Dagur - 02.05.1929, Qupperneq 4

76
DAGUR
19. tbl.
t • • • • 4
Qardínur, nyjar gerðir.
Brauns Verzlun.
Páll Sigurgeirsson.
Islenzka ullin Frá Landssímanum.
Frd 1. Maí n. k. verður bæjarsíminn hér opinn allan sólar-
hringinn. Frd sama tíma verður hœgt að afgreiða simtöl við
Reykjavík d nóttunni.
Símastjórinn á Akureyri 30. April 1929.
GUNNAR SCHRAM.
■ . - ■ _______•___
Chevrolef, Ponfiack,
Q. M. C.
iBuick.
Höfum fyrirliggjandi og útvegum varahluti í of-
annefndar bifreiðar. Höfum einnig bifreiðadekk
og slöngur 30x4,5, 30x5, 32x6.
Cylinderolíu, koppafeiti og gearfeiti.
Kaupfélag Eyfirðinga.
er fjórum sinnum verðminni d erlendum markaði, en góð er-
lend ull. Mundi ekki vera hægt' að gera hana verðmœtari?
Jú, aðeins á einn hátt.
Ef þér, íslenzkir ullareigendur, látið vinna úr ull yðar
f Klœðaverksmiðjunni Gefjun, þá fáið þér alt að
helmingi meira verð fyrir hana. Petta er auðreiknað dæmi,
og ávinningurinn auðsær, með því líka að þér fáið þá hald-
góða, hlýja og fallega dúka úr ullinni. —
Sendið, nú í vorkauptíðinni, ull yðar til Gejjunar í jatnaði
handa öllu heimilisfólki yðar, og mun það verða afgreitf- um
hæl eða m/ög jljótt. Þetta er hægt, hvar sem er á lanaíhu,
því að umboðsmenn vorir eru i hverju kauptúni. — Gleymið
ekki, að það hefnir sín að selja ullina út úr landinu fyrir
háljt verð og kaupa svo lélegan tilbúinn jatnað, sem er að
mestu búinn til úr viðarull, tuskum og þaðan af verra efni.
Klœdaverksmiðjan öejjun,
Akureyri.
Gletni lífsins.
Mér kom það fremur kynlega
fyrir sjónir, að 5. apríl sl. birtist
í vikubl. »ísl.« grein, sem hét:
»Svar til Matthíasar Jónassonar
frá Reykjarfirðicc. Undrun mín
óx, því meira sem eg las af þessu
fágæta svari. Ekki sökum þess,
að svarið var eintóm illa sögð ó-
sannindi, þótt mér þætti það all-
undarlegt, heldur vegna þess
anda, sem allstaðar mátti lesa
milli línanna. Auk þess mundi eg
ekki, að eg hefði nokkurntíma
kynst slíkum manni eða yrt á
hann og gat því ekki séð, hvérju
hann væri að svara. Tuttugustu
aldar rnanni finst það fáránlegt,
að nokkur maður sé talinn svo
heilagur, að ekki megi ræða við
hann mál, sem alla varðar.
Þessi guðsdýrkun kemur svo
glögt fram í svarinu, þar sem höf.
segir, að það sé »fullkominn götu-
drengjaháttur«, að deila við
»hann«, rétt eins og Steingrímur
læknir væri guðleg vera, og vér
ættum að fleygja oss að fótum
hans.
Fyrst hélt eg líka, að maður
þessi væri einkar forn og hjátrú-
arfullur Austurlandabúi. Læknir-
inn hefði fundið hann á ferðum
sínum erlendis og haft heim með
sér, til þess að hann yrði smurð-
ur og geymdur til ævarandi minja
um andlegan undirlægjuhátt og
lítilmensku. »Doðrantur« þessi
hefði svo risið úr kör sinni, til
þess að »spila« út »trompum«
þeim, sem honum fanst guði sín-'
um, lækninum, hafa sést yfir.
Loks fékk eg að vita nafn þessa
manns. Félagar mínir sögðu mér
þá dálitla sögu af honum, er sýnir
svo vel »sann!eiksást« hans í þessu
máli, að eg leyfi mér að birta hana
hér og bið hr, Vatnsdal afsökunar,
ef hún skyldi koma honum óþægi-
lega.
