Dagur - 23.01.1954, Blaðsíða 2

2
D A G U R
Laugardaginn 23. janúar 1954
I
irmjrrij"iJTJTJTTUTrmjmriJTJTnnjTJTJT^^
UNGA FÓLKIÐ
- Síða Félags ungra Framsóknarmaima -
iUTjnjnjjj'umjj-iTJ-
J'UJJJJJJUUJJJJ'UU1
Þegar Þj óðvarnarliðar svara
Ekki „persónuleg áreitni“.
Mál sitt hefur hann með þeirri
fullyrðingu, að grein minni sé
ætlað það hlutverk „að stemma
stigu fyrir atkvæðamissi Fram-
sóknarmanna við bæjarstjórnar-
kosningarnar.“ Mikil er nú trúin
á eigin mannkosti og vinsældir.
Hann heldur síðan áfram:
„Grein þessi virðist eiga að bæta
fyrir frumhlaup ritstjórans“, o.
s. frv. o. s. frv. Ekki byrjar nú
þessi maður grein sína á gæfu-
(Framhald á 7. síðu).
Samvinnustefna og kommúnismi
í Verkamanninum 15. þ. m. er
greinarnefna nokkur, sem kallað
er „Bréf frá samvinnumanni". Er
þar tekin til umræðu grein mín
í Degi 13. þ. m. Þó treystist höf-
undur ekki til að ræða um sam-
vinnustefnu og kommúnisma eins
og eg gerði, heldur ræðir hann
samvinnustefnu og sósíalisma.
Það sem fyrst í grein minni
kemur við fínu taugar höfundar
er þegar eg segi að konynúnistar
álíti svik við stefnuna að ætla að
koma henni á með lýðræðislegum
hætti. Nú vil eg spyrja greinar-
höfund: Er hægt að koma ólýð-
ræðislegu stjórnarfari á með lýð-
ræðislegum hætti? Sjálfur Len-
in blekkti ekki sjálfan sig eins
og íslenzkum kommúnistum er
svo tamt að gera Hann segir: ,,A1-
ræði öreiganna er drottnun
verkalýðsins yfir borgarastétt-
inni, drottnunarvald, sem ekki er
takmarkað af lögum, en nýtur
samúðar og stuðnings alls hins
kúgaða og arðrænda lýðs.“ Þetta
er víst ekki kúgun. Greinarhöf-
Blekkingar Sjálfstæðisflokksins
Grein sú, er undirritaður ritaði
í næstsíðasta blað ,,Dags“ á þessa
síðu, virðist hafa komið heldur
illilega við kaunin á þeim hóp
manna hér í bæ, sem vilja kalla
sig Þjóðvarnarmenn, en það er,
eins og eg rökstuddi í grein minni
einhver sá aumasti stjórnmála-
flokkur, sem fram hefur komið í
íslenzkum stjórnmálum. í síðasta
„Norðanfara" helga þeir mér
hvorki meira né minna en tvær
greinar skrifaðar af helztu for-
sprökkum liðsins, og er þeim að
vonum mikið niðri fyrir.
K. nokkur V. skrifar á öftustu
síðu og segist þar ætla að svara
„Degi“ ,en fer það heldur slælega
úr hendi, þar sem hann leggur
ekki í að svara neinni af þeim
höfuðrökjemdum, sem eg held
þar fram. Eru þær því í fullu
gildi. Ekki þorir sá ágæti maður
að mótmæla mér, þar sem eg full-
yrði, að flokksnefna hans hafi
engum orðið til gagns, nema
kommúnistum einum ,enda varla
von. Svo augljós hafa blóðböndin
verið.
Það er rétt hjá K. V., að nokkr-
ir menn hafa yfirgefið kommún-
ista og horfið yfir til Þjóðvarnar.
Aðeins þetta eitt sýnir skyldleik-
ann. Það er ekki nóg að skipta
um nafn, heldur verða menn
einnig að breyta á annan hátt.
