Dagur - 13.04.1950, Blaðsíða 6

6
D AGUR
Fimmtudaginn 13. apríl 1930
LÁTTU HJARTAÐ RÁDA!
Saga eftir Sarah-Elizabeth Rodger

19. DAGUR.
Isskápur
(Framhald).
Alison þóttist viss um, að Rush
væri svo mbikill gentlemaður, að
óhætt mundi að treýsta því, að
hann hagaði sér vel kvöldið fyrir
brúðkaup hennar. Eina áhættan
í þessu sambandi var, að hún sjálf
yrði að þola sársauka, en hún
þóttist einnig viss um að geta
haft fullt vald á tilfinningum sín-
um.
Hvað sem á dyndi, mátti Terry
ekki sjá að nokkurt samband
væri í milli hennar og Rush leng-
ur. Hún bjó sig því undir kvöld-
veizluna í rólegu skapi og ánægð
yfir nýja kjólnum, sem Jane
frænka hafði raunverulega
heimtað að hún Iegði sér til fyrir
þetta tækifæri.
Þegar Terry kom að sækja
hana, fann hún, að hún varð að
gæta sín. Hún las þegar aðdáun
hans í augum hans. Það var hann,
sem var fullur gleði og 'eftirvænt-
ingar, en ekki hún.
„Eg er búinn að fá bílinn,“
hrópaði hann, um leið og hann
kom inn. „Hann stendur í bílskúr
skammt héðan, fullur af benzíni
og nýsmurður!“
Hann var búirin að fá lánaðan
bíl til afnota í brúðkaupsferð
þeirra um helgina. Líklegast var,
að eigandi bílsins þekkti Terry
sáralítið. En menn tréystu Terry
þegar við hin fyrstu kynni.
„Það er ljómandi gott,“ sagði
hún. „En veiztu nú hvað eigand-
inn heitir og hvar hann býr, svo
að þú getir skilað bílnum aftur á
mánudaginn?"
„Auðvitað,“ svaraði harin bros-
andi.
„En því ekki að nota hann í
kvöld í staðinn fyrir leigubíl?“
„Það eru sérstakar ástæður
fyrir því. Eg vil hafa bílinn
ósnertan á morgun!“
Þau hlógu bæði, en Alison var
snortin. Jane frænka hafði þá
haft rétt fyrir sér. Terrý var róm-
antískur.
Terry hafði mælt sér mót við
svaramanninn inni í borginni og
þau tóku hann þar upp í bílinn.
Alison sá hann nú í fyrsta sinn og
hún heilsaði honum eilítið undr-
andi er Terry hafði kynnt þau.
Jane frænka hafði vitað, hver
maðurinn var, því að Terry hafði
orðið að gefa upp nafn hans og
heimdsfang vegna blaðatilkynn-
inga, sem hún var að undirbúa
vegna brúðkaupsins. Og Jane
hafði nefnt hann, en Alison hafði
ekki tekið eftir því. Maðurinn var
énginn annar en Ward Anson,
sonur kunnasta og áthafnasam-
asta bökáútgéfandá lándsins, og
fyrrverandi hermaður. Terry
hafði aðeins sagt, að hann væri
„kunningi sinn á blaðaskrifstof-
unni“.
Alison horfði á útitekið, hraust-
legt andlit unga mannsins og
minntist þess, að hann hafði ekki
óskað að neinni sérstakri stúlku
yrði boðið í kvöldveizluna.
Jenny var ekki komin, og þá
'ekki heldur sú, sem átti að vera
dama Ánsons þetta kvöld. Alison
velti því fyrir sér, hvernig Anson
mundi falla við hana ef henni
svipaði eitthvað til frænku henn-
ar.
Rush, Jenny og daman, komu
seint. Jenny afsakaði það og sagði
að þau hefðu verið í teboði og alls
ekki getað sloppið fyrr. Loksins
hefði Rush getað komið þeim af
stað.
„Og hann var orðinn ösku-
vondur. Ef þú vissir bara, hvað
hann var orðin vondur. En við
Celía vissum ekkert, hvað tíman-
um leið.“ Jenny hló kæruleysis-
lega.
