Dagblaðið Vísir - DV - 10.12.1981, Side 24

28
DAGBLAÐIÐ& VÍSIR. FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 1981.
Skraut/istar
Hurðagerekti
Kverkalistar
VESTURGÖTU 21 - SÍMI21600
Þetta umferðarmerki
táknar
að
innakstur
er öllum
bannaður
— einnig þeim
sem hjólum aka.
||U^FERÐAR
Pétur Pétursson heiidverziun
Suðurgötu 14. Simar 21020—25101.
Itölsk reyrhúsgögn
nýkomin
Formfegurð og gæði
#Nýborg
Ármúla 23 Sími 86755
H
Björgvin Gíslason: Glettur
BJÖRGVIN KEMUR
GLETTILEGA Á ÓVART
Björgvin Gíslason hefur mörg
undanfarin ár verið talinn í hópi
beztu gítarleikara landsins og þótt
hljótt hafi verið um kappann allra
síðustu misseri hér á landi, hafa
Bandaríkjamenn fengið að njóta þess
að hlusta á hann töfra nótur úr gitar
sínum. En í ár kom Björgvin aftur
heim til íslands og nú fyrir skömmu
lét hann frá sér fara aðra sólóplötu
sína og vonandi ekki þá seinni.
Glettur heitir sú og með honum leika
á skífunni Ásgeir Óskarsson, Pétur
Hjaltested og Myron Dove. Sá síðast-
nefndi er Bandarikjamaður og fer
með hlutverk bassaleikara á
plötunni.
Eflaust hefðu margir gítarleikarar
fallið I þá djúpu gryfju að hafa
skífuna eina vælandi gítarsóló út í
gegn og látið hin hljóðfærin um að
fylla upp í eyðurnar. En Björgvin
valdi aðra leið á Glettur. Þó fimm af
ellefu lögum á plötunni séu eingöngu
leikin, þ.e. instrúmental, yftrgnæfir
gitarleikur Björgvins alls ekki hin
hljóðfærin. Vissulega er gítarinn
þungamiðja plötunnar, annað væri
óeðlilegt, en án jafngóðra meðspilara
er ólíklegt að Glettur hefði orðið
jafngóð plata og raun ber vitni. Sér-
staklega er gaman að heyra i þeim
Myron Dove og Ásgeiri, sem báðir
■fara á kostum. Og Pétur Hjaltested
er svosem heldur enginn slor-hljóð-
færaleikari.
Björgvin hefur sjálfur samið öll
lög plötunnar, en Kristján
Hreinsmögur og Guðbjörg Ragnars-
dóttir sáu um textagerðina. Kristján á
fimm texta en Guðbjörg einn.
Lagasmiðar Björgvins eru af ýmsum
toga, þótt allar eigi þær eitt
sameiginlegt að vera listasmíð. Sér
staklega eru lögin Látum hugann
reika, Prinsessan og betlararnir og
Draugar góð, en öll eru þau samin
við texta Kristján Hreinsmagar.
Titillagið og Margindi sem bæði eru
instrúmental eru einnig prýðislög,
Glettur hefur afar klassiskt yfirbragð
og endir þess er í anda barrokksins.
Það sem kom mest á óvart á þess-
ari plötu var söngur Björgvins. Satt
bezt að segja átti ég ekki von á miklu,
en Björgvin syngur bara alveg þokka-
lega. Mest er þó um vert að í flutningi
Björgvins verða lögin mun per-
sónulegri en þau hefðu orðið, ef ein-
hver klassasöngvari hefði annazt
þessa hlið málanna. Björgvin gerir
Dramatis: ForFuture Reference
Björgvin Gíslason.
sér vel ljós takmörk raddar sinnar,
reynir ekki að pína hana upp i æðri
víddir, sem hann engan veginn ræður
við. Þess í stað heldur hann sig við
raul/söng stíl þeirra J.J. Cale og
Claptons og stendur sig vel.
Textarnir eru flestir mun betri en
gerist og gengur á íslenzkum popp-
plötum og skelfing er gaman að sjá
ekki þessa venjulegu gutlara á blaði
yfir textahöfunda.
Glettur er með áheyrilegri
íslenzkum plötum, sem út hafa
komið í seinni tíð, lögin melódísk
og þægileg og allir ættu að geta
eignazt sitt uppáhaldslag á þessari
skífu. Svo sannarlega rós i hnappagat
Björgvins Gislasonar.
-SA.
Ekki eins kalt kulda-
rokk ogafer látið
Kuldarokk hefur tónlist sú verið
nefnd sem hljómsveitir á borð við
Dramatis leika og er með nafngift
þeirri átt við að tónlistin sé ópersónu-
leg og gæti jafnvel verið leikin af
tölvum. En nafn þetta á ekki alls
kostar við um tónlist Dramatis, því
að hún sver sig ekki í ætt við aðrar
hljómsveitir kuldarokksins.