Þetta er vissulega engin afsönn-
un á fullyrðingu minni, heldur
hið gagnstæða. Hér eru það aðal-
atriðin, sem ber að horfa á. Það
eru aðalatriði, sem rök hafa ver-
ið færð, að það sem Þjóðvarnar-
menn hafa enn sem komið er látið
af sér leiða, hefur engum orðið til
gagns, nema kommúnistum ein-
um. Má þar enn benda á fram-
ferði þeirra í nefndarkosningum
á Alþingi, atriði, sem Þjóðvarnar-
liðar hér hafa ekki þorað að
nefna á nafn. En höfuðstuðningur
þeirra við kommúnista hefur eins
og kunnugt er verið í utanríkis-
málum, í sjálfu höfuðmáli flokks-
ins. Eg vil spyrja K. V.: Hverjum
þjónar það öðrum en kommúnist-
um, að berjast fyrir því, að hér
séu land og þjóð gjörsamlega
varnarlaus fyrir hverjum, sem
koma vill?
Á móti samstarfi frjáslra þjóða.
K. V. segir, að Þjóðvarnarflokk-
urinn sé ekki á móti samstarfi
frjálsra þjóða. Þetta er alrangt, ef
við skoðum hvernig forystumenn
hans hafa komið fram í þessum
málum. Eg vil biðja K. V. að
glugga í biblíu sína „Frjálsa
þjóð“ og athuga þann áróður, sem
þar er rekinn gegn hinu frjálsa
samstarfi lýðfrjálsra þjóða.
Er ekki andstaða gegn Atlants-
hafsbandalaginu andstaða gegn
„frjálsu samstarfi vestrænna
þjóða“? Þar hefur samstarfið þó
náð hæst og þar hefur árangur-
inn orðið lang mestur. Þið hafið
rægt og svívirt jafnt hernaðarlegt
og viðskiptalegt samstarf hinna
vestrænu menning.arþjóða.
Samstarf þeirra þjóða, sem eru
að gera tilraunir til að varðveita
það helgasta og dýrmætasta, sem
þær eiga, frelsi sitt og menningu.
Það er sannarlega ekki gæfulegt
hlutverk. Þar hefur Þjóðvarnar-
flokkurinn í sínu höfuðmáli átt
algerlega samstöðu með komm-
únistum og hefur haldið þar fram
sömu blekkingum. Hverjum
jjónar þetta öðrum en kommún-
istum K. V.? Mér er spurn.
En eg geri ekki ráð fyrir, að þú
eða aððrir, sem út á þessa braut
eru komnir, treystið ykkur til að
svara þessu.
Það fer nokkuð eftir pólitísku
innræti manna og pólitískri lífs-
stefnu, hvaða afstöðu menn taka
í þessum málum. 1 dag búum við
1 heimi, þar sem hlutleysið er
ekki lengur til og fullveldi ríkis
háð öðrum og takmarkaðra skiln-
ingi, en gert var fyrir örfáum ár-
um síðan. Það fer nánar tiltekið
eftir því, hvort þeir eru komm-
únistar og launkommúnistar ann-
ars vegar, eða fólk, sem kýs að
byggja menningu framtíðarinnar
á grundvelli kristilegrar, vest-
rænnar menningar og mann-
helgi og lýðfrelsi.
Það er vissulega þröngsýni að
vilja loka sig inni og einangra sig
með öllu og treysta á það eitt, að
það verði eitthvað annað land,
sem höggið lendir á.
Nei, góðir Þjóðvarnarmenn, K.
V. og aðrir, sem á oddinum eruð.
Þið skúluð Táta skynsemina en
ekki tilfinningarnar ráða. Þó fyrst
er mark á ykkur takandi.
„Stefnuskráin“.
K. V. hættir sér út á þá hálu
braut að nefna „stefnuskrá"
flokks síns á nafn. Hann vill vé-
fengja orð mín, þar sem eg hélt
því fram, að hún myndi jafnvel
yfirbjóða kommúnista að blekk-
ingum og óraunhæfum tillögum,
og er þá langt gengið.