Alison minntist þess nú, að hún
hafði kynnzt Celíu Debevois í
september. Hún var Ijóshærð,
fremur litlaus, og frá henni gat
Jenny ekki óttast neina sam-
keppni. Á þessu augnabliki horfði
hún ráðaleysislega á andlitin
umhverfis.
„Það hlýtur að hafa verið gam-
an í þessu teboði,“ sagði Alison
þurrlega. „Eigum við að fá cock-
tail áður en við förum inn í sal-
inn?“
„Þær eru búnar að drekka
nóg,“ svaraði Rush, og það leyndi
sér ekki að hann var gramur.
„Við hin getum fengið okkur
glas við borðið. Það var leitt að
þið skylduð þurfa að bíða svona
lengi eftir okkur.“
Alison leit varla á hann. „Það
kom ekki að sök,“ sagði hún vin-
gjarnlega. „Við höfum um margt
að tala. Svaramaðurinn og brúð-
urin höfðu ekki sést fyrr.“
„Það sýnir bara hvað eg er
sniðugur,“ sagði Terry hlæjandi.
„Eg var sem sé hræddur um að
henni mundi lítast betur áWard
en mig.“
. Alison fannst kvöldið fram-
.
undan vera eins og dimmur veg-
ur. Það var auðsséð að Ward An-
son mundi ekki verða hrifinn af
Celíu. Rush var augsýnilega í
vondu skapi og gramur Jenny.
Samt mundu þau Terry þurfa að
láta sem ekkert væri og . látast
skemmta sér konunglega. Þetta
mundi verða eins og kvöldveizl-
ur, sem Alison mundi vel frá því
fyrir stríð. Sterkir drykkir en
(Framhald).
- Fokdreifar
(Framhald af 4. síðu).
um vill skrifstofa Sjúkrasamlags
Akureyrar taka fram, að inn-
heimta vegna Almannatrygging-
anna er henni óviðkomandi og
fer fram hjá bæjarfógeta, en allar
lífeyrisgreiðslur til bæjarbúa
fara aftur á móti fram hér á
skrifstofu S. A. frá kl. 10—12 og
2—5 virka daga nema laugardaga
10—12. Lífeyrir hvers mánaðar
óskast sóttur á tímabilinu frá 20.
—30. hvers mánaðar. Innheimta
Sjúkrasamlagsiðgjalda fer fram
alla virka daga á sama tíma.
Vinnutíminn er að sjálfsögðu
lengri en opnunartíminn og mun
vera ekki styttri en á skrifstofum
Akureyrarbæjar. Engar kvartan-
ir hafa heldur borizt til skrif-
stofu S. A. um að opnunartíminn
sé óheppilegur.
Skemmtisamkoma
Skólabörnin i Glerárþorpi
halda ársskemmtun sína n. k.
laugardag, í Skálabarg, kl.
8.30.
Til skemmtunar verður:
f
Upplestur, sjónleikir, söngur
með gítarundirleik o. £1.
Skemmtunin verður endur-
tekin á sunnudag kl. 4.
Sumarbústaður
óskast til leigu, 2—3 mán-
uði næstkomandi sumar. —
Kaup koma til greina.
Uppl. á afgr. blaðsins.
til sölu. — Upplýsingar hjá
Magnúsi Jónssyni, Skipa-
götu 1, og Bilaverkslccðinu
Víking.
(Frigidaire) til sýnis og sölu
í Strandgötu 35, að vestan,
í dag kl. 4—6 e. h.
Atvinna
Jarðrœktarfél. ÖngúIsstaða-
lirepps vantar mann, vanan
.skurðgröfu, næsta sumar. —
Semjið sem fyrst við
Garðar Halldórsson,
Rifkélsstöðum.
Tilboð óskast í bifreiðarn-
ar A 337 og A 253. Bifreið-
arnar seljast í því ásigkomu-
lagi, seni þær eru, og afhend-
ast 30. apríl 1950. Bifreiðarn-
ar eru til sýnis lrjá undirrituð-
um, sem gefa allar nánari
upplýsingar, á Akureyri alla
virka daga. — Venjulegur rétt-
ur áskilinn.
