Dagur - 14.07.1920, Blaðsíða 3

DAGUR.
47

BRAUNSVERZLUN >
„hambdrg;
var opnuð aftur hér í bænum þann 10.
þ. m. en nú í
Haf narsíræti 106.
Verzlunin hefir venjulega fyrirliggjandi
mikið úrval af:
Karlmanna-
Unglinga-
Barna-
fatnaái
Ennfremur margskonar aðrar vefnaðar
og smávörur o. fl. o. fl.
NB. Þeir, sem óska geta fengið sendar vörur út um
land gegn póstkröfu.
Axel Kristjánsson.
<*
vér virðum hana fyrir okkur inn til dala
eða úti hjá dröngum. Hvort sem vér
förum um breiðar og blómlegar sveitir
eða framhjá bröttum hamrabeltum, leik-
ur íslenskur vorblær um vangann. ís-
lenzk tign býr á hverjum tindi, »en
traust í björgum, fegurð í fjalldölum,
en í fossum afl.« Hvernig getum vér
þá annað en fundið til þess, að vér
erum börn þessa Iands? Hví skyldi okk-
ur þá ekki dreyma sameiginlega vor-
drauma, er vér ftýjum þér að hjarta ís-
lenzka vor? Minning afreksmanna og
vorhimininn heiði vekja oss til að elska
landið, til að helga því okkar dýrustu
dáð, og miða starf okkar og stefnu við
hág þess og heill, en ekki við eigin veg
og metorð, eða stundarhag eins flokks
eða stéttar.
*Landið var fagurt og frítt,« segir
skáldið, »Iandið er fagurt og frítt,« segir
það aftur. Já, landið er jafn fagurt og
það hefir verið frá alda öðli. Enn eru
skilyrði fyrir hendi til að gera garðinn
frægan. Látum það nú vera vordraum
okkar, að allir standi sem einn maður
gegn illum vættum, innlendum jafnt sem
útlendum. Minningarnar og áformin
tengja okkur saman í dag, og náttúran
sjálf snertir okkur öll, um þetta leyti
með töfrasprota sínum. Sem synir og
dætur sömu móður, minnumst vér nú
landsins, sem hefir alið okkur og fósírað.
Já, fsland! Fjallkonan góða!
»Rú ert móðir vor kær. •
Þá er vagga okkar vær,
Regar vorkvöldið leggur þér barn þitt
að hjarta,
og hve geiglaus og há
yfir grátþrungri brá
berðu gullaldarhjálminnáenninu bjarta.
Við hjarta þitt slögin sín hjörtu okk-
ar finna,
þinn hjálmur er gull okkar dýrustu
minna;
en þó fegurst og kærst
og að eilífu stærst
ertu í ást og í framtíðarvordraumum
barnanna þinna.
Regar eg nú bið ykkur háttvirtu til-
heyrendur, að hrópa ferfalt húrra fyrir
minni íslands, þá er það með þá ósk
á vörum og með þá heitstrengingu í
hjarta, að þeir tímar renni upp, og það
heldur fyr en seinna, er Fjallkonan, móð-
ir vor, fær að leggja sátt og samlynd
börn sér að hjarta á sérhverju vorkvöldi,
samtaka um alt, sem landinu má vera
til gagns og sóma.
Híbýlaprýði.
»Mamma, má eg vökva blómin«? —
Regar eg gekk í hlaðið, heyrði eg
þessi orð ungu stúlkunnar. — Eg leit
upp í gluggann og sá útsprungna rós
og pelagóníu við gluggann. Rau heils-
uðu svo vingjarnlega, blómin, að mér
varð létt í skapi. Og ég gat eigi varist
þeirri hugsun, að á þessum bæ þrifist
fegurðartilfinning og gleði. Það urðu
heldur engin vonbrigði. — En eg hafði
ekki notið alls. Eg átti eftir að sjá vel
hirtan blóma- og trjáreit sunnan við
bæinn. Heimilisfólkið fór þangað með
mér. Pað hafði yndi af að sýna mér
þetta. Og mér fanst stolt í rómnum,
þegar það sagði mér 'nvað þessi og
þessi hrísla væri gömul og hve vel
henni hefði farið fram, Og eg heyrði
söknuð í orðunum yfir þeim trjám, sem
væru að visna, eða gátu eigi náð eðli-
legum þroska. — Svona vel fylgdist
fólkið með í iífi plantnanna.
Skyldu nú mörg sveitaheimili eiga
slíka reiti, þar sem umhyggjan og feg-
urðartilfinningin búa. — Og svarið verð-
ur nei.
Og þó ætti hvert einasta heimili að
eiga þá. Það ætti að vera skylda. Og
þau geta það ef þau bara vilja.
Reynslan hefir sýnt, að margar trjá-
tegundir þróast hér ágætlega, og Rækt-
unarfélagið leiðbeinir fúslega þeim, er
þess óska, í gróðursetning og hirðing.
Bændur kvarta um að fólkið hverfi
úr sveitunum, og kenna kaupstöðunum
um það og lausunginni í fólkinu.
En þær rætur eru margar, sem liggja
að þessu máli. Og sumar eru vaxnar úr
jarðvegi heimilanna. — Og ein er þessi:
Heimiliri bjóða ekki þá prýði og þá
fegurð, sem þau gætu gert, sér að kostn-
aðarlitlu. Fólklð heimtar unað. — Þegar
fegurðarkend þess er ekki fullnægt, leit-
ar það lengra.
