Dagur - 08.08.1963, Blaðsíða 5

4
5
Bændadagurinn
Á ÖÐRIJM STAÐ er lauslega sagt írá
sjötta eyíirska bændadeginum, sem hald
inn var að Laugarborg 28. f. m. Athyggl
isvert er, að ungmennafélög og bænda
samtök héraðsins vinna saman að þess
um hátííahöldum, og mun sú samvinna
cinstæð hér á Iandi. í predikun séra
Benjamíns Kristjánssonar í upphafi sam
komunnar var á það minnt þegar frelsar
inn mettaði þúsundimar. Nú væru á
hverjum degi fram taldir í útvarpinu
fiskar þeir, er veiddust hér við land og
vissulega væru þeir margir, en enginn
þættist þó of mettur eða fá nægilega
stóran hlut. Ást manna og virðing beind
ist nú mjög að hinu áþreifanlega. Menn
legðu ást á fisk og brauð, heyið sitt og
sjálfan sig. f krafti þeirrar ástar væri
margskonar áróðri, svo sem pólitískum
áróðri opnuð leið til mikilla og e. t. v.
hættulegra áhrifa í gegn um loforðin
gömlu um veraldargæði. Hinn sterki
áróður væri beint úr móðurkviði efnis
hyggjunnar og gerði liann menn ekki
frjálsa, heldur fjötraða, og bæri vissulega
að leggja meiri áherzlu á hin ýmsu and
legu verðmæti en nú væri gert. „Menn
geta“, sagði prestur, „gert hið sama
kraftaverk nú óg Kristur gerði með fisk
ana og brauðin“, og létt hungursneyð
inni af mannkyninu með því að beina
orku vísinda, tækni og fjármagns frá
framleiðslu vopna, að samhjálp. Ásgeir
Bjamason alþingismaður sagði, að mörg
um væri það umhugsunarefni hvemig
á því stæði, að Eyfirðingar hefðu for
ystuhlutverk íslenzkra bænda í fram
kvæmdum. Dugnaður og hyggjuvit ein
staklinganna í bændastétt væri ekki
nægileg skýring, heldur félagsmála
þroski þeirra. Hér hefði félagshyggjan
setið í öndvegi og rutt hindrunum úr
vegi. Hér hefðu menn einnig notið ávaxt
anna af félagsmálastörfunum í ríkara
mæli en víðast annarsstaðar. Ræðumað
ur benti á, að engum væri eins nauðsyn
legt og bændum, að vera fjölþættum
hæfileikum búnir svo sem á sviði rækt
unar, verzlunar, véltækni og félagsmála.
En störf bænda væru vanmetin. En það
væri á valdi bændanna sjálfra og sam
taka þeirra, að ná því marki, að hafa
sambærileg lífskjör við aðrar stéttir þjóð
félagsins, og geta haldið áfram hinu
nauðsynlega ræktunar- og uppbygging
arstarfi.
Ármann Dalmannsson hvatti mjög til
eflingar Hólastaðar og búnaðamáms
þar, til aukinnar skóg- og skjólbelta
ræktunar, sandgræðslu og rannsóknar
starfs í þágu landbúnaðarins. „Það er
bæði gömul og ný saga að verkefni bænd
anna eru óþrjótandi og þeim er það vel
Ijóst. Þeir vita hvað ógert er og hverra
endurbóta er þörf hverju sinni. En marg
ir munu bæði hugsa og segja: Þetta vær
um við búnir að gera ef við hefðum tíma,
vinnuafl og fjárhagslega getu. Þetta eru
allt frambærileg rök þótt sumir komist
ótrúlega langt með framkvædir — þrátt
fyrir allt þetta — því miður er staða
bóndans hér á landi, vanmetin, og hlut-
ur hans of smár, í samanburði við aðra.
Það er þó meira en lians nauðsyn, að
hlutur hans sé réttur, það er þjóðar-
nauðsyn,“ sagði Ármann Dalmannsson
efnislega í ræðu sinni. □
■
Frú Þórunn og Asjkenazi með Stefán son sinn. (Ljósm. E. D.)
ÞCRUNN OG
HJÓNIN, frú Þórunn Jóhanns-
dóttir, píanóleikari, og maður
hennar Vladimir Asjkenazi,
hinn rússneski píanósnillingur,
hafa að undanförnu mjög verið
á dagskrá útvarps og blaða
bæði hér á landi og erlendis,
einkum vegna væntanlegs
framtíðarheimilis þeirra og mik
illa sigra Asjkenazi á tónlistar-
sviðinu, vestan hafs og austan.
