Dagur - 11.05.1960, Blaðsíða 2

2
Valgerður Þóra Vallýsdótfir
MINNINGARORÐ
FRA SKOGRÆKTARFELAGIEYFIRÐINGA
Kummgum kom ekki á óvart,
þegar það fréttist, afi Vnlgerður
Þóra Vallýsdóttir, kjólugötu 18
liér í bæ væri látin, en miirgum
mun hafa runnið til rifja, að svo
skyldi fara. Ung móðir, ástkær
eiginkona, dóttir og systir, yndi
og eftirlæti allra, sem kynntust
Iienni, hvers vegna var hún farin
svona fljótt frá okkur, já, hvers
vegna?
Enginn getur svarað slíkri
spurn. I.ífsgátan mikla cr levndar-
dórnur, scm ekki verður útskýrð-
ur. Margir deyja að sönnu ungir,
flciri verða þó fullorðnir og sumir
háaldraðir. Augljóst er aðeins það
eitt, að leið allra liggur að þessum
landamærum, sem svo undur erf-
itt cr að sjá nokkuð út fyrir, en
hvenær, hvers vegna nú og hvorki
síðar né fyrr, það er öllum hulið.
Dauðinn er reyndar stundum
líkiisamur. öftar líkist hann harð-
stjóra, scm engu þyrmir. Kannske
er hann þó aðeins sendiboði, scm
velur þennan'í dag cn hinn á
morgun, kýs þá, til nýrra, óþekktra
verkefna, vísar þeim veginn á-
fram, þangað, sem þeim verður
ícngið betra og „meira að starfa
Guðs um geim“.
Hvernig sem okkur tckst að líta
á slíka óhjákvæmilega viðlmrði,
valda þeir sársauka og harmi, ekki
sízt þegar jicir cru burt kallaðir,
sem enn eru á bezta aldri. Að
þessu sinni var það móðirin á ný-
lega stofnuðu heimili, 25 ára göm-
ul eiginkona. Engum fær því tlnl-
izt, að stórt skarð er fyrir skildi og
þungur harmur kveðinn að eftir-
lifandi ástvinum.
Vaigerður hóra var af góðu
bergi brotin. -Fóreldrar hennar
eru sæmdarhjónin Dýrleif Olafs-
dóttir og Valtýr Þorstemsson,
bæði æuuð af Arskógsströnd og
oítast enn kennd við Rauðuvík,
Jjyí að þar bjuggu þau um nokk-
urt skeið. Þar fæddist Valgerður
Þóra 15. nóv. 1934 og ólst upp hjá
foreldrum sínum í Rauðuvík Iram
um 10 ára aldurinn, en þá flutt-
ist f jölskyldan til Akureyrar. I
liúsi foreldra sinna og síns ástkæra
bréiður stofnaði hún svo um tví-
tugsaldurinn sitt eigið heimili
með eftirlifandi manni sínum.
Haraldi Valsteinssvni frá Þórsnési
í Kræklingahlíð.
Valgerður ólst upp í einkar
friðsælum reit og við mikið ástrfki
foreldra og bróður. Hún varð
þegar á barnsaldri mjög ánægju-
leg stúlka, fríð sýnum, vel gefin og
dagfarsprúð. Eftir að hún kom til
bæjarins hér, breyttist hún að vísu
i fullþroska konu, en hún dró aldr
ei dám af hávaðamenningu fjöl-
mennisins, var alltaf mótuð af
háttvísi og myndarskap, cn bar
einnig með sér glaðværð og hlý-
leik. Slíkar persónur koma sér alls
staðar vel. Eðliskostir þeirra,
styrktir með hollu upjieltli, hafa
bætandi áhrif á samfélagið.
Valgerður var góðum gáfum
gædd, enda átli hún til slíkra að
telja. I-Iún stundaði framhalds-
skólanám hér í bænum nokkra
vetur og gat sér þar hinn bezta
orðstír. Hún varð snemma liðtæk
á skrifstofu föður síns, enda ritaði
hún fagra liönd, en var auk þéss
bæði rösk og samvizkusöm.
