitt enda var
ég búin að ljúka uppeldis- og
kennslufræðinni áður, en ég
vildi ná í kjarnann til þess að
geta kennt í grunnskóla,“ segir
Sigurh'na.
Var þetta þess virði? „Jú,
það er alltaf þess virði að víkka
sjóndeildarhringinn, þetta var
líka mjög skemmtilegt", segja
þær Sigurlína og Anna Lísa að
lokum.
Sigurlina Jonsdottir og Anna Lísa Brynjarsdóttir frá Akureyri.
ekki hafa efni á að halda áfram
og minnka við sig vinnu," segir
Dagbjört Hjaltadóttir frá Súða-
vík. „Einhverjir fengu prófin
sína líka, ja, ég segi nú ekki
gefíns, en við fréttum að þeir
hefðu útskrifast á fyrstu mán-
uðum námsins."
Engin skemmri skírn
Dagbjört hefur kennt við
grunnskólann á Súðavík í 11 ár
og segist lengi hafa ætlað í nám
en tækifærið hafi fyrst boðist
þegar íjarnámið varð mögulegt.
„Ég gat ekki pakkað saman
börnunum mímun, hundinum
og manninum og flutt til
Þóra Kristinsdóttir með dæturnar þrjár, sú yngsta fæddist 1995 á næst
síðustu önninni. Til samans eignaðist útskriftarhópurinn 10 börn á
skólagöngunni.
„Vinn 1 skorpum“
„Það er um að gera að
drífa sig út og nota
þessa menntun.“
óra Kristinsdóttir býr á
Reykjum í Hrútafirði og er
ein þeirra sem lauk ijar-
náminu. Hún segir að upphaf-
lega hafi íjölskyldan ætlað að
vera eitt ár fyrir norðan en síð-
an hafi hún lent í kennslu við
Héraðskólann á Reykjum og
þau hjónin stofnað svínabú,
þannig að dvölin lengdist. „Ég
fór í Háskólann í einn vetur og
keyrði á milli um helgar en
gafst upp á því. Ég sá samt allt-
af eftir að hafa hætt námi og
greip því tækifærið sem gafst
með fjarnáminu fegins hendi.
Ekki gat ég flutt svínin og allt
suður,“ segir Þóra og hlær. „Ef
maður býr úti á landi er alltaf
gott að hafa kennaramenntun."
Hvernig gekk að reka bú,
læra og hugsa um börnin? „Ég
kann vel við að ráða tíma mín-
um sjálf og vinn í skorpum. Ég
notaði kvöldin mikið og fram á
nætur og reyndi að láta stelp-
urnar mínar ekki finna mikið
fyrir þessu. Það komu auðvitað
álagspunktar og þá rn-ðu þær
dálítið svekktar en yfirleitt gekk
þetta vel. Mér fannst líka svo
stórkostlegt að vera í námi aft-
ur en ekki bara að hugsa um
smábörn og búskapinn.“
Þóra kennir fulla stöðu við
Barnaskóla Staðarhrepps í vet-
ur en hann er að Reykjum.
„Maður verður að trappa sig
niður, það er búið að vera svo
mikið að gera hjá manni en það
er um að gera að drífa sig út og
nota þessa menntun.“ En hækk-
arðu eitthvað í launum? „Já,
það munar töluverðu en það
eru líka aðrar forsendur núna
heldur en þegar ég byrjaði að
kenna, þá fékk maður lítið met-
ið af þeim einingum sem maður
hafði lokið ef ekki var búið að
klára fagið alveg.“ mgh
Reykjavíkur. Mér fannst það
ótækt og hafði velt fyrir mér
hvort ég ætti þá að bíða alveg
með námið þar til börnin yrðu
stór.“
Hvernig gekk síðan að læra
með kennslunni og umsjá heim-
ilis? „Ég er afar óskipulögð en
þetta gekk alveg ljómandi vel.
Fjölskyldan hvatti mig áfram og
stóð með mér í þessu og það
skipti miklu máli. Stundum var
þetta ansi erfitt, enda fóru
menn e.t.v. offari í því að sanna
að þetta væri nú engin skemmri
skírn og stæði dagskólanáminu
jafnfætis. Það var samt skrítið
að vera í öllum þessum hlut-
verkum, kennari í skólanum,
nemandi sem er að skrifa á
milli eyrnanna á einhverjum
kennuriun og síðan eiginkona
og móðir. Þetta er annars orð-
inn lífstíll hjá mér“, segir Dag-
björt og hlær, „núna verð ég lík-
lega að læra mig niður og er
farin að huga að einhverjum
valgreinum sem ég get tekið í
vetur.“
Dagbjört segist nokkuð