Allir íslendingar kannast við
frú Þórunni. Hún var í æsku
talin undrabarn vegna tónlistar-
hæfileika sinna. Hún varð
snemma mjög fær píanóleikari
og er sérlega vel menntuð í
þeirri grein og hefur víða vakið
verðskuldaða athygli fyrir frá-
bæran píanóleik sinn. Og Norð-
lendingar láta sér sérstaklega
annt um hana vegna uppruna
hennar, því að hún er af svarf-
dælskum rótum runnin, svo
sem kunnugt er.
Fyrir fáum árum kynntist
Þórunn rússneskum píanóleik-
ara, Vladimir Asjkenazi og
leiddi kunningsskapur þeirra til
hjónabands. Heimili þeirra hef-
ur síðan verið austur í Moskvu
en eiginmaðurinn hefur þó lagt
land undir fót, og er nú, þótt
ungur sé að árurri, orðinn fræg-
ur píanóleikari og eftirsóttur.
Um framtíðarheimili þeirra
hjóna hefur margt verið skraf-
að, síðan það fréttist, að þau
ætluðu að setjast að í London.
Enn liggur það ekki ljóst fyrir
hvor stórborgin, London eða
Moskva, verður fyrir valinu.
Það verður bráðlega ljóst og
skulu hér engar vangaveltur
iim það hafðar.
Tónlistarfélagið á Akureyri
var svo heppið að fá Asjkenazi
til að halda tónleika hér í bæ.
Fóru þeir fram í Borgarbíói
laugardaginn 13. júlí við hús-
fylli og frábærar undirtektir.
Hjónin brugðu sér síðan út í
Svarfaðardal til að heimsækja
ættingja frúarinnar á Ytra-
Hvarfi og víðar þar í sveit.
Fréttamaður Dags ræddi um
stund við hin íslenzk-rússnesku
hjón á heimili Stefáns Tryggva-
sonar á Akureyri, föðurbróður
Þórunnar.
ASJKENAZI
Hvemig áheyrendur em Akur-
eyringar?
Alveg frábærlega góðir, sagði
Asjkenazi. Og íslendingar eru
það yfirleitt, og mér var það
mikil ánægja að eiga þess kost
að halda tónleika hér, í ætt-
byggð konu minnar.
Frú Þórunn segir: í fyrsta
skipti, sem hann lék hér á landi,
spurði hann dálítið kvíðafullur,
hvort nokkuð sérstakt væri að
hjá sér. Hann átti nefnilega
ekki að venjast slíkri dauða-
þögn í salnum. Asjkenazi var
þá nýkominn úr tónleikaferð
um Bandaríkin og Kanada. Þar
var klappað og hrópað í miðju
lagi, þegar vel þótti takast, og
það er víðast gert meira að því
en hér á landi, að láta álit sitt
í Ijós, á meðan verið er að leika.
Hvemig líkaði þér við hljóð-
færið í Borgarbíói?
Það er gott, segir eiginmaður-
inn. Frúin bætir því við, að
þetta sé annað af tveim, sem
hann hafi ekki sett út á hér á
landi.
Hvað er framundan herra
Asjkenazi?
Næst leik ég á tveim hljóm-
leikum í Hollandi, svo hefur
mér verið boðið aftur til Banda-
ríkjanna. Svo kemur ýmislegt
fleira til greina, sem of snemmt
er að tala um.
Losar listin ykkur ekki undan
fjárhagsáhyggjum?
Jú, nú virðist svo komið, að
maður þurfi ekki í bráð að hafa
áhyggj ur af peningum, segir
frúin. En það er erfitt að kom-
ast áfram í þessari grein og
mörg ágæt listamannsefni upp-
gefast, m. a. vegna fjárhagserfið
leika. Menn þurfa að ná svo
langt til þess að starfið tryggi
góða afkomu.
Er ekki mikill hljóðfæraleikur
á heimili ykkar í Moskvu?
Jú, að sjálfsögðu. En það er
einkum eiginmaðurinn, sem
æfir sig þegar hann er heima.
Frúin leikur einnig, en aðeins
sér til ánægju, segja þau.