Á aðfangadag jóla veturinh
1955 giftist Valgcrður Þóra fyrr-
nefndum jafnaldra sínum, og var
með þeim á allan hátt hið ákjós-
anlcgasta jafnræði. Var jjví bjart
yfir þeim dögum, eins og vænta
mátti. Framtíðarbrautin virtist
greiðfær og glæsileg. En fyrir
iveim árum kom heilsuleysið eins
og reiðarslag.
Ungu hjónin misstu jió ekki
kjarkinn. Foreldrar og aðstand-
endtir liigðu sig fram og læknarnir
lágu 'ékki á liði sínu. Allt, sem
lmgsazt gat til bjargar, var gert,
og á tímabili virtist nokkur árang-
ur nást. Unga konan sýndi sjálf
frábæran dugnað og stillingu, svo
að líkur bcntu til jicss um skeið,
að sigur mvndi vinnast, a. m. k. að
nokkru leyti. En hér sannaðist,
eins og svo oft, að „þegar ein bár-
an rís, er önnur vís“.
Eftir endurtekna uppskurðartil-
raun færustu lækna hérlendis og
erlendis, samstillta viðleitni sjúk-
lingsins og allra aðstandenda,
hófst svo vonlausa baráttan hér
licima. Hinn 27. apríl sl. andaðist
Valgerður Þóra á Sjúkrahúsi Ak-
urcyrar. Lengur varð ekki viðnárn
veitt, en „með sæmd var stríðið
háð“.
Gróðursctning er nú að hefj-
ast hjá skógræktarfélögunum.
Byrjáð verður á fimmtudags-
kvöldið kl. 8.00 að gróðursetja
þingvíði meðfram girðingunni
austan við íþróttaleikvang bæj-
arins. Er þess vænzt að íþrótta-
fólk mæti þar til sjálfboða-
Fylrsta ferðin.
Fyrsta gróðursetningarferð í
Kjarna verður þriðjudagskvöld-
ið í næstu viku. Verður gróður-
sett þar á þriðjudags- og
fimmtudagskvöldum eins og áð-
ur og farið frá Hótel KEA
kl. 7.30 e. h.
Þeir, sem vilja gerast sjálf-
boðaliðar til gróðursetningar,
ættu að gefa sig fram við
Tryggvá Þorsteinsson, kennara,
í síma 1281, eðn Ármanns Dal-
mannsson í síma 1464.
Laugardag 28. maí — Þor-
steinsdag — verður gróðursett
á Miðhálsstöðum og sunnudag-
inn 29. verður gróðursetningar-
dagur UMSE, og þá einnig
gróðursett á Miðhálsstöðum.
Skógræktarfél. vænta þess,
að sem flestir veiti starfsemi
þeirra lið með sjálfboðavinnu
við gróðursetningu, eða með
því að leggja til farartæki og
aka sjálfboðaliðum að og frá
vinnustað. Öll aðstoð er með
þökkum þegin.
| ATTFÆTT LAMB [
í Hlíðarhaga fæddist áttfætt
lamb fyrir helgina og lifði það
aðeins litla stund.
Kartafla með nagla
Að undanförnu hefur sænsk-
ur maður ferðast um og skoðað
sykursöltuð þorskhrogn fyrir
hönd kaupenda. Víðast hvar
hafa gæði og söltun hrognanna
reynzt með ágætum, en þó brá
út af í einni verstöð. Þar var
söltun hroðvirknislega fram-
kvæmd og hrognin ekki af
beztu gæðum. Alveg gekk
samt fram af Svíanum, þegar
hann sá hvaða tæki heimamenn
notuðu í stað pækilmælis, til
að ákveða styrkleika pækilsins.
Þeir notuðu sem sé kai-töflu
með tveggja tommu nagla, en
það er eldgamalt ráð, að fljóti
kartaflan, sé pækillinn hæfi-
lega stei’kur.
