Dagur - 24.01.1942, Blaðsíða 2

Snemma sumars 1940 gerðust
ein hin sorglegustu tíðindi, er
mannkynssagan greinir frá.
Ríki einnar mestu menningar-
þjóðar Norðurálfunnar hrundi
þá í rústir á fáum dögum. Það
var Frakkland. Síðan hefir það
verið varnarlaust á valdi vold-
ugra, erlendra yfirdrottnara.
Ástæðan til þess að Frakkland
féll svo að segja á svipstundu
var sú, að lítill hluti frönsku
þjóðarinnar hafði um skeið rekið
áróðursstarf þar í landi fyrir
erlenda valdhafa. Það voru
kommúnistar, sem þá óþjóðlegu
starfsemi frömdu. Þeim haíði
tekizt að spýta eitri sundr-
ungar og haturs inn í þjóðlífið.
Þeir mátu meira erlend fyrir-
mæli heldur en skyldurnar við
föðurland sitt.
Þegar fyrra heimsstríðinu var
lokið, var stærsta verkamanna-
blað Frakka keypt fyrir rúss-
neskt fé og stóð það síðan fyrir
áróðri til framdráttar bolsé-
vismanum. LýðræðisRokkarnir
létu þetta viðgangast og sáu
ekki hættuna fyrr en um sein-
an. Fyrr en varði var kominn
allsterkur kommúnistaflokkur í
Frakklandi, bæði í þinginu og
bæjarstjórnum víðsvegar um
landið. Þessi flokkur boðaði í sí-
fellu fagnaðarerindi byltingar-
innar, sem skyldi framkvæma
með blóði og brandi. Alla sam-
landa sína, er ættu nokkrar
eignir, kváðust kommúnistar
ætla að drepa eða flæma í út-
legð og slá hendi sinni á fé
þeirra.
Það var ofur eðlilegt, að þeir,
sem fyrir ofsóknunum áttu að
verða, snerust til varnar. Þeir
tóku að vænta sér hjálpar frá
ítalíu og Þýzkalandi. Þannig
myndaðist nazisminn í Frakk-
landi fyrir tilverknað kommún-
ista, alveg á sama hátt og átt
hafði sér stað í Þýzkalandi.
Á þenna hátt voru tveir flokk-
ar myndaðir í Frakklandi er
hlýddu erlendri flokksforystu
og sátu um líf hvor annars. Meg-
inhluti þjóðarinnar bar að vísu í
brjósti fölskvalausa föðurlands-
ást, en honum varð þó á sú
mikla yfirsjón að leyfa komm-
únismanum að þróast innan
þjóðfélagsins. Þegar svo Þjóð-
verjar hófu innrásina í Frakk-
land, drógu nazistar þar í landi
lokur frá dyrum og varð þá
Þjóðverjum auðunninn sigurinn.
Óþjóðleg áróðursstefna laun-
þega Stalins í Frakklandi var
undirrót þess, að landið féll í ó-
vinahendur, og að hin göfuga,
franska þjóð var svikin undir
yfirráð nazismans.
Þessir atburðir hafa orðið
lærdómsríkir fyrir aðrar þjóðir
um skaðsemi kommúnismans og
þjóðhættulegt starf erindreka
rússneska valdsins.
II.
Hér á íslandi hafa valdamenn
Rússlands komið á fót þjónustu-
bundnum fokki, sem tekið hefir
að sér að naga lífsrætur íslenzka
þjóðfélagsins og vinna að bylt-
ingu í landinu. Hér áður fóru ís-
lenzkir kommúnistar ekki dult
með fyrirætlanir sínar. Tak-
markið var að stofna hér sam-
eignarríki með ofbeldi og bylt-
ingu. Þeir óðu opinberlega elg-
inn um, að blóð skyldi fljóta og
að tortíma þyrfti hinu' íslenzka
mannfélagi m. a. með því að
mergsjúga atvinnufyrirtækin,
svo að þau yrðu máttvana. Með
því átti að skapast hæfilegur
jarðvegur fyrir byltingaráform
kommúnista. Þessi boðskapur
mætti hinni megnustu andúð og-
fyrirlitningu allra þjóðrækinna
manna. Með þessu ofbeldisrausi
sínu um blóðstrauma og bylt-
ingu var sýnt, að kommúnistar
áttu enga leið að hug og hjarta
þjóðarinnar. Þá var snúið við
blaðinu. Kommúnistar fengu
nýja skipun frá yíirboðurum
sínum í Rússlandi. Þeir áttu að
gera sig ógnar meinleysislega á
svip, hætta að tala opinberlega
um blóð og byltingu, en í þess
KJÓSIÐ
B-LISTANN
stað áttu þeir að bjóða öllum
þjóðlegum flokkum samfylk-
ingu. En halda skyldu þsir þó
fast við byltingastefnuna á laun.
