Dagblaðið Vísir - DV - 11.04.1986, Qupperneq 27

DV. FÖSTUDAGUR11. APRÍL1986.
39
Menning
Menning
Menning
Menning
FREKARI ÞREIFINGAR
Sumir listamenn eru tiltölulega
íljótir að taka út þroska og firrna
hæfileikum sínum réttan farveg.
Aðrir eru seinni til og ganga í gegn-
um mörg tilraunaskeið áður en þeir
finna sér fótfestu í listinni. Þannig
var Píkassó farinn að skapa meist-
araverk fyrir tvítugt, en Matisse
tæplega fyrr en á fertugsaldri.
Sigurður Þórir Sigurðsson mundi
sennilega tilheyra hópi seinþroska
listamanna. í meira en áratug hefur
hann verið upptekinn af því að
teikna, bæði á pappír og grafíkplötur
og hefur, að mér finnst, ekki alltaf
haft erindi sem erfiði. Það var oft
eins og vantaði skap í teikninguna
hjá honum og fyrir bragðið kvikn-
uðu verkin sjaldan til lífs.
Einfaldleg þjóðfélagsgagnrýnin í
verkum hans varð heldur ekki til
þess að auka á aðdráttarafl þeirra.
Svo gerist það í fyrra að Sigurður
Þórir heldur einkasýningu í List-
munahúsinu og er þá orðinn allur
annar maður. Þyrrkingsleg teikn-
ingin hafði vikið fyrir blæbrigðaríku
maleríi og í stað þess að frelsa heim-
inn fjallaði listamaðurinn um
manneskjuna og tilfinningalíf henn-
ar, einkum vegi ástarinnar.
Það var einnig eftirtektarvert hve
hreint og beint Sigurður Þórir gekk
til verks. Hann notaði sjaldnastfleiri
en tvær manneskjur, karl og konu,
og telfdi þeim saman eða á móti lit-
brigðum jarðarinnar.
Samsafn af smámyndum
Þessi vinnumáti nýttist listamann-
inum býsna vel. Sum málverkanna
á þessari sýningu eru enn með því
besta sem Sigurður Þórir hefur gert,
er að þreifa enn frekar fyrir sér á
þeim vettvangi. Þau eru dempuð í
litum, mest í tónum, nfja upp æsku-
minningar listamannsins eða
Myndlist
AÐALSTEINN
INGÓLFSSON
enda festu Jastasafn íslands og
Listasafh Háskólans þegar kaup á
tveimur þeirra.
Um þessar mundir sýnir Sigurður
Þórir 32 verk í Gallerí fslensk list
við Vesturgötu, olíumálverk, olíu-
pastelmyndir og verk unnin með
blandaðri tækni. Þetta er óneitan-
lega ekki eins metnaðarfull sýning
og sú síðasta, fremur samansafii af
smámyndum úr ýmsum áttum.
Olíumálverkin eru aðeins fjögur
og bera þess vott að listamaðurinn
Sigurður Þórir Sigurðsson - Málarinn og goðsögnin, olia, 1985
hughrif, og eru ekki alveg laus við
áhrif Kjarvals og Chagalls.
Það er helst í olíupastelmyndunum
að Sigurði Þóri tekst að halda damp-
inum frá því í fyrra.
Þar gilda einfaldar andstæður,
bæði í verkefhavali og litum, og sem
fyrr sýnir Sigurður Þórir og sannar
að hann ræður ágætlega við þessar
forsendur.
Þótt litlar séu eru margar um-
ræddra mynda bæði þróttmiklar og
sannar.
Afturkippur
Hins vegar er ég efins um stórar
fígúratffar samsetningar hans sem
eru fyrirferðarmiklar á sýningunni.
Þær eru í raun stórar pensilteikn-
ingar af elskendum, í einum lit eða
örlítið tónaðar. En hér er eins og
hugkvæmnin bregðist listamannin-
um, uppstillingar eru líflausar og ná
ekki að gefa neina tilfinningalega
spennu til kynna. Svo vantar tilfinn-
anlega litina til að bjarga því sem
bjargað verður.
En þótt eilítill afturkippur hafi
komið í myndlist Sigurðar Þóris á
hann nóg eftir, eins og sagt er á
íþróttamáli. -ai
Ur
útlegð
Sökum langdvalar í Osló, hefur
Margrét Reykdal verið á útjöðrum
myndlistarlífs á íslandi. Hún hefur að
sönnu þegar haldið fjórar einkasýn-
ingar og tekið þátt í nokkrum samsýn-
Myndlist
AÐALSTEINN
INGÓLFSSON
ingum hér heima en þó er eins og verk
hennar hafi ekki náð að greypa sig í
vitund okkar.
Fjarvistir Margrétar hafa ef til vill
komið í veg fyrir að við gætum mynd-
að okkur skoðanir á „ listamanns-
prófíl“ hennar.