SKATAGILIÐ OG RAÐHUSTORGIÐ
f augum ókunnra hefur hið
sérkennilega og fallega í bæjar-
stæði Akureyrar ætíð haft.mik-
Fáein kveðjuorð
Ævisagan er ekki löng, aðeins
25 ár, en hún sýnir ótvírætt, að
ekki jiarf alltaf langlíli til að ná
sálarjjroska, scni virðist jiess megn
ugur að takast á við þyngstu raun
ir mannlegs lífs, og skapa minjar,
sem öllu öðru eru dýrmætari |ieim
sem eftir lifa. Vinlr og vanda-
menn þessarar látnu konu eiga
um liana bjartar og fágrar minn-
ingar, engar aðrar. .Slíkt er dýrmæt
eign. En dýrmætast af öllu er |>ó
Ivrir sjálfan hvern að fá að hverfa
yfir landamærin óskemmdur af
jieim heimska heimi, sem margan
manninn villir.
Fárra ára gamall drengur hefur
misst móður sína, 1 jieim sporum
hafa að vísu margir staðið, en slíkt
er jafnan harmsaga, og á vissan
hátt óbætanlegt tjón. En í skjóli
ástríks föður og umhyggjusamra
vandamanna er litla drengnum
búinn vermireitur, er bæta mun
honum móðurmissinn. svo sem
framast er unnt. Og þó að hann
sé aðeins finnn ára að aldri, mun
bjartur geisli fagurra endurminn-
inga unt indæla móður, sem Guð
vildi geyma hjá sér. lýsa honum
fram á ævibrautina.
Megl Guð og góðar vættir leiða
hann ]>ann veg til hamingju og
vænlegs þroska, en hugga fiiður
hans, móðurforeldra hans, móður-
bróðurinn gtíða og alla, sem sakna
hinnar látnu móðttr hans, er nú
hefur fengið allra meina sinna bót
í dýrðlegri vist á æðri stöðum.
Blessuð sé minning hennar!
Jólianncs Oli Srvmundsson.
„Minningin andar í okkar sál
sem ilmur frá dónum rósum.“
Það er ylríkur apríldagur, vor
í lofti. Sólin sendi geisla sína
yfir harmþrunginn hóp, sem
var að fylgja til grafar eigin-
konu — móðurinni — og votta
henni hlýjan hug og vináttu, en
aðstandendum djúpa og ein-
læga samúð.
í hljóðri saknaðarþögn stóð
hinn fjölmenni hópur í kirkju-
garðinum í Laufási, en sólin
kyssti blómskrýdda kistuu er
hún seig hægt í hljóða gröf. —
Jórlaug á Lómatjörn var að
kveðja okkur eftir stutta sam-
veru. Hún kom með sól og
sumar í heimili manns síns, og
nú var hún kvödd í sól og yl,
meiri en við eigum að venjast
á þessum árstíma.
Fyrir 13 árum fluttist Jór-
laug Guðnadóttir hingað í
sveitina sem eiginkona Sverris
Guðmunóssonar að Lómatjörn.
Hún kom hingað flestum
ókunn — Reykjavíkurkona
óvön sveitalífi, frá þægndum,
fjölmenni og glæsileik stórborg-
arinnar, — hingað norður í
sveitina í fámenni, vetrarhörk-
ur, lampaljós og lítil þægindi.
Mörgum varð því á að spyrja:
Getur hin unga kona settsiginn
í þetta viðhorf og hafið hús-
móðursörf við skilyrði sveita-
konunnar? En unga konan
kunni á öllu skil. Við sáum
VALGERÐllR ÞÓRA VALTÝSDÓTTIR
Kvciíja frá gömlum kcnnara
Bráðum vaknar vor á storð.
Viikunætur þegja.
Þá mun fagnáðs búið borð
bíða Jieirra, er deyja.
Vaki cg — og engin orð
ætti Jiví að segja.
Hlýt eg samt að heilsa þér,
hinztu kveðju færa.
Einn — og j>ar sem enginn sér,
er eg streng að bæra.
— Varmur hugur víða fer,
Valgerður mín kæra.
Um skal bafa orðin fæst,
una bærilega,
jió að margt sé lokað, læst
lílsins lurðuvega.
— Þegar sumrar, sjáumst næst
suifnan mannlegs trega.
