Dagblaðið Vísir - DV - 13.02.1982, Blaðsíða 16

16
DAGBLAÐIÐ & VÍSIR. LAUGARDAGUR 13. FEBRÚAR 1982.
Kvikmyndir
Fjórða kvikmyndahátkJin í Reykjavík er veiþess
verð að hennar só getíð að hátíðahöldunum af-
stöðnum. Óhætt er að fullyrða að óvenjuvel hafi
tekizt tH um val kvikmynda á hátíðina enda hefur
aðsókn að henni verið með eindæmum góð. Fjöl-
margir þættír kvikmyndahátíðar vekja menn til
umhugsunar en mörgum mun ekkiþykja minnst til
þeirrar staðreyndar koma að hlutur kvenna í kvik-
myndagerð fer stöðugt vaxandi.
Mætur kvenleikstjóri lét Itafa eftir
sér að jiað væri sizt erfiðara fyrir konu
en karl að verða leikstjóri. En að taka
ákvörðunina að verða lcikstjóri væri
aftur á nióti erfiðara fyrir konu. Þetla
er án efa rétt því fordænti eru
ntikilvæg og starf brauðryðjandans
margvíslegum vandkvæðum bundið.
Benda má á að leið ntargra kvenleik-
sljóra, til dæmis Margarete von Trotla
og Juliet Berto, hefur legið frá leik til
leikstjórnar.
Sumum kann að virðast jiað heldur
fánýtt að fara að draga leikstjóra i
dilka eftir kyni enda má benda á jiá
staðreynd að gjarnan er meiri munur á
einslaklingum innan saina kyns en
einstaklingum af gagnstæðu kyni.
Santmannlegur jiáttur andlegra athafna
ælti líka ævinlega að vera svo slerkur
að hann yfirgnæfi jiann mun sent
nnnasl kann á kynjunum tveim. Kvik-
ntyndin Syslurnar eftir Margarete von
Trolla sýnir glöggl að kvikmyndalislin
gerir ekki ntannamun eftir kynjunt.
Systurnar eru ntynd eftir konu með
konur i aðalhlulverkum en hrífur jafnl
karla sein konur jivi i henni er lýst til-
finningum sem ekki eru neill prívatmál
kvenna.
K/ám — einkamál hverra?
Raunar er sjálfsagt og eðlilegl að lelja
að kynin eigi engin einkamál hvort fyrir
öðru heldur sé jieim eitt markmið sam-
eiginlegt að gera tilveruna mennska.
Meðal framlaga til jieirrar baráttu telsl
kvikmyndin Engin ástarsaga — kvik-
mynd um klám. Myndin er aðgangs-
hörð lýsing á klámiðnaðinum og bendir
sérstaklega á ofbeldið sem stöðugt er
verið að tengja kynlífi og að i klámi er
kvenlíkami ekki annað en söluvara eða
hver annar kjötbiti. Það sem klám-
iðnaðurinn hefur fram að færa veitir
tæpast öðrum en sadistum saðningu.
Suntir virðast hafa litið á „Engin
ástarsaga” sent sérstaka kvikmynd
kvenna, en það er mesti mis-
skilningur. Kann að vera að þeir sem
því halda fram myndu skipta um
skoðun ef í myndina væri bætt kafla
unt barnaklám. Það gæti opnað augu
niargra fyrir þvi að klám er varla annað
en ein tegund ofbeldis.
