Dagur - 06.06.1964, Síða 4

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1166 og 1167
Ritstjóri og óbyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Samningarnir
undirritaðir
HINIR löngu fundir ríkisstjórnar-
innar með Alþýðusambandinu og at-
vinnurekendum virðast loks hafa
borið þann árangur, að forða vinnu-
stöðvunum, nú í upphafi síldarver-
tíðarinnar. Og flestir munu draga
andann léttar eftir þær fréttir, sem
borist hafa um undirskrift hinna
nýju samninga, því líklegt er talið,
að verkalýðsfélög hinna ýmsu staða
á landinu muni fallast á þann grund-
völl, sem þar var lagður. Á öðrum
stað í blaðinu í dag eru helztu samn-
ingaatriðin rakin efnislega. Ýmsum
finnst þó eflaust, að hlutur verka-
lýðsfélaganna hefði átt að vera meiri.
En hér veltur þó fyrst og fremst á
þeim loforðum ríkisstjómarinnar,
sem hún hefur gefið við samninga-
borðið, hvort þau verða haldin og á
hvern veg þau verða efnd. En
ánægjuefni má það vera, að nokkurr-
ar stefnubreytingar gætir nú í verka-
lýðsmálum, sem vonandi er upphaf
að friðsamari tímum en verið hafa
undir „viðreisnarstjórn" og lands-
menn þekkja af reynslunni.
Eins og allir muna, taldi ríkis-
stjóm sú, er nú situr, það hið mesta
glapræði að hafa samvinnu við laun-
þegasamtökin í landinu og beinlínis
móðgandi fyrir Alþingi að skipta sér
af samningum um kaup og kjör fólks
ins. Hin mikla „viðreisn", sem átti
að vera eins konar efnahagsmálaskil
vinda, sem gengi sjálfkrafa og leysti
vandamálin jafnóðum, reyndist ekki
betur í kaupgjaldsmálum en öðrum
málum. Um það vitna samningar
þeir, sem ríkisstjórnin var neydd til
að gera nú, svo sem að framan grein-
ir. Lögþvingunarleiðin, sem stöðvuð
var svo eftirminnilega í vetur, sýnir
glöggt, að það var heldur ekki sú leið
in, sem þjóðin vildi við una. Samn-
ingaleiðin ein var fær, heiðarleg og
nauðsynleg, eins og Framsóknar-
menn hafa alltaf bent á og unnið að,
að farin yrði.
Öfgamenn stjórnarflokkanna hafa
sífellt hamrað á lögþvingunum og
ýmis konar hótunum í kaupgjalds-
málum, eftir að skilvinda „viðreisn-
arinnar" reyndist ónýt. Þeir hafa nú
lent í minnihlutanum og er það vel,
hvað sem um hina nýgerðu samn-
inga má að öðru leyti segja í einstök-
um atriðum. En í sjálfu sér er það
hinn mesti ávinningur að samninga-
leiðin var farin, og þess vegna mun
henni fagnað af þorra fólks í þessu
landi. □
Svipmyndir úr Svíþjóðarferð
Stutt viðtal við tvo menntaskólanemendur
NEMENDUR fimmta bekkjar Menntaskólans á Akureyri, sem
venjulega fara einskonar skólaferð, innanlands, brugðu sér að
þessu sinni út fyrir pollinn, allt til Svíþjóðar. Með för þessari er
endurgoldin heimsókn menntaskólanemenda Vásterás um páska-
leytið í fyrra. En lúðrasveit skólans mun flestum Akureyring-
um minnisstæð.
Blaðið átti stutt' samtal við
Þórarinn Björnsson skólameist-
ara á Akureyri eftir ferðina og
lét hann hið bezta yfir. Einnig
lagði blaðið nokkrar spurning-
ar fyrir tvo nemendur skólans,
Jón lllöðver Áskelsson.
sem í þessari skólaferð voru,
þau Steinunni Stefánsdóttur og
Jón Hlöðver Áskelsson.
Skólaferð, sem þessi er tölu-
vert fyrirtæki?