Frá Rússlandi skyldi fé íljóta í
stríðum straumi til allskonar
undirróðurs, en allt með leynd.
Þó vitnaðist það fyrir alllöngu
og var skjallega sannað að Rúss-
ar hefðu á rúmu ári lagt fram
160 þús. kr. í útborguðum pen-
ingum til áróðursstarfs komm-
únista hér í landi. Var þá um
leið sannað, að íslenzkir komm-
únistar eru launþegar Moskva-
valdsins.
Samkvæmt hinni nýju skipan
frá Moskva skyldu kommúnist-
ar halda mjög á lofti ást sinni á
ættlandi sínu og öllu því, er
þjóðlegt væri. í stað þess að tala
um blóðuga byltingu, áttu þeir
nú að boða frið og bræðralag á
yfirborðinu, þó að hugurinn
væri varðveittur óbreyttur und-
ir niðri. Þeir áttu að troða sér
inn í öll opinber störf, svo sem
í bæjarstjórnir, undir því yfir-
skini að þeir væru einlægustu
vinir alþýðunnar.
Það þarf ekki að taka það
fram, að öllum þessum fyrir-
skipunum hlýddu kommúnistar
tafarlaust.
Þessi flærð kommúnista og
fagurgali hefir áorKað meiru en
reiddur hnefi þeirra áður. Marg-
DAGUR
ir hafa látið blekkjast a£ hinni
fallegu en fölsku lýðræðis- og
bræðralagsskikkju, er þeir hafa
varpað yfir sig að boði Stalins.
En ef menn vissu og skildu hver
úlfur felur sig á bak við skikkj-
una, myndu þeir nálega ekkert
fylgi fá við bæjarstjómarkosn-
ingarnar hér í bæ og annarstað-
ar næstkomandi sunnudag.
En nokkurt leiðarljós í þeim
sökum ættu þó spor kommúnista
í Frakklandi að vera öllum heil-
skyggnum mönnum. Þau spor
hræða. Og íslenzku kommúnist-
arnir eru alveg af sama sauða-
húsi og með sama innræti og
kommúnistar Frakklands og
allra annara landa. Það er að-
eins ein samlit hjörð og einn
hirðir. Frakkland hefir glatað
frelsi sínu og er í hinni sorgleg-
ustu neyð og niðurlægingu
vegna áróðursstarfs kommún-
ista þar í landi. Hlutskipti okkar
litlu þjóðar yrði hið sama, ef
launþegar Stalins hér í landi
kæmu ár sinni fyrir borð eins og
þá lystir. Þeir sjá ekkert annað
en Rússland.
í hvert skipti sem rauði herinn
þokast eitthvað vestur á við á
austurvígstöðvunum, hrópa þeir
af fögnuði yfir því, að Rússar
séu á leið til okkar! Þeirra
sælasti draumur er vonin um
það, að Rússaí komi og gleypi
okkar litla þjóðfélag með húð og
hári, eins og þegar köttur ræðst
á mús og rífur hana í sig.
III.
Þess hefir áður verið getið, að
kommúnistar hafi hér áður fyr,
þegar gállinn á þeim var sem
mestur, haft orð á því, að merg-
sjúga þyrfti atvinnufyrirtækin,
svo að allt færi hér í kalda kol,
því að atvinnuleysi og sultur
fjöldans væri svo einstaklega
góður grundvöllur undir blóð-
uga byltingu, þegar hugir verka-
manna væru í æsingu og upp-
námi vegna hungurs.
Þarna felst skýringin á hinu
megna hatri launþega Stalins
hér í bæ til Kaupfélags Eyfirð-
inga. Félagið veitir hundruðum
bæjarbúa fasta atvinnu og þar
að auki fjölda manna ígripa-
daglaunavinnu. Þessi mikla at-
vinna bætir að sjálfsögðu mjög
afkomu margra manna í bænum,
auk þess sem þeir njóta beztra
verzlunarkjara, sem fáanleg eru.
Á síðasta ári greiddu stofnanir
samvinnumanna hér í bæ yfir
2V2 miljón króna í verkalaun.
Mikilvægi alls þessa skilur og
viðurkennir efsti maður E-list-
ans, Brynleifur Tobiasson, mjög
vel. Þess vegna kallar hann K.