Þessvegna á að gera þá staði, þar
sem fólkið dvelur langvistum, sem prúð-
asta. Pað ætti að vera markmið hús-
bændanna — Og eitt af því sem gerir
heimilin aðlaðandi eru vel hirtir trá- og
blómreitir. Fólkið mundi sjálft finna
unað í starfinu við hirðing þeirra í frí-
stundum sínum og um leið glæða hjá
sér fegurðarkend og smekkvísi. En feg-
urarkendin er undirstaða heilbrigðs þjóð-
lífs, og á sterkar rætur inn í siðferðið.
Og eigi ætti það að eiga langt í land,
að á hverju einasta heimili heyrðust
sömu gleði og umhyggjuhrópin og ungu
stúlkunnar:
»Mamma má eg vökva blómin?«
/. -5.
Akureyri.
17. júní
I heilsuhælissjóð Norðlendinga safn-
aðist 17. júní s. I. kr. 3667,43 og er
það ágóði af því, sem hér segir:
Veitingum.............Kr. 1087, 12
Merkjasölu . . . . — 2150, 31
Peningagjafir:
frá Jónasi Porbergssyni — 100, 00
— Einari Jóhannssyni
og Porst. Porsteinss. — 100,00
— Ónefndum ... — 30,00
Fyrir myndir af J. Sigurðs-
syni fgefnar af Stefáni
Kristjánssyni á Vöglum og
húsfreyju hans ... — 200, 00
Sterling
kom þann 8. þ. m. Hingað kom Ragn-
ar kaupm. Óiafsson og síra Pórarinn
prestur á Valþjófsstað.
Með skipinu fóru héðan til Reykja-
víkur þeir Magnús alþingismaður Kristj-
ánsson og Hallgrímur Kristinsson fram-
kvæmdarstjóri, Steinþór Guðmutidsson
skólastjóri með frú o. fl.
Hæstaréttardómari
Páll Einarsson kom að sunnan land-
veg snemma í þessum mánuði, og
dvelur hér um hríð.
Bíls/ys
vildi tll á sunnudaginn var á vegin-
fram að Grund nálægt Kristnesi. Keyrði
bílstjórinn þar óvarlega, svo að bíllinn
valt fram af brautinni, en fólkið varð
undir. Stúlka, dóttir Jóseps Jónssonar
keyrara handleggsbrotnaði, en aðrir þeir
er í bílnum voru sluppu lítt meiddir.
Sagt er að bílstjórinn hafi ekki verið
algáður.
Sig'urður E. Birkis
efndi til söngskemtunar í samkomu-
húsi bæjarins á föstudags og laugardags-
kvöld. Hann er efnilegur söngmaður og
líklegur til að verða atgerfismaður í
sinni ment, enda fékk kann óspart lófa-
klapp.
Bezt virtust menn skernta sér við lög-
in með íslenzku textunum — enda að
vonum. Pau eru mönnum hugkær og
þau skilur fólkið betur.
Aðsókn var frernur lítil bæði kvöldin,
og er það leitt, að fólk skuli ekki skilja
betur köllun sína en svo, að vilja ekki
unna listamönnum áheyrnar.
Er það Ieitt til frásagnar um höfuð-
stað Norðlendinga. — Og ef því heldur
áfram munu listamennirnir hætta að
leggja leiðir sínar hingað — telja það
ekki ómaksins vert. Væri það skömm
mikil þessum bæ og hugsandi mönnum
hnekkir.
Úr ölluni áttum.
Skemtun í Vaglaskógi
til ágóða fyrir heilsuhælissjóð Norð-
urlands hélt ungmennafélag og Kvenfé-
lag Fnjóskdæla síðástl. sunnudag. Hófst
hún kl. 3 og var sett af Leifi Kristjáns-
syni á Vöglum. Steingrimur Matthías-
son og Brynleifur Tobíasson héldu þar
fyrirlestra. Einnig talaði Guðmundur
Ólafsson kennari í skógum o. fl.
Sömuleiðis var glímt og hlaupið.
Dansað var á eftir.
Lúðrasveit Akureyrar skemti mönn-
um með lúðrablæstri á milli þess, sem
talað var.
Veður var hið bezta, og skógurinn
heilsaði manni í allri sinni dýrð.
Skemtun þessi þótti hin bezta.
Á Grund í Eyjafirði
var samkoma sunnudaginn 11. þ. m.
Hafði kvenfélag fjarðarðarins gengist
fyrir því, og á ágóðinn að renna í heilsu-
hælissjóð Norðurlands.
Sýslumaður Júlíus Havsteen setti sam-
komuna og hélt snjalla ræðu.
Stefán skólameistari Stefánsson og
Jón Sveinsson bæjarstjóri lásu upp kvæði.
Einnig var þar iðnsýning og hlutavelta.
Sunnlenzku bændurnir
fóru héðan á laugardagsmorgun aust-
ur í Pingeyjarsýslu. Einar J. Reynis
fór með þeim áleiðis að Breiðumýri.
Láta þeir vel yfir för sinni, enda fyigdi
þeim veðursæld mikil, sem er bezti
förunautnrinn á ferðalagi.
Tíð
hefir verið góð undanfarið, og lítur
út fyrir að grasspretta verði víða ágæt.
Menn byrjaðir að slá tún sín.