Dagur - Tíminn - 25.10.1996, Page 5

ÍDagur-®mmm
Föstudagur 25. október 1996 -17
Vinnuskúr orðinn gallcrí
Búið er að breyta
vinnuskúr Hlaðvarp-
ans í gallerí sem
hefur hlotið nafnið
Tehús. Þar verður
opið allan sólar-
hringinn - í gegnum
gluggana.
Settar verða upp sýningar á
um 6 vikna fresti og fékk
Ragna Róbertsdóttir,
myndhöggvari og íjöllistamað-
ur, þann heiður að setja upp
fyrstu sýninguna sem er unnin
með tei en áður hefur Ragna
notað rauðamöl, vikur og gróft
salt á veggi.
- Voru það fyrirmœli frá
Kaffileikhúsinu að nota Te?
„Nei, nei. Te var eiginlega
það fyrsta sem mér datt í hug
þegar ég sá þetta hús. Mér
fannst það eitthvað svo tehús-
legt.“
- Þannig að þúfórst bara út í
kjörbúð og keyptir te?
„Já.“
- Og hvað œtlarðu að gera
við teið?
„Ég lími mismunandi telauf á
veggina, svona eins og þau
koma fyrir. Efnið, þ.e. teið, vís-
ar til nafnsins á húsinu, þetta
vísar hvort á annað. Þess vegna
nota ég það efni beint á vegg-
ina. Efnið sjálft hefur í sér sög-
una sem ég vil segja.“
- Er eitthvert sýstem á upp-
röðuninni?
„Já, já. Ég nota hendurnar í
þetta. Ég set límið á, tek mér
síðan te í lúkuna og set á vegg-
inn, þannig að þetta er svona
síendurtekning. Það verður
bara munstur af sjálfu sér. Ég
bý það ekki til. Munstrið verður
tilviljunarkennt."
- Á angan tesins að loða við
húsið um ókomna framtíð?
„Ég veit það ekki. Það er svo
kalt þarna inni. Það er engin
upphitun. Þess vegna er ekki
mikil lykt.“
- Ekki œtlarðu að selja teið?
„Nei, ég hugsa að það dytti
engum í hug að kaupa það.“
Andvakaá
náttsloppnum
Að sögn Asu Richardsdóttur,
framkvæmdastjóra Kaffileik-
hússins og Tehússins er hússins
vegna, það er um 15 fermetrar,
ekki hægt að gera þarna hvað
sem er. „Þó býður húsið upp á
mjög fjölbreytta möguleika.
Þetta verða ekki bara mynd-
verk eða skúlptúrar. Þarna
gætu rétt eins átt sér stað
gjörningar og lifandi Ustaverk.
\Tð ætlum ekki að hafa þetta
mjög hátíðlegt og erum voða
opnar fyrir alls konar sniðugum
hugmyndum."
- Hver er saga þessa húss?
„Þetta var upphaflega lysti-
hús íbúanna á Vesturgötu 3, í
kringum aldamótin. Svo hefur
þetta verið notað sem verk-
færaskúr undir hitt og þetta.
Síðan Hlaðvarpinn var stofnað-
ur, hefur verið þarna Djúsbar-
inn sem Magga Ponzi stofnaði
og jólatrés- og kakósala fyrir jól
en síðustu ár höfum við aðal-
lega notað þetta sem vinnuskúr
fyrir verkamennina sem hafa
verið að gera upp húsin hjá
okkur. En þetta verður gallerí í
framtíðinni."
- Hvenœr getur fólk komið?
„Þetta verður bara opið einu
sinni í viku [laugard. 14-17] en
svo er opið allan sólarhringinn
inn um gluggann. Það eru fjórir
gluggar á húsinu og þú getur
komið á náttsloppnum þess
vegna, ef þú getur ekki sofið...“
LÓA

Þetta er að verða skrýtið
haust. Hvern morguninn
eftir annan mætir okkur
hlý gola eins og á vori þegar við
komum út í dyrnar. Stundum
svolítið blaut. Þegar verst gegn-
ir svolítið hráslagaleg. Samt
miklu líkari vorgolu en hefð-
bundinni haustnepju.
Merki hretsins sem kom um
daginn eru sem óðast að hverfa
að völdum þessarar tímavilltu
vorgolu. Við í Stórhríðaraðdá-
endafólaginu erum farnir að
halda að við fáum ekki að tak-
ast á við eftirlætisviðfangsefni
Frá Stórhríðaraðdáendafélagiiiu
okkar, íslenska stórhríð, fyrr en
eftir jól.
Ég veit að það fer hrollur um
marga ef minnst er á stórhríð.
Svona ekta norðlenska stórhríð,
norðaustan átta eða níu vind-
stig með mikilli fannkomu. Það
er ekkert skrýtið. íslensk stór-
hríð getur vissulega haft hinar
hörmulegustu afleiðingar og
þarf ekki að íjölyrða um það.
Það er þó sem betur fer sjald-
gæf undantekning. Hrollurinn
stafar af því að stórhríðin er
tákn þess sem maður ræður
ekki við. Hún getur lagt menn í
ijötra. Lokað menn inni á heim-
ilum sínum eins og í stofufang-
elsi. Staðið öskrandi fyrir utan
dyrnar dægrum saman eins og
hvít ófreskja og enginn vogar
sér út nema í brýnustu nauð-
syn.
En þessi ófreskja getur líka
verið skemmtilegur andstæð-
ingur sem nautn er að sigrast á
eins og þegar menn þreyta tafl
eða glímu. Þannig stórhríð er
gaman að kljást við. Þeir sem
aldrei hafa reynt það hafa misst
af miklu.
Það er einstök tilfinning að
koma út að vetrarmorgni og
finna bylinn grípa sig föstum
tökum við húshornið, taka and-
köf, snúa sér undan dálitla
stund til að ná andanum, stinga
síðan höfðinu í veðrið og bjóða
náttúruöflunum byrginn.
Berjast áfram, ijúka af leið,
sökkva upp undir hendur í dún-
mjúkan skafl á óvæntum stað,
brjótast um til að losna og sjá
ekkert nema iðulaust hvítt kóf-
ið. Finna það fylla vitin. Reyna
að átta sig á aðstæðum með því
að grilla í Ijós gegnum mökk-
inn. Komast allt í einu og óvænt
á auðan blett handan við skafl-
inn.
Finna leiðina. Ná í áfanga-
stað eftir hálftíma barning á
leið sem tekur venjulega tíu
mínútur að labba, moka snjón-
um frá dyrunum með höndun-
um af því að skóflan er ein-
hvers staðar í kafi. Komast inn í
hlýjuna, hrista snjóinn af gall-
anum, rífa klakann úr skegg-
inu. Blása mæðinni og njóta
notalegrar þreytunnar í
skrokknum. Hlusta á ófreskj-
una hvítu öskra fyrir utan dyrn-
ar, bálreiða yfir því að hafa
þurft að sleppa enn einni
vesælli mannveru sem bauð
henni byrginn.
Við í Stórhríðaraðdáendafé-
laginu bíðum í ofvæni eftir að
hún komi. Það verður gaman
þegar hún skellur yfir „einn
góðan veðurdag". Hún kemur.
Svo mikið er víst. En okkur ligg-
ur ekkert á. Við greiðum at-
kvæði með vorblíðunni fram yf-
irjól.