Alþýðublaðið - 22.11.1967, Blaðsíða 5

n rw ir if 7n s-3
LtllA u n !b
✓
Leikfélag Reykjavíkur:
SNJÓKARLXNN OKKAR
Sjónleikur fyrir börn í 16
atriðum eftir Odd Björnsson
Byggður að nokkru leyti á
hugmyndum barna úr Mynd-.
listarskólanum í Reykjavik
Tónlist: Leifur Þórarinsson
Dansar: Bryndís Schram
Leikstjórn, leikmyndir og
búningar: Eyvindur Erlends-
son
Ætla skyldi ínaður að þegar
ungur höfundur, og efnilegur
talinn, tekur sér fyrir hendur
að semja leikrit fyrir börn, efni-
legasta tónskáld okkar af yngri
kynslóð semur tónlist við leik-
inn, ungur leikstjóri nýkominn
með láði frá námi í listgrein
sinni setur hann á svið með
leikfélagi sem óumdeilt kýs
starfi sínu listræn markmið
fyrst og fremst, — ja, þá skyldi
maður ætla að loksins stæði til
listræn viðleitni fyrir börnin í
leikhúsinu, tilraun lii að semja
þeim raunverulegan skáldskap,
leiklist við þeirra hæfi, í stað-
inn fyrir hin venjulegu barna-
sliow leikhúsanna. Æinei, því
miður var engu slíku að heilsa
í Iðnó á sunnudaginn. Barna-
leikrit Odds Björnssonar, samið
að einhverju ieyti ■ í samráði við
böm, sver sig í ættina við aðrar
slíkar sýningar leikhúsanna,
sem oftast eru ein- og innantóm-
ar skrautsýningar, til þess eins
ætlaðar að sefja eftirtekt barn-
anna með íburði og umsvifum
á sviðinu án þess nokkurntíma
sé um eiginlegan leik að ræða,
leiksögu sem mark sé að. Snjó-
karlinn okkar er raunar eftir-
takanlega efnish'kur síðustu
barnaleikjum Þjóðleikhússins
sem báðir fjölluðu um ferðalög
,,út í geiminn” og ævintýr jarð-
neskra barna á þeim söguslóðum.
Oddur Björnsson lætur sína
krakka ferðast með snjókarlinn
sinn til sólarinnar að biðja
þess hann verði ekki látinn
bráðna; hún uppfyllir ósk
þeirra með því að gera snjó-
karlinn að karlinum í tunglinu.
Þetta er hnyttnasta hugmynd
leiksins, sú eina, en ekki hag-
nýtt til neinnar hlítar í sýnr
ingunni, varla að hún komist
til skila. í sjálfum textanum
bregður varla fyrir snvallinni
setningu enda virtist hann alls
ómegnugur að viðhalda athygli
barnanna, vísurnar aumasta
hnoð sém lög Leifs Þórarins-
sonar gátu engan veginn bjarg-
að við. Þetta er svosem engin
nýlunda á barnasýningu; Snjó-
karlinn okkar er út af fyrir sig
ekki fákænna verk né verr sam-
ið en t.a.m. Kubbur og Stubb-
ur var 1 Tjarnarbæ í fyrra.
En það er ætlazt til meiri og
betri verka af Oddi Björnssyni
og Leifi Þórarinssyni; og af
Leikfélagi Reykjavíkur, sem
enganveginn tjóar að keppa við
Þjóðleikhúsið í einum saman
íburði og viðhöfn. Börn eru
þakklótir áhorfendur og njóta
þess vel sem fyrir þau er gert,
og ekki munu barnasýningar
leikhúsanna búa við ónóga að-
sókn. En það má ekki misnota
sér traust þeirra, ganga á það
lagið eitt, að barnasýningar eigi
sæmilegar undirtektir vísar.
Með því að reyna einungis að
svala náttúrlegri þörf barnanna
fyrir einhverja afþreying, sama
hver sé, eru lcikhúsin raunar
að bregðast sjálfum sér og
skyldu sinni við uppvaxandi á-
horfendur. Þeir, sem kjósa sér
Kubb og Stubb, Snjókarlinn
okkar í dag — til hvers ætlast
þeir í leikhúsinu á morgun?
