Dagur - 19.12.1953, Side 21

JÓLABLAÍ) DAGS
21
ÖRLAGADÓMUR
Smásaga eftir Eirík Sigtirðssoii
i.
Loftur Hermannsson var að hátta. Enn
ómuðu í eyrum hans danslögin, sem leik-
in voru á dansleiknum í nótt. Hann raul-
aði eitt þeirra fyrir munni sér, meðan
hann tíndi af sér fötin. Klukkan var orð-
in hálf fimm.
Þegar hann kom upp í rúmið, tók
hann bók og ætlaði að lesa ofurlitla
stund. En hann gat ekki fest hugann við
efni bókarinnar. Hugurinn snerist um
sjálfan hann og harta. Hún hafði verið
töfrandi í nótt. Eins skemmtilegt gamla-
érskvöld hafði hann aldrei þekkt áður.
Þegar hann kom hingað í Furufjörð í
haust, kveið hann fyrir því, að hér mundi
verða leiðinlegt. En hann hafði ráðið sig
hjá Sigurði kaupmanni, af því að honum
bauðst ekki annað betra. Þá þekkti hann
ekki Oddnýju.
Hann hafði lokið prófi í verzlunarskól-
anum um vorið. Hann var þá talsvert
skuldugur og þurfti vel launaða stöðu til
að geta greitt skuldina. Og Sigurður
hafði boðið honum gott kaup. Hann átti
að hafa bókhald verzlunarinnar og hjálpa
til í búðinni, þegar þess var þörf. En Jói
lét sig sjaldan vanta í búðina, svo að bók-
haldið var hans aðalstarf.
Loftur var 24 ára gamall, hár og grann-
ur, dökkhærður. Augun voru gráblá og
fjörleg. Fremur laglegur í andliti, þótt
ekki væri hann beint fríður. Allt fas hans
bar vott um fjör en litla festu. Athugull
ir að sjá. — Hann var ágætur verkmað-
ur, að hverju sem hann gekk. Skytta góð,
liprasti sjómaður og aflasæll. — Hann
hefur verið talinn mjög veðurglöggur og
gætinn á sjó, en kappsfullur þó, fyrir-
hyggjumaður um allan útbúnað á veiðar-:
færurri og bátum, manna fyrstur að kom-
ast á sjóinn, ef honum líkaði útlitið, en
fljótur að leita lands, ef útlitið gerðist
ískyggilegt, enda hlekktist honum aldrei
á. Hann var bæði góður stjórnari og mik-
ill fyrirhyggjumaður. — Hann hafði oft
unglinga með sér og kenndi þeim „sjó“,
eins og komizt er að orði. Meðal þeirra
má nefna Þorvald sál. Friðfinnsson, hinh
áhorfandi fékk þann grun, að maðurinn
mundi vera reikull i ráði.
Þegar hann kom til Furufjarðar um
haustið, vakti Oddný dóttir Sigurðar
kaupmanns fljótt athygli hans. Hún var
21 árs gömul, há, ljóshærð og lagleg.
Hún hafði verið í Kvennaskólanum í
Reykjavík undanfarin ár og því betur
menntuð en stúlkur almennt í kauptún-
inu. Hún klæddist samkvæmt tízkunni
og barst talsvert á. Fólk sagði, að hún
væri léttúðug og rallgefin. Hún var að
minnsta kosti léttlynd og hafði gaman af
að slcemmta sér. Og ekki sló hún hend-
inni á móti vínglasi. Það stóð jafnvel til,
að liún færi til Reykjavíkur um haustið,
en af einhverjum ástæðum hafði sú ferð
dregist fram að þessu.
Þau höfðu verið talsvert saman um
veturinn, og virtist Sigurður kaupmaður
ekkert hafa á móti því. Enda vel til fall-
ið að tengdasonurinn gæti tekið við
verzluninni.