Þau svara á þá leið, að í vetur
hafi hugmyndinni um Svíþjóðar
ferð skotið upp kollinum, en
engum hafi þá í raun og veru ,
verið alvarlega. Nokkru eftir
áramótin hafi þó hugmyndin
leitt til nánari umhugsunar í
alvöru, því almennur vilji var
fyrir hendi. Þegar málinu var
hreyft við skólameistara, tók
hann þessu svo vel, að okkur óx
kjarkur og svo hófst undirbún-
ingurinn af fullum krafti. Bæj-
arstjórinn, Magnús E. Guðjóns-
son, tók vel málaleitan okkar
um styrk, sem bæjarstjórnin
síðar samþykkti og erum við
sérstaklega þakklát fyrir þá
rausn. Sjálf tókum við svo að
safna fé með ýmsu móti, gáfum
út auglýsingablað, stunduðum
jafnvel eins konar sölumennsku,
sem bar góðan árangur og söfn-
uðum í ferðasjóðinn. Svo borg-
uðum við sjálf þann hluta ferða
kostnaðarins, sem söfnun og
Húsavík, 28. maí. Á morgun
verður áttræður Sigtryggur
Hallgrímsson, bóndi á Stóru-
Reykjum í Reykjahverfi. Hann
er fæddur að Brekknakoti í
Reykjahverfi 29. maí 1884. For-
eldrar hans voru Hallgrímur
Jónatansson bóndi þar og kona
hans Sigríður Osk Kristjánsdótt
ir.
Sex ára gamall missti Sig-
tryggur móður sína og fór mjög
snemma að vinna fyrir sér. Að-
eins tvítugur að aldri kvæntist
styrkur hrökk ekki til. Norsk
flugvél flutti okkur heiman og
heim, beinustu leið. Með okkur
voru Þórarinn Bjömsson skóla-
meistari, frú Margrét Eiríksdótt
ir og Steindór Steindórsson yf-
irkennari og áttu þau sinn þátt
í því að gera þessa ferð einstak-
lega ánægjulega í alla staði.
Steinunn, hvað er þér eftir-
minnilegast úr Svíþjóðarferð-
inni?
Ég var yfir mig hrifin af hinni
frábæru gestrisni í Vesturási.
Fólkið þar er framúrskarandi
frjálslegt í framkomu og greiddi
götu okkar svo vel, að vart verð
ur á betra kosið. Qg skólafólkið
var líka frjálslegt í klæðaburði,
jafnvel svo að slíkt yrði litið
hornauga í okkar skóla. En hið
milda veðurfar á eflaust sinn
þátt í því hve fólkið leggur lítið
upp úr miklum og vönduðum
fötum.
Hvemig fannst þér bæjarbrag
urinn?
Ágætur, en mikill munur er
á honum og í Stokkhólmi. Þar
er margt á annan veg, þótt ekki
sé þar með hallað á höfuðborg-
ina.
En Stokkhólmsborg sjálf?
Borgarstæðið er undurfagurt,
en mér fannst byggingar víða
þunglamalegar.
Nokkur ævintýri, sem segja
má frá?
Ferðin var öll eitt ævintýri,
allt frá því lagt var af stað og
þangað til heim var komið, seg-
ir Steinunn Stefánsdóttir að
lokum.
Hvað finnst þér merkilegast
úr ferðinni til vinabæjarins
Vesturáss, Hlöðver?
Til dæmis Mariaberget. Þar
er búið að grafa inn í bergið og
gera eins 'konar loftvarnarbyrgi,
neðanjarðar. Þar er nú æsku-
lýðsheimili, en á svipstundu get
ur þetta orðið skýli mörg þús.
manns. Þarna eru margar vist-
arverur og nýtízkulegar, hálf-
gerð neðanjarðarborg, sem á að
hann heitmey sinni, Ástu Lov-
ísu Jónasdóttur, og hófu þau
búskap að Langavatni vorið
1904. Þar bjuggu þau í eitt ár,
og tvö næstu ár í Dýakoti, en
fluttu því næst að Stóru-Reykj-
um og hafa búið þar alla tíð
síðan. Á þessu voru eiga þau
hjónin sextíu ára hjúskapar- og
búskaparafmæli og geta í sam-
einingu litið yfir langan og giftu
ríkann starfsdag. Frú Ásta varð
níræð í desember s.l. en bæði
(Framhald á blaðsíðu 7).