Sjálfum hefur mér fúndist erfitt að
átta mig á því sem hún hefur verið
að gera. Kannski er það vegna þess
að hún nálgast viðfangsefhi sitt, lands-
lag og þorpslíf, með gleraugum
norskra listamanna, en ekki íslenskra.
Norðmenn eru meiri sveimhugar í
myndlistinni en Islendingar. Þeir eru
gjamir á að sveipa viðfangsefnið blá-
móðu eða purpuraslöri í stað þess að
grípa það föstum tökum og krefja það
svars eins og íslendinga er siður.
Það er einmitt blámóðan og purpur-
aslörið sem hingað til hefúr truflað
mig í verkum Margrétar. Ýmislegt er
gefið í skyn, ámálgað sem snöggvast
eða vakið upp en það er eins og því
sé sjaldan fylgt eftir.
Ljóðrænn slagkraftur
Sýningu Margrétar í Gallerí Borg
(lýkur 14. apríl) hefúr þó margt fram
yfir fyrri sýningar hennar. Listakonan
dregur rökréttar ályktanir af því sem
hún hefur verið að gera til þessa með
því að sveigja málverk sitt inn á óhlut-
lægari brautir.
Með því að aðskilja liti og línur frá
hinu þekkjanlega slær hún tvær flugur
í einu höggi, leysir skreytigáfur sínar
úr læðingi og gefur myndum sínum
aukinn ljóðrænan slagkraft.
Þó rýfúr listakonan ekki alveg trún-
aðarsamband sitt við veruleika hlu-
tanna, heldur notar hann sem kveikju
og til áréttingar því sem er að gerast
í litaspili hennar.
En sem vonlegt er hefur Margrét
þetta nýja málverk ekki alveg á valdi
sínu enn, sumar myndimar fara úr
böndum hvað uppbyggingu snertir,
aðrar fuðra upp í ómarkvissu litabáli.
Auk þess hjálpar upphengingin ekki
upp á sákimar. Samt fer ekki á milli
mála að uppstokkun listakonunnar á
forsendum 'sínum hefur gert henni
gott.
ai Margrét Reykdal ásamt nokkrum mynda sinna.
TRIOKUNST
Tónleikar Kammermúsíkklúbbsins á
Kjarvalsstöðum 7. febrúar.
Flytjendur: Halldór Haraldsson, Guöný
Guömundsdóttir, Gunnar Kvaran.
Efnisskrá: Ludwig van Beethoven: Trió
fyrir pianó, fiðlu og knéfiólu i Es-dúr, op.
1 nr. 1; Dmitri Schostakowitsch: Tríó fyrir
pianó, fiðlu og knéfiölu i e-moll, op. 67;
Johannes Brahms: Tríó fyrir píanó, fiðlu
og knéfiölu í H-dúr, op. 8.
Lokatónleikar þessa starfsárs
Kammermúsíkklúbbsins vom
haldnir á Kjarvalsstöðum á mánu-
dagskvöld. Þessir síðustu tónleikar
afmælisársins vom feikna vel sóttir
og varð það til að auka á ánægjuna
yfir því hve vel þeir heppnuðust.
Undantekningarlaust má segja það
um tónleika klúbbsins að til þeirra
er vandað, bæði í vali flytjenda og
efnis og því má yfirleitt ganga að
góðum tónleikum vísum sem á hans
vegum em haldnir. Og svo var einn-
ig í þetta sinn.
Stærsta loforðið
Tríó Beethovens, sem merkt er
opus 1 númer 1, hafa menn stundum
kallað stærsta loforð á vettvangi
tónlistarinnar. Loforð um öll þau
andans stórvirki sem á eftir áttu að
koma frá hendi tónjöfúrsins. En
burtséð frá öllum samjöfnuði við
önnur og viðameiri verk meistarans,
sem mönnum er svo tamt að gera,
er tríóið yndisleg músík og þá ekki
síst ef hún er jafnfallega spiluð og á
umræddum tónleikum.
Jöfn stígandi
Schostakowitsch tríóið hafa marg-
ir nefnt stúdíu í kvikindishætti.
Einkum em það minniháttar sell-
Tónlist
EYJOLFUR MELSTED
istar sem orðið hafa að láta í minni
pokann í glímunni við upphaf þess,
sem svo hafa mælt. Á því hála ein-
stigi flaututónanna hefúr mörgum
strikað fótur. Réttilega spilaði
Gunnar byrjunina án víbratós og lék
hana fallega en þó ekki alveg áfalla-
laust. En þremenningamir unnu sig
líka listilega í gegnum þetta þrælerf-
iða verk, sem sannarlega er ekki á
neinna meðalskussa færi að leika,
og með jafhri stígandi spunnu þau
það upp í magnaðan flutning.
Að lokum Brahms tríóið, og þar
var ekki verið að beita vettlingatök-
unum. Leikurinn var þmnginn
spennu og hér sýndu þremenning-
amir allt sitt besta - einstaklings-
framtak af bestu gerð og úrvals
samleik. Tríókúnstin var semsé í
hávegum höfð þetta kvöldið.
EM.