Ekki þarf að hafa mörg orð
um einstáka leikendur í þessari
sýningu. Oft fer þátttaka barna
vel í slíkum sýningum, og get-
ur hjálpað upp á lítið efni sé
laglega að farið; en ekki urðu
Snjókarlinum nein veruleg not
að þeim Gunnari Borgarssyni
og Sigrúnu Björnsdóttur, enda
virtist ekki lagt upp úr að segja
þeim til; né að sjö dansandi
smástúíkum þrátt fyrir náttúr-
legan þokka . þeirra. Kjartan
Ragnarsson bar sig all-borgin-
mannlega í gervi snjókarlsins,
en hlutverk Mánans og Júpít-
ers voru lítið annað en búning-
arnir. Hins vegar sópaði að
ungri leikkonu, Jónínu M. Ólafs-
dóttur í gervi Siríusar, sem er
vond stjarna. Hjá benni gerist
líka efnismesta atriði leiksins
þar sem snjókarlinn snýr öllu
til betri vegar fyrir sitt góða
og einfalda hjartaiag, og þar er
útlagður mórall leiksins sem
setja má upp í eins konar jöfnu:
galtómur kollur gott hjarta
= rétt siðferði.
Athyglisverðast við sýning-
una, sem fór allvel á sviðinu,
var e.t.v. sviðsmynd og búning-
ar Eyvinds Erlendssonar leik-
stjóra, með snoturri pastell-
áferð; auglýsing í leikskránni
hermir að tjöld og búningar séu
búin til úr hinum alkunna og
vinsæla „lystadun” sem Halldór
Jónsson hf. flytji inn. Af hvoru
tveggja mátti líka ráða, lands-
lagi og klæðaburði, hvar leik-
þó svo heiti að leikurinn hefj-
ist og honum ljúki í Reykja-
stjóri hefur stundað nóm sitt,
vík. _ Ó. J.
ÖPERU
Óperan:
ÁSTARDRYKKURINN
Ópera í tveimur þáttum
eftir Gaetano Donizetti
Þýðing texta: Guðmundur
Sigurðsson
Stjórnandi: Ragnar Björns-
son
Leikstjóri: Gísli Alfreðsson
Leiktjöld: Baltasar
Píanóleilcarar: Guðrún Krist-
insdóttir, Ólafur Vignir Al-
bertsson
Það er vísast að óperusýning
sú sem .fram fór í Tjarnarbæ á
sunnudagslcvöld verði þegar frá'
líður talin sögulegur viðburður:
þar hafi hafizt fyrsti vísir reglu-
legrar íslenzkrar óperu eftir
brautryðj end astarf Þj óðleikliúss-
ins í óperuflutningi. Þess vegna
er rétt og skylt að geta sýningar-
innar hér í blaðinu þó undirrit-
aður sé manna sízt fallinn til að
fjalla um söngmennt yfirleitt eða
óperulist sér á parti. En öðrum
er ekki til að tjalda í bili.
Ástardrykkurinn eftir Doni-
zetti er sem sagt fyrsta verk-
efni nýstofnaðs óperuflokks, sem
allmargir íslenzkir söngvarar og
aðrir áhugamenn um óperu hafa
stofnað, og ætlar sér að halda
uppi nokkurn veginn reglulegum
óperuflutningi í Tjarnarbæ eftir-
leiðis. Hefur nokk-uð verið sagt
frá stofnun flokksins í blöðum
undanfarið og þessari fyrstu sýn-
ingu hans sem hefur verið all-
lengi á döíinni. Um þessar mund-
ir mun einnig standa yfir áskrif-
endasöfnun að sýningum flokks-
ins, og veltur vitaskuld á henni
hvort tekst að koma á slíkum
sýningum til frambúðar. Af und-
irtektum áhorfenda ó þessari
fyrstu frumsýningu var hins veg-
ar ætlandi að tilraunin fái all-
góðan hljómgrunn og eigi áhuga
og velvild vísa. Hefur fyrsta verk-
efni flokksins að líkindum verið
hyggilega valið, gamansöm ó-
pera, létt og skennntin, og tón-
listin alkunn og vinsæl. Aðbún-
aður sýningarinnar er vitaskuld
harla fátæklegur í Tjarnarbæ, þó
mestu muni að hljómsveit er eng-
in, heldur leikið undir á tvo
flygla. En hér er ekki um að ræða
konsertflutning óperunnar held-
ur eiginlega sviðsetningu, sem
Gísla Alfreðssyni virtist látiast
furðu-vel á hinu þrönga og van-
búna sviði; sýning Ástardrykks-
ins var m. a. söguleg fyrir það að
einungis íslenzkir listamenn
unnu að henni sem fátítt hefur
verið í Þjóðleikhúsinu; leikmynd
Baltasars, áferðarfallegt, róman-
tískt verk, mun einnig vera
frumraun hans á þessu sviði,
minnsta kosti hérlendis. Um
söngmennt ætla ég sem sagt ekki
að dæma, þó ég geti borið um
það að ósöngvinn áhorfandi hori'-
Franiliald á 15. síðu.
22. nóvember 1967 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ 5