Dagblaðið Vísir - DV - 07.03.1987, Blaðsíða 10

52
LAUGARDAGUR 7. MARS 1987.
Gunnar Örn og nýleg höfuðlausn eftir hann.
Málaralistin er fiskirí
Heimsókn til Gunnars Arnar listmálara að Kambi
Ekki viðrar glæsilega á leiðinni
austur í Holtahrepp þennan þriðju-
dag í mars. Á Hellisheiði er hálka
og hraglandi og þegar komið er að
Þjórsárbrú er þungbúinn himinninn
búinn að hvolfa yfir mig hverri skúr-
inni á fætur annarri. Vindhviðurnar
bera mig að afleggjara, bæjarleið
austan við brúna, „Heiði“ stendur
þar á vegvísi en ég veit af reynslu
að grýttur götuslóðinn liggur einnig
heim að Kambi.
Þar býr Gunnar Örn Gunnarsson,
landsþekktur listmálari, sem um
daginn hlaut Menningarverðlaun
DV fyrir framlag sitt til íslenskrar
myndlistar á árinu 1986.
Ég fleyti kerlingar eftir slóðanum
og eftir fimm mínútur blasir bærinn
við mér þar sem hann hjúfrar sig upp
við gróið klettabelti.
Bæjarstæði gerast vart glæsilegri
en að Kambi, í skjóli fyrir verstu
veðrum en með útsýni yfir góð tún,
gjöfult veiðivatn, sjálfa Þjórsá og
blómlega byggðina allt um kring.
Þarna er líka gnótt húsa, nýlegt
tvílyft timburhús í fjallakofastíl, stór
járnbitaskemma þar sem Gunnar
Öm málar og gerir skúlptúra, gam-
alt bárujárnsklætt íbúðarhús, sem
nota má sem vistarverur fyrir gesti
og gangandi, og loks 350 kinda fjár-
hús og hlaða.
Fortíðin er líka áþreifanleg að
Kambi því enn standa þar gamlir og
hálffallnir torfkofar sem Gunnar Örn
ætlar sér að reisa við og nota sem
geymslur.
Hestar góðir fyrir geðið
En í bili tilheyra kofarnir ævin-
týraveröld Maríu litlu Gunnarsdótt-
ur, sjö ára heimasætu á bænum, sem
rekur þar búskap með hundinum
Depli.
Gunnar Örn er úti í fjárhúsum við
gjaftir þegar mig ber að garði. Hann
er regnvotur en sællegur þegar hann
birtist. Það kemur í ljós að hann er
fyrir margt nokkru búinn að losa sig
við allar kindur, gott ef ekki búmark
og fullvirðisrétt líka. í staðinn varð
hann sér úti um sjö hesta og ríður
út öllum stundum.
„Ég get ekki hafist handa við að
teikna eða mála á morgnana fyrr en
ég er búinn að tala við hestana, gefa
þeim og kemba. Svo er ég að reyna
að temja einn folann, sem er gott
fyrir mitt geð, því tamning krefst
bæði hlýju og þolinmæði.
Að loknum vinnudegi er svo ómet-
anlegt að geta riðið niður að Þjórsá
til að hlusta á árniðinn.“
Það voru margir sem ráku upp stór
augu þegar fréttist að Gunnar Örn
hefði selt stóra íbúð sína og vinnu-
stofu á besta stað í Reykjavík til að
kaupa „jörð fyrir austan“, víðs fjarri
heimsins glaumi.
Ég spyr Gunnar Örn fyrst um það
hvort lífsleiði eða menningarþreyta
hefðu ýtt undir þessa búferlaflutn-
inga.
„Alls ekki. Okkur Þórdísi (Ingólfs-
dóttur, konu Gunnars og heimilis-
hjúkrunarfræðingi) hafði lengi
dreymt um að eiga heimili bæði í
Reykjavík og úti á landi en það gekk
ekki upp. Ég var líka farinn að fá
mikinn áhuga á skúlptúr sem er auð-
vitað ansi plássfrekur.
Þegar ég frétti af þessum miklu
húsum hér að Kambi vaknaði mynd-
höggvarinn í mér fyrir alvöru.
Ætli það megi ekki segja að skúlpt-
úrinn hafi verið hvatinn að þessu
öllu?“
Að eiga tímann allan
Hvað með einangrunina frá menn-
ingunni? spyr ég.
„Jú, vitanlega sakna ég þess að
geta ekki hlaupið til með stuttum
fyrirvara að sjá ýmislegt það sem er
að gerast í Reykjavík.
En á móti kemur að hér að Kambi
er eins og tíminn nýtist miklu betur
en í bænum. Maður á hann allan og
g'utrar honum ekki niður í fánýta
iðju.“
Læðist einmanakenndin aldrei að
listamanninum þar sem hann stend-
ur úti í skemmu, klappar í granít og
hlustar á gnauðið í vetrarvindum?
„Langt því frá. Ég á gott með að
vera einn með sjálfum mér. Verð
helst að vera aleinn þegar ég er að
Gunnar Örn, Maria, hundurinn Depill og traktorinn Guggenheim. í fjarska má sjá íbúðarhúsið að Kambi þar sem
Þórdis, húsmóðirin á heimilinu, var að jafna sig eftir veikindi.