Dagur - 12.09.1935, Blaðsíða 1

D AGUR
semur út á hverjum fimtu-
degi. Kostar kr. 6.00 árg.
Gjaldkerl: Ámi Jóhanns-
son í Kaupfél. Eyfirðinga.
Gjalddagi fyrir 1. júlí.
Afgreiðslan
er hjá JÓNI Þ. ÞÓR.
Norðurgötu3. Talsími 112.
Uppsögn, bundin við ára-
mót, sé komin til af-
greiðslumanns fyrir l.des.
XVIII
. ár. |
Akureyri 12.september 1935. J 37. tbl.
9 » o +
Frá Genf.
Á fundi Þjóðabandalagsráðsins
í Genf hefir Eden fulltrúi Breta
meðal annars skýrt frá því, að
Aloysi barón fulltrúi ftala, hafi
krafizt frelsis fyrir ítalíu til þess
að beita áhrifum sínum til menn-
ingar og framfara í Abessiníu,
án íhlutunar annara. Eden kvað
það rétt vera, að Abessinía þyrfti
umbóta við, og því hefði hann
stungið upp á að áætlun um.fram-
farir Abessiníu yrði samin á veg-
um Þjóðabandalagsins, en með
fullu samþykki Abessiníu. ftalski
fulltrúinn neitaði þeirri uppá-
stungu.
Eden kvað Þjóðabandalagsráðið
myndi vinna að því, að þörfum og
kröfum ítalíu yrði fullnægt, án
þess . að gengið sé á rétt Abes-
siníú.
Aloysi barón talaði um »á-
gengni Abessiníu«. Hann lýsti
yfir því, að ítalía myndi telja það
herfilegustu móðgun, ef Abessiníu
leyfðist frámvegis að vera með-
limur Þjóðabandalagsins með
jafnrétti við ítalíu.
Aloysi útbýtti meðal meðlima
Þjóðabandalagsins ákæruskjölum
ítalíu gegn Abessiníu; eru þau
700 blaðsíður að stærð.
Samkvæmt fyrirskipunum frá
Róm lýsti fulltrúi ítala yfir, áð
bann mundi ekki verða viðstadd-
ur neinar umræður um Abessiníu-
deiluna, ef fulltrúi Abessiníu
fengi leyfi til að vera viðstaddur.
Þegar því fékkst ekki framgengt,
gekk fulltrúi ítala af fundi.
Fulltrúi Abessiníu, dr. Jeze,
mælti meðal annars á þá leið, að
ef tilgangur ítalíu væri sá, að
koma á siðmenningu i Abessiníu,
þá hefði hún valið til þess ein-
kennilegar leiðir, og mundi sú sið-
menning vera annars háttar en
þær framfarir, sem keisarinn
hefði í huga fyrir land sitt. .
Litvinoff, fulltrúi Rússlands,
sagði, að krafa ítala um fullkomið
athafnafrelsi, og þá einnig til að
leggja út í stríð, væri í raun og
veru yfirlýsing um, að ítalía teldi
sig ekki bundna neinum þeim al-
þjóðasamningum, er hún hefði
undirritað. Hversu hörmulegt sem
siðferðisástandið í Abessiníu væri,
þá væri engin ástæða til að ráð-
ast á þjóðina með vopnum. Þjóða-
bandalaginu bæri skylda til að
standa fast við þá hugsjón, að
ekkert stríð setti sér stað innan
vébanda þess, nema í algerðri
sjálfsvöm.
Samkomulag varð á Genf-fund-
inum um skipun nefndar til þess
að fjalla um deilumál ítalíu og
Abessiníu. Nefndin er skipuð full-
trúum af hálfu Bretlands, Frakk-
lands, Póllands, Spánar og Tyrk-
lands. í nefndinni eru Eden af
hálfu ’Breta, Laval af hálfu
Frakka, Beck af hálfu Pólverja,
Signor Madariago af hálfu Spán-
verja og Paras af hálfu Tyrkja.
Eftir tilmælum K. E. A. breytti
sýslunefnd Eyjafjarðar fjárskila-
reglugerð sýslunnar á síðastliðn-
um vetri á þá leið, að fjallgöngur
eiga nú að byrja mánudaginn i
21. viku sumars, en byrjuðu áður
mánudaginn í 22. viku. Eftir
mánaðardegi hafa göngur byrjað
frá 17.—23. sept. (færst til vegna
sumarauka). En í framtíðinni
munu göngur hefjast 10.—16.
sept. Sýslunefndin hefir að vísu
lagt til, að göngur byrji 14. sept.,
en óvíst hvort það verður.
Ástæðan til þess, að samþykkt
er að byrja göngur fyrr en áður,
mun vera sú, að enskur kjötfræð-
ingur hefir látið það álit uppi, að
dilkarnir væru farnir að leggja
af þegar þeim er slátrað — sér-
staklega þeir, sem slátrað er
seinni hluta sláturtíðar — og
kjötið þá ekki eins útgengileg
vara á enskum markaði. Það er
svo hugmyndin að konn.st fram
hjá þessu skeri með þvi að byrja
fyrr slátrun. En ég er í vafa um,
að það takist með þessu einu, ég
álít að aflegging dilkanna muni
sjaldan stafa af því að of áliðið
sé í sláturtíð, heldur muni hún
orsakast af þeim miklu viðbrigð-
um, sem lambið verður fyrir, þeg-
ar að er rekið fram og aftur og
oft á tíðum sett á lélegra beiti-
land, en það hefir lifað á um sum-
arið.