Ö. S.
hana annast aldurhnigna
tengdaforeldra af dótturlegri
alúð og umhyggju og við fund-
urn hið hlýja vinarhandtak og
brosmilda viðmót, bæði heima
og heiman, hún var vinur okk-
ar allra, alls staðar velkomin,
öllum kær, og eiginmanni sín-
um varð hún sú dýrasta perla,
sem lífið hefur upp á að bjóða,
því að:
„Þegar mey gefur manni hönd
og máttur og ást eru tengd,
þegar elskandi hjörtu binda sín
bönd
í bráð og ævilengd,
þá er heimilisríkið reist.
Hún er rós, hún er lífgjafinn
hans,
og vígir og nærir hinn eilífa eld
á altari hjónabands.“
Hér er ekki meiningin að
hafa langt mál — kannski er
líka þögnin bezt, þar sem sorg-
in ríkir. — Þetta verður aðeins
lítið laufblað í minningakranz
farinnar vinkonu, sem lifði hér
og starfaði með okkur í fáein
ár. í fáein ár stráði þessi kona
lífblómum í kringum sig, og því
verður söknuðurinn sár, en
minningarnar frá lífdögum
hennar verða líka sá gleðigjafi,
sem megnar að mýkja sorg eig-
inmanns og ungra dætra, aldr-
aðrar móður, tengdamóður og
annarra ættingja, — og vissan
um það að hún lifir og mun lifa
í vernd þess sem gaf okkur líf-
ið og hamingjuna og síðan sorg-
ina, til að skilja og þakka.
Eg veit eg má flytja dýpstu
þakkir okkar sveitunganna
allra fyrir alúðina og vináttuna
sem Jórlaug auðsýndi okkur
öllum, og eiginmanninum og
dætrunum ungu innilega sam-
úð í mikilli sorg.
Guð blessi þig. Minning þín
lifir ljúf og fögur. Sveitungi.
I Daguk I
kemur næst út miðvikudaginn
18. maí.
ið aðdráttarafl. Stundum heyr-
ast um það raddir að Akureyr-
ingar séu manna blindastir fyr-
ir fegurð síns heimabæjar, og
er því ekki að leyna, að ýmis-
legt styður þá skoðun. Fyrir
nokkru voru hafnar fram-
kvæmdir við einn sérkennileg-
asta stað í bænum, skátagilið
svonefnda á norðurbrekkunni,
og sáu menn nú í hillingum
gilið eftir endurbótina. Kanta
hlaðna upp, gömlu illgresisgörð
unum breytt í trjálundi o. s.
frv. En kaldur raunveruleikinn.
tók brátt af allan efa um, hvað
]>ar átti sér stað. Framkvæmd-
in, sem gerð var, var svo ger-
samlega smekkíaus, að furðu-
legt er að menn með fullu viti
hafi komið þar nærri.
Á nokkrum klukkustunduna
var þar ' unnið stórkostlegt.
skemmdarverk, þessi fallegi
staður var eyðilagður með þv£
að fylla hluta gilsins með mold
og leðju, og þar við látið sitja.
Fyrir hönd bæjarbúa langar
mig til að spyrja: í fyrsta lagi,
hver stjórnar framkvæmdum
sem þessum? Og í öðru lagi:
Hver sé tilgangur með þeim?
Ráðhústorg.
Nú standa yfir margvislegar
„endurbætur“ á Ráðhústorgi
og lítur út fyrir að bæjarbúar
eigi þar að þurfa að horfa upp
á svipuð vinnubrögð og í fram-
kvæmd, sem hér að ofan er
lýst. í staðinn fyrir að stækka
eina grasblettinn, sem miðbæ-
inn prýðir, skulu bílastæði þau,
er fyrir nokkrum árum hurfu
af torginu, til stórra bóta, koma
jjar aftur. En bílastæði fyrir
tugi, ef ekki hundruð bíla,
mætti gera á uppfyllingu þeirri
sem gerð var í gömlu bátadokk-
ina. Bílastæði þar myndu full-
nægja þörfum norðurhluta
miðbæjarins um ókomna fram-
tíð. Að lokum vil eg skora á
bæjarstjórn að finna einhverri
með óbrjálaðan fegurðarsmekk
til þess að stjórna framkvæmd-
um sem þessum.
Einn af yngri kynslóðinni.
Frá Sundlaug-
inni. Útilaugin
hefur þegar ver-
ið opnuð fyrir almenning.