þola allar styrjaldarhamfarir.
Hvað um hljómlistina, Hlöð-
ver?
Það er mikið músiklíf í Vest-
urási, og er það meiri þáttur í
lífi fólksins en hér. Það er al-
gengt að nemandi leiki á tvö
hljóðfæri.
Sýndist þér velmegun meðal
almennings?
Já, mér fannst hún áberandi
mikil, en henni er held ég ekki
mikið flíkað. Við bjuggum tveir
hjá skógarhöggsmanni skammt
utan við Vesturás. Húsbóndinn
Steinunn Stefánsdóttir.
fór eldsnemma á fætur, eða kl.
5—6 og vinnuklæddist. Hann
bar ekki utan á sér að vera efn-
aður. Samt átti fjölskyldan þrjá
bíla, þar af einn sunnudagabíl.
Heim til hans lágu 3 vegir frá
borginni, af mismunandi gerð-
um. Einn þeirra var malarbor-
inn og lagður með hliðsjón af
náttúrufegurðinni. Allur heimil-
isbragurinn var traustvekjandi
og bar manndómsmerki, án alls
iburðar.
Hvernig fannst þér aðbúnað-
ur í menntaskólanum í
Vesturási?
Mér fannst þar ýmislegt til
fyrirmyndar. Sjálf var kennslan
meira lifandi en hjá okkur.
Nemendur voru svo miklir þátt-
takendur í kennslustundunum.
Og skólinn var vel búinn
kennslutækj um.
Þið munuð hafa setið veizlur
stórar?
Já, já, m. a. hjá borgarstjórn-
inni. Það var mikil matarveizla
og ræður voru fluttar. Svo hjá
vinum okkar í menntaskólanum
á laugardagskvöldið. Þar var
sameiginleg dagskrá. Við sýnd-
um, eða stúlkurnar okkar, ís-
lenzku kvenbúningana, og við
lögðum líka til söng og píanó-
leik, og höfðum kynningu á
skólalífi okkar í M.A, Sjö Svíar
sungu negrasálma og vorum við
víst öll hrifin af þeim frábæra
söng. Við höfðum líka kvartett,
sem söng í sænska útvarpið, seg-
ir Hlöðver og Steinunn minnir
þá á, að einnig var útvarpað
samtali við Hlöðver. Svo er
rétt að geta þess, segir Hlöðver
að lokum, að við áttum kost á
að sjá stórkostlega flugsýningu
hjá hernum.
Bæði Steinunn og Hlöðver
biðja blaðið að færa öllum þeim,
sem studdu skólaferðina, hjart-
ans þakkir og Dagur þakkar
þeim svörin. □
Sigfryggur á Sfóru-Reykjum
áttræður
Á AÐALFUNDI K. E. A.
í ÚPPHAFI fundar var Rós-
berg G. Snædal tilnefndur rit-
ari fundarins ásamt Jónasi Hall
dórssyni, en hlutverk ritaranna
er ekki að rita fundargerð, því
þa ðgerir Arngrímur Bjarnason.
Hafa þeir því litlum störfum að
gegna og þótti Rósberg staðan
hæg, eins og fram kemur í þess
ari vísu:
Vænkast nú óðum veraldar-
hagur minn
og virðulegri stöðu ég naum-
ast þekki.
Kea hefur nú ráðið mig
ritara sinn,
raunverulega til að ég
skrifaði ekki.
Eftir þessa fullyrðingu barst
Rósberg eftirfarandi yfirlýsing
frá formanni félagsins:
Eyfirzkri samvinnu er það Ijóst,
að andlega krafta þarf að virkja.
Stjórnin aldrei við öðru bjóst
en aðalstarf þitt mundi verða
að yrkja.
Rósberg sagði enn til stjórn-
arinnar, eftir skýrslu formanns
og framkvæmdastjóra o. fl.
Bindi þið hér við ræðu raus
ritarana tvenna.
En heldur er mér höndin laus
haldi ég á penna.
