Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1990, Blaðsíða 8

42
LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 1990.
Sérstæd sakamál
Anita Máhrle leit út fyrir aö vera
glaöa ekkjan en undir yfirborðinu
var hún allt önnur. Þegar hún
fannst látin beindist grunur aö
manninum sem hún ætlaði að gift-
ast.
Sjálfsvíg
milljónamærings?
Anita var enn lagleg og töfrandi
þótt hún stæöi á fimmtugu. Hún
var milljónamæringur og bjó í rík-
mannlega búinni íbúö í Dússeldorf
í Þýskalandi. Dag einn svaraöi hún
ekki símanum og þegar þannig
hafði gengið í fjóra daga var lög-
reglunni gert aövart. Er rannsókn-
arlögreglumenn komu i húsiö
fundu þeir hana látna i baökerinu.
Hún var meö silkiklút um hálsinn
og hafði hann flækst utan um rör.
„Sjálfsvíg, á því lejkurinn enginn
vafi," sögöu rannsóknarlögreglu-
mennirnir. En læknirinn, sem
kvaddur var á vettvang, var ekki
sammála. „Hún er með lítinn rauð-
an blett á lærinu," sagöi hann, „og
mér sýnist að einhverju kunni aö
hafa verið sprautaö í hana. Þaö er
best að rannsaka þetta nánar."
Læknirinn hafði rétt fyrir sér. í
blóöi Anitu fannst mikið af lyfi sem
hún varð aö nota daglega til aö
vinna gegn hjartveiki sem hún
þjáöist af. Hún átti þó aðeins áð
nota það í smáum skömmtum. Eft-
ir þetta var staðið aö rannsókninni
sem um morömál væri að ræða.
Glöð og ánægð
Nú var farið að ræða við ná-
granna Anitu. Kom þá fram að
undanfarið hafði virst liggja afar-
vel á henni. Ástæðan var sú að hún
hafði ætlað að gifta sig og hveiti-
brauðsdögunum ætlaði hún að
eyða í Feneyjum. Vegna brúð-
kaupsins hafði Anita keypt sér
kjóla fyrir jafnvirði um tvö hundr-
uð þúsund króna. Á gólfmu í svefn-
herberginu stóð hálffull ferðataska
og föt lágu á rúminu.
Maðurinn, sem ætlaði að kvæn-
ast Anitu, var strax grunaður er
fyrir lá niðurstaða líkskoðarans.
Unnustinn var hjartasérfræðing-
urinn Horst Agemar. Hann kom
mjög vel fyrir og sjúklingar hans
voru einkum efnaðar konur.
Agemar reyndist vera gefinn fyr-
ir ljúfa lífið. Einkum var hann
kunnur fyrir mikla spilafíkn og
þekktur í ýmsum spilavítum í Evr-
ópu. Eitt sinn hafði hann á einu
kvöldi tapað jafnvirði tæplega
þriggja milljóna króna viö spila-
borðið. Það þótti mikið, jafnvel þótt
í hlut ætti efnaður læknir.
Mikill
kvennamaður
Horst Agemar var líka þekktur
fyrir að vera mikið upp á kven-
höndina. Ungar konu féllu fyrir
honum, enda virtist hann aldrei fá
nóg af konum.
„Ég drap ekki Anitu," sagði hann
þegar hann hafði verið færður til
yfirheyrslu. „Hún var þunglynd og
svipti sig lífi.“
Þegar lækninum var sýndur sil-
kiklúturinn sem var um háls Anitu
þegar hún fannst látin og bent á
að hann væri sams konar og sex
aðrir klútar sem fundist hefðu
heimahjá honum svaraöi hann því
til að hann hefði látið Anintu fá
einn klúta sinna um páskaleytið.
Undarleg dauðsföll?
Rannsóknarlögreglan fór nú að
kanna fortið Horsts Agemars lækn-
is. Kom þá í ljós að fjórar efnaðar
Anita Máhrle.
konur, sem hann hafði haft fyrir
sjúklinga, höfðú látist undanfarin
tvö ár. Þótti athyglisvert að allar
höfðu þær i erfðaskrám sínum
ánafnað lækninum eigur sínar. Sú
spurning vaknaði því hvort hann
væri fjöldamorðingi.
