Dagur - 30.07.1918, Blaðsíða 6

Dagur - 30.07.1918, Blaðsíða 6
54 DAGUR. »Yfir moldum<?:. Olg. Friðgeirsson er að verða að píslarvætti oddborgara eins og Ind- riði Einarsson, sem keyptur var út! úr landsreikningafeninu. Blöð hægri manna ota veiku hliðum þessa manns stöðugt fram, svo að ekki er unt að grafa í gleymsku vesala frammi- stöðu hans í þjónustu almennings. O. F. hefir gengið margt á móti síðan síðan hann „gufaði upp“ frá selstöðu versluninni á Vopnafirði. Ringið reyndi að gera hann að sam- göngumálaráðunaut. En eftir tveggja ára reynslu var starfið Iagt niður. Manninum hafði ekki tekist að gefa embættinu gildi. Og enginn virðist hafa »saknað« Olgeirs. Um stund var hann fullírúi landsins í stjórn Eimskipafjelagsins, en að sögn hefir stjórnin veitt honum lausn i náð, nú í vetur. Hæst komst O. Fr. þó á valdatindinum er hann stýrði landsversluninni í fjelagi við þá Jón Hermannsson og langsara, sem ekki vildu afhenda Q. Hannessyni verslunarplöggin tfl endurskoðunar. En jafnskjótt og núverandi lands- stjórn tók við og byrjaði að stækka og endurbæta landsverslunina fóru dýrðardagar O. F. að fækka. Ef hann hefði haft æskilega fortíð í starfinu hefði ekkert verið eðlilegra en að horium hefði verið falin for- staðan. En svo var ekki. Stjórnin setti meira að segja tvívegis utan- aðkomandi inenn yfir verslunina og sjálfan Olgeir, fyrst I3. Sveins- son og síðar Hjeðinn Valdimars- son. Gerðist hvortveggja í ráðherra- tío B. Kr., sem ekki dró þó um of taum kaupfjelaganna ! Sama varð raunin á þegar þriggja manna stjórn- in var sett yfir verslunina. Engum virðist hafa hugkvæmst að fortíð O. F. gæfi honum nokkurn rjett til að koma þar til greina. f’egar litið er yfir lífsbók þessa manns, að því leyti sem hann hefir starfað í þjónustu almennings, þá virðist einsætt að hann hafi, á því sviði, lokið starfi. Þjóðfjelagið virð- ist ekki viðurkenna þörf sína fyrir vinnu hans, fremur en Eyfirðingar æskja eftir ritstjóra Nl. sem fulltrúa á Alþingi. Islenskir vinstrimenn eiga í stríði við þá lifandi en ekki hina dauðu. Tíminn og Dagur hafa heldur ekki minst O. F. nema til að hnekkja rangfærslum ósvífinna og ósann- sögulla hægrimannamálgagna. Máltól Árna á Höfðahólum segir ósatt að Tíminn hafi neitað að flytja yfirklór endurskoðe.ida, pólitískra jábræðra píslarvottsins. Blaðið tók öll aðalatriði úr plagginu en hrakti um leið lið fyrir lið. Ósannindi ennfremur að O. gerði »form« að núverandi bókhaldi. Pað gerði R. Sv. Enginn segir að tvöfalt bók- hald sje neinn galdur. En því ræf- ilslegra er fyrir gamlan verslunar- mann að kunrra það ekki, nje geta numið, eins og hjer varð raunin á. Gátu hvorki P. Sv. nje bókari Eim- sk.fjel. H. E. komið nokkru tauti á nýja »formið« fyr en settur var sjerstakur bókhaldari, Guðm. Guð- mundsson verslunarm. og Olgeir hætti að skifta sjer af starfinu og varð aðgerðalaus »figura« í afhend- ingarhúsunum. Hrein lýgi er neitun þeirra kumpáua á þeirri staðreynd að P. Sv. endurskoðandi varð að skrifa upp gömlu plögg Olg. af því þau voru svo klaufalega færð, enda hefir O. ekki treyst sjer að1 þvo hendur sínar með urnsögn Pórðar. Ósannindi ennfremur að Olg. og langsarar hafi nokkurntíma látið gera vöruíalningu, enda aldrei þorað að láta blöð sín fyrir sunn- an segja það. Aðeins eitt atriði hafa þeir ekki þorað að segja ósatt um ofan í staðreyndir. Peir þegja urn þá ófyrirgefanlegu vanrækslu langsara að endurskoða ekki lands- verslunarreikningana árum saman! Pessvegna fjekk G. Hannesson al- drei að sjá hinn dýrmæta frágang á plöggum Oigeirs. Og hann var svo hiálegur að kasta öllu draslinu í fang húsbónda síns E. A. Mikils hefir þeim langsurum þótt um vert að þurfa ekki að sýna handbragð hins mikla verslunarfræðings Olg. Frið- geirssonar. X. Nýr, innlendur iðnaður. Út af uppástungu, sem jeg sá ný- lega í »íslendingi,« vildi jeg biðja yður, herra ritstjóri, fyrir litla at- hugasemd. Mjer líkar ágætlega sú tillaga blaðs- ins, að auka landsverslunina, bæta fjárhag landsins og greiða fyrir sjálf- stæðismáli okkar með því að Iáta veiða og ónýta (ýlda) síld fyrir svo sem 5—6 miljónir króna, að »Iitla« landsverslunin kaupi þetta að útgerð- armönnum. »Hauk«, »Óla« & Co., sem þann daginn myndu blessa stjórn og þing. Tekjuhallann beri landsjóður, en til bráðabirgða mætti fylla hítina með lánsfje frá Dön- um, sem íslendingur tnyndi undir þessum kringumstæðum telja hættu- lítið. Hagnaðurinn af þessari ráðstöf- un yrði margfaldur. Tel jeg fyrst það, að útgerðarmenn geti notað tunnur sínar í ár, því í þeim myndi þjóðin ýlda þetta miljónaviröi. Salt- ið tel jeg og að þurfi að komast í eyðsluna og er jafnvel harðari á því en ís!., því ef stríðið stendur mörg ár enn, gæti komið sjer vel að ónýta fleiri innlendar aíurðir t. d. kjöt og fisk, ef saltlaust yrði þá í landinu. Priðja ástæðan er sú, að þeir »dug!egu« mega ekki missa eitt ár úr, þó að framleiðsla þeirra sje því nær óseljanleg. Fjórða röksemd- in er, að þar sem fyrirsjáanleg þurð verður á vinnukrafti við jarð- rækt og heyskap, er gott að halda sem mestu aí starfsafli landsins bund- nu við tyilivonir utn atvinnu við þennan einkennilega atvinnurekstur. Af því leiðir aftur hitt, að þegar mjóllfurpeningi hefir verið stórfækk- að og garðyrkja vanrækt, af því að jteir »duglegu* þurftu að fá vinnu- aflið í »nýja iðnaðinn,« þá verða

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.