Þó sauðkindin sé harðgerð
skepna, þá eru dilkarnir í raun
og veru mjög viðkvæmir, og þau
miklu viðbrigði, sem þeir verða
fyrir, þegar þeir komast undir
manna hendur að haustinu, er oft
á tíðum þannig, að þeir hljóta að
leggja af.
Við athugum ekki eins vel og
þyrfti að vera, hvað mikið er'und-
ir því komið, að fara vel með
þetta innlegg okkar, Okkur hættir
Eooert Stefánsson.
Á fyrsta tug 20. aldarinnar varð
íslenzku þjóðinni það full ljóst,
að henni bar að heimta pólitískt
jafnrétti við Dani. Ný vakningar-
alda gekk yfir landið. Allt frá
fyrstu tímum hefir íslenzka þjóð-
in átt fjölda skálda, og síðan rit-
öld hófst, fjölda rithöfunda, en á
listamönnum á öðrum sviðum ber
ekki svo teljandi sé, fyrr en eftir
síðustu aldamót. Einar Jónsson og
Ásgrímur hefja göngu sína um
aldamótin. Nokkru seinna Kjar-
val og fleiri málarar. En sá, sem
mest vakti athygli á íslandi, var
Jóhann Sigurjónsson. Hann vaktl
athygli og hrifningu um skandi-
navisku löndin með leikritum sín-
um. Höfn varð um skeið aðalað-
setursstaður þessarar endurfæð-
ingar íslenzkra lista, allt þar til
nokkrir ungir íslenzkir listamenn
gerðu sig ekki ánægða með að
ganga eingöngu þessa gömlu slóð
íslénzkra mennta, heldur vildu
stækka sjóndeildarhring sinn með
því að sækja menntun lengra út í
heim, til stóru, fjölmennu
menntalandanna, og bera hróður
Nýja-Bió
sýnir fimmtudaginn 12. þ. m.
kl. 9 myndina
Fátæki miljóna-
mæringurinn.
í þessari fjörugu og skemmti-
legu graynd leika aðalhlut-
verkin:
Hans Junkermann. Heinz Rumann oy
ída Wíist.
íslenzkra lista og bókmennta víð-
ar um, en til skandinaviskra
landa. Einn þessara manna, og sá,
sem einna mest hefir gert til að
kynna ísland, listir þess, bók-
menntir og menningu út um Ev-
rópu, er Eggert Stefánsson söngv-
ari. Ungur fór hann í tónlista-
skólann í Höfn. Síðan stundaði
hann nám í Stokkhólmi, þar
komst hann í mikið álit og í Sví-
þjóð söng hann í nokkur ár við
glæsilegan ortstír. En hann sann-
færðist um það, að allir, sem ætl-
uðu sér að fá stórt nafn í heimi
listarinnar, urðu að fara víðar en
um Norðurlönd. Ibsen, Björnson
og Strindberg urðu heimalönd sín
of lítil. Smáborgarabragurinn
varð þar of mikill. Þeir hefðu al-
drei náð heimsfi’ægð, ef þeir
hefðu ekki leitað til stóru menn-
ingarlandanna. Árið 1919 brá
Eggert Stefánsson sér til London
og söng þar og vakti strax mikla
athygli áheyrenda sinna. Þar
kynntist hann konu af göfugum,
ítölskum ættum, frá Milano. Þess-
ari konu kvæntist hann og settust
(Framh. á 3. síðu)i
til að gleyma því, að því aðeins
sýnir skepnan okkur fullt gagn,
að hún njóti fullrar nærgætni.
Það, sem við þurfum að gera,
er að fara eins vel með féð, eins
og við getum. Við þurfum að reka
það hægt, svo það hitni sem
minnst. Við megum ekki hund-
beita það meir en þörf er á og
helzt ekki á láglendi. Við þurfum
að gæta þess, að það standi sem
allra stytzt inni í réttum og hús-
um. Við hverja aðah'étt þyrfti að
vera sérstakt hólf, fjárhelt, til að
geyma fé í yfir nótt. Það má ekki
taka í ullina á fénu. Við þurfum
að gæta þess, eins vel og unnt er,
að lömbin villist ekki frá móður-
inni. Og við þurfum að reyna að
hafa beitilandið eins gott og hægt
er. Og þá þurfum við einnig að
draga féð rétt í. sundur í réttun-
um, svo það þvælist ekki meira en
þörf er á.
Ég álít vel viðeigandi, að um
leið og hreppsnefndir senda frá
sér gangnamiða, þá brýni þær
fyrir gangnamönnum að fara sem
bezt að fénu og jafnframt að leita
eins vel og unnt er á afréttinni,
því á haustnóttum er ætíð Ieiðin-
legt að vita til þess að fleiri og
færri kindur verða úti, og það oft
fyrir það, að gangnamexm eru
ekki nógu árvakrir við leitina.
Bándú