„Ég er hjartsérfræðingur," svar-
aði læknirinn. „Og fólk með hjarta-
sjúkdóma deyr. Að þessar íjórar
konur skuli hafa látið eigur sinar
ganga til mín er ekki neitt sem ég
gat ráðiö við. Líklega gerðu þær
það af því að þeim féll vel við mig.“
Lögreglan komst einnig aö því að
frá öðrum sjúklingum hafði Horst
Agemar fengið mikið fé. Var þá um
að ræða eldri konur í góðum efn-
um.
Stórskuldugur
Lögregluforinginn, sem um rann-
sókn málsins sá, Mátzler, skipaði
nú svo fyrir að grennslast yrði fyr-
ir um hve mikið læknirinn skul-
daði í bankanum. Daginn eftir kom
svarið. Hann skuldaði jafnvirði eitt
hundrað og tuttugu milljóna króna.
Hann virtist því vera skuldugur
upp fyrir haus*
í ljós kom að Anita hafði látið
Horst fá jafnvirði tuttugu og átta
milljóna króna. Þegar hann var
spurður hvað hann hefði gert við
féð sagðist hann hafa átt að leggja
það í gott fyrirtæki en ekki fundið
neitt og síðar hefði hann tapað pen-
ingunum í spilum.
Þegar farið var að grennslast fyr-
ir um hve miklu fé Horst Agemar
hefði tapað í spilavítum reyndist
þaö vera jafnvirði um eitt hundrað
og sextíu milljónir króna. Eftir það
var lögreglan ekki lengur í neinum
vafa um að Horst Agemar hefði
ráðiö Anitu Máhrlé af dögum.
Fölsk
fjarvistarsönnun?
Líkið af Anitu fannst 8. júní 1986
en allt benti til aö hún hefði látist
2. eða 3. júní. Síðla kvölds þann
annan hafði Horst Agemar farið
flugleiðis til Mílanó til að spila í
spilavítinu í Campione. Hann sýnd-
ist því hafa fjarvistarsönnun um-
rætt kvöld. Hann bjó ekki í
Dússeldorf heldur grannborginni
Wiesbaden. Síðdegis daginn sem
hann fór til Mílanó fór hann í all-
margar sjúkravitjanir og þótti ljóst
að óhugsandi heföi verið fyrir hann
að komst til Dússeldorf og aftur til
baka til Wiesbaden til að ná flugvél-
inni sem vitað var að hann fór meö.
Meðal þeirra sem læknirinn
heimsótti þennan dag var Elke
Betzler, tuttugu og níu ára. Hún
átti krá í Wiesbaden. Horst sagðist
hafa verið hjá henni í þrjá stundar-
fjórðunga milli sjúkravitjana.
Vaknaði nú grunsemd um að Elke,
sem var oft félagi Horst þegar hann
fór í spilavítin, hefði gefið honum
falska f]arv.istarsönnun. Hefði
hann ekki ^ferið hjá henni um-
rædda stundarfjórðunga hefði hon-
um gefist tími til að aka að heimili
Anitu í Dússeldorf, hafa þar rúm-
lega stundarfjórðungsviðdvöl, og
aka síðan aftur til Wiesbaden. Ekki
Horst Agemar laeknir.
Rudi Máhrle.
var þó hægt að færa neinar sönnur
á að Elke hefði sagt ósatt.
Óvæntur
vitnisburður
Réttarhöldin yfir Horst Agemar
lækni stóðu í margar vikur. Er leið
að lokum þeirra leit út fyrir að
hann yrði dæmdur fyrir morð. Þá
kom í vitnastúkuna kona sem
breytti gangi málflutningsins.
Hún hét Dorothea Weidner og
haföi lengi búið í Bandarikjunum.