Gullöldin
Á kvikmyndahátíð var mikill fengur
að Gullöld Bunuels. Þegar ntyndin var
frumsýnd 1930 gátu hægri öfgamenn
ekki látið sýningar hennar óátaldar
heldur fengu hana bannaða. Nú hefur
Gullöldin tapað talsverðu af
upprunalegum krafti og meirihluti
áhorfenda skellihlær að uppátækjum
sem minna á Harold Lloyd og Charlie
Chaplin. Svona nagar tímans tönn. En
þó viðhorf áhorfenda hafi breytzt á
þeim fimmtíu og tveim áruni, sem brátt
verða liðin frá frumsýningu „Gullald-
arinnar” ber myndin enn vitni um hug-
myndaauðgi og frumleika súrrealistans
Bunuels. Þess má geta að Gullöldin
hafði lengi vel mikil áhrif á starfsferil
Bunuels, til dæmis var honum ekki
vært við kvikmyndagerð í Banda-
rríkjunum þegar hann reyndi þar fyrir
sér. Einu sakirnar sem honum voru
bornar á brýn var að vera höfundur
Gullaldarinnar.
-SKJ.
Þeir eru ófáir sem muna eftír sýningum á
„Rocky Horror Picture Show", þó að hér á
landi brytíst aðdáun manna á myndinni ekki
út í viðfíka æði og víða annars staðar. Sums
staðar í Bandaríkjunum er myndin enn tíl
sýnis og ungt fólk flykktíst í bíó klætt sams
konar búningum og aðalpersónur myndar-
innar. Æstustu aðdáendurnir hafa séð
myndina oftar en tölu verður á komið. Nú
hafa höfundar„Rocky Horror Picture Show"
gert aðra mynd með svipuðu sniði. Hún ber
heitið „Shock Treatment".
Læknað með losti
gerðu á sýningum „Rocky Horror
Picture Show”. „Shock Treatment”
vantar þó hvorki líflega tónlist né furðu-
legar persónur sem ýtt geta undir dans-
hvöt áhorfenda.
Ádeila og
gamanmynd
Ef til vill höfðar „Shock Treatment”
ekki eins beint til samtímans og „Rocky
Horror Picture Show” gerði. „Shock
Treatment” þykir beina spjótum sínum
meir að sjötta áratugnum en jteim
níunda en vera má að þessi timabil eigi
margt sameiginlegt.
Jim Sharman leikstjóri „Shock
Treatment” samdi handrit myndarinnar
í samvinnu við Richard O’Brian. Þeim
félögum hefur öðru sinni tekizt að skapa
óvenjulega ádeilu og gamanmynd.
„Shock Treatment” er varla nein
stórmynd en ef nokkuð er að marka
viðtökur myndarinnar erlendis verður
þess vonandi ekki of langt að bíða að
íslenzkir kvikmyndahúsgestir fái að
berja myndina augum.
-SKJ.
Einu persónur „Shock Treatment”
sem koma beint úr „Rocky Horror
Picture Show” eru ungu hjónin Brad og
Janet. Að þessu sinni rekast jiau í ein-
feldni sinni inn í bandaríska smábæinn
Denton. Bær þessi er innan marka sjón-
varpsstöðvar og lífið þar jafngott og
fagurt og vanalegt þykir í hverjum
meðal framhaldsþætti bandariskrar
sjónvarpsstöðvar. íbúar Denton eru allir
áhorfendur í sjónvarpssal og hvað eina
sem fyrir kemur í bænum er hluti af ein-
hvers konar sjónvarpsþætti.
Illur bróðir
Söguþráðurinn fer eins og vænta má
ekki eftir neinum þekktum forskriftum.
Brad og Janet eru enn sem fyrr óskap-
legir sakleysingjar og lenda nú í höndum
á illmenninu Farley Flavors. Flavors er
þegar betur er að gáð tvíburabróðir
Brads og starfar sem yfirmaður sjón-
varpsstöðvarinnar. Hann fær Janet til
að yfirgefa Brad og gerir hana að glæstri
rokkstjörnu. Brad situr eftir með sárt
ennið en sætirauk þessverstumeðferðaf
hálfu bróðurins, er reyndar mestan tíma
myndarinnar í spennitreyju, keflaður og
útúrstónd.
Enn hafa engar fréttir borizt af því
hvort útlendir áhorfendur „Shock
Treatment” stökkva dansandi og
syngjandi úr sætum sínum eins og þeir