Dagur - 05.04.1944, Blaðsíða 6

DAQUR
Miðvikudagur 5. apríl 1944
$
e/fm
sr£fM#em
(Framhald).
ið. Hvellurinn var eins og ai byssuskoti. Pan Kratochvil hrökk í
kút. „Eg skal fara!“ kveinaði hann á ný. „Fyrir yður, yðar hágöfgi,
geng eg út í eld og vatn.“
„Eg gef þér tveggja stunda frest,“ sagði Reinhardt.
„Eg skil það, yðar hágöfgi.“ Pan Kratochvil hneigði sig djúpt og
hvarf út úr herberginu. Hann gekk hljóðlaust, eins og köttur; það
hafði ekki verið illa til fundið, að kalla hann „ósýnilega manninn."
Og þannig varð það, að Reinhardt lögreglustjóri var síðla þenn-
an sama dag á ferð niður litlu hliðargötuna nálægt St. Stefáns-
kirkju. Hann var klæddur í venjuleg jakkaföt með hatt á höfðinu.
Hann var að velta því fyrir sér, hvers konar stúlka þessi Milada
mundi vera. Líklega mundi ekki fegurðinni fyrir að fara, fyrst að
náungi eins og Glasenapp hafði átt vingott við hana. En þó var
aldrei gott að fullyrða slíkt að óreyndu, — og í feyndustu hugar-
fylgsnum lögreglustjórans bólaði á illkvittnislegri hugmynd.
Lögregluforinginn skimaði í kringum sig, þegar hann kom inn
í götuna. Hann staldraði við fyrir framan hús númer 6, en hélt
síðan ótrauður upp tröppurnar. Inni í forstofunni var dimmt og
og svalt. Hann hélt rakleitt upp á loft. Öldruð kona stóð í her-
bergisdyrum þar á ganginum.,
„Býr ungfrú Milada Markova hér?“ spurði Reinhardt.
„Hvað viljið þér henni?“
..Opinber erindisrekstur, lögreglan,'1 svaraði hann, stuttaralega,
og ýtti henni úr dyrunum. „Nú, já,“ sagði hann, þegar inn kom,
„er hún ekki heima? Eg bíð þá bara eftir henni.“
„En------“
„Engar vífilengjur. Heyrðuð þér ekki, hvað eg sagði? Eg er hér
í opinberum erindum. Þér heitið frú Klein og lifið á matsölu. Eg
veit allt um yður.“
Húsmóðir Milödu var nærri hnigin niður af skelfingu.
„Látið þér ekki svona, kona,“ sagði Reinhardt rólega, um leið
og hann litaðist um í herberginu. „Lokið þér heldur dyrunum og
reynið að jafna yður. Maðurinn yðar var í hernum, var það ekki?“
„Jú,“ hvíslaði frú Klein.
,,Og féll í Galisíu? Það var næsta sorglegt, — sennilega góður
maður. En við lifum á styrjaldartímum." Reinhardt hafði sagt
þetta blátt áfram og eðlilega, næstum vingjarnlega, en nú sneri
hann snögglega við blaðinu. „Hvenær kom Glasenapp liðsforingi
hingað síðast?“ spurði hann í hvellum skipunartón.
„Já, eg vissi að það mundi enda með skelfingu," kveinaði frú
Klein, en hann var góður, — alls ekkert líkur. . . .“
— „nazistunum," greip Reinhardt fram í, og brosti. „Þér megið
til með að segja mér meira um hann. Þau rifust'síðast, liðsforing-
inn og ungfrú Markova, var það ekki?“
„Rifust?" Frú Klein var nú að ná sér eftir fyrstu undrunina og
átta sig á, að bezt mundi, að reyna að fara gætilega. „Það getur vel
verið. Eg veit það ekki. Eg ligg ekki á gægjum."
„Langar yður til að koma á lögreglustöðina?“ spurði Reinhardt
ógnandi. „Það er bezt fyrir yður, að vera ekki með neinn heimsku-
legan þráa. Um hvað deildu þau?“
Lykli var snúið í ytri hurðinni og samtalið slitnaði. Milada
kom inn.
Þegar hún sá gestinn lá nærri, að hún hljóðaði af skelfingu. En
hún stillti sig á síðustu stundu og herti upp hugann og mætti ís-
köldu augnaráði hans. „Gott kvöld,“ stundi luin loksins upp.
„Gestir?"
„0, ungfrú Milada,“ hrópaði frú Klein. „Þetta er voðalegt. Lög-
reglan. .. .“
„Eg skal kynna mig sjálfur,“ greip Reinhardt fram í, byrstur, um
leið og liann stóð á fætur. „Reinhardt, foringi ríkislögreglunnar.
þér eruð Milada Markova?"
Þá er komið að því, hugsaði Milada. Þarna er óvinurinn. Nú
byrjar barátta mín.
Hverjar hugmyndir, sem lögregluforinginn kann að hafa gert
sér um vinstúlku Glasenapps. þá er víst, að hann liafði ekki átt von
á að sjá persónu neitt svipaða stúlkunni, sem nú stóð frammi fyrir
tionum. Hún var augsýnilega vel mönnuð og hafði yfir sér ein-
hvern sérstakan yndisþokka, sem féll lögregluforingjanum vel í
geð. Honum þótti nú Glasenappsmálið sveigjast inn á óvænta og
ánægjulega braut.