Hafði hún þekkt Anitu Máhrle frá
því hún var tvítug. Kom nú í ljós
hver fortíð Anitu var. Um tvítugt
haföi hún kynnst ungum manni
sem verið hafði í unglingasveitum
nasista í stríðinu, Rudi Máhrle.
Hann hafði orðið fyrir andlegu
áfalli í unglingasveitunum og vann
fyrir sér sem símavöröur í nætur-
klúbb þegar þau Anita kynntust.
Hann varð afar ástfanginn af henni
og hugðist byrja að lesa lögfræði
til að geta séð vel fyrir henni. Af
því varð þó aldrei því Anita komst
að því að faðir Rudis, Willi Máhrle,
var milljónamæringur. Skömmu
síðar var hún búin að hafna Rudi
og orðin ástmey Willis sem var
ekkjumaður. Síöa gengu þau í
hjónaband en þegar Anita var um
fertugt lést Willi Máhrle og þá fékk
Anita allar eigur- hans því hún
hafði taliö hann á að gera Rudi
arflausan.
Misheppnuð
ástarævintýri
Næstu árin átti Anita nokkra
elskhuga en aldrei varð úr því að
hún giftist aftur. Sumir fengu fé
hjá henni og einn hafði af henni
jafnvirði rúmlega þriggja milljóna
króna áður en hann fór til Suður-
Ameríku.
Þessi misheppnuðu ástarævin-
týri fengu mjög mikið á Anitu en
fáir vissu nokkuð um depurö henn-
ar og líklega var Dorothea Weidner
eina manneskjan sem þekkti sögu
látnu konunnar vel.
„Þegar hún kynntist Horst
Agemar varð hún afar ástfangin,“
sagöi Dorothea. „Hann var
draumaprinsinn hennar. Hann hét
henni hjónabandi og án skilyrða lét
hún hann hafa þá peninga sem
hann bað hana um. Þeim eyddi
hann strax í spilavítunum.
Ég hitti hana mánuði áður en hún
dó,“ hélt Dorothea áfram, „og þá
sagði hún við mig að hún óttaðist
að Horst ætlaði að snúa við henni
bakinu. „Geri hann það,“ sagði
hún, „þá svipti ég mig lífi“.“
Síðasta símtalið
„Kvöldið sem ég ætlað að fara
aftur til Bandarikjanna hringdi
Anita til mín,“ sagði Dorthea enn-
fremur. „Þá hafði Horst aflýst
brúðkaupinu og feröalaginu til
Feneyja. Jafnframt lýsti hann þá
yfir því að peningarnir (jafnvirði
þrjátíu og tveggja milljóna króna)
væru tapaðir. „Þú skalt vera viss
um,“ sagði Anita við mig í þessu
símtali, „að ég á eftir að hefna mín
á honum.“ Svo skellti hún á.
Ég reyndi að hringja aftur til
hennar en þá svaraöi hún ekki. Þá
var ég að því komin aö missa af
flugvélinni.“ Dorothea Widner
lýsti svo þeirri skoðun sinni að hún
væri ekki í minnsta vafa um að
Anita Máhrle hefði svipt sig lífi.
„Ég er heldur ekki í neinum vafa
um,“ sagði hún, „að hún ætlaði að
koma fram hefndum með sjálfsvíg-
inu. Hún svipti sig lífi á þann hátt
að svo sterkur grunur félli á Horst
Agemar lækni að hann yrði dæmd-
ur fyrir morð.“
Vitnisburður konunnar, sem
komið hafði frá Bandaríkjunum til
aö leysa frá skjóðunni, réö úrslit-
um málsins. Horst Agemar var
sýknaður af morðákærunni en
fékk fjögurra ára fangelsi fyrir fjár-
svik.
Þegar hann fær aftur frelsi verð-
ur hann eignalaus maður, án leyfis
til að starfa sem læknir og stór-
skuldugur. Aöeins ein manneskja'
hefur staðið með honum eftir
dómsuppkvaöinguna, Elke Betzel,
og ætlar hún að bíða hans.