Ekki nefnir sami maður dæmi
um rökstuddar tillögur um tekju-
öflun og þar með grundvöll auk-
inna framkvæmda, enda ekki
von. Ennfremur vil eg skora á K.
V. að nefna eitthvað velferðarmál
í umtalaðri stefnuskrá, sem ekki
hefur komið fram áður en flokks-
nefna þessi sá ljós dagsins og
rökstyðja það jafnframt, að hér
sé þörf á nýjum flokki til að
koma þeim í framkvæmd. Eg hélt
því fram, að svo væri ekki, og
nefndi dæmi í því sambandi. Þið
heimtið skattalækkanir, en komið
ekki með neinar leiðir til tekju-
öflunar. Þetta er það, sem á ís-
lenzku heitir lýðskrum. K. V.
segir mig blindan á öðru auganu,
en sjónlausan á hinu, að vísu
þekkir undirritaður ekki mis-
muninn, en látum það liggja á
milli hluta. Nei, K. V., hver er
sjónlaus og hver ekki?
K. V. tekur undir þann söng
kommúnista í grein sinni, að
Framsóknarmenn séu á móti
byggingu hraðfrystihúss. Þessar
fullyrðingar hafa verið svo marg
hraktar hér í blaðinu, að ekki sé
eg ástæðu til að gera það, en mun
gera það ef óskað er.
Fleiri atriði nefnir K. V. ekki,
enda ekki heppilegt, svo falla
þeirra blekkingar, þegar við þeim
er hreyft. Ef það verða einhverjir
til að falla í „gleymskunnar haf“,
þá verða það ævintýramenn
Þjóðvarnarliðsins. Læt eg svo út-
rætt um K. V. og tek næst fyrir
ómerking þann, er skrifar á aðra
síðu reifabarnsins.
Hversu oft hafa ekki íslenzkir
kjósendúr heyrt og lesið um það
í blöðum Sjálfstæðisflokksins,
hvort heldur í nánd ei'u alþingis-
kosningar eða bæjarstjórnar-
kosningar, að sá flokkur berðist
mest og bezt fyrir frelsi og jafn-
rétti allra stétta.
Eftir þessum fagurgala fylgja
þeir úi' hlaði varaheiti flokksins,
sem gripið er til þegar mikið er
í húfi, „flokkijr ,all^a ,stétta“ og
svo ákafir. erú erindrékar og út-
sendarar auðmannanna í Reykja-
vík að túlka landsmönnum stefnu
þessa „allra stétta flokks“, að þeir
virðast ekki sjá sólina fyrir hús-
bændum sínum í Reykjavík, svo
mikla virðingu bera þeir fyrir
þeim.
En allar þessar upplýsingar
Sjálfstæðismanna um frelsi og
jafnrétti þegnanna og stéttanna
láta vel í eyrum manna, því að
flestir eru þannig af guði gerðir,
að þeir vilja fremur öllu öðru búa
við frelsi og jafnrétti heldur en
hið gagnstæða.
En svo framarlega sem stefna
Sjálfstæðisflokksins er í samræmi
við þessi framangreindu orð
þeirra, hafa þau það gildi fyrir
kjósendur, sem þeim var ætlað,
en séu verkin í beinni andstöðu
við skrif þeirra, þá er stefna
flokksins ekki annað en flagð
undir fögru skinni, sem miðar að
því að blekkja og draga almenn-
ing á tálar.
Kjósendur úti á landsbyggðinni
mega ekki kasta atkvæðum sín-
um á auðvaldsmenn Reykjavík-
ur, sem hreiðra um sig í Sjálf-
stæðisflokknum, heldur ættu þeir
að íhuga vel, hvaða flokkur er í
raun og veru flokkur allra stétta
og miðar stefnu sína við þarfir
fjöldans, ekki aðeins á pappírn-
um, heldur einnig í orð,i og verki.
