Dagur - 12.04.1961, Blaðsíða 5

4
5
Baguk
HVÁÐ Á BÓKIN
ÁB HEITA?
UM ÞORRALEYTIÐ í fyrra gaf ríkis-
stjórnin út hvíta bók, sem hún nefndi
„VIÐREISN“. Ágætur pappír var í
þessari bók og kápan prýdd með
skjaldarmerki íslands.
Bókin var send öllum heimilum á
landinu sem tákn bess, að ríkisstjóm-
in vissi, að atkvæðarétturinn er jafn.
Hún var send sem gjöf frá sjö ráð-
herrum þ. e. a. s. henni fylgdi engin
póstkrafa eða reikningur, en andvirð-
ið var tekið með nýjum söluskatti af
soðningunni og er tekið enn, daglega.
Fyrsta fyrirsögn livítu bókarinnar
er: „NÝ STEFNA ER MÖRKUÐ.“ Og
fyrstu setningar bókarinnar eru svo-
hljóðandi:
„í stefnuyfirlýsingu þeirri, sem
ríkisstjórnin birti, þegar hún tók við
völdum í nóvember síðastliðnum,
taldi hún það höfuðverkefni sitt að
koma atvinnulífi þjóðarinnar á
traustan og heilbrigðan grundvöll.
Hefir síðan verið unnið að athugun-
um á þessum málum. Þótt ekki séu
nema tveir máuuðir síðan ríkisstjórn
in hóf störf sín, er nú Iokið þeim
rannsóknum, sem taldar voru nauð-
synlegar.“
Þetta var mikill blessunarboðskap-
ur: Atvinnulífinu skal komið á „traust
an og heilbrig'ðan grundvöll“, og nauð
synlegum rannsóknum til þess, að svo
megi vcrða, ER LOKIÐ.
Síðan þetta var tilkynnt þjóðinni í
hvítri bók og skjaldarmerki íslands
áletrað til staðfestingar, er nú rúm-
lega ár liðið. Ríkisstjórnin fram-
kvæmdi efnahagsaðgerðir sínar skv.
rannsóknunum, sem hún sagði, að lok-
ið hefði verið. Og hvemig hafa að-
gerðirnar reynzt? Þær hafa „VALDIÐ
LÖMUN ÞJÓÐARLÍKAMANS“,
sagði formaður L. í. Ú., sem er Sjálf-
stæðisflokksmaður. Hin nýja stefna,
sem ríkisstjórnin boðaði, er nú al-
mennt kölluð LÖMUNARSTEFNAN.
Ríkisstjórnin stendur á rústuin „við
reisnar“ sinnar og Iítur undan, þegar
henni er bent á bókina „Viðreisn“.
En kjörorð ríkisstjórnarinnar er:
„SETIÐ SKAL MEÐAN SÆTT ER.“
Og nú er fullyrt, að stjórnin ætli að
gefa út aðra bók. Fyrirmyndin á að
vera bókaútgáfa sú, sem meirihluti
bæjarstjórnar Reykjavíkur hefur iðk-
að fyrir kosningar, og kvað hafa gef-
izt furðu vel til blekkingar.
Bækur bæjarstjórnar Reykjavíkur
hafa verið hávær loforð um að bæta
úr allri vanrækslu liðins tíma og
uppfylla allar helztu óskir, er heyrzt
hefðu. Myndir látnar tala og segja svo
ósatt, sem hægt er að láta myndir
gera. Teiknimyndir, litaðar Ijósmynd-
ir, línurit um framtíðina.
Ríkisst jórnin er skelfingu lostin yfir
afleiðingunum, sem blasa hvarvetna
við af Iömunarstefnu hennar. Hins
vegar fékkst hún ekki í neinu til að
víkja frá henni á nýafstöðnu Alþingi.