Ekki vildi stjórnin fallast á
að ræðurnar hefðu verið neitt
raus, og afhenti formaður,
Brynjólfur Sveinsson, þetta
svar:
Allir fluttum við úrvalsræður,
sem áttu ritarana að mennta.
En þeir vilja helzt skrifa í
skræður.
Skyldi Sigufður vilja prenta?
Skyldi Sigurður vilja prenta?
Nokkrir þóttust vera orðnir
matarþurfi þegar klukkan var
langt gengin 2. Þá barst fundar-
stjóra þessi fullyrðing frá ritur-
unum, sem höfðu betri tíma til
að hugsa um munn og maga:
Hetjur tvær í stjórnar stól
stjórnað fundi geta.
En ekki hljóta þeir allra hól
ef enginn fær að éta.
Ritararnir fengu þá þetta
svar frá formanni:
Ritaranna raunasaga
er rakin hér:
Þeir hugsa fyrst um munn
og maga,
mjöð og smér.
í umræðunum kvartaði Jón
bóndi í Garðsvík um það, að
brauð frá Brauðgerð KEA væru
slæm og svo mjög voru kringl-
urnar harðar, að þær brytu
tennur úr mönnum og skepn-
um, en þó sagðist hann vegna
málstaðarins kaupa og borða
KEA-brauð.
Ut af ræðu Jóns kom þessi
vísa:
Jón innan vanans véa
víkur ei marki frá
og borðar kringlur frá KEA
sem kýrnar hans vinna* ekki á.
Jón í Garðsvík svaraði:
Hann Rósberg með penna svo
fallega fer
að fenginn var hann til að rita.
Og hversu hans fundargerð
fullkomin er
það fáum við bráðum að vita.
En hygg að því, vinur, að
hús þitt er gler,
sem hrynur um síðir til jarðar.
Því kastar þú grjóti að
kúnum og mér
þótt kringlurnar reyndust of
harðar.
Aðalsteinn Guðmundsson
bóndi í Flögu flutti ræðu, bar
sig kempulega að vanda og dró
ekki af röddinni. Fyrir frammi-
stöðuna fékk hann þessa frá
öðrum ritara:
Eins og teinn í baki beinn,
ber af einn í þvögu.
Ýtursveinn í orðum hreinn,
Aðalsteinn í Flögu.
Á kaupfélagsfundum bera
margir fram óskir sínar og álit.
Óskhyggjan getur verið marg-
vísleg eftir þessari vísu að
dæma. Óskin var þó ekki borin
fram í umræðum, heldur utan
dagskrár, skýringar umræðu —
og e. t. v. tilefnislaust:
Að ég hefði hár sem bítill
hækka mundi sigurvon.
Mig langar að verða lítill trítill
líkt og Halldór Ásgeirsson.
Akureyri vann Nes-
kaupstað í skák
UM síðustu helgi fóru 13 skák-
menn úr Skákfélagi Akureyrar
í keppnisferð til Neskaupstaðar
og kepptu við heimamenn og
nokkra aðra úr nágrenninu. Á
laugardag fór fram hraðskák-
keppni og unnu Akureyringar
með 119% vinning gegn 491/2.
Á sunnudag var teflt á 13
borðum og unnu Akureyringar
á níu þeirra en gerðu jafntefli
á fjórum. Hlutu 11 vinninga á
móti 2.
Þetta er fyrsta skákkeppni
milli þessara staða og róma Ak-
ureyringar mjög móttökur þar
eystra,
Um aðra helgi koma Reyk-
vískir skákmenn hingað norður
og keppa við Akureyringa og
e. t. v. skákq»enn úr nágranna-
byggðunum. Er hugmyndin að
tefla a. m. k. 20 borðum. Meðal
þeirra sem koma eru Friðrik
Ólafsson og Ingi R. Jóhanns-
son. □
KVEÐJA
Jón Jónasson, 1
fyrrverandi bóndi á Kambi í Eyjafirði
Fæddur 11. nóv. 1899. — Dáinn
23. maí 1964. — Flutt við útför-
0
ina 30. maí síðastl.
Hinn síðasti sigur er unninn
og sólin guðs náðar upp runnin,
því vonanna fylling er fundin
og fagnaðar upp runnin stundin.
