Alþýðublaðið - 28.07.1967, Síða 13

Vitskert veröld
(It is a mad mad world).
Heimsfræg og snilldar vel gerð
amerísk gamanmynd í litum og
panavision.
Endursýnd kl. 5 og 9.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Tálbeitan
Ný ensk stórmynd í litum með
íslenzkum texta.
SEAN CONNERY.
GINA LOLLOBRIGIDA.
Sýnd kl. 9.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
STILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
Skólahótehn á vegum
Ferðaskrifstofu rikisins
bjóða yður velkomin i sumar
á eftirtöldum stöðum:
1MENNTASKÓLANUM
_ LAUGARVATNl
2 SKÓGASKÓLA
3 VARMALANDI
7 BORGARFIRÐI
4 MENNTASKÓLANUM
AKUREYRI
5 EIÐASKÓLA OG
6 SJÓMANNASKÓL -
ANUM í REYKJAVÍK
Alls staða? er framreiddur
hinn vinsceli
lúxusmorgunverður
kringum mann sem var að raða
upp málverkum í röð á tröpp-
urnar. Þetta voru eitthvað um
þrjátíu málverk og hann gekk
fáein skref aftur á bak til að
virða þau fyrir sér. Þetta var
Davíð Lane.
Halló, ég vonaðist eftir að sjá
þig, sagði hann og leit á mig án
allrar undrunar. — Hvernig
finnst þér þessi? Hún er byggð
á bók, sem ég las um Egypta-
land. Eða þessi? Hún heitir „Ó-
dauðleiki.”
Hann benti á myndirnar tvær.
Ég þekkti strax að þær voru
eft'ir Davíð, sömu línurnar, sama
tilfinningin fyrir litum, en ég
vissi ekki hvor var egypzk og
hvor ódauðleg- Ég sagði varlega:
Mér lízt vel á þessa af litla kast-
alanum.
— Ég var nú bara fimm mín-
útur að mála hana, sagði hann
og við hlógum bæði.
Hann settist niður á rykug
þrepin og benti mér að setjast'
hjá' sér.
— Segðu mér frá stóra bróð-
ur, Júlía. Hvar er hann? Mér
datt dálítið stórkostlegt í hug
viðvíkjandi íbúðinni hans. Þeg-
ar ég kem aftur frá Grikklandi
ætla ég að mála stórt veggmál-
verk handa honum. Þú veizt
stóra mynd, hann hefur vegg,
• sem hann notar ekkert. Alls
ekki, það er blátt áfram hlægi-
legt.
— Hann gæti borgað mér með
afborgunum, bætti hann svo við.
Shane segir að ég eigi að heimta
peningana út í liönd, en ég get
vel beðið.
Ég komst ekki hjá brosi. Hann
var svipbrigðalaus en augu hans
virtu mig vandlega fyrir sér.
Gat hann notað mig? Var ég
vinsamleg honum? Hafði ég vit
í kollinum? Og vit í kollinum
merkti fyrir Davíð, myndi ég
hjálpa honum til að halda áfram
að mála.
— Það er langt síðan ég sá
Bob síðast, sagði ég.
— Jæja, sagði hann algjör-
lega laus við forvitni. — Shane
og Leó fóru að hitta vin Leós
— einhvern Ameríkanabjána.
Ég ætiaði að koma þeim á ó-
vart með að selja eitthvað með-
an ég bíð eftir þeim. Amerí-
kanabjáninn ku vera ríkur eftir
því sem þau segja, en maður
veit' aldrei. . . Leó hefur oft á
röngu að standa, bætti hann loks
við og bauð mér svo pipar-
myntur úr poka.
Miðaldra, grannleitur maður í
velpressuðum fötum og kona í
minkapels í hitanum komu til
okkar. — Talið þið ensku? —
spurði maðurinn.
Já, herra, sagði Davíð — og
spratt á fætur eins og eldibrand-
ur. Hann stóð og starði á þenn-
an væntanlega kaupanda.
— Hve mikið viltu fá fyrir
þessar? spurði maðurinn- hlægj-
andi. Hann var ekki óvingjarn-
legur, frekar eins og sextugur
maður að tala við tvítugan ungl-
ing. — Það fer eftir myndunum,
sagði Davíð. — Sumar eru ekki
til sölu.
— Alls ekki, svaraði Davíð go
myndirnar sínar, sagði konan.
— Alls ekki, svaravi Davíð og
kveikti sér í ítalskri sigarettu.
s .uzanne Ebel:
UTpRA 37_ OGÁSl
Hann liallaði sér upp að hand-
riðinu og talaði við fólkið. Þau
virtust skemmta sér vel. Þau
litu ekki einu sinni á myndirn-
ar. Davíð hélt heilan fyrirlest-
ur. Við vinnum listarinnar
vegna.
Ég hlustaði smá stund en svo
kom gamla sölumennskan upp í
mér, ég var dóttir föður míns og
„gimsteinninn” hans hr. Whistle
og gat ekki þagað.
— Ég hélt að vinir þínir hefðu
áhuga á einni myndinni, Dav-
íð, sagði ég kurteislega.
— Jæja, sagði Davíð glaðlega.
Hvað um þessa hér? Hann benti
á risastóra appelsínu og bláleita
mynd alsetta stjörnum.
— Ég vil fá þessa í horninu,
sagði maðurinn ákveðinn. Mynd
ina af kastalanum. Við Marion
erum bæði hrifin af henni. Hvað
kostar hún?
— Fimm pund, sagði Davíð.