Fór þess í stað að tala um, að hún
ætlaði að láta gera og gefa bráðum út
framtíðaráætlun. Stuðningsmenn henn
ar sögðu stundum, þegar þeir svæfðu
eða felldu umbótatillögur Framsókn-
armanna, og gátu (Framh. á bls. 7)
ÚR FÓRUM HINS FYRSTA BÆJARSTJÓRA
ÁRIÐ 1919 er ráðinn bæjar-
stjóri hér á Akureyri í fyrsta
sinn, Jón Sveinsson, lögfræð-
ingur, og heldur Jón því starfi
óslitið til 1934, en þá voru
leiknir þeir leikir í refskák
stjórnmólanna, að annar var
ráðinn til starfsins. Mun Jón
ekki hafa verið sérlega leikinn
í þeirri íþrótt að vera allra vin
ur, og ekki mun hann heldur
hafa hirt um það að aka segl-
um eftir þeim vindi, sem blés
úr nösum helztu valdamanna
bæjarins í þann tíð.
I
Margt gerðist á Akureyri.
Margt gerðist hér á Akur-
eyri í bæjarstjóratíð Jóns
Sveinssonar, og kemur hann að
sjálfsögðu mjög við sögu við
hin helztu mál og framkvæmd-
ir í hinum ört vaxandi bæ. Ég
var granni Jóns um skeið og
honum málkunnugur fram á síð
ustu æviár hans, en engir vinir
vorum við.
Hér skal ekki dæmt um störf
Jóns fyrir bæinn, því að til þess
brestur mig þekkingu, en geta
skal ég nokkurra atriða, sem
bregða talsverðri birtu á mann
inn eins og hann var,
Birtan.
Þegar Jón Sveinsson gerðist
hér bæjarstjóri, var Akureyri
dimmur bær. Hér var þá ekki
rafmagn. En tveim árum síðar,
árið 1921, var Glerá virkjuð, og
var bæjarstjórinn mjög áhuga-
samur forgöngumaður þessa
máls. Veit ég, að í þessu fram-
faramáli bæjarins gerði hann
meira en honum bar skylda til,
en þá var við ýmsan ramman
reip að draga, því að bæði var
erfitt að útvega fjármagn til
slíkra framkvæmda, og svo
voru ekki allir þá jafnskyggnir
á gagn rafmagnsins og þörfina
á meira Ijósi.
Sköpunin.
Er Júlíus Sigurðsson byggði
hús sitt 1897, þar sem nú stend
ur hús Útvegsbankans, reisti
hann það skammt fyrir ofan
fjöruna. Þar sem nú standa ým
is stórhýsi í Miðbænum, var þá
ekki land, heldur sjór, og bíl-
arnir bruna nú þar yfir,' sem
áður stóðu árabátar á fjöru-
kambi. Akureyringar bjuggu
bókstaflega til land þarna í Mið
bænum, rétt eins og þeir væru
Hollendingar. Það var gefð
þarna mikil uppfylling, og þá
voru ristir þeir drættir í andlit
Akureyrar, sem aldrei mást.
Þetta verk var Jóni bæjarstjóra
hugleikið, og óvilhöll saga Ak-
ureyrar verður aldrei rituð,
nema Jóns Sveinssonar verði
að góðu getið, um leið og sagt
er frá þessari sköpunarsögu.
Heimsókn Nonna.
Árið 1930 bauð ríkisstjórnin
Jóni Sveinssyni, Nonna, til ís-
lands. Kom hann þá auðvitað
hingað til Akureyrar, þar sem
hann hafði dvalið sem drengur,
og féll það í hlut bæjarstjórans
hér, alnafna hans, að taka á
móti honum og greiða götu
hans. Var Nonni þá gerður að
heiðursborgara Akureyrar.
Það vill svo vel til, að rithöf
undurinn skrifaði bók um ís-
landsförina, er heim kom. Hún
hefur m.a.s. verið þýdd og heit-
ir: „Eldeyjan í Norðurhöfum.“
Þar ræðir Nonni um nafna sinn
og viðtökurnar á Akureyri.
