Alþýðublaðið - 11.07.1968, Blaðsíða 15

GUY
PHILLIPS
£*»:
borð. Ég verð að fela þig og
smygla ’þér í land í næstu höfn.
— Það verður engin næsta
höfn! Hún gekk til hans. — Þú
verður að trúa mér, Símon!
Hún tók um háls honum og
þrýsti sér að hooiurn. Hanni tók
utlan um hana. — Ég trúi þér
elskan mín sagði hann.
Það lá við að hún finndi
bragð að lyginni á vörum hans,
þegar hún kyssti hann,
En hún gat hvorki sagt né gert
neitt meira til þess að sannfæra
hann.
— Vertu hér og hafðu hægt
um þig, sagði hann lá'gt.
— Við komum til Sýrakúsu um
kvöldverðarleytið.
Joyce hristi höfuðið. — Nei,
þangað komumst við aldrei. Þú
átt eftir að sjá það.
Hann lét sem hann heyrði
ekki til hennar. Ég set þig í land.
Þú getur farið með lest til Kat-
aníu og flogið þaðan heim. Hef-
urðu ekki nóga peninga?
— Jú, við höfum aðeins ekki
nógan tíma.
— Ég skal fylgjast með Dexter.
Ég get ekki skilið, hvað hann
gæti gert eftir að þú hefur að-
varað mig.
— Sökkt skipinu! veinaði Jo-
yce.
— Það er hægara sagt en gert
úti á rúmsjó. Hafðu nú engar á-
hyggjur, elskan mín. Ég skal sjá
um að ekkert verði að.
Hún leit undan. Símon klapp-
aði á Öxl hennar og bað hana
um að læsa á eftir honum. Svo
fór hann. Joyce læsti og settisí
á kojubrúnina.
— Það gerist í nótt, hugsaði
hún. Graham eyðileggur bátinn
í nótt. Hann mis^ti Normu við
slysið í Taormína. Því skildi
hann hætta á að missa fleiri
fórnarlömb? Hann hafði farið til
Taormína til að sækja Whitehjón-
in. Því skildi hann leita hafnar á
fleiri stöðum?
Hún sat og horfði á sikileysku
ströndina, sem fjarlægðist æ
meira. Það leit ekki út fyrir að
þau væru að leita til hafnar.
Símon staðfesti þetta, þegar
hann kom skömmu seinna með
glas og smurt brauð til hennar.
Já, við ætlum að skoða eyjar sem
eru í f jörutíu kílómetra fjarlægð
frá Sikiley.
19
— Fjarlægar eyjar! Þar sekk-
ur hann skipinu.
Hann tók blíðlega um hönd
hennar. — Ég trúi því, sem þú
sagðir mér, Joyce, en ég held,
að þú hafir misskilið hann. Hann
hefur sjálfsagt sagt þetta til að
hræða þig, en heldurðu virkilega
að honum hafi verið alvara? —■
Hann hefur mjög undarlega
kímnigáfu.
— Einmitt!
— Og þú tekur allt alvarlega
elskan mín.
— Ég tek þig alvarlega. —
Reyndu að taka mig alvarlega,
sagði hún biðjandi.
Hann faðmaði hana að sér. —
Ég elska þig og ég vil giftast
þér, er það ekki nóg? Er það
ekki alvara? En þú hefur lent
í slæmri klípu.
Hún þagði og þrýsti sér að hon-
um. Eftir að hann var farinn
leit hún út um kýraugað og sá
hafið hafði breytzt. Það var far-
ið að hvessa og öldurnar
freyddu um skipið. Skipið bylt-
ist á hafinu eins og fælinn hest-
ur. Það finnur hvað er í aðsigi,
liugsaði hún.
Hún leit umhverfis sig eftir
vopni. Hún leitaðj undir koj-
unni og fann skiptilykil sem lá
þar. Hann minnti á skiptilykil-
inn, sem Norma hafði rotast með.
— En ég gæti gert það vitandi
vits? spurði Joyce sjálfa sig
upphátt.
" Hún gat reynt. Jafnvel þó að
það mistækist, myndi þetta
verk hennar ef til vill sannfæra
Símon. Hún varð að reyna það.
Það var enginn á ganginum,
þegar hún laumaðist út. Það var
heldur enginn uppi á þilfarinu.
Joyce gekk beint að stýrishús-
inu og til mannsins sem stóð þar
við stýrið.
Það var Graham og það glamp-
aði á látúnsklætt stýrið í hönd-
um hans. Hann brosti og talaði
við sjálfan sig meðan hann
stefndi upp í vindinn.
Hún greip skiptilykilinn. Hún
hafði vafið klæði um hann til að
berja ekki of fast. Hún gat eig-
inlega ekki hugsað sér að berja
með honum. Hún læddist nær til
að heyra orðaskil.
— Áfram vinkona. Þú ert úr
stáli og við verðum að rekast
mjög hratt á klettarifið.
Joyce hikaði ekki lengur. Hún
lyfti skiptilyklinum og sló.
En Graham leit við. Á síðustu
stundu leit hann á hana.
— Joyce! Undrunaróp hans
breyttist í sársaukastunu þegar
skiptilykillinn féll á öxl hans.
Hann greip í hana og þau féllu
á stýrið. /
— Joyce, stundj hann aftur.
Hún hélt áfram að berjast, þó
að hún vissi að það var fyrir-
fram dauðadæmt. En skyndilega
féll Graham til jarðar. Hann féll
á þilfarið. Augu hans voru lok-
uð og hann átti mjög erfitt með
andardrátt.
— Hann hefur fengið eitt
kastið enn, tautaði Joyce. Hún
kraup á kné við hlið hans og
leitaði í vösunum að pillunum
sem hann bar oftast nær á sér
en gleymdi einstöku sinnum.