Tilboðum sé skilað til und-
irritaðra fyri 1. maí 1950.
Jón Ólafsson,
Ragnar Bollason,
Öngulsstaðahreppi.
Kvöldvöku
heldur
A ustf irðingafélagið
á Gildaskála KEA, föstudags-
kvöldið 21. þ. m., kl. 8i/2.
EFNI:
Kvilunynd frá Austfjörðum.
Frásöguþáttur.
Félagsvist.
Fjölmennið! Takið spil með!
NEFNDIN.
Aihuyið!
6 manna bíll
Ur endurminningum
Hannesar frá Hleiðargarði
tFramhaldl.
Frá Stefáni Ólafssyni.
Stefán ólst upp hjá föður sinum
og varð snemma stór og sterkur.
sem hann átti kyn til. Mátti segja
um hann, að þar rættist hið gamla
spakmæli, að fljótt beygist krókur-
inn að því er verða á. — Er hann
var lítill snáði bjó hann sér til dá-
lítinn boga, og tók að skjóta smá
örvum og reynaaðhittavisstmark
með þeim; er hann stálpaðist betur
nægði honum ekki litli boginn, en
bjó sér til stóran boga, og hafði nú
part úr hvalrifi í sveiginn. Var
bogi sá svo sterkur, að þótt Stefán
væri þá 12 eða 13 ára, og mikill
og rammur að afli eftir aldri, gat
hann ekki dregið bogann upp,
nema hafa hann við eitthvað hart,
sem hann gat spyrnt í.Fyrirörvar
hafði hann kindaleggi. Sagði Stef-
án, að svo hefði bogi þessi farið
hart með, að þegar hann skaut í
steina, hefðu leggirnir oft brotnað
á 12 faðma færi, — Tók hann nú
að æfa sig að skjóta af hinu mesta
kappi. Krítaði hann kringlótta
bletti á steinana og reyndi að hitta
miðpunkt þeirra. Hafði hann æf-
ingar þessar nokkuð firá bænum og
faldi bogann þar, á milli þess sem
hann æfði sig, því að ekki þótti
honum ráðlegt að láta karl föður
sinn vita um þetta. — Stundum
skaut hann lóur og fleiri smáfugla.
— Þó fór svo um síðir, að Olafur
komst að þessu athæfi hans, og
stóð hann að verki, svo að engurn
undanbrögðum varð við komið. —
Leizt honum ekki sem bezt á, að
láta son sinn svo ungan hafa slíkt
vopn í höndum, og tók bogann af
honum. Sagði hann honum jafn-
framt, að þegar búið væri að koma
fermingu á hann, skyldi hann gefa
honum byssu góða, en svo mun Ol-
afur hafa mælt af því, að strákur
var latur til lesturs og náms. —
Efndi hánn loforð þetta vel. —
Sneri hann sér til kaupmanns eins
á Akureyri, sem hann hafði oft við-
skipti við, og bað hann að útvega
sér byssu, sem væri með ágætum
góð. Kaupmaður þessi hafði þann
sið að dvelja liér á sumrum við
verzlun sína, en var í Danmörku á
vetrum. Tók hann vel í málaleitun
Olafs og kvaðst mundi koma með
byssuna næsta vor. Stór kaupmað-
ur við heit sitt, og fékk Ólafi, er
hann kom næsta vor, byssu eina
stóra og sterklega; lét hann um
mælt, að mjög kæmi sér það á
óvart, ef gripur þessi væri ekki
með afbrigðum góður. — Þakkaði
Ólafur honum vel fyrirgreiðsluna.
Þetta vor var Stefán fermdur og
gaf þá faðir hans honum þennan
góða grip. Var hann glaður við,
sem nærri má geta. — Tók hann
nú að æfa sig í skotfimi sem mest
hann mátti, og notaði til þess allar
tómstundir; enda varð árangurinn
sá, að mælt var, að aldrei missti
hann marks, ef skotmál var sæmi-
legt, enda var byssan bæði lang-
dræg og harðskeytt. — Þótti Stef-
áni svo vænt um hana, að löngum
sat hann við að hreinsa hana og
þrífa til, og sögðu sumir að jafnvel
gerði hann gælur við hana „Gróu“.