„Daginn eftir að við komum
til Akureyrar kom bæjarstjór-
inn á staðnum til mín til þess
að bjóða mig velkominn og til
þess að þakka mér fyrir það,
að með bókum mínum hefði ég
ekki einungis kynnt Akureyri
út um víða veröld, heldur og
land og þjóð. Hann bauð mér í
hverja skemmtiferðina af ann-
arri, ekki aðeins smáferðir,
hvernig tekið var á móti Nonna
1930, og þar áttu þau drýgstan
þátt í, þau Jón bæjarstjóri og
Fanney kona hans.
Itökin.
Jón Sveinsson dvaldi hér í
bænum til dauðadags, 1957, og
hann var ætíð mikill valdamað-
ur, þótt ekki væri hann bæjar-
stjóri lengur. Stjórnmálaflokk-
arnir óttuðust hann mjög við
íiverjar kosningar, og sá mest,
er hann hafði helzt fylgt að mál
um. Hinn gamli bæjarstjóri átti
nefnilega býsna mikil ítök í
kjósendum.
En hvers konar fólk var
þetta, sem Jón Sveinsson átti
ítökin í, fólkið, sem helzt ekki
Heiðursborgarabréf Pater Jóns Sveinssonar.
heldur ferðalög, sem tóku
marga daga. Og alltaf var hann
sjálfur með í förinni til þess að
sjá um, að allt færi sem bezt
úr hendi.“ Þetta segir Nonni,
og nokkru síðar í bókinni segir
hann:
„Bæjarstjórinn á Akureyri
þreyttist ekki á að gleðja mig
með einhverjum hætti.“
Enn fletti ég nokkrum blöð-
um bókarinnar.
„Eg verð að segja það einu
sinni enn, að aldrei fæ ég full-
þakkað þessum góðu hjónum
alla þá vinsemd og alla þá um-
hyggju, sem þau auðsýndu mér,
á meðan ég dvaldi í návist
þeirra á Norðurlandi.“
Bækur Nonna eru til á ótal
þjóðtungum, og þær eru þann-
ig ritaðar, að milljónir hafa les-
ið þær og munu lesa, a. m. k.
svo lengi sem strákar eru strák
ar, og mannlegu eðli er ekki
breytt með klofningu hins and
lega atómkjarna. Því er nefni-
lega þannig farið um bókstaf-
inn, að hann blífur. Það verð-
ur Akureyrarbæ til eilífs hróss,
vildi kjósa nema Jóni til þægð-
ar? Þetta voru fátæklingarnir
og smælingjarnir. Ymsir þeirra
voru að basla við búskap í út-
jöðrum bæjarins, en Jón var
dýravinur mikill og bóndi í eðli
sínu, og í sinni bæjarstjóratíð
hafði hann hlynnt að þessum
mönnum. Hann hafði heimsótt
þá í fjárhúsin og þekkti kind-
urnar þeirra m. a. s. með nafni.
Jón var líka ástsæll af þeim
mörgu, sem þurft höfðu að leita
á náðir bæjarins vegna fátækt-
ar. — Það er alltaf sárt að
þurfa að leita í umkomuleysi á
náðir annarra, og það er ekki
sama, á hvern hátt höndin er
rétt til hjálpar. Jóni Sveinssyni
var gefin háttvísi, sem kom að
innan.
í endurminningum sínum, sem
ná of skammt, segir Jón frá því,
er hreppsnefnd ein á Austur-
landi lét hrekja burt fátæka fjöl
skyldu, svo að hún yrði ekki
sveitlæg. Segir Jón m. a. um
þennan atburð:
„Ég man, að þessi atburður
hafði talsverð áhrif á mig —
strax sem barn — og ég hét þá
að verða aldrei fátækum og
minnimáttar vondur.“
Þessu heiti sínu gleymdi hann
ekki.