Vitið þið um mörg íslenzk-
rússnesk hjónabönd?
Nei, segir frú Þórunn, ég veit
aðeins um þrjár rússneskar kon
IHEIMSÖKN
ur, sem gifzt hafa íslenzkum
mönnum, en ég veit ekki um
neina aðra íslenzka konu en
mig, sem gifzt hefur rússnesk-
um manni. — Þó getur vel ver-
ið að svo sé.
Þið hafið heimsótt ættingjana í
Svarfaðardal frú Þórunn?
Já, já, og maðurinn minn fór
að veiða í Svarfaðardalsá, svo
fór fjölskyldan auðvitað öll í
fjósið. Stefáni litla (sonur
þeirra, 20 mánaða) þótti til-
komumikið að heyra kýrnar
baula. Þá tegund tónlistar hafði
hann ekki heyrt áður. Asjken-
azi bætir við: Það er gott að
koma til íslands. Mér fellur vel
við fólkið, mjög vel, og hér líð-
ur mér ágætlega. Auk þess átti
ég sérstakt erindi til Norður-
lands til að kynnast skyldfólki
minnar ágætu eiginkonu. Við
höfum fullan hug á því að koma
hingað aftur.
Hvernig Iíkar yður íslenzkur
mat, herra Asjkenazi?
Hangikjötið er hreinasta af-
bragð og íslenzki fiskurinn er
betri en allur annar fiskur.
Reyndar hafði ég aðeins kynnzt
honum áður heima í Moskvu,
bæði gaffalbitum, sjólaxi og
frosnum fiski.
Stefán litli, sonur þeirra hjón-
anna, hefur á ýmsu hönd, eins
og barna er siður. Hann er brún
eygur með liðað skolleitt hár og
er að reyna að babla á
rússnesku, ensku og íslenzku á
sínu barnamáli.
Vladimir Asjkenazi, píanó-
snillingur, er fremur smár vexti
en liðlegur í hreyfingum. Hann
er dökkur á brún og brá. Hann
leynir ekki aðdáun sinni á hinni
ljóshærðu og myndarlegu eigin-
konu og virðast þau enn í til-
hugalífinu.
Um leið og við þökkum svör-
in, óskum við þeim hjónum vel-
farnaðar. Hinum pólitísku
spurningum er af Asjkenazi
svarað af varúð og á þann hátt,
sem Rússland og önnur lönd
mega jafnan vænta af góðum
sonum — og á þann veg einnig,
sem naumast gefur tilefni til
frekari hugleiðinga. E. D.
RÆTT VIÐ GÓÐSKALDIÐ
GuSmund Frímann s Akureyrirsextugðn
EITT af góðskáldum þjóðarinn-
ar, Guðmundur Frímann á Ak-
ureyri varð sextugur hinn 29.
júlí sl. Að kveldi þess dags kom
hann heim frá útlöndum, og
þegar hann hafði sofið úr sér
ferðaþreytuna, hitti ég hann að
máli og bað hann að svara
nokkrum spurningum blaðsins
— sem hann og gerði sam-
stundis.
Varstu að konia úr ferðalagi
þegar afmælið „skall á“?
Já, við hjónin ferðuðumst
þriggja vikna tíma um Svíþjóð,
Noreg og Danmörku. Dásamleg
ferð. Áhyggjulaust líf. Ein há-
tíð frá upphafi til enda. Ferða-
félagarnir úr ýmsum áttum og
á ólíkum aldri. Bráðskemmtileg
ur samsetningur. Sumt fólkið
er ógleymanlegt og allt var það
ágætt.
Hverrar öndvegisþjóðar var
þetta samferðafólk?
íslendingar, auðvitað. Við
þurfum ekki til útlanda til að
kynnast fólki, sem gagn og gam-
an er að kynnast. Þetta var
ferð, sem ungir Framsóknar-
menn efndu til. Ég vildi að ég
ætti eftir að fara aðra slíka.
Fararstjórar voru þeir Baldvin
Þ. Kristjánsson og Örlygur
Hálfdánarson.
Nokkuð sérstak að utan?