Þeir kjósendur er þannig íhuga
gaumgæfilega gang málanna fara
viturlega að ráði sínu, og Fram-
sóknarmenn eru ekki í vafa um,
hvora stefnuna þeir kjósa heldur,
stefnu auðvaldsmannanna í
Reykjavík, sem stefna að því að
fá í sínar hendur allt fjármagn
landsmanna, eða stefnu Fram-
sóknarflokksins, sem berst fyrir
því, að jafnvægi haldist milli
landshlutanna, og að hinir fá-
mennari og fátækari landshlutar
dragist ekki aftur úr framfara-
þróuninni, og hin dreifða byggð
leggist ekki í eyði.
Þeir kjósendur, sem ekki vilja
láta lýðskrum og blekkingahjúp
Sjálfstæðisflokksins hylja sig,
ættu að íhuga stefnu flokksins, t.
d. á sviði verzlunarmála, og bera
saman verk hans og verk Fram-
sóknarflokksins í sama tilfelli.
Stefna Framsóknannanna.
Stefna Farmsóknarflokksins í
þeim málum miðast fyrst og
fremst við þarfir þegnanna, og
meðal annars það, að fólk hafi
frjálst val hvort það verzlar við
kaupmeun eða kaupfélög. Það er
hægt að kalla verzlunarfrelsi.
Hvernig hafa svo Sjálfstæðis-
menn 'tekið þessari málaleitan
Framsóknarmanna um verzlun-
arfrelsi almennings? Því er fljót-
svarað. Með stofnun kaupfélaga
töldu forkólfar Sjálfstæðisflokks-
ins það dauðadóm yfir kaup-
mönnunum ef almenningur fengi
aá rða við hvorn aðilann hann
verzlaði. En með því að segja
fólkinu fyrir hvar það ætti að
verzla, unnu þeir vitandi vits
gegn vilja fjöldans. En kaup-
mennirnir innan vébanda Sjálf-
stæðisflokksins hafa okrað á al-
menningi áratugum saman, og er
það raunar eðlilegt, þar sem aðal-
kjarninn í Sjálfstæðisflokknum
eru Stórgróðamenn sem hafa orð-
ið auðugir á því að féfletta al-
menning á verzlunarokri, og þá
aðstöðu telja þeir sig hreint ekki
mega missa. Stefna þeirra í verzl-
unarmálum er því orðin að verzl-
unarófrelsi og er það gagnstætt
við það, sem Sjálfstæðisflokkur-
inn auglýsir almenningi.
Hagsniunir neytenda.
Hér hefur verið gerð í stórum
dráttum grein fyrir þeim tveim
meginstefnum sem ríkjandi eru í
verzlunarmálum landsmanna.
Onnur er stefna Framsóknar-
flokksins, sem miðast við þarfir
neytenda, en hin er stefna Sjálf-
stæðisflokksins, er miðast við
þarfir nokkurra auðmanna í
Reykjavík. Hvor stefnan hentar
almenningi betur? Því munu
kjósendur svara á kjördegi.
Það verður á valdi hinna ungu
og komandi kynslóða Framsókn-
armanna að sanna samtíðarmönn-
um sínum hið mannbætandi hlut-
verk flokksins með lifi sínu og
starfi. Með því inna þeir af hendi
þá þjónustu við flokkinn, sem
aldrei verður ofmetin. Og þá eru
líka mestar líkur til að þjóðfélag
framtíðarinnarinnar feli þeirp foi'-
ystu í málum þjóðarinnar.