Hinn gamli bæjarstjóri var
allra manna fróðastur um sögu
Akureyrar, þótt Austfirðingur
væri, og hann ritaði margt úr
bæjarsögunni, einkum á síð-
ustu æviárum sínum. Hann
gerðist þá svo djarfur að biðja
bæjarstjórnina að lána sér rit-
ara 1—2 tíma á dag, því að
sjálfur átti hann mjög óhægt
um að skrifa. Þessari málaleit-
un hans var ekki sinnt.
Jón fékk ýmsa til þess að
skrifa fyrir sig hin síðustu ár,
og er handrit hans að bygging-
arsögu bæjarins hin merkasta
heimild. Fara hér á eftir kaflar
úr handriti Jóns, en það, sem
hér á undan er sagt, það er for-
málinn! Þar hitti ég sjálfan mig
fyrir! Ég bið lesendur afsökun-
ar. Auðvitað hefði ég átt að
gefa mínum gamla granna orð-
ið fyrir löngu.
Kirkjan við Aðalstræti.
„Með heimild í konungsbréfi
1859 var lénskirkjan á Hrafna-
gili flutt til Akureyrar. Hún
var síðan reist á árunum 1861—
1863 og vígð fyrsta eða annan
sunnudag eftir trinitatis árið
1863. Kirkjan var timburkirkja,
að stærð 15x88 m, forkirkja
4x4 m. .
Grímur Laxdal bókbindari
gaf grunninn undir kirkjuna.
Það hafði gengið í töluverðu
þrefi að fá grunn. Nefnd í
bænum, með séra Svein Skúla-
segja ýmislegt smáskrýtið frá
kirkjubyggingiinni. Mæt kona
hér í bænum sagði mér þessa
sögu:
„Þegar búið var að reisa
kirkjuna, og í ljós kom, að ekki
áttu að vera nema einar dyr
á henni, fóru dönsku frúrnar
á fund séra Daníels prófasts og
báðu hann að sjá til þess, að
tvennar dyr yrðu hafðar á kirkj
unni, svo að heldra fólkið þyrfti
ekki að ganga um sömu dyrnar
og almúginn. Svaraði þá pró-
fastur: „Ég hefi aldrei heyrt
getið um, að það væru tvennar
dyr á himnaríki.“
Þessi kirkja var afvígð 25.
sunnudag eftir trinitatis (17.
nóv.) 1940 og síðan rifin upp úr
áramótum 1943 og jafnað yfir
grunninn, og sést þar nú ekk-
ert lengur, sem minnt getur á,
að þarna hafi staðið kirkja um
80 ára skeið. Tvö síðustu árin,
sem kirkjan stóð, notaði enski
herinn hana sem geymsluhús.
Kunni margur því illa, ekki sízt
hinir gömlu bæjarbúar, sem
áttu margar sínar helgustu
minningar bundnar við þennan
stað.
í fasteignamati er lóðin talin
ca. 500 fermetrar. En hún mun
hafa verið mun stærri — eða
töluvert stykki tekið af henni
í maímánuði 1899 undir trjá-
ræktarstÖðina fyrir sunnan
kirkjuna.
Kirkjan á tvímælalaust lóð-
ina.“
Aðalstræti 14.
Fyrsti eigandi J. Finsen,
, son ritstjóra í- broddi fylkingar, læknir; síðar spitali: 1857, 29.