Oddný hafði verið daman hans á dáns-
leiknum um kvöldið. Þau höfðu skemmt
sér ágætlega. Þau höfðu bragðað vín, en
þó allt í hófi. Hún var kát og fyndin og
hafði ekki á móti ástleitni hans. Honum
fannst nærri þ'ví, að honum hefði fallið
betur, hefði hún látið gnnga dálítið meira
eftir sér. — Borgin vera helzt til auð-
unnin.
En hvað um það. Oddný var skemmti-
leg og myndarleg stúlka. En bezt að fara
kunna afla- og útgerðarmann í Ólafsfirði,
— og Tómas, sonarson hans, sem fyrr
getur. — Mörg ár seldi Baldvin sveita-
mönnum nýjan fisk. Minnast þeir við-
skiptanna með þakklæti. — Fyrir búi
Baldvins, eftir að hann rnissti konuna,
hefur ágæt kona staðið: Dagbjört Óskars-
dóttir, systir Ingimars Óskarssonar kenn-
ara og grásafræðings í Reykjavík. Einn
son hafa þau eignast, er heitir Baldvin
Bjarmar. Hann er þegar, þótt ungur sé,
farinn að stunda sjóinn. Mál manna er,
að sjómennskan muni honum í blóð
borin.
V. Sn.
hægt í sakirnar. Og eklci var það óálitlegt
að taka við verzluninni eftir Sigurð, þar
sém hún var einkadóttirin. Haraldur son-
ur hjónanna var við háskólanáih, og
mundi sennilega ekki hafa áhuga á
verzlunarstörfum.
Þau voru að vísu ekki trúlofuð enn.
Hvorugt hafði minnst á það. Hann hafði
aðeins verið talsvert með henni og kysst
liana nokkra kossa. En honum virtist
margt benda til, að bónorði hans yrði vel
tekið, þegar að því kæmi.
Eirtu atviki frá nóttunni geðjaðist hon-
um þó ekki að. Þau höfðu verið að tala
um fólkið x kauptúninu og þar á meðal
Helgu, vir.nukonuna í kaupmannshúsinu.
Hann spurði, hvaðan hún væri. Oddný
sagði, að hún væri dóttir verkamanns
þar í kauptúninu. En húh bætti því við,
að hún væri svo dygðug, að hún færi
mjög sjaldan á dansleiki. Hún væri víst
líka í stúku.
Lofti féll ekki alls kostar þessi dómur.
Hvort það kom af því, að hohum hafði
fallið vel við þessa hljóðlátu, yfirlætis-
lausu stúlku, eða af léttúðinni, sem kom
fram í ummælunum, gerði hann sér ekki
ljóst.
Helga var eina vinnukonan í kaup-
mannshúsinu. Frú Guðrún var vönd að
vinnukonum, en Helgu vildi húrt ekki
missa. Hún hafði verið hjá henni þrjú
undarxfarin ár.
Helga var fremur lág og grannvaxin.
Hún hafði gráleit, dreymandi augu. Hún
var hæglát í framkomxx og kunni vel að
umgangast fólk. Auðséð var að hún var
dul. Ekki var auðvelt að vita, hvað bjó
í huga hennar. Það var auðfundið, að hún
var á verði, ef vikið var nokkuð að henni
sjálfri. Honum hafði alltaf fallið Helga
vel í geð, en honum var hún alltaf nokkur
ráðgáta. í raun og veru þekkti hann haha
mjög lítið.
Að nokkrum tíma liðnum, tókst Lofti
þó loks að sofna, en enn ómuðu danslög
hljómsveitarinnar fyrir eyrum hans.
II.
Hvar var hann staddur? Ilvernig stóð
á þessum verk í fætinum? Lá hann í
rúminu? Hvað hafði komið fyrir?
Jú, nú mundi hann það. Hann hafði
slasast úti í frystihúsinu. Hann fór þang-
að til að sækja nótur til verkstjórans. En
hann hafði farið of nærri einni vélinni
og lent í henni. — Hræðilegar kvalir í
fætinum. — Borinn inn. — Læknir-
inn? — Meira mundi hann ekki. Nú var
hann að vakna.
Fóturinn? Hann fann ekkert til hans.