Fyrir það fyrsta eru liðsmenn
Dramatis ekki rígbundnir við
syntheizera sína, leyfa sér meira að
segja að nota hljóðfæri á borð við
gítar og víólu í tónlist sinni. í öðru
lagi er tónlistin alls ekki ólik tónlist
manna á borð við David Bowie og
Alan Parson og þeir verða ekki með
réttu taldir heyra kuldarokkinu til.
Dramatis skipa fjórir tónlistar-
menn, sem allir léku með Gary
Numan hér áður fyrr, m.a. á plöt-
unni Pleasure Principal. Þeir heita
Chris Payne, Russell Bell, Cedric
Sharply og Denis Haines og eru allir
lærðir vel í sinni list. Payne og
Haines hafa t.d. leikið með kunnum
sinfóníuhljómsveitum.
Á þessari plötu þeirra, For Future
Refeference, eru niu lög, þar af
syngur Gary Numan sjálfur eitt,
Love Needs No Disguise. Af öðrum
lögum ólöstuðum er það bezta lag
plötunnar, ekki þó fyrir það að
Numan syngi það, heldur er lagið
grípandi og vel útsett. Önnur lög sem
einnig eru góð eru Oh 2025, No-One
Lives Forever og Turn.
Á hinn bóginn eru einnig miður
góð lög á plötunni. Þau eru ná-
kvæmlega tvö, Ex Luna Scientia og
Human Sacrifice. I báðum lögunum
skjóta þeir í Dramatis langt yfir
markið. í því síðarnefnda eru þeir
óþolandi meðvitaðir og auk þess
reyna þeir um of að færa lagið í
búning tölvutónlistar og futurisma. í
Ex Luna Scientia tapa þeir sér i
himingeimnum, með djúpum
þönkum um tunglferðir og
geimrannsóknir mannsins.
Svo sem við er að búast er allur
hljóðfæraleikur pottþéttur og söngur
skilar sér vel, án þess þó að vera neitt.
sérstakur. Meira að segja Gary
flugkappi Numan verður seint
sakaður um að hafa mikla söngrödd.
For Future Reference er alveg
þokkalegasta plata og eflaust mikill
hvalreki á fjörur aðdáenda Gary
Numan og félaga. Aðrir munu vart
lofa þessa skífu í hástert.
-SA
Gillan - Double Trouble:
HELMINGURINN GÓDUR, HINN
HELMINGURINN AFLEITUR
Hvað vakað hefur fyrir Ian vini
vorum Gillan með utgáfu tveggja
plötu albúms er illmögulegt að skilja.
Margfalt sterkara hefði verið að gefa
aðeins stúdióplötuna út, en leggja
hljómleikaskifuna í salt til seinni
tíma. Hún er ekki betur heppnuð en
svo að aðalstjarnan er einn áhorf-
enda, sem setur rækilegan svip
diskinn með hraustlegum lúðra-
blæstri, rétt sisona eins og hann væri
á Portman Road í Ipswich.
Upptakan á hljómleika-plötunni
er afleit vægast sagt. Um leið og
styrkurinn er kominn í þokkalegt
horf eru öll tóngæði rokin út í veður
og vind. Útkoman verður grautar-
kcnndur hávaði, sent á lítið skylt við
þá tónlist sem Gillan hefur verið að
flytja. Gripurinn Double Trouble er
þó ekki alvondur og breytir þar
stúdíóplatan mestu um. Þar er um
verulegar framfarir að ræða frá
Future Shock, þótt ennþá vanti
nokkuð upp á að styrknum á fyrstu
plötunni sé náð. Bernie Torné er enda
á braut og skarð hans er vandfyllt í
meira lagi.
Stídíógripurinn fer vel af stað og
heldur stefnunni átakalitið plötuna á
enda. Lögin eru nokkuð misjöfn að
gæðum, en heildarsvipurinn góður
og Gillan syngur af innlifun eins og
hann bezt getur. Þrátt fyrir fjarveru
Tormé gerir nýi maðurinn; Janick
Gers, sitt bezta til að fylla tómið, en
tekst einfaldlega ekki. Þó er mesta
furða hversu sterkur blær er á skíf-
unni. Beztu lögin eru Restless, Life
goes on og Hadley bop bop. Þá er
Born to kill sterkt lag, þrátt fyrir
rólega byrjun.
Um hljómleikagripinn er fátt gott
að segja. Lögin eru svo illa tekin upp
flest hver að útkoman verður ósann-
færandi, auk þess sem lagavalið
sjálft er mislukkað með öllu. Eins og
ekki sé nóg að gera New Orleans skil
á einni plötu? Að þrykkja því lagi í
plast á nýjan leik er óverjandi með
öllu. Double trouble væri best þannig
að hægt væri að kaupa bara
stídógripinn og gleyma hinum
helmingnum, en það er víst ekki svo
auðvelt. Hann fylgir með í
kaupunum hvort sem mönnum líkar
þaðbetureðaverr. -SSv.