— Ég borga fjögur, svaraði
maðurinn ákveðinn.
— Seld, flýtti Davíð sér að
segja, og við hlógum öll.
— Þegar þau voru farin sagði
Davíð. — Nú fáum við okkur
glas. Nú á ég peninga. Komdu
Júlía, ég ætla að kenna þér nýja
sporið mitt. Hann snérist í hringi
meðan hann talaði.
— Ég held þú ættir ekki að
dansa sigurdans um leið og þú
ert búinn að selja mynd. Þau
gætu séð til þín.
Hann varð undrandi. — Ég
vil að þau sjái mig. Nú er ein-
mitt stund og staður til að
dansa. Skilurðu það ekki?
Dave fór með mig á lítinn
bar — hann fann á sér hvar
voru staðir þar sem vín var selt
í pottavís og Shane og Leó komu
dálítið seinna. Þau voru bæði
þögul og það var auðséð að Ame-
ríkanabjáninn hafi ekki verið
jafnvitlaus og þau höfðu hald-
ið.
Dave lét sem hann heyrði
ekki þessar fréttir, pantaði
handa þeim mat og varð fyrir
vonbrigðum, þegar ég sagðist
vera að fara.
— Verðurðu að fara, elsku
Júlía? spurði hann mcð fullan
munninn. — Segðu stóra bróður,
þegar þú hittir hann að það t'aki
mig aðeins fimm mínútur að
selja m.vnd, sem ég var í fimni
mínútur að mála!
Ég hugsaði með sjálfri mér að
þctta væri ná'kvæmlega það, er
ég hefði aldrei sagt við bróður
hans, þó svo að ég hitti hann
aftur.
Hann stökk á fætur gekk með
mér til dyranna og kyssti mig á
kinnina um leið og hann tautaði:
Þú ert einmitt rétta konan, ég
skil ekki í því, að hann sé svo
vitlaus að láta þig sleppa. Hann
kyssti mig aftur á kinnina og
klappaði mér á bakið um leið og
sann sagði glaðlega: — Við sjá-
umst seinna.
Þetta var að kvöldi síðari dags-
ins, sem Lúcíana-var að heiman
og ég var dauðfegin, þegar Trish
fór upp til að leggja sig fyrir
matinn. Hún var í leiðindaskapi
þessa dagana. Burtséð frá því, að
ég hafði hitt Dave var ekkert sem
gladdi mig og ég var bæði þreytt
og hálf lasin, þegar ég gekk inn
í fimleikasalinn.
James stóð upp við rimlana.
Hann var í vinnufötum og hár
hans vott af svita. Hann var víst
búinn að dingla í hverri einustu
rá, sem inni var.
— Vildirðu tala við mig, Júl-
ía?
— Ég hélt' að þú vildir tala
við mig.
— Ekki ef Trish þarf á þér að
halda.
Ég varð vond eitt augnablik og
settist niður við hlið hans. Síð-
ustu geislar sólarinnar vörpuðu
skugga af trjágreinum á gólfið.
Ef ég hefði kalkmola gæti ég
teiknað útlínur trésins og um leið
og sólin settist myndi það verða
eftir á gólfinu.
— Hr. Alexander, sagði ég.
— Kallaðu mig 'Jimmy.
— Jimmy. Ég átti erfitt með
að segja það. Mér fannst það ekki
hæfa. — Þú sagðir um daginn
að ég ætti að gera dálítið fyrir
Þig.
Ég vonaði að það yrði eitt-
hvað erfitt. Mig langaði til að
þræla enn fyrir James. Ég dáð-
ist að Trish en mér leiddist að
vinna fyrir hana. En James gaf
mér eitthvað varanlegt. Ég stóð
í skuld við hann fyrir leiklist
hans og það sem hann hafði
veitt mér með leik sínum.
— Júlía, Júlía, sagði hann. Þú
vilt mér. Ég sé það á þér.
— Komdu út að synda, sagði
hann svo skyndilega.
Ég flýtti mér að sækja sund-
bolinn minn og handklæði — og
meðan ég hljóp yfir forsalinn
sá ég brest í marmaragólfinu.
Hjartað kipptist við i brjósti
mér. Bob hafði staðið þarna þeg-
ar ég sagði honum að ég vildi
ekki sjá hann aftur og meðan ég
hafði talað við hann hafði ég
horft á sprunguna í gólfinu. —
Þarna var hún enn óhreyfanleg
á gólfinu.
James beið í garðinum og við
gengum að sundlauginni. James
synti langt út í laugina, lagðist
þar á bakið. Við vorum ein í
lauginni, Trish svaf inni í her-
bergi þöktu deyjandi rósum.
Ég lagðist líka á bakið og lét
aftur augun og sólin skein á
mig. Ég átti dálítið erfitt með
að greina fyrstu orð Jamesar.
— Þú veizt víst allt um okkur.
— Ég held ég skilji ekki ....
— Hvers konar fólk við erum.
Trish áður en hún gifti sig.
Kvikmyndirnar. Allt. Þú veizt
allt um allt.
— Þú veizt hve mjög ég dáist
þær borið. Margt fólk. Stórkost-
að myndum þínum. Þetta vai*
ekkert svar við svo heimskulegri
spurningu. Hvað átti ég að segja?
— Vandræðin með Terry de
'Mílmí.tdl!
Heimsins mest selfla sinnep,
og auSvitaff kemur þaS frá
ALUR S.F. - SÍMI: 1 3051
- ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3
28. júlí 1967