Ekki veit eg hvort svohefurverið,
en má þó vera að satt sé, enda ekk-
ert einsdæmi að skotmenn kölluðu
byssur sínár einhverjum nöfnum.
Bendir og vísa sú. er hér fer á eftir,
sem einn sveitungi hans gerði, á
það fyllilega, að svo hafi verið. Er
vísan auðsjáanlega stæling eftir
vísu í Andrarímum. Vísan um
Stefán er á þessa leið:
Um lönd og sjóinn lofaður,
líka nógu harðskeyttur.
Stýrir „Gróu“ stórvirkur,
Stefán tófu morðvargur.
Byssuna átti hann alla æfi og fór
með hana til Ameríku, eins og síð-
ar verður sagt. Þar skaut hann, að
iíka frá því sagt síðar.
Er Stefán var orðinn fulltíða
maður lagði hann mjög fyrir sig
og var þá lagstur í kör, og veröur
því er spurðist, sínu síðasta skoti,
veiðar á landi; skaut hann rjúpur á
vetrum, en endur, helsingja og álft-
ir á öðrum tímum. Skaraði hann
þar fram úr öðrum mönnum vegna
skotfimi sinnar og áhuga fyrir
starfinu. Þó urðu refaveiðar hans
nafnkunnastar, og gerðu hann víða
kunnan, enda má segja, að hann
hafi verið réttnefndur snillingur í
þeirri grein. Mun hann, eftir því
sem mælt var, sjaldan eða máske
aldrei hafa beðið ósigur í þeim við-
skiptum, en oft mun hann hafa
þurft að leggja sig allan frain til
að ná þeim árangri, er við slæg og
illvíg dýr var að fást, og mjög undr-
uðust menn oft þol hans og karl-
mennsku, er hann lélega klæddur
og stundum matarlaus gekk um
•fjöll og firnindi eða lá á grenjum
dægrum og sólarhringum saman í
vondum veðrum, en slíkt er vissu-
lega ekki neinum heiglum hent.
Það var þó einkum eitt, er ein-
kenndi mann þennan, og margir
undruðust stórlega, en gátu þó ekki
vefengt, svo var sem hann hefði
til að bera einhverja dulargáfu eða
skyggni við veiðar sínar, einkum
rjúpna- og refaveiðar. Bar mörg-
um saman um, sem með honum
voru á grenjum, að svo hefði litið
út, sem jafnan vissi hann eða sæi
á einhvern hátt hvat dýrin, sem
hann átti í höggi við, væru á hverj-
um tíma, og sagði hvaðan og hve-
nær þau mundu nálgast bústað
sinn, og reyndist það langoftast
rétt. — Kom það og ekki ósjaldan
fyrir, að hann tók sig upp frá
heimili sínu á vorin og sagði þá að
dýr væru komin í afréttir, þótt
þeirra hefði ekki orðið vart. Kom
þá stundum með skinn af heilum
tófufjölskyldum til baka og lá 'þá
oft vel á karli. Hið sama va rum
rjúpnaveiðar hans. Kom það títt
fyrir, að hann gekk beina leið frá
heimili sínu og þangað, sem rjúpur
voru, þótt aðrir, sem líka voru á
veiðum, fyndu engar og færu því
fýluför. Má vera að þar hafi hann
farið nokkuð eftir jarðlagi og snjóa
lögum í hvert sinn. Annars má
segja um þessa dulargáfu hans, að
slíkt sé ekki neitt einsdæmi um
veiðimann. Eru margar sagnir til
um mikla sjósóknara og aflaklær,
að svo var oft, sem þeir vissuhvar
fengs var von, og héldu þangað og
mokuðu afla þar upp, þótt aðrir,
sem í nágrenni voru, yrðu varla
varir og fengju ekki bein úr sjó.
(Framháld). '