.. hafði skoráð ó bygginganefnd- ' maí- -Sjá B.-bók a, opnu 1.
ina að útnefna kirkjunni grunn Á þessurh fyrsta fundi bygg-
sem næst Aðalstræti 62, en ingánefndar á Akureyri tilkynn
bygginganefndin synjaði og ir J- Finsen, læknir, að hann
vísaði kirkjúnni á grunn úti á vJú byggja sér íveruhús, og
Eyrarlandsbakka. En þegar kaupm. J. G. Havsteen hafi
Grímur skarst í leikinn og gaf heitið sér nokkrum hluta af
grunninn eftir, var kirkjan sett verzlunargrunni sínum fyrir
þarna niður, samanber í þessu bygginguna.
sambandi bygginganefnda- Nánar sést ekki bókað um
bók a, opnu 12. hús Finsens læknis, en það
Um kirkjubygginguna ríkti stendur enn þann dag í dag.
mjög mikill áhugi, en fólk var 1872, 6. apríl. Sjá Bæ.-bók b,
ekki sammála — eins og geng- bls. 81. B. Steincke tilkynnir,
ur. Fyrst voru turninn og kór- að Fr. Gudmann gefi húsið und
inn að austan og gengið inn frá ir spítala eða „fri Bolig for
götunni, en það vakti svo mikla trængende Borgere.“
óánægju, að inngangur og turn 1895, 9. sept. Sjá B.-bók a,
voru fluttir á vesturstafn. opnu 50. Mælir bygginganefnd-
Ég hefi heyrt gamalt fólk in út grunn undir fjós handa
spítalanum, og mykjustæði
norðanvert við geymsluhúsið.
Mykjugryfja sé að austanverðu
við fjósið. Skíðgarður var þar
fyrir framan í línu við aðalhús-
ið. — Svo er að sjá á sögu KI.
Jónssonar sem Eggert Johnsen,
læknir, hafi byggt norðurhlut-
ann af íbúðarhúsinu árið 1836,
og kallar hann það spítala, en
getur þess ekki, að Jón læknir
Finsen hafi byggt þarna, enda
þótt byggingarnefndarbók ó-
beint segi það, og beint sé tek-
ið fram, um leið og B. A.
Steincke afhendir gjöf Fr. Gud
manns og spítalann, að hann sé
hús Jóns Finsens, læknis.
1899, 7. marz. Sjá Bæ.-bók d,
Kirkjan við Aðalstræti. bls. 318.
Sigtryggur Jónsson á Espi-
hóli kaupir húseign spítalans
ásamt öllu múr- og naglföstu,
lóð allri, görðum, girðingum og
túni, frá 14. maí þ. á. Kaupverð
4250 krónur.
Lóðin að stærð ca. 2300 fer-
•metrar. Lengd lóðar með götu
ca. 33 metrar.
Aðalstræti 12.
„Hinn 12. maí 1902 er hótel-
vert Vigfúsi Sigfússyni leyft að
byggja hótel að stærð 44x16 áln
ir, 10 álnum fyrir sunnan hús
Sigvalda Þorsteinssonar.
Þarna stóðu áður gistihús og
aðrar byggingar gestgjafa L.
Jensens. Hverjir fyrstir hafa
byggt þarna, er nú eigi vitað,
en strax 1859 fær Jensen beyk-
ir, síðar gestgjafi, leyfi til að
endurbyggja gamla kofa og
bæta upp á þá, svo að auðséð
er, að þarna hefur verið gömul
byggð, enda lá þetta fast við
kóngsverzlunarhúsin gömlu.
Gestgjafi Jensen fær að
byggja 14 álna l.angt timburhús
árið 1866. Árið 1884 rífur hann
gamla torfbæinn og lengir í
þess stað timburhúsið um 16
álnir til norðurs. Árið 1855
byggir hann stórt útihús. Allar
þessar byggingar brunni í brun
anum mikla á Akureyri, 19.
des. 1901.
Lúðvík Sigurjónsson frá
Laxamýri hafði átt og rekið
þetta mikla gistihús um stutt-
an tíma, á milli þess, sem þeir
áttu það Jensen gestgjafi og
Vigfús vert. Hann hafði byggt
mikla millibyggingu, sem einn-
ig brann. Þann tíma, sem Lúð-
vík Sigurjónsson átti Hótel Ak
ureyri, var það nefnt Hótel
Anna.“
Aðalstræti 46.