Nei, nei. Það er enginn blaða-
matur, engin stórtíðindi, bara
notið lífsins. Fólkið elskaðist
ósköp blátt áfram á götum stór-
borganna, nam staðar öðru
hvoru til að kyssast. Það er
ekkert ljótt við það. Og þar var
ekkert kynþáttahatur, sýndist
mér. Bjarthærðar fegurðardísir
og svartir menn undu einnig
vel sínum ástaleikjum, kossum
og faðmlögum. Fólk á ósköp
gott að vera ungt. Það er t. d.
mesti munur á því að vera
fimmtugur eða sextugur. Þetta
finnur maður þó bezt eftir á. En
enginn getur siglt gegn straumi
tímans eða lifað æsku sína
tvisvar. Við þessu er það ráð
eitt, að halda anda sínum ung-
um, heyra og sjá hlutina og
mannlífið með opnum hug og
viðkvæmu hjarta og draga sig
ekki út úr hinu ólgandi lífi eða
samfélagi við ungt fólk þótt
hærum fjölgi á höfði manns.
Mér finnst ég hafa yngst um 10
ár við utanförina og þá erum
við líklega á svipuðum aldri
þessa stundina.
Þú ert Húnvetningur að ætt,
Guðmundur?
Já, ég held nú það, frá
Hvammi í Langadal. Margtugg-
ið, blessaður vertu. Við vorum
5 albræður, 4 eru á lífi. Tveir
eru bændur í Húnavatnssýslu,
einn er skólastjóri á Akureyri
og svo ég.
Hvenær komstu til Akureyrar?
Ég fluttist til Akureyrar árið
1925, þá hálfgerður unglingur,
og hef átt heima hér síðan.
Þú hefur lagt gjörfa liönd á
margt hér í bæ?
Ég hef fengizt við húsgagna-
smíði, bókband, var um 10 óra
skeið verkstjóri hjá Vélabók-
bandinu h.f., og við bókaverzl-
un starfaði ég í tvö ár. Síðustu
10 árin hef ég svo verið kenn-
ari við Gagnfræðaskólann.
Hvenær byrjaðir þú að fást við
ljóðagerð?
Líklega hefur það verið á
15—16 ára aldrinum, sem þetta
fór að sækja á mig, laust í
fyrstu en fastar síðar. En ljóða-
gerðin er ekki eftirsótt fram-
leiðsla nú á tímum. Það er ekki
Guðmundur Frímann skáld.
hægt að koma ljóðum í verð,
tæpast smásögum heldur.
Þú hefur þó gefið út 6 ljóða-
bækur?
Já, en ein þeirra eru ljóða-
þýðingar. Fyrsta ljóðabókin
kom út 1919 og hét Náttsólir, sú
næsta, Úlfablóð, 1933, und-
ir dulnefni, þriðja bókin, Störin
syngur, kom út árið 1937 og
Svört verða sólskin árið 1951.
Síðasta ljóðabókin mín, Söngv-
ar frá sumarengjum kom út ár-
ið 1959 og svo ljóðaþýðingarnar
árið eftir.
Og svo áttu eitthvað af ljóðum
í pokahominu?
Já, ég á ljóðaþýðingar í eina
bók og frumsamin Ijóð í hálfa.
Ég veit ekki hvað um þessi ljóð
verður. Eftirspumin er langt
frá því að vera örfandi, þótt ég
hafi raunar verið svo heppinn
hingað til, að tapa ekki pening-
um á ljóðagerð.
Er það rétt, Guðmundur, að þú
sért nú að snúa inn á aðrar
brautir í skáldskap?
Það er að nokkru leyti rétt.
Ég byrjaði allt í einu á því að
skrifa smásögur. Ég samdi drög
að 8 á einum mánuði og hélt
svo áfram, eftir því sem tími
vannst til. Skáldsagnagerðin gef
ur meira frjálsræði, fleiri tæki-
færi. En smásögurnar þykja
heldur léleg markaðsvara. Og
maður þarf að koma þessu frá
sér, finnst manni. Fólk vill helzt
lesa skáldsögur — lengri sögur,
meira að segja mjög lélegar
skáldsögur.
Hvenær koma smásögumar fyr-
ir almenningssjónir?
Ég held að það sé ákveðið að
Almenna bókafélagið gefi þær
út fljótlega. Enn þá er ekki
alveg ákveðið hvaða nafn þess-
ar sögur bera, en líklegt er að
það verði Svartárdalssólin eða
þá Nóra að sunnan. Bókin verð-
ur um 200 síður, líklega 12
sögur.
En hvers vegna ekki að skrifa
skáldsögur, fyrst þær eru eftir-
sóttari?
