Dagblaðið Vísir - DV - 22.01.1983, Blaðsíða 19

DV. LAUGARDAGUR 22. JANUAR1983.
19

Katrín Árnadóttir
fiðluleiUari og
sjónvarpsþulur með
meiru í léttu spjalli
iJæknastéttinni þáeróg mjög ánægö meö fíöluna mína. ‘
fráskilin en á tólf ára gamlan
son.
Arið 1969 lauk Katrín fiðlu-
kennaraprófi og var þá um
haustið fastráðin hjá Sinfóníu-
hljómsveit Islands. Hún segist
hlusta mikið á tónlist og hefur
áhuga á allri tónlist. Enda ómar
róleg og notaleg tónlist um stof-
una hjá henni meðan við
spjöllum saman. Til að gera tón-
listina enn notalegri hefur hún
kveikt á allmörgum kertum og á
borðum standa skálar með
súkkulaði og smákökum. Það er
ekki erfitt að láta sér líða vel á
þessu heimili.
„Allar listgreinar
verda ad hafa
öruggan
rekstrargrundvöll ’ ’
— Nú er Sinfóníuhljómsveit
Islands gagnrýnt fyrirtæki og þá
helst fyrir þá sök að vera ríkis-
rekið. Hvað finnst þér um það?
„Mér finnst sjálfsagt að allar
listgreinar hafi öruggan rekstrar-
grundvöll. Hvort sem um er að
ræöa leiklist, ballett, óperu eða
1 eitthvað annaö. Þó er ég á því að
það eigi alls ekki að bruðla meö
almannafé. Þegar pabbi spilaði
meö Sinfóníunni voru æfingar
kauplausar og hann þurfti aö
vinna fyrir sér með kennslu og
r hljóðfæraleik á veitingahúsum.
Ef tónleikar voru vel sóttir fékk
hann greitt, annars ekki. Þaö var
ekki síst þess vegna sem ég fór í
Háskólann, til aö eiga auka þekk-
ingu ef tónlistin brygðist. I raun-
inni þarf ég ekki annað en að
slasa mig á einum fingri til aö
geta ekki spilað á fiðluna,” segir
Katrín og lítur á hendur sér.
— En hefur þú aldrei sungið?
„Jú, að vísu,” segir Katrín og
hlær við”. Eg var einu sinni í
Pólýfónkórnum en hætti. Fiðlan
hefur fallegri rödd en ég svo ég
læt mér hana nægja,” heldur hún
áfram.
,,Hef áhuga
á fjölmidlun”
Katrín er sjálfsagt þekktust úr
sjónvarpinu. Hún hóf störf þar
sem dagskrárþulur 1980. En
hvernig datt fiðluleikara í
Sinfóníunni í hug að fara í slíkt
starf?
„Það var vorið 1979 sem ég
sótti um starf sem fréttaþulur
hjá sjónvarpinu. Þá var Sigurjón
Fjeldsted að hætta. Guðmundur
Ingi fékk starfiö en mér bauðst
starf við að lesa inn á myndir. Ég
sótti um vegna áhuga á fjölmiðl-
un yfirleitt, hvemig vinnan er á
bakvið. Þegar Sigurlína Davíðs-
dóttir hætti sem dagskrárþulur
sótti ég um hennar starf, eigin-
lega meira í gríni en alvöru, en
fékk starfiö,” segir Katrín.
— Nú hef ég heyrt fólk tala um
að þú talir beint úr skerminum
en lesir ekki hvert orð af blaði?
Mér finnst alveg sjálfsagt að
tala viö myndavélina eins og hún
sé lifandi en líta ekki á hana sem
einhvern dauðan hlut, svo tek ég
sjálfa mig ekkert alvarlega. Eg
slaka á og ef ég mismæli mig,
„Pabbi og mamma hafa
hvatt mig mjög gegnum
árin."
sem auövitað er mannlegt, geri
ég bara grín að mér. Hins vegar
er alveg sama í hvaða starfi
maður er, maður verður alltaf að
gefa eitthvað af sjálfum sér,”
segir Katrín og brosir nú sjón-
varpsbrosinu sínu.
— Nú er oft eins og þú notir
þinn eigin texta þegar þú ert að
kynna?
„Nei, við fáxun alltaf tilbúinn
texta á hver ju kvöldi svo hann
kemur ekki frá okkur. Auðvitað
gefur svo hver textanum sitt
líf,” svarar hún.
— Eitt hefur vakið athygli, sú
breyting sem varð á þér eftir að
þú hafðir verið á skerminum í
nokkurn tíma?
„O, jú, ég hef heyrt um það.
Eg man eftir því — fyrir
breytinguna — segir Katrín og
brosir — að ég fór á dansstað.
Þar kom til mín bláókunnug kona
og sagði að ég þyrfti nú endilega
að láta klippa mig. Það væri
bara hörmung að sjá mig. Ég
lét sem ekkert væri, brosti bara
til konunnar. Það var þó ekki
þess vegna sem ég lét klippa mig
og fékk mér svo seinna
permanent — heldur bara vegna
þess að ég var orðin leið á sjálfri
mér og langaði til að breyta til.”
— Hefur þú orðið fyrir fleiri
„árásum” vegna þessa starfs?
„Ekki kannski árásum en það
eru margir sem heilsa mér og ég
bara brosi á móti. Það kemur
fyrir að fólk heldur að þaö þekki
mig. Ekki bætir úr skák hvað ég
er hroðalega ómannglögg svo ég
tek aldrei neina sénsa. Enda
hvað munar mann um að brosa
eða heilsa?” segir Katrín.
,,Starfið setur
manni
vissar hömlur”
— Hefur sjónvarpsstarfið
breytt einhverju í lífi þínu?
„Oneitanlega setur starfið
manni vissar hömlur. Eg finn
fyrir því að það er horft á mig og
tekið eftir mér. Eg er svoddan
æringi og á oft erfitt með að
sitja á honum strák mínum en
maður verður að reyna að hafa
sjálfsstjóm. Starfið hefur kennt
mér það.”
— Hvernig er starfi sjónvarps-
þuls báttað?
„Við fáum tilbúna texta í hend-
urnar til að kynna og kynning-
amar fara fram 1 sérstöku þular-
herbergi. Þegar dagskrárliðimir
hefjast stilla útsendingar-
stjóramir á klukku sem stillt er á
tímalengd hvers þáttar svo viö
getum alltaf fylgst með hversu
langur tími er eftir í næstu kynn-
ingu. Þar að auki fáum við hljóð-
merki þegar ein mínúta er eftir
fyrir kynninguna. Við þurfum því
ekki að sitja í þularstellingunum
allt kvöldiö, því fer víðsfjarri.
Við getum haft handavinnu, lesið
í bók eða horft á sjónvarpið, eftir
því sem við viljum. Nú eða bara
setið og masað við strákana sem
eru á vakt, en þeir eru allir
bráðhressir.” En við þurfum ætíö
að vera viðbúnar að fara á
skjáinn fyrirvaralaust ef eitthvað
óvænt kemur upp.
— Koma aldrei upp vandamál
með erfiðan framburð?
„Ef einhver erfið orð koma upp
þá eru þýðendurnir oftast á
staönum og bjarga manni.
Annars kemst þetta upp í vana,”
segir Katrín um leiö og þylur upp
fasta dagskrárliði. Já, það fer
ekki á milli mála, aö hún kann
þetta orðið utan að”.
Síðan bætir Katrín við að fólk
sem starfar við sjónvarp eða út-
varp sé að sjálfsögðu
manneskjur eins og allir aðrir og
geti þar af leiöandi gert mistök.
— Hvemig finnst nemendum
þínurn að læra hjá sjónvarps-
stjörnu?
„Þeim finnst það kannski
spennandi fyrst, en þau sjá fljót-
lega að ég er bara ég. Til dæmis
núna fyrir jólin, þá kom einn
nemandi minn með jólarós úr
filti og færði mér aö gjöf. Eg var

í svartri peysu, tók rósina og
skellti henni á peysuna þar sem
hún sat föst. Eg sagði við
nemandann: — En fínt. Þetta
ætla ég sko að hafa í sjónvarpinu
í kvöld. „Ertu alveg brjáluð,
þetta er borðskraut,” sagöi
nemandinn, en ég lét ekki sitja
við orðin tóm. Eg hafði jóla-
rósina í barminum kvöldið,”
segir Katrín, og þarna lýsir hún
vel sjálfri sér.
,,Mér finnst gaman
að lifa”
Eftir að við höfðum spjallað
góða stund um þularstarfið,
Katrín sagt okkur gróusögur sem
hún hafði heyrt um sig og hlegið
mikið, voga ég mér að nefna
samband hennar og föður síns,
sem eftir samtalinu að dæma,
viröist hafa stutt hana mikið í
gegnum árin.
„Jú, það hefur alltaf verið
mjiig gott og hann hefur hvatt
mig g' gnum árin. Það hefur
mamma líka gert. Hún hefur
stutl dyggilega við bakið á okkur
eins og traustur klettur og þá
sérstaklega eftir aö pabbi
slasaðist. En pabbi hefur verið
nokkuð hress undanfarin ár og
hefur spilað fyrir fólk viö guðs-
þjónustur á sjúkrahúsum. Hann
er nú orðinn 76 ára,” segir
Katrín. Það má kannski minnast
á það hér aö ævisaga Arna
Björnssonar kom út 1981.
En Katrín, þú ert Hlíðabarn?
„Já, það má segja það. Eg hef
alltaf búiö í Hlíðunum. Fyrst í
Mjóuhlíð, síðan Hörgshlíð og svo
núna í Bogahlíðinni,” svarar hún
og bætir við að hún kunni svo
ljómandi vel við sig á þessum
stað.
Eitt af áhugamálum hennar er
dansinn.
„Já, ég hef alltaf verið öðru
hvoru í dansi hjá Sigurði Há-
konarsyni. I gegnum dansinn hef
ég líka kynnst miklu af ágætis-
fólki. Við erum nokkur sem
höfum stofnað dansklúbb sem við
nefnum Fimir fætur og við hitt-
umst alltaf einu sinni í mánuöi,”
segir Katrín og bætir við. „Æ,
þarftu nokkuð að segja frá því?”
Auðvitað lofa ég engu, enda er
það virðingarvert þegar
manneskjur geta sinnt hugðar-
efnum sínum eins og Katrín
gerir. Hún kann svo sannarlega
meö tíma sinn að fara og segir
líka. „Mér finnst gaman að lifa.”
Og það ber hún með sér. Það var
farið að síga á seinni hluta
dagsins og við búin að tef ja hana
allt of lengi. Hún átti stefnumót
við kunningja sína um kvöldiö og
átti eftir að fara bæjarferð. En
ekki tók hún í mál að horfa á
eftir þrautspurulum blaðamanni í
leigubíl, heldur gerði sér lítið
fyrir og ók honum heim og það
var ekki fyrr en þá sem
skemmtilegu spjalli okkar lauk.
-ELA.
.