„Fyrstur finnanlegur eigandi
að þessari eign er Steinn Krist-
jánsson, járnsmiður, faðir Frið-
bjarnar Steinssonar, bóksala,
sem brátt eignaðist hana með
honum, og á hana síðan einn.
Um bygginguna er eiginlega
ekkert finnanlegt, nema hvað
Steini Kristjánssyni er leyft að
rífa eldhús og byggja upp aftur
18. júní 1859. Þarna hafa því
verið einhver elztu ibúðarhúsin
í suðurbænum, sbr. B.-bók a,
opna 9.
Á búnaðarskýrslu í fardögum
1863, hinni fyrstu fyrir kaupstað
inn, er Steinn talinn eiga eina
kú, þrjú hross, tvo hálfa báta
og sáðgarð að stærð 1044 fer-
faðma, og Friðbjörn sonur hans
eina kú, fjórar ær, einn hest, og
hehninginn í bátunum tveim á
móti föður sínum.
Á bak við Friðbjarnarhúsið
hefur staðið til síðustu tíma
mjög gömul baðstofa. Hana
byggði Guðm. Guðmundsson og
tengdasonur hans, Jón Jónsson,
smiður. Jón var mjög mikill
barnamaður, og hefur oft verið
setið þétt í þessari baðstofu. Síð
ar bjó Jónas Kráksson í bað-
stofunni.“
Aðalstræti 50.
Fyrsti eigandi Björn Jónsson,
ritstjóri Norðurfara.
1897, 16. ágúst. Matthíasi Joch
umssyni leyft að byggja fjós
vestan við húsið. Sjá B.-bók a,
opnu 60.
Björn Jónsson, ritstjóri, bygg
ir þáma fyrstur, en byggingar-
heimild fyrir húsinu finnst ekki,
og ekki heldur prentsmiðjunni,
sem var norðurendinn. Húsið
mun því reist fyrir 1857.
Fyrsta bygging, sem getið er
um, er svarðarhús, sem Björn
fær að byggja á lóðinni á bak
við íbúðarhúsið, úr timbri, 14
álnir á lengd. Það hús flytur
hann sunnan af lóð Indriða gull
smiðs árið 1870.
En merkast er þetta hús fyrir
það, að það er fyrsti bústaður
séra Matthíasar Jochumssonar
á Akureyri, og bjó hann þar í
rúm 20 ár.“
Aðalstræti 66.
„Fyrsta byggingarheimild fyr
ir húsi finnst ekki. Það er eigi
mót von, því að húsið er reist
af Bertel H. Borgen sýslumanni
árið 1845. Hann var sýslumað-
ur í Eyjafjarðarsýslu árin 1838
—1848.
Næstur eignaðist húsið Indr-
iði Þorsteinsson, gullsmiður, en
hann seldi bænum það, eftir að
hann hafði öðlazt kaupstaðar-
réttindi. Þar var síðan um hríð
haldinn barnaskóli, og húsið
lánað fyrir söng, skemmtanir,
dans o. fl. Eftir að barnaskólinn
var fluttur út í „Havsteinshús-
ið,“ var stundum einum 6—8
fjölskyldum leigt í húsinu.
Árið 1880 kaupir Sigurður
Sigurðsson, járnsmiður, húsið
af bænum og flytur þangað bú-
ferlum frá Krossum. Hann
standsetti húsið og setti kvist-
inn og útskotið á það, en að
öðru leyti er það óbreytt.“
Lóð við Hafnarstræti og Aðal-
stræti.
„Nú standa þarna engin hús,
þau brunnu árið 1912. Þau voru
hin gömlu verzlunarhús Chr.
Johnssen, eða gamla lyfjabúðin
með geymsluhúsi og hlöðu.
Þarna hafði Ottó Túliníus sett
á stofn vindlagerðarverksmiðju,
en hún þreifst ekki og hætti
störfum eftir nokkur ár.