Þessu var ég að velta fyrir
mér, á meðan ég skrifaði eina
smásöguna. Sagan sú arna
sprengdi af sér öll bönd og togn
aði og tognaði. Hún er ekki
smásaga lengur og henni er enn
ólokið. Skemmtilegt efni og
fremur óvenjulegt, held ég, um
hraust fólk og blóðheitt, sem
erfir hinar dreifðu byggðir.
Rómantík í nýjum stíl, mætti
kannski segja. En það er nú
reyndar alltof snemmt að tala
um þessa sögu, fyrr en hún er
fullgerð og komin út. Hún verð-
ur síðar gefin út og kannske
verður hún líka keypt, þótt hún
sé ofurlítið öðruvisi — já
kannski 'öðruvísi vitlaus — en
sögurnar, sem ég var að minn-
ast á áðan. Mér þykir vænt um
þessa sögu og það er gaman að
fást við hana.
Já, hvers vegna ekki að
breyta til. Ljóðagerð er raunar
vonlaust stríð. En framtíðin
mun svara því, hvernig mér
gengur að hasla mér völl á sviði
skáldsagnagerðarinnar.
Guðmundur Frímann, skáld,
á gott heimili í Hamarsstíg 14 á
Akureyri. Hann er kvæntur
Rögnu Jónasdóttur og eiga þau
þrjár fallegar dætur. Fjölhæf-
um hæfileikum er Guðmundur
gæddur og listhneigð er honum
í blóð borin. Fyrir löngu var
honum skipað á bekk íslenzkra
góðskálda, og líklegt er, að
skáldsagnagerðin láti honum
ekki síður en ljóðagerð, þótt
spádómum sé hér ofaukið.
Dagur árnar afmælisbarninu
allra heilla, þakkar viðtalið og
ný og hugljúf strengjatök í
ljóðagerðinni, og óskar því jafn
framt til hamingju á braut
skáldsagnagerðarinnar. E. D.
íbúar landsins 183.478
HINN 1. des. 1962 voru íbúar
hér á Iandi 183.478 talsins. Kon-
ur 2 þúsund fleiri en karlar. f
Reykjavík 74.978, í öðrum
kaupstöðum samanlagt 48.972.
fbúar sveitanna töldust 59.528,
og eru þar karlar nokkru fleiri
en konur.
Hvað íbúafjölda í kaupstöð-
um snertir kemur Akureyri
næst Reykjavík, en síðan Hafn-
arfjörður og Kópavogur. íbúa-
fjöldi kaupstaðanna var annars
sem hér segir 1. desember sl.:
Akureyri.................9152
Hafnarfjörður .......... 7490
Kópavogur ...............7163
Vestmannaeyjar.......... 4820
Keflavík ................4819
Akranes ................ 4026
ísafjörður ............. 2685
Siglufjörður ........... 2625
Húsavík ................ 1685
Neskaupstaður ...........1457
Sauðárkrókur............ 1302
Ólafsfjörður ............ 989
Seyðisfjörður ........... 759
KAPPREIÐAR 1 SKAGAFIRÐI
Frostastöðum 23. júlí. — Mörg
undanfarin ár hefur hesta-
mannafélagið Stígandi í Skaga-
firði efnt til kappreiða og góð-
hestasýningar á Vallabökkum
13. sunnudag í sumri, en hann
bar nú upp á 21. júlí. Veður var
ekki sem heppilegast, hvass-
viðri mikið af austri framan af
degi og það jafnvel svo, að
nokkrir heyskaðar urðu á stöku
bæ í Blönduhlíð, sem er óvenju
legt svo snemma sumars, — en
veðrið gekk allmjög niður er á
daginn leið.
Á kappreiðunum kom fram
31 hestur en úrslit í feinstökum
hlaupum urðu sem hér segir:
Folahlaup 250 m.: 1. verðl.
Máni Friðriks Gissurarsonar,
Valadal, 5 vetra, 20.4 sek., 2.
verðl. Skjóni Jónasar Sigur-
jónssonar, Syðra-Skörðugili,
5 vetra, 20.8 sek., 3. verðl. Logi
Benedikts Benediktssonar,
Stóra-Vatnsskarði, 6 vetra, 21.4
sek.