„Þér verðið að afsaka, að eg kem svo óboðinn,“ byrjaði Rein-
hardt, ,,— en í okkar starfi er ekki ævinlega tími til þess að full-
nægja öllum kurteisisreglum!"
Frú Klein var ennþá skjálfandi á beinunum og utan við sig af
skelfingu.
„Allir virðast vera hræddir við mig,“ kvartaði Reinhardt'. „Hvers
vegna? Lít eg út eins og villdýr?" Hann brosti. „Enginn þarf að
óttast mig. Eg þarf aðeins að fá svör við nokkrum spurningum.
Þér megið fara, frú Klein.”
Gamla konan skjögraði út. „Guð almáttugur veri með þér, bless-
að barn," tautaði hún um leið og hún lokaði dyrunum.
(Framhald).
^ÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍSÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍ^
GOSDRYKKIR!
Höfum hér eftir allar algengustu teg-
undir af GOSDRYKKJUM til sölu í ný-
lenduvörudeild vorri og útibúunum í
bænum.
5% afsláttur! — Ágóðaskylt!
KAUPFÉLAG EYFIRÐINGA
&5ÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍ5ÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍSÍÍÍÍÍÍS5ÍÍ5Í5ÍÍÍ5ÍÍÍÍÍ5ÍÍÍ5ÍÍÍÍÍ^^
’KARLMANNÁFÖT OG
KARLMANNÁRYKFRAKKA
fyrir vorið og sumarið — höfum við í góðu úrvali.
Komið, meðan úr mestu er að velja.
KAUPFÉLAG EYFIRÐINGA
Vef naðarvörudei ld.
BLÓMAFRÆ
OG
MATJURTAFRÆ
nýkomið.
STJÖRNU APÓTEK
HEIMSKRINGLA
Gleymið ekki að gerast áskrifendur
að þessu stórmerkilega ritverki. —
Sendið áskrift
í póstbólf 42, Akureyri.
KAUPUM
næstu daga
TÓMAR FLÖSKUR
Sápuverksmiðjan SJÖFN
HWHWHWBWHWHWHWHWHWHWHWHWH>
WWhWhWHWhMHWHWHWhMHWhWHWWs
Frú Margrét Árnadóttir
fimmtug
Þann 25. marz varð 50 ára
Margrét Árnadóttir, húsfrú að
Klængshóli í Skíðadal. Hún er
dóttir myndarhjónanna, Árna
Runólfssonar og Önnu Björns-
dóttur, sem lengi bjuggu á Atla-
stöðum í Svarfaðardal; þar er
Margrét fædd og uppalin. Eng-
um, sem kynnist henni, getur
dulist, að hún hefir alizt upp við
blíðufaðm foreldranna, hún er
trygglynd og dagfarsgóð, af-
bragðs vel gefin kona og öllum
hlýtur að vera sönn ánægja að
kynnast henni. Ef Margrét veit
um einhverja, sem bágt eiga,
hvort heldur eru menn eða mál-
leysingjar, er hún þar venjulega
komin með sinn ásthlýja hugg-
unarróm og hlífir ekki kröftum
sínum til að veita öðrum sem
mesta og bezta sjálp. Margrét
er gift gáfu- og dugnaðarmann-
inum Kristjáni Halldórssyni, og
eiga þau sjö myndarlegar og
skemmtilegar dætur, allar upp-
komnar, sú elzta gift Eiríki Lín-
dal á Dalvík. í hvert sinn, er ég
kem að Klængshóli, er mér þar
tekið sem eg komi í foreldrahús,
og margar minningar frá liðn-
um árum eru bundnar við
Klængshólsfjölskylduna. Og ég
vil þakka Margrétu af heilum
hug allar liðnar samverustundir
og vona að mega njóta vináttu
hennar sem lengst. Svo vil eg
þess biðja, að sólskinsrikir verði
hennar ókomnu ævidagar.
Skíðdælingur.
• BRÉF •
Lestrarfélag til sölu!
j*G GEKK inn í Fomsöluna um
daginn og sá þar fjölda íslenzkra
bóka eftir Einar Kvaran og Jón
Trausta, Fomaldarsögur Norðurlanda
o. fl. o. fl. Bækurnar voru allar merkt-
ar með tölustöfum, svo að auðséð
var, að þarna var komið heilt lestrar-
félag úr einhverju byggðarlaginu
hérna í nágrenninu. Þeim, sem notið
hafa fróðleiks og skemmtunar bóka
úr lestrarfélagi í ungdæmi sínu,
blöskra þessi viðskipti. Þarna hafa
skammsýnir menn verið að verki.
Lestrarfélögin eru menningarstofn-
anir í hverri sveit. Flestar eldri ís-
lenzkar bækur eru nú því sem næst
ófáanlegar. Það er því ekkert á-
hlaupaverk að bæta úr því, er margra
éra söfnun er tvístrað í allar áttir.. Á
þessum tímum rúmra fjárráða í sveit
og bæ, ætti að leggja áherzlu á að
auka og bæta bókasöfnin, bæði að
lestrarefni og aðstöðu, svo sem með
skápa, húsnæði o. s. frv. Vonandi er
sú stefnan víðasthvar og hér um
að ræða leiðinlega undantekningu.
B.
DAGUR
fcest keyptur í
Verzl. Baldurshaga,
Bókaverzl. Eddu og
Bókabúð Akureyrar