Alþýðublaðið - 02.12.1967, Blaðsíða 6

Luc Dominique eins og hún lítur út í dag. í haksýn er klaustriíi
í Fichermont þar sem hún dvaldist um sjö ára skeið. Hún fékk
leyfi til að hverfa þaðan um stundarsakir, en hefur enn ekki ráðið
við sig hvað bezt sé að gera í framtíðinni.
Þetta er óvenjuleg mynd af starfandi nunnu, en hér er Duc Domj
inique að gera sínar daglegu líkamsæfingar á svölum íbúðar sinnar
í litlu belgísku háskólaborginni Louvain þar sem hún býr og stund
ar nám. <
g 2. desember 1967 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Luc Dominique varð fræg um allan heim fyrir
kona. Hér segir „syngjandi nunnan" í fyrsta sii
Luc Dominique „SYNGJANDI
NUNNAN”, varð fræg um allar
jarðir fyrir þremur árum sem
dægurlagasöngkona. Og það var
ekki aðeins að hún syngi og spil
aði undir á gítar heldur samdi
hún líka bæði ljóð og lög. Lag-
ið hennar. „Dominiqué“, hefur
heyrzt hér í ótal óskalagaþátt-
um, sungið og leikið af henni
sjálfri, og milljónir manna um
allan heim kunna og geta raul-
að söngvana hennar. Að sjálf-
sögðu vakti hún mikla forvitni
bæði fréttamanna og almennings
en hún neitaði jafnan að veita
viðtöl eða láta hafa nokkuð eft
ir sér. Hér segir hún í fyrsta
sinn sjálf sögu sína opinskátt
og hreinskilnislega:
Hlýðni, fátækt og skírlífi.
Þessi þrjú orð eru leiðarljós lífs
míns, og ég hef skuldbundið
mig til að hlíta reglum þeim er
þau útheimta.
Hlýðni. Ekkert getur haggað
hol’ustu minni við guð og Dómí
níkanaregluna sem ég tilheyri.
En eins og margt annað í líf-
inu er þetta ekki eins einfalt
og það virðist á yfirborðinu.
Ég yfirgaf klaustrið mitt fyrir
rúmu ári, 1. júlí 1966. Þá hafði
ég verið innan múra þess um sjó
ára skeið og gengið í búningi
reglunnar. Sem stendur geng ég
ekki í nunnuklæðum. Ég get
horfið í fjöldann klædd eins
og aðrar konur. Ég fæ mér stöku
sinnum sígarettu eða vínglas,
og það kemur fyrir að ég mála
á mér varinar alveg eins og
kynsystur mínar.
En eiðar mínir eru órofnir.
Ég er enn að þjóna guði. Ég
þarf þó að taka ákvörðvn um
hvort ég geri það betur í klaust
urlifinu eða heiminum utan
þess.
Fátækt. Sú skuldbinding má
virðast þverstæðukennd. Mér
er sagt, að ég sé búin að vinna
inn meira en milljón dollara.
Hoilywood-kvikmynd hefur ver
ið framleidd þar sem söngvam
ir mínir voru uppistaðan. En
ég á ekki peningana sem fyrir
þetta fást. Guð á þá.
Skírlífi. Guð er miðdepill
lífs míns ein ástvinur minn.
Það hefur verið skrifað í hlöð
in um að ég hafi lent í aivar-
legum deilum við abbadísina og
yfirgefið klaustrið af þeim sök-
um.
Þetta er algerlega rangt. Ég
hef hugsað og ályktað og stund
um komizt að niðurstöðum sem
ekki féllu yfirboðurum mínum
og klaustursystrum í geð. Við
höfum skipzt á skoðunum-, en
aldrei rifizt.
Fólk í hinum ytra heimi hef
ur slegið mér gullhamra með
sterkum lýsingarorðum sem að-
eins hafa gert mig ringlaða. Ég
hef verið kölluð „stjarna". En
það er ég alls ekki. Guð er
hin eina raunverulega stjarna.
Ég hef hlustað á ýmsa fræg-
ustu dægurlagasöngvara nútím-
ans. og myndað mínar eigin
skoðanir á þeim. Ég álít Bítl-
ana bera af öllum öðrum. Þeir
eru sannir listamenn, enda fer
þeim stöðugt fram, og þeir eru
alltaf að auka kunnáttu sína og
skilning.
Ég er lika hrifin af Donov-
an og Bob Dylan. Þeir eru ekki
yfirborðsmenn fremur en Biti-
arnir; þeir hafa eitthvað að
segja og gera það vel.
Ég leyfi mér að halda, að
að ég hafi einnig eitthvað að
segja í söngvum mínum. Og ég
segi það eins vel og mér er unnt.
Ljóðin mín eru öll ávöxtur minn
ar eigin reynslu í lífinu. Ég
þarf ekki á reykfylltum sölum að
haida til að yrkja þau og því
síður áfengi eða örvunarlyfjum.
Helzt vil ég vera úti í náttúr-
unni, hinu undursamlega sköp-
Rætt
vid
EFTIR
DR. JAKOB
Nunnan er einnig kona.
Ég komst skjótt að því þeg-
ar ég fór að umgangast fólk í
dægurlagaheiminum, að flest-
um þar fannst eitthvað undar-
legt, jafnvel eitthvað bogið við
að vera nunna. Og nunna sem
syngur sín lög og verður fræg-
fyrir þykir enn afkáralegra fyrir
bæri.
Og að nunnan geti einnig ver
ið kona er skilningi þeirra ger
samlega ofvaxið, Kona með sín
ar djúpu tilfinningar og þekk
ingu á heiminum.
En ég er kona engu síður en
nunna. Það tvennt getur vel far
ið saman. Og ég sé ekkert ó-
eðlilegt við líf mitt og hugsun-
arhátt.
Ég fæddist í Briissel haustið
1933, og nafn mitt í heiminum
var Jeanine Deckers. Ég valdl
mér heitið Luc Dominique eft.
ir að ég vann klaustureið mína.
Fram að fermingu hafði ég
ekki hugsað mikið um guð og
trúmál. En á gelgjuskelðinu
byrjaði áhugi minn að vakna, og
ég hafði ekki gaman af því sama
og jafnöldrur mínar sem töluðu
ekki um annað en stráka, trú-
lofanir, giftingar og barneignir.
Mig langaði ekki til að gifta
mig og eignast börn. Ég fann,
JÓNSSON
Fyrir skcmmu barst mjer tíma
riíið „Geðvernd“. Þar var eftir-
tektarverð grein, sem jeg vildi
raoa sem liesium tii að lesa.
ii.uxi, ijtuiaui uixi spexmu og á-
J'j'BSJui, aexxi vaiua vanneixsu og
Vaiiiiuail. njer er um ao ræoa
það, sem á útiendu máli nefn,-
isj „stress“. Fyrir nokkrum ár-
um voru gei'in út ellefu útvarps
fyrirlestrar, sem iæknar og fleiri
lærðir menn Ihöfðu haldið í
Bándaríkjunum. l>ar er því méð
al annars lýst, hvernig verið er
að framkvæma líffræðilegar
rannsóknir á mönnum og dýr-
um, sem orðið hafa fyrir sjer-
stöku álagi. Þá kemur meðal
annars í ljós, hvaða líffæri verða
helzt fyrir 'hnjaski undir slíkum
kringumstæðum. í grein eftir
amerískan lækni, í tímaritinu,
sem jeg gat um, er um það rætt,
hvað einstaklingurinn geti gert
til að komast (hjá slíkri van-
heilsu. Eftirtektarverðast Við