Alþýðublaðið - 21.08.1968, Blaðsíða 8

OPNAN
LENGST uppi í skógi vöxnum
ásuinum nokkrar mílur suður
frá Bollnás í Svíþjóð stendur
líl’ið rauðmálað hús með hvítum
gluggalistum, snyrtilegum skrúð
garði úti fyrir. í þessu húsi búa
hjón, eins og gengur og gerist,
þó að þessi hjón séu reyndar
ekki eins og gengur og geríst.
Þau eru nefnilega dvergar.
Húsbóndinn, Martin Náslund,
er 44 ára gamall, en konan hans,
Marita, tíu árum yngri, 34 ára.
Hann er aðeins 135 sentimetrar
á hæð, en hún er ekki nema 121
sentemetrí. Öll þessi ár hafa
þau orðið að glíma við þau
hörðu örlög að vera bækluð í
heiminn borin, orðið að hjóða
grimmúffugum heimi byrginn og
vera sjálfstætt fólk þrátt fyr'ir
smæð sína.
Hvernfg byrj-
•SS’ðf.B ■■
Bæði tvö fæddust þau dverg
íir og ollu vonbrigðum og liugar
angri foreldra sinna og ættingja.
Martin ólst upp úti á lands-
byggðinini við Bollnas, en Mar-
ita hins vegar í hinu sænsfeu-
mælandi Svairtaabruk í Finn-
landi. Leiðir þeirra lágu því
efcki s’aman, fyrr en þau 'höfðu
bæði náð fuilorðins aldri.
Um æsfcu sína og uppvöxt
kemst Martin svo að orði:
— Þeir sean umgenigust mig
urðu fljótit svo vanir mér, að
bvorfci þeir né ég veittu því
sérstaka atlhygli, iað ég var svo
mifclu minni len Iþeir. Og skóla
fé'lagar m'ínir létu Iþað ails efcki
bitna á mér. Hins vegar fór
ekki hjá því, að mér þætti fyrir
því, þegar aðrir voru að teygja
úr sér, en ég varð að láta mér
nægjia mína 135 sentimetra.
Smám saman sætti ég mig þó
við það. Þiað var beldur ekki
um annað að gera.
Martin bjó með móður sinni
,í iitila rauða húsinu, áður en
Marita kom til sögunnar. En
'þ'egar móðir ihans lézt, gerðist
Miaríin einmana mjög. Jafnaidr
ar fuans höfðu ulm skeið fjar-
lægzt hann, þeir höfðu yfirleitt
gift sig og flutzt burtu eða
ihorfið á annan hátt úr tífi hans.
Marita bjó hiws vegar með
móður sinni í Finnlandi. Einn
ig 'hún var mjög einmana. Hana
liangaði ekki síður 'en aðrar ung
ar stúlkur að eignast sitt eigið
heiimiili, sína eigin fjölskyldu.
En hún gaf þá von þó hálfpart
inn upp á bátinn, en gerðisi þéss
í stað duglegasta og eftirsóttasta
barnfóistra bæjurins.
— Mér hefur alltaf þótt vænt
um börn, segir Marita, en mér
kom aldriei til ihugar fyrir al-
vöru, að ég ætti eftir að eign
. ast eigið heimi'li, hvað þá held
ur börn.
Martin iauik bílprófi, keypti
isér bíl og hafði laf Iþví lífs
viðurværi isií't. Hann komst vel
•af miðað.við aðstæður, en sámt
sem áður var hiann ekki fvllilega
ánægður. í brjósti bar ihann ó-
•ljósa iein áfcafa þrá eftiir lífsföru
naut. Og dag nokkurn stakk
kunningi hams einn upp á því við
hann, að hann sefcti •auglýsingu
iþess efnis í eiíitlhvert blað. Mart
in hugsaði sig lengi um, en lét
•svo loks verða iaf því, og gat
þess sérSitaklega í auglýsing-
unni, að hann væri aðeins 135
seintimetrar á hæð. Hann aug-
‘lý-iti þó ekki beinlínis eftir eigin
fconu, heldur bréfavini eða kunn
inajakonu.