Þar eilífðin birtist hin bjarta
sem bros hinu glaðfúsa hjarta,
er lifir í Ijósanna geimi,
hans líf bar þess vott hér í
heimi.
Svo trúlega birtuna bar hann,
því borinn til gæfunnar var
hann.
Hann miðlaði mildi og hlýju,
sú minning oss vermir að nýju.
Það Ijósblik frá uppsprettu alda,
sem yljar á veginum kalda,
á farveg í friðsömum barmi
og feykir burt víli og harmi.
Þú græða vilt saknaðar sárin,
og syrgjenda þerrarðu tárin.
Þú einn veittir athvarf í
nauðum.
og endurlausn syndurum
snauðum.
Það birtist í baráttu dagsins
svo bjart gegnum húm
sólarlagsins,
en kærst þó, — er kenndi
hann nauða, —
hann krýndi í lífi og dauða.
Ó, lof sé þér, lausnarinn þjóða,
sem léðir oss hlutskiptið góða,
þeim auðmjúku umönnun
veitir,
í eilíft líf dauðanum breytir.
Haf þökk fyrir hollvininn
horfna,
sem hólpinn sé nú aftur
morgna,
hans þolgóða, þelhlýja hjarta
og þögla heit: aldrei að kvarta.
Þó muni ei metið til gróða
hans mannorð og dagfarið góða,
hann æðsta bar andans í safni
auðlegð í Frelsarans nafni.
J. S.
Glaða sólskin, og loftið titrandi af hita. Já, sannarlega hefir Drott-
inn undirbúið allt mildilega, þegar bændur úr öllum áttum lands
streyma hingað til sameiginlegrar bændahátíðar!
O-já og já! Náttúran öll er blíð og björt í dag. Og sjálf er hún
það líka. Nú er hún bara Iðunn héraðslæknisins. Iðunn úr Upp-
landasveitinni, sem er á leiðinni til að hitta kunningjana að austan.
Hún finnur hlýja hátíðarhrifni gagntaka sig, er hún færir sig í gamla
þjóðbúning sveitar sinnar, sem gerir hátíðina að helgidegi. Já, þá
getur maður ekki hugsað hversdagslega!
Hún reymar treyjubolinn með silfurfestinni, stingur silfurnálinni
gegnum hverja milluna af annarri og krækir síðan beltið saman með
tvöföldu silfursylgjunni. Allt er þetta erfðasilfur frá dögum móður-
ömmu og langömmu. Hún hneppir skyrtulíningarnar um ulnliðina
með silfurhnöppunum. Og laufin á bringu-sylgjunum blakta og titra
lítið eitt við dálítið dýpri og örari andardrátt Iðunnar en venjulega.
Iðunn er albúin að fara til hámessu í dómkirkjunni ásamt Jör-
undi og félögum hans að austan. Það er ýon á þeim á hverju augna-
bliki til að sækja hana. Hún brosir. Hún verður að brosa, og hefir
þess djúpa þörf. Hún tekur upp litlu skrauthúfuna sína, en leggur
hana svo frá sér aftur. Berhöfðuð vill hún vera í dag. Hún strýkur
greiðunni enn einu sinni gegnum hárið. Hún stingur vasaklútnum
og sálmabókinni ofan í stóra skrautsaumaða silkivasann, sem hangir
við beltið.
Nú heyrir hún til þeirra félaga í stiganum! Hún hafði heilsað
Jörundi og félögum hans, er þau komu að austan með járnbrautinni
í gærkvöld. Og nú á hún að hitta þau aftur. Brosið leikur enn um
varir hennar, mjúkt og ungt og lifandi, er hún gengur til dyra á
móti þeim.
Iðunn tekur í hönd Jörundar. Það er svo gaman að spjalla við
þessi hraustu og hressilegu ungmenni að austan. Þau eru öll svo
glöð og kát. Þau ganga siðan út og leiðast öll sex. Þau mæta hverj-
um flokki fólks á fætur öðrum, ungum og gömlum, yngri og eldri.
Þau brosa til allra, sem þau mæta, og flestir brosa á móti. Borgin
er glöð í dag. Og allir virðast glaðir. