Dagblaðið Vísir - DV - 19.12.1981, Page 30

30
DV — HELGARBLAÐIÐ — LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1981.
06 ÞAÐ VAR MAAARK!
Öll hafið þið kynnzt
fótboltabakteríunni á einn
eða annan hátt. Það er
nefnilega einu sinni svo að
á hverju heimili er einn
ólánssteggur, eða fleiri,
sem er illa haldinn af
þessari langvarandi
veiki. Hver er til dæmis
svo hamingjusamur að
eiga ekki eitthvert
skyldmenni, sem heldur
með ákveðnu liði í blíðu
og stríðu? Hver á EKKI
einhvern ættingja sem
geysist á alla fótboltaleiki
og æpir og skrækir, þar til
raddböndin geta ekki
meir? Ég bara spyr.
Satt að segja hef ég
aldrei getað skilið þennan
ódrepandi áhuga á fót-
bolta. Ég hef til dæmis
aldrei getað botnað í
þeim eldlega áhuga, sem
menn sýna ensku knatt-
spyrnunni. Á sumum
heimilum er það sem
helgistund í stofunni, þeg-
ar svoleiðis trakteringar
eru á skjánum. Þá má
ekki tala, ekki hreyfa sig,
nema til að stjana með
varkárni kringum
unnendurna, ekki gera
þetta og alls ekki hitt.
Með hljóðiausum og
hnitmiðuðum hreyfingum
er hægt að komast á
klósettið án þess að rjúfa
heimilisfriðinn. En þá má
alls ekki sturta, hvað sem
á undan hefur gengið.
Mér er sagt að þetta sé
svona víða. Sjálf er ég svo
lukkuleg að hafa ekki
sjónvarp.
Hvað um það, ekki
ætlaði ég að fara að f jasa
yfir enska fótboltanum.
Hann er nefnilega
fyrirbæri, sem ég á aldrei
eftir að botna í. Og hver
getur líka ætlast til að
sveitasál ofan úr Borgar-
firði hendi reiður á öllu
þessu fótboltastússi? Ég
sem vissi ekki einu sinni
hvernig búningar þeirra
Skallagrímsmanna litu út
í den tid, hvað þá að
vitneskjan næði til slíkra
hluta úti í heimi. Ég sem
hafði aldrei séð alvöru fót-
boltaleik.
Um síðir fór það þó svo
að ég þóttist tilneydd til
að öðlast ofurlitla innsýn í
fyrirbærið þegar ég hafði
verið í hjónabandi í eitt
herrans ár. Eigin-
maðurinn og kunningjar
hans vissu nefnilega allt
um fótbolta. Ofan í kaupið
var Hann herjans mikill
Valsari og lét ekkert
tækifæri ónotað til að
horfa á liðið sitt leika. Öll
hin liðin voru auðvitað
prump, gátu ekki neitt og
voru alls ills makleg. Ég
reyndi þá stundum í
sveitalegri góðsemi minni
að benda honum á að allt
væru þetta nú bestu
menn, hvort sem þeir
væru í Val, Fram eða KR.
En það var eins og að
hella olíu á eldinn, sem
logaði nógu glattfyrir.
„Hvaðætli þú hafir vit
á þessu sem aldrei hefur
komið á völlinn," hnuss-
aði eiginmaðurinn um leið
og hann þreif
kókóbrúsann af borðinu
og rauk út til að horfa á
Val leika.
Ég sá, að við svo búið
mátti ekki standa. Svo
næst þegar von var á
svona uppákomu spurði
ég auðmjúklega hvort ég
mætti ekki koma með. Jú,
jú, það var auðsótt mál.
„Þetta verður á Mela-
vellinum," sagði eigin-
maðurinn, „og þú verður
aðæpa vel með Val á móti
Frammaraösnunum, sem
ekkertgeta. Þetta verður
sko algjört burst nema
Valsararnir verði alveg
SÉRSTAKLEGA óheppn-
ir. "
Ég var hreint ekkert
viss um hvernig ég ætti
að þekkja þessi tvö lið í
sundur. En þar sem
uppáhaldsliðið hafði verið
alveg „sérstaklega
óheppið" að undanförnu
fannst mér ráðlegast að
þegjaog láta þetta bara
ráðast. Eftir þennan
venjulega undirbúning
var svo arkað á völlinn.
Kjnningjarmannsinsvoru
þegar mættir á staðinn
með spenning í
andlitunum og við tókum
tai saman um allt og ekki
neitt. Ég var farin að
hugsa að þetta gæti bara
orðið notaleg stund þegar
þeir þögnuðu allir sem
einn og urðu steinrunnir á
svipinn. Leikurinn var að
byrja.
Liðin runnu inn á
völlinn, ósköp geðslegir
menn allir saman og
byrjuðu að sparka. Allt
virtist þetta fara hið besta
fram. Leikmennirnir voru
hinir prúðustu og sýndu
hver öðrum mikla tillits-
semi í hvívetna. Ég
ætlaði einmitt að fara að
hafði orð á þessu þegar
einn kunninginn sagði
með hneykslun: „Þetta
eru nú meiri lufsurnar,
ætla bara ekkert að sýna
hvaðþeir geta í dag."
Svona gekk þetta að
því er virtist í eilífðar-
tíma. Mér var orðið
skítkalt og fannst minna
en lítiðgaman. Þá mundi
ég allt í einu eftir svolitlu.
„Fer ekki bráðum að
koma hlé?" spurði ég
stundarhátt. Ég sá strax á
meðaumkunaraugna-
ráðinu sem kunningjarnir
sendu eiginmanninum að
þarna var vont mál í upp-
siglingu.
„Þú meinar hálf-
leikur," sagði maðurinn
hægt, alltof hægt og alltof
skýrt.
Og loksins kom „hlé".
Við hjónin drógum okkur
svolítið út úr mann-
þrönginni. Minn heitt-
elskaði hélt yfir mér
örstutta en hnitmiðaða
ræðu um muninn á hálf-
leik og hléi en hughreysti
mig jafnframt með því að
nú hlyti að fara að færast
f jör í leikinn. Við skyldum
þess vegna vera duglegri
að hvetja okkar lið því allt
svoleiðis væri svo mikils
virði. Með þetta vega-
nesti hélt ég aftur til
sætis, harðákveðin í að
láta nú mitt ekki eftir
liggja.
Sessunautar okkar
virtust líka ákveðnir í að
hressa upp á móralinn því
í hvert skipti sem þvaga
myndaðist við annað
hvort markið æptu þeir og
böðuðu út öllum öngum.
Loks hafnaði boltinn í net-
inu öðrum megin og
ætlaði þá allt um koll að
keyra á áhorfenda-
bekkjunum. Ég fann að
svolítill fiðringur var að
ná tökum á mér. Mér fór
heldur að hlýna og hama-
gangurinn í fólkinu var
smitandi.
Og nú gerðist það
aftur. Boltinn hafnaði í
sama neti og menn
veifuðu. Ég líka í þetta
sinn. „Liðiðokkar" virtist
ætla að bursta óvinaliðið.
Og enn lenti boltinn í
netinu. Ég tók bakföll,
hrein og emjaði af öllum
kröftum. Þetta var svei
mér skemmtun í lagi. Mér
fannst ég mega gera enn
betur til að hvetja liðið
okkar. Ég reif af mér
gamla Gefjunartrefilinn í
sauðalitunum og veifaði
honum yfir höfði mér um
ieið og ég rak upp eitt
stríðsöskrið enn. Sjálfur
Tarzan hefði skammast
sín hefði hann verið á
staðnum.
En þetta með trefilinn.
Jú, ég sá að allmargir
þarna voru veifandi
treflum.Þeir voru að vísu
marglitir og miklu
fallegri en sá gamli minn.
En hvað gerði það til þeg-
ar heiður liðsins var í
veði? Og ég veinaði og
veinaði. . .
Þá fann ég að gripið
var í handlegginn á mér
þéttingsfast. Ég hrökk við
því ég hafði víst gleymt
fylginaut mínum á
skemmtuninni. En aldrei,
það sem eftir er ævinnar,
á ég eftir að gleyma
svipnum á andlitinu á
honum, þegar hann
hallaði sér að mér og
„hvíslaði" milli saman-
bitinna tannanna:
„Þú ... þú æpir með
vitlausu liði."
Síðan eru liðin heil átta
ár. Á því tímabili hef ég
ekki komið á völlinn í eitt
einasta skipti. Ekki einu
sinni eftir hlé. -JSEI.