I. Þ.
undur veit kannske betur en
Lenin, hans lærifaðir, sem segir
ietta vera ótakmarkað drottnun-
arvald. Af þessu dregur svo
Stalín sínar ályktanir: „Alræði
öreiganna getur ALLS EKKI
verið fullkomið lýðræði, það get-
ur EKKI VERIÐ LÝÐRÆÐI
FYRIR ALLA, jafnt ríka sem fá-
tæka.“ í öðru lagi segir Stalín:
„Alræði öreiganna getur alls ekki
orðið til fyrir friðsamlega þróun
hins borgaralega þjóðfélags og
lýðræðis. Það getur aðeins þá ris-
ið upp, er hið núverandi riki
borgarastéttarinnar hefui' verið
molað mélinu smærra og her
iess, embættismannavaldi og
lögreglu hefur verið tvístrað og
sundrað.“ Þetta segir Stalín sem
túlkun á kenningum Lenins og
ráða menn nú hvorum þeir trúa
betur Stalín eða Lenin báðum
annars vegar eða þeim íslenzka
línukommúnista, sem skrifar
greinina í Verkamanninn, undir
hinu fagra nafni „samvinnumað-
ur“ og gengur svo langt í blekk-
ingum sínum að hann gengur í
berhögg við kenningar aðal-
lausnarmanna stefnunnar. Það
sér á fyrir hverja hann skrifar og
hversu vel lesendur hans hafa
verið uppfræddir, um kenningar
þeirrar stefnu, sem reynt er að
fleka fólkið til fylgis við. Er mér
heldur ekki grunlaust um að
hann mætti gæta vel höfuðs síns
ef hann væri kominn austur í
sæluríki'ð.
Greinarhöfundi Vei'kam. veitir
sýnilega ekkert af því að gera sér
grein fyrir því að þar sem komm-
únistaflokkar eru bannaðir er
það sökum ólýðræðislegra
athafna og starfsemi gegn stjórm-
arvöldum. Hann mættj og athuga
það, að í þeirh löndum er leyfð
stjórnarandstaða og þar er rek-
inn áróður gegn ríkisstjórninni,
en hann skal vera fyrir opnum
tjöldum. Hvernig skyldi þetta
vera austur frá í sæluríkinu því
sem Rússland nefnist?
Mjög kemur einnig við fínu
taugarnar á aumingja manninum
er eg segi að takmarkið sé að
snúa stéttunum við. Sannast þar
vel að sannleikanum verður hver
sárreiðastur. Eg hef þegar vitnað
í Lenin þessu til sönnunar, þar
sem hann segir að alræði öreig-
anna sé: „drottnun verkalýðsins
yfir borgarastéttinni,“ af þessu
dregur Stalín þá ályktun að al-
ræði öreiganna sé „ah'æðissinn-
að að nýjum hætti.“ Og bætir við
innan sviga „(alræði yfir borg-
arastéttinni". Og þarf þá ekki
frekar vitnanna við.
Greinarhöfundur segir sögu
byltingarinnar í Rússlandi. En að
venju þeirra manna er aðeins
sagðui' hálfur sannleikurinn og
knapplega það. Hann sleppir al-
veg að segja frá því, að eftir að
keisarastjórninni var steypt fóru
fram kosningar að lýðræðislegum
hætti. Þá fengu bolsevikar aðeins
einn fjórða hluta þingsæta. Þá
var gert það sem þeir kalla verka
lýðsbyltingu, þegar einn fjórði
hlutinn þoldi ekki stjórn þriggja
fjórðu hluta.
Það má greinarhöfundur fullvel
vita, að eg tel samvinnufélag
merkja samtök einstaklinga, sem
þeir hafa bundizt af frjálsum og
fúsum vilja en ekki eins og það
er í Rússlandi, að manni sé lög-
boðið að vera í samvinnufélögum
og þar með þvingaðir og kúgaðir.
Greinarhöfundur spyr hvað eg
kallaði það ef samvinnustefnunni
yxi svo fiskur um hrygg, að fólk
hætti að verzla við kaupmenn en
sneri sér að samvinnufélögum.
Því er fljótsvarað. Það kalla eg
að samvinnustefnan hafi sannað
gildi sitt í reynd svo áþreifanlega,
(Framhald á 7. síðu).