E. A. „morgunstjörnu“ er hin
svarta öfund vill byrgja fyrir.
Starfsemi K. E. A. snýst um
að byggja upp. Þetta mikla upp-
byggingarstarf þola kommúnist-
ar ekki, því allt starf þeirra og
innræti stefnir að því að rífa
niður. Þeir hata uppbyggingar-
starf K. E. A., ekki sízt fyrir þá
sök, að þeir sjá það rétti’ega, að
það er versti þrándur í götu fyr-
ir byltingaráformum þeirra. Eft-
ir því sem atvinnan færist í auk-
ana og verzlunin verður hag-
kvæmari, fjarlægist fátæktin og
sulturinn dyr manna. Þetta lík-
ar foringjum Stalinsklíkunnar

Laugardagur 24. jan, 1942,

Fokdreifar.
Þóttust menrt en voru ekki.
||TOMMÚNISTAR létu allvígalega
fyrir nokkrum dögum og létust
vilja í*ra í orðastríð við hina flokk-
ana á opinberum mannfundi. Skor-
uðu þeir á andstæðinga sína að
koma nú og fást við sig, ef þeir
þyrðu. Skýrðu þeir frá hólmgöngu-
tilboði sínu í „Verkam.“, en gátu
þess um leið, að líklega myndi and-
stæðingana bresta þor til að taka
áskoruninni.
Ekki er Degi kunnugt um hvaða
undirtektir hólmgönguáskorunin fékk
nema að því er til Framsóknar-
flokksins kom. Framsóknarmenn til-
kynntu hinum vígreifu köppum kom-
múnista, að þeir væru þess albúnir,
að mæta þeim á almennum umræðu-
fundi um bæjarmál nú fyrir bæjar-
stjómarkosningarnar að áskildu
jafnrétti um ræðumennsku og fund-
arsókn.
En kommúnistum kom sýnilega
þetta svar Framsóknarmanna alger-
lega á óvart Þeir höfðu augsýnilega
treyst því, að áskorun þeirra yrði
að engu sinnt og þess vegna væri
óhætt að láta mannalega. Þá- var
líka hægra um vik með að brigzla
Framsóknarmönnum um það í Vrn.
að þeir hefðu ekki haft hug til þess
að fást við einvalalið kommúnista
frammi fyrir almenningi í bænum.
En þetta -fór allt ó annan veg en
konunar hugðu.
Kommúnistar brugðust svo við
svari Framsóknarmanna, að þeir fóru
að hafa alls konar vífilengjur um að
af þessu fundarhaldi gæti nokkuð
orðið. Eftir því, er þeir skýrðu frá,
höfðu þeir gleymt því, að tryggja
fundinum, er þeir þóttust sjálfir vera
að stofna til, húsnæði, og kváðu þeir,
að það myndi vera ófáanlegt Niöur-
staðan varð því sú, að fundurinn
mikli yrði að falla mður frá þeirra
nendi.
Allt þetta mun raunar hafa verið
tómur fyrirsláttur. Hin eina og
sanna ástæða var sú, að kommúnist-
ar treystu sér ekki, þegar til alvör-
unnar kom, þeir skákuðu í því hróks-
valdi, að enginn tæki mark á hóim-
gönguáskorun þeirra, þess vegna
væri þeim óhætt að tala digurt. En
þegar þetta brást, glúpnuðu þeir og
kiknuðu í hnjáliðum, því þó að kom-
múnistar séu kjaftforir í „Verkam.‘‘
eru þeir allra manna hugblauðastir
þegar til alvarlegra átaka kemur.
Skömm kommúnistaforingjanna
var nóg fyrir, þó að þessi bættist
ekki við. Hvað er aumari sneypa en
að skora aðra á hólm, en hlaupa svo
sjálfur af hólminum, þegar til kem-
ur?
Ekki myndi Stalin þykja slíkir
„félagar“ tækir í rauða herinn.
Hverjum er um að kerma?
„Allir dást að andaktinrú — en
— alvaran er karmske mirmi.“
^J^LLIR dást að andakt bankastjór-
ans og umhyggju hans fyrir Ráð-
hústorgi — nema kannske Jón, því
að hans er að veiða atkvæðin. „Þið
takið þetta ekki alvarlega, drengir,
sem hann Svafar er að skrifa um
bílana og Ráðhústorgið,“ sagði hann
við bílstjórana á B.S.O. „Þetta er
bölvuð vitleysa hjá honum allt sam-
an. Auðvitað eiga bílarnir að vera
á torginu og hvergi annars staðar!“
Gott er að geta áttað sig ó vind-
áttinni og hagrætt seglum í tímal
Heima er bezt.
gKJALDBYRGINGAR" segjast
‘i v'lja vinna að fegrun bæjarins,
stækkun Lystigarðsins, endurbótum
á Ráðhústorgi o. s. frv. Væri ekki
skynsamlegra að byrja í smáum stí!