Marita sá 'þessa lauglýsin'gu
ekki, en hún hafði ábt bréfa-
skipti við lamiaðan mann í
Gauitaborg, sem klippti hana út
og sendi Maritu ihana lí eínu
bréfa sinna.
— Skrifiaðu 'honum 'sagði þessi
kunningi Maritu. Mér virðist hér
um mawn að ræða, sem á við
sömu örðugleika að etja og þú,..
— Svo kynníuims't við af bréf
unurn, sagði Marita, s'kiptumst
á myndum og ræddum um, að
gaman væri fyrir okkur að hitt
a.S't. En 'það ileið hei'lt ár, þangað
íil úr því varð. Það var ekki
fyrr en um jólin 1966, að ég
tók mér ferð á hendur heim
til M'artins og eyddi með honuím'
jó'lunum...
AS höndla ham-
ing'juna... •
Marifca kveðst hafa verið ofur
lítið skölfd vegna kyrnna Iþeirra
Martins, að sferifast á er allt'
annað en að vera samvistum.
Bæði 'höfðu talið, að gamband
Iþeirra kynni að leysa einangrun
þeirra og 'létta leinmama'leikann
— en hvernig muindi þeim koma
isaman? Það var nokkuð annað
•mál.
— En ég hefði ekki þurft að
ger'a mér neinar grillur, sagði
Marita. Martin var Ijúfur og
iski'lninigsrí'kur. Ég kunni jafn vel
enn beíur við hanin, len bréfin
gáfu tilefni til. Hann er bezta
manneskjan, sem ég hef enn þá
'kynnzt. Á sama hátt og ég hef
ur hann tamið sér auðmýkt og
þakklæti gagnvart góðum gjöf
um lífsins.
Á gamlárskvöld var svo komið
kvnnum þeirra, að þau opinber
uðu tirú'lofun sína. Martin 'hafði
í gleði sinni gert upp gamla hús
ið og tekið til, þannig að þau
gætu baifið búskapinn við skikk
anlegar aðstæður. Og Marita
Það er komið barn í húsið, fylling í vonarsnauft líf þeirra.
hefur þeim veitzt mtkii hamingja.....
Dverghjónin Marita og Martin Naslund:
Dóttir okkar á að ver
og myndarleg stúlka
kaus ekkert fremur en að verða
kyrr hjá honum og annast hús-
störfin.
— Em ég ’þurfti enn að
skreppa heim og útrétta ýmis
legt, bætir Marita við. Þegar ég
fór að heiman frá Finnl'andi,
hafði ég alls ekki búizt við
því, að við tækjum svo skjóta
og endanlega ákvörðun um fnam
'tíðina. Þiað ihefði líka alveg
eins getað farið svo, að okkur
hefði ekki geðjast 'hvort að öðru.
Mamma varð ákaflega glöð yfir
því, hvernig málin höfðu æxllazt,
og Martin taldi dagana, þangað
•til mín var von alkominnar aft
ur.
Og 3. marz 1967 kom Marita
•svo til að verða um kyrrt í
litla 'húsinu í Knisselbo.
M'arita segir okkur nú svolít
ið uindan og ofan af því, hvernig
það er að vera dvergur í húsi,
sem sniðið er við hæfi fullvax
ins fólks. Það hefur að sjálf
sögðu s'ín vandamál f för með
sér. Til dæmis getur það verið
erfitt að vökva blómin í glugg
unum! Uppþvottar og hreingern
ingar geta líka orðið ótrúlega
örðug. Allt þyrfti að vera ögn
lægra: bekkir, borð og stólar.
Matseldun og dúklagning urðu
og óframkvæmanleg nema stóll
væri til fcaks að stonda á. Já,
Marita vildi svo gjarna, að hús
ið yrði endurskipulagt við
þeirra hæfi...
Eitt var það, sem Marifca hafði
naumast nokkru sinn leyft sér
að hugsa um. Það var möguleik-

8 21. ágúst 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