Þessa lóð hafði í fyrstu feng-
ið útmælda Oddur Thorarensen
lyfsali, sonur Stefáns amt-
manns. Hann stofnsetti þarna
Aðalstræti 14. Myndin tckin skönnnu eftir aldamótin. Húsið næsta
með hvíta stafninum er sá hlutinn, scm Sigtr. Jónsson, timbur-
meistari frá Espihóli, lét reisa aldamótaárið, cn norðurhlutinn er
garnli spítalinn, sem brann í síðustu viku.
r’.
árið 1820 fyrsta apótek Akur-
eyrar. Þegar apótekið var flutt
í Aðalstræti 4, keypti kaupmað
ur Popp húsin og lóðina og rak
þar verzlun um hríð. Aí honum
keypti Kristján Jónasson (Chr.
Johnasen) kaupmaðui', og aft-
ur af honum Ottó Tuliníus, um
leið og hann flutti í bæinn um
aldamótin.
Þessa lóð kaupir bæjarsjóður
Akureyrar árið 1945.“
Strandgata 25. (Alaska).
„Kristján Sigurðsson, sem
kallaður var vert, byggði þarna
fyrstur og var húsið nefnt
Vertshús eða Baujan. Húsið
keypti hann af Jóni Jónssyni,
járnsmið, föður Káins, en það
stóð á lóð suður í Aðalstræti
76, og flutti hann það að vetr-
arlagi á ísum út á Oddeyri og
gerði það að vertshúsi.
Kristján bjó með ráðskonu,
sem hét Helga og var kölluð
„hin digra“. Hún þótti nokkuð
ölkær og vergjörn, en hún var
talin vel gefin.
Sagt var, að þau hefðu stund-
um elt grátt- silfur saman hún
og J. V. Havsteen, konsúll.
Eitt sinn hafði konsúllinn
verið að stríða ráðskonu verts-
ins og brugðið henni um ver-
gimi. Þá kvað kella:
Jakob Havsteen, þekki ég þig,
þú hefur margt á prjónum.
í lautinni, það minnir mig,
að mér yrði hált á skónum.“
1875, 14. maí mælir bygging-
arnefnd Kr. Sigui'ðssyni út bú-
stað í sömu stefnu og krambúð
Gránufélagsins og eftir tilvísun
þess. — 1914, 20. jan. Sigvalda
Þorsteinssyni leyft að reisa
steinhús á lóðinni, 20x15 álnir.
— 1931, 5. okt. Verzluninni Par
ís leyft að byggja eina hæð of-
• an á húsið nr. 25 við Strand-
götu.“
Af miklu er að taka, en hér
skal staðar numið.
Það hefði mörgum sýnzt eðli-
legt, að Jón Sveinsson flyttist
héðan búferlum, eftir að trún-
aðarstarf það, sem hann hafði
svo lengi gegnt, hafði verið af
honum tekið. En því fór fjarri.
Hann hafði bundið tryggð við
Akureyri.
Gamla AkureyrL
Því er nefnilega svo farið um
þennan stað, að þó að Þórberg-
ur segði í Bréfi til Láru, að sér
hefði fundizt Akureyri leiðin-
legur bær, og nokkrir hafi síð-
an sagt hið sama, þá eru nú
ýmsir fleiri en í-eynitrén, sem
þrifast hér vel og una lífinu.
Akureyri á einhvern þann
„Sjarma", sem ekki verður með
orðum sagður, og þeir, sem hér
dvelja um langa hríð, festa
djúpt rætur og vilja hvergi
fara.
En bærinn stækkar og breytir
um svip, og því geta fullorðnir
bæjarmenn, bæði með gleði og
trega, tekið undir viðlagið úr
gamalli revíu:
„Já, margt er, margt er nú um
breytt á gömlu Akureyri.“
Örn Snorrason. ,