°g hefja starfið í garði „foringjans"?
Ef græðandi hendur þeirra Skjald-
borgarmanna geta vakið til lífsins
þann gróður, sem hefir orðið huagur-
morða þar á undanförnum árum, þá
sanna þeir hæfni sína til þess að
standa fyrir stækkun Lystigarðsins.
En á meðan víðirinn, aleinn þeirra
plantna, sem Guðm. heitinn Bárðar-
son gróðursetti þar, stenzt sókn arf-
ans, er þess varla að vænta, að „for-
ingja“ eða „trúnaðarráðunaut“ verði
xatin umsjá þess gróðurs, sem veik-
oyggðastur er. Kannske mætti þó
íela þeim njólann á eignarlóð J. Sv.
utan og neðan við Sjúkrahúsið?
Kristileg endurvakning.
jpRÓFESSOR Seip, rektor við há-
skólann í Oslo og einhver mesti
andans maður á Norðurlöndum er
nú í klóm nazista, og tekur út lík-
ams og sálarkvalir fyrir það, að
vilja ekki svíkja ættland sitt og
gerast auðvirðilegur þræll kúgunar-
stefnu nazista og quislinga. Utvarpið
sagði frá því nýlega, samkvæmt
frettaskeyti frá Stokkhólmi, að dr.
óeip væri hafður einn í myrkvaðri
stofu í þeim tilgangi að hann yrði
vitskertur af pyntmgum er fram líða
stundir. Fögur er „endurvakning"
norsku þjóðannnar á „þjóðlegum og
Kristilegum grundvelli".
. .■ ■xt
Gömul kosrúngavísa úr
Skagaíirði.
þEGAR B. T. starfaði að kosninga-
undirbúningi í Skagafirði hér á
árum áður, þegar hann var góður
Framsóknarmaður, og í kjöri til Al-
þingis fyrir flokkinn þar, komst
þessi staka á kreik og var af ýmsum
ejgnuð Jónasi frá Hofdölum.
,JIér hefir skolli skriðið um
skrýddur flíkum þunnum,
sá ég hárin af honum
eftir í grenjamunnum".
CíVAFAR bankastjóri var æfur yfir
því á fundi Skjaldbyrginga, að
félag þeirra kumpána, Skjaldborg,
skuli nefnt nazistafélagsskapur. En
hverjum er um að kenna? Ilver
samdi lög félagsins, lögin sem ís-
lenzkur dómstóll hefir dæmt „mjög
í anda einræðisstefnu nazista"? Leit-
ar bankaátjórinn ekki langt yfir
skammt?
meinilla, því að á meðan svo
gengur, er bylting og kollvörp-
un þjóðskipulagsins ófram-
kvæmanleg, og niðurrifsmenn-
irnir sjá vonir sínar og þrár um
myrkur örbirgðar yfir land og
lýð hrynja í rústir.
Kjósendur! Hvort viljið þið
heldur styðja uppbyggingar-
starfið eða niðurrifsstefnuna?
Því svarið þið við kjörborðið
á sunnudaginn kemur,
Píslarvottar.
EGAR allt um þrýtur, þykjast
E-listamenn orðnir ofsóttir písl-
arvottar, segja þeir að andstæðing-
arnir hafi stofnað öryggi þeirra í
hættu, með nazistanafnbótinni. Hver
gaf Skjaldborginni nazistanafnið?
Var það ekki íslenzkur dómstóll,
sem komst að þeirri niðurstöðu, að
lög félagsins „væru mjög í anda naz-
ista“? Hinsvegar mættu andstæðing-
ar E-listans eiga von góðra gjafa ef
nazistískur her dveldi i landinu.
Píslarvottagrátur E-Iistamanna er
áreiðanlega alveg óþarfur. í lýðræð-
islandi er mönnum heimilt að tala
og skrifa eins og þeim býr í brjósti,
jafnvel þótt grafið sé undan því
frelsi, sem veitir mönnum öryggi til
prent- og ritfrelsis. Þetta vita E-
listamenn eins vel og það, að í
Þýzkalandi eru þeir gerðir höfðinu
styttri, sem leyfa sér að hugsa ein*
og menn.
„Píslarvottamir“ gráta því krókó-
dílstárum i þessari kosaingahríð,