Vatnsdal deilir mjög á mig fyrir
að hafa ráðist á læknirinn, vegna
þess eins, að hann segi sannleik-
ann. Þetta er ómakleg ádeila. Eg
virði það einmitt við læknir'inn, hve
hreinskilnislega hann játar, að hann
hafi skipað að draga fánann upp og
af hvaða ástæðu, þótt mér þyki hún
all-kynleg. En hitt er þó miklu kyn-
legra, að Vatnsdal, sem læzt veita
lækninum, hefir leikið hann svo
herfilega, að eg myndi hafa orðið
útlægur fyrir þvílíkt óhæfuverk. Páll
Vatnsdal hefir lýst lækninn ósann-
indamann að því, að hann hafi lát-
ið draga fánann upp. Til sönnunar
þessum orðum birti eg hér yfiriýs-
ing, sem nokkrir skólabræður mínir
hafa fengið mér, og eg gat um áð-
an. Hún hljóðar svo:
»Vér undirritaðir nemendurGagn-
fræðaskólans á Akureyri vottum hér
með:
»11. marz, þegar vér fórum þess
á leít, að danski fáninn væri dreg-
inn niður á sjúkrahúsi bæjarins, kom
hr. Páll G. Vatnsdal út að opnum
glugga norðanvert við aðaldyrnar.
Laut hann út um gluggann og sagði
svo hátt, að vel mátti heyra yfir hóp
vorn: »»Takið ykkur þetta ekki svona
nærri, piltar, fáninn var dreginn upp
í ógáti «« Einn úr hópnum spurði
hann þessa nánar, og hr. Vatnsdal
endurtók, að fáninn hefði verið dreg-
inn upp í ógáti.
Erum vér albúnir, að standa við
þessi orð, hver og hvenær, sem
þess verður krafist.
Oagnfræðaskólanum á Akureyri, 'eA 1929.
ArmannHalldórsson.TryggviPétursson.
ÁsgeirBl. Magnússon. Eðvarð Arnason.
Gunnar Hallgrlmss. Hörður Bjarnason.
Hvað kemur manninum til að
segja þetta? Ekki getur fáninn
bæði hafa verið dreginn upp í »ó-
gáti« og samkvæmt skipun lækn-
Herfi
Diskaherfi,
Hankmoherfi,
Fjaðraherfi,
Rúlluherfi,
Rúðólfsherfi
og
Ávinnslu herfi.
Samband íslenzkra samvinnufélaga.
isins, nema Vatnsdal kalli skipan-
ir læknisins ógát.
Ef fáninn hefir verið dreginn
upp í ógáti, lýsir það einstöku
hirðuleysi og lítilsvirðingu á tákn-
um heilagra hugsjóna. Með fullri
virðingu fyrir sannleiksást Stein-
gríms læknis og Vatnsdals, verð
eg þó að ætla, að annarhvor segi
ósatt.
Eg held því, að Vatnsdal hefði
átt að láta liðveizluna bíða, þang-
að til hann sæi, að hann gerði ekki
lækninum óleik með lausmælgi
sinni og framhleypni. Eg leyfi
mér að benda honum á spakmæli
það, sem læknirinn mælti til mín
að óþörfu: »ósannindi eru ætíð
óheillavænleg sem vopn. Þau snú-
ast venjulega gegn vegandanum
sjálfum«. Það hefir sannast furðu
fljótt og fremur napurlega. .
Að lokum fæ eg ekki varist að
fara fám orðum um hina. dásam-
legu virðingu hans fyrir móður-
málinu. Honum finst það blátt á-
fram hneyksli, að eg mælti á ís-
lehzku við hjúkrunarkonuna, þótt
hann viti, að hún skilur hana. Eg
hefi aldrei heyrt þess getið, að
nokkur sjálfstæð þjóð virði mál
sitt svo vettugi,' að hún tali er-
lenda tungu að óþörfu heima í
ættlandi sínu. Það er heilbrigð
krafa, sem gerð er til sérhvers út-
lendings, að hann nemi mál þeirr-
ar þjóðar, sem hann dvelur með.
Ef Vatnsdal blygðast sín fyrir
móðurmál sitt, þá má hann harma
það, að vér vorum ekki fluttir til
jótsku heiðanna hérna á árunum.
Þá hefði hann eflaust kunnað
dönsku ennþá betur, en hann
kann hana nú, að því er ráða má
af grunsamlegri þýðingu hans á
orðum dönsku hjúkrunarkonunn-
ar. Eg minni hann vinsamlega á,
að hér í skólanum eru margir
piltar, sem muna orð hennar.
Hygg eg að vottorðum þeirra
verði fremur trúað, en þýðingum
Vatnsdals, ef hann neyðir oss til
að birta þau. Eg ræð honum nú til
að gæta tungu sinnar og penna,
svo að hann vinni hjúkrunarkon-
unni ekki meira ógagn, en hann
hefði getað unnið Steingrími
lækni, ef nokkur tryði orðum
hans.
Matth. Jónassón frá Reykjarfirði.
Prentsmiðja Odds Björnssonar. Ak. ’29.