Hún fann þær hvergi og reis
aftur á fætur. Hann hlýtur að
jafna sig, sagði hún við sjálfa
sig.
Stýrið liringsnerist. Hún greip
um það smátt og smátt tókst
henni að stilla það af og hún
reyndi að halda stefnunni að
ljósunum á hægri hönd.
Hún varð að komast til næstu
hafnar og koma Graham á
sjúkrahús. Láta hann þegja áð-
ur en Símon og hitt fólkið fengju
að vita, hvað hafði gerzt.
Skipið beygði að ljósunum.
Var höfn þar? Hvernig átti hún
að sigla þangað inn? Hún gat
ekki gert það ein. Skelfingin hel-
tók. hana og hún átti erfitt með
að halda stefnunni.
— Hvað gengur á þarna? Jo-
yce. Hvað ertu að gera hér?
Símon greip stýrið úr hendi
hennar og það lá við að hann
dytti um Graham, sem lá á gólf-
inu.
— Síelpuflónið þitt! Hvað hef-
urðu nú gert? • 4
Hún hallaði sér dauðþreytt
upp að veggnum.
— Þú spyrð alltaf að því
sama.
Símon náði taki á stýrinu. —
Læddistu hingað upp og réðist
á hann? Það virtist sem nú væri
þolinmæði hans á enda. — Ó,
Joyce, hvað gerirðu næst?
— Reyni að bjarga lífi þínu
og allra hinna, ef ég get. Hún
reyndi að hafa stjóm á skapi
sínu. — Já, ég réðst á Graham
en hann féll niður. Hann fékk
eitt kastið enn.
— En tilgangurinn var sá sami
samt sem áður. Hvert stefnum
við?
— Að ljósunum þarna. Það
hlýtur að vera höfn. Ó, Símon,
farðu þangað með okkur áður
en Graham fær meðvitund aft-
ur.
— Ég get víst ekkert annað
gert, tautaði Símon, — Ekki veit
ég hvaða stefnu hr. Dexter ætl-
aði að taka.
— Beint á klettaskerið þarna,
sagði Joyce. — Ég heyrði hann
segja það sjálfan.
Hún heyrði mannamál. Það
voru Avril Frith og læknirinn.
Þegar þau komu að stýrishús-
inu sagði Símon: — Þáð er ailt
í bezta lagi núna!
— Hvað er frk. Anderson að
gera hér? spurði dr. Miller.
— Hún hefur komið sem
laumufarþegi, sagði Avril.
— Ég gerði það. Joyce mátti
naumast mæla.
— Svo hafið þér laumazt úr
felustaðnum og ráðizt á Graham
við stýrið? Dr. Miller var hvass
mæltur. — Börðuð þér hann nið-
ur?
— Hvað er þessi skiptilykill
að gera hér? hrópaði Avril og
tók skiptilykilinn upp.
— Vitleysa! Hann fékk kast,
þegar hann sá Joyce, sagði Sím-
om — Farðu niður í vélarrúmið,
Avril og segðu pabba þínum að
við verðum að stíma mjög hægt.
Við erum á leið til afar lítillar
hafnar.
TÓLFTI KAFLI.
Símon og dr. Miller stýrðu
skipinu varlega inn í höfnina.
Loksins heyrðist dynkur og
skipið nam staðar.
— Það lítur út fyrir að við
höfum keyrt upp á land, sagði
Símon.
— Allir gestimir stóðu á þil-
farinu og ræddu saman.
— Hvar erum við? spurði frú
Purdy.
Símon skoðaði kort meðan dr.
Miller rannsakaði Graham, sem
var ennþá meðvitundarlaus.
— Það lítur helzt út fyrir að
við séum á ey, sem heitir Ler-
óna, sagði Símon. — En þetta
er smáeyja.
— Ég efast um að hér sé
sjúkrahús eða læknir, sagði dr.
Miller.
— Batnar Graham? spurði Jo-
yce hræðslulega.
Miller glápti á hana. —• Ég
veit það ekki enn.
Hann bar Graham niður með
hjálp hinna og Joyce varð ein
eftir hjá Símoni.
— Ég neyddist til að gera
þetta, kjökraði hún.
— Já, sagði Símon þreytu-
lega.
Hann gekk út á þilfarið og
Joyce elti hann. — Það blikaði
á ljóskerin, sem héngu um-
hverfis hafnargarðinn.
— Þú skilur þetta ekki Sím-
on.
—■ Ég þarf að tala við fólkið
héma.
Það stóð margt manna á hafn-
argarðinum. Konurnar í síðum
svörtum kjólum og mennirnir
héldu á ljóskerum gem vörpuðu
bjarma sínum á dökk andlit
þeirra. Símon talaði við þá á
ítölsku og fékk svar á undar-
legri sveitamállýzku.
— Það er mjög fátt um mann-
inn hérna. Þetta fólk er aðeins
það fólk, sem varð eftir, þegar
íbúarnir fluttu til meginlands- y
ins.
1
SMURT BRAUÐ
SNITTUR - ÖL - GOS
Opið frá 9-23,30. — Pantið
timanlega í veizlur.
BRAUÐSTOFAN
Vesturgötu 25. Simi 1-60-12.
SMURSTÖÐIN
SÆTÚNI 4 . SÍMI 16 2 27
BÍLLINN ER SMURBUR FLJÓTT OÓ
VEL. SELJUM ALLAR TEGUNDIB
AF SMUROLÍU.
SMURT BRAUB
SNlTTUh
BRAUÐTláRTXfR
SNACK BAR
Laugavegi 126.
LOKAÐ
vegna sumarleyfa frá 15. júlí til 6. ágúst.
Vélasjóður ríkisins
11. júlí 1968 - ALÞVÐUBLAÐIÐ J,5