300 m. hlaup: 1. verðl. Faxi
Sigfúsar PéturSsonar, Álfta-
gerði, 7 vetra, 23.8 sek., 2. verðl.
Geisli Jóns Gíslasonar, Sauðár-
króki, 14 vetra, 24.8 sek., 3.
verðl. Sörli Herberts Hjálmars-
sonar, Sauðárkróki, 7 vetra,
25 sek.
350 m.: 1. verðl. Hörður Bene-
dikts Péturssonar, Stóra-Vatns-
skarði, 7 vetra, 27.5 sek., 2.
verðl. Sokki Ólafs Sigurbjörns-
sonar, Grófargili, 9 vetra, 28
sek., 3. verðl. Sólskin Volkers
Mayer, Þýzkalandi, 5 vetra, 29.1
sek.
Af skeiðhestunum 5, sem
mættu til leiks, náði aðeins einn
tilskyldum tíma til verðlauna,
Ófeigur Péturs Sigfússonar,
Álftagerði, 13 vetra. Hljóp hann
sprettfærið, 250 m., á 27.7 sek.
og hlaut 2. verðl.
Góðhestasýningin var verr
FRÖKEN Sesselja Eldjárn á
Akureyri varð 70 ára hinn 26.
’júlí 'sl. Hún er landskunnur
kvenskörungur. Og svo mikil
gæfukona er hún, að nafn henn-
ar er nátengt ýmsum þeim líkn-
ar- og menningarmálum, sem
Norðlendingar hafa talið sér
sæmd að. Svo er t. d. um björg-
unarskip, skipbrotsmannaskýli,
sjúkraflugvél, sjúkra-snjóbíl o.
fl. Svo sigursæl er frk. Sesselja
sótt en skyldi. Mættu til henn-
ar aðeins 10 hestar. Af alhliða
góðhestum hlaut beztan dóm
Roði Jónasar Sigurjónssonar,
Syðra-Skörðugili, og fékk að
verðlaunum farandbikar, auk
silfurskeifu, sem vannst til eign-
ar, en skeifuna smíðaði og gaf
Halldór Sigurðsson, gullsmiður,
frá Stokkhólma og er hún mjög
smekklegur gripur. Þá kom
Léttir Jóhönnu Björnsdóttur,
Bjarmalandi, og loks Bleikur
Jónasar Hallssonar, Lindar-
brekku. Klárhestar með tölti
mættu einir 3 og var þeim rað-
að þannig: Snarfari Jósafats
Felixsonar, Húsey, sem hlaut
að verðl. silfurbúið horn, far-
andgrip, Hringur Jóhannesar
Ottóssonar, Víðimýrarseli, og
Köttur Þrastar Gunnarssonar,
Varmalæk.
Það má til nýlundu teljast,
hér í Skagafirði a. m. k„ að í
kappreiðunum tóku þátt tveir
Þjóðverjar. Og til hugkvæmni
þeirra er að rekja hið áður
óheyrða hestsnafn Sólskin. En
stutt ágrip af sögu þeirra Þjóð-
verja, síðan þeir komu hingað
til lands, er annars á þessa leið,
að þeirra eigin sögn: Seint í vor
eða snemma sumars, keyptu
þeir nokkur unghross, lítt eða
ekki tamin, af Þorkeli Bjarna-
syni á Laugarvatni. Stigu þeir
þegar á bak og riðu norður fjöll
til Skagafjarðar. Hafa að und-
anförnu dvalið í Krossanesi í
Vallhólmi, hjá Sigurði bónda
Óskarssyni, unað sér vel og rið-
ið út dag hvern. Munu eitthvað
hafa bætt við hrossaeignina.
Mættu svo á kappreiðunum
með tvö af tryppunum frá Þor-
keli, rauðan fola, 5 vetra, Sól-
skin að nafni og jarpa hryssu á
sama aldri, sem skírð hefur ver-
ið Amma. Eins og fyrr segir
vann Sólskin það afrek að
í baráttu sinni fyrir slíkum mál-
um, að mælt er, að fáar hindr-
anir standist. Ætla mætti, að
pilsaþytur nokkur fylgdi þeirri
konu, er með slíkum árangri
gengur í fararbroddi. Hitt mun
þó sönnu nær, að hinn eldlegi
hjartans áhugi, einlægni og
djörfung nái hvarvetna að
tendra þann neista meðal sam-
borgaranna, sem hverju menn-
ingarmáli er höfuðnauðsyn til
sigurs. Og frk. Sesselja er held-
ur ekki ein á ferð kynsystra
sinna í höfuðstað Norðurlands.
Yngri og eldri konur á Akur-
eyri í hundraðatali í slysayarn-
ardeildum þeim, sem hún um
langt árabil hefur veitt for-
stöðu, fylgja henni fast eftir.
Óvíða mun samstilltari eða at-
kvæðameiri félagsskapur
kvenna í þessum landsfjórðungi
— ef nokkur er. — Það er heið-
ur fyrir Akureyrarkaupstað, að
eiga slíka borgara, sem frk.
Sesselja Eldjám er.
Dagur þakkar vinsemd henn-
ar fyrr og síðar og sendir henni
beztu afmæliskveðjur. Q
liljóta 3. verðl. í 350 m. hlaup-
inu og er vel af sér vikið af 5
vetra gömlum fola, ekki sízt
þegar þess er gætt, að hann
hafði- áður keppt í folahlaupinu
og náð þar góðum tíma í undan-
rás, 21.2 sek. — Áform þeirra
þýzku er að ferðast nú á hrossa-
eign sinni austur í Þingeyjar-
sýslu, þaðan suður fjöll og úr
því verður stigið á skipsfjöl
með hópinn. Loks er svo gert
ráð fyrir að fara í rólegheitum
ríðandi þennan 600 km. spöl,
sem liggur á milli skipsfjalar og
endanlegs ákvörðunarstaðar.
mhg
- Minjasafnið á Akur-
eyri opnað
(Framhald af blaðsíðu 8)
húseignin Kirkjuhvoll, Aðal-
stræti 58, keyptur fyrir safnið,
gerður upp og safninu þar síðan
komið fyrir, á myndarlegan
hátt á þrem hæðum hússins, svo
sem nú má sjá.
Aðilar að safninu urðu þrír:
Akureyrarbær og Eyjafjarðai--
sýsla, auk Kaupfélags Eyfirð-
inga. Bærinn á þrjá fimmtu
hluta en KEA og sýslan sinn
fimmta hlutann hvort. Minja-
safnið er orðin sjálfseignastofn-
un með sérstakri skipulagsskrá
og undir sérstakri stjórn. Safn-
vörður er Þórður Friðbjarnar-
son byggingameistari á Akur-
eyri. Hefur hann unnið af dugn
aði við safnið og þær nauðsyn-
legu breytingar á húsinu, sem
því eru samfara, að breyta íbúð-
arhúsi í safnhús. Hefur það tek-
izt mjög vel, enda var Kirkju-
hvoll upphaflega byggður af
stórhug og á þeim stað í inn-
bænum, þar sem skógrækt
hófst á Akureyri fyrir meira en
sex tugum ára. Hin öldnu og
þroskamiklu tré setja mikinn
og fagran ytri svip á þennan
stað. Baldvin Ryel, fyrrum
kaupmaður og konsúll, og kona
hans byggðu Kirkjuhvol. Bygg-
ingameistari var Sveinbjörn
Jónsson, þá búsettur á Akur-
eyri.
Safnstjórnina skipa, auk for-
mannsins, Jónasar Kristjáns-
sonar: Ármann Dalmannsson,
Kristján Einarsson, Sverrir
Pálsson og Helgi Eiríksson. Auk
þess er 15 manna fulltrúaráð.
í kaffisamsæti því, sem áður
getur, var lesið skeyti frá Ey-
firðingafélaginu í Reykjavík,
þar sem heillaóskir voru fram
bornar og tjáð, að yfir stæði pen
ingasöfnun, safninu til styrktar.
Þá barst kveðja frá Snorra Sig-
fússyni ásamt peningagjöf og
kveðja og hamingjuóskir frá
Baldvin Reyel og frú. Svein-
björn Jónsson færði safninu,
við þetta tækifæri, forna og
merkilega Borgundarhólms-
klukku úr búi Daníelsens á
Skipalóni að gjöf. Jónas Krist-
jánsson þakkaði gjafir og góðan
hug. Ræður fluttu auk hans:
Bragi Sigurjónsson og bar fram
heillaóskir f. h. bæjarstjórnar,
Þórarinn Eldjárn, Sveinbjörn
Jónsson og Ragnar Ásgeirsson,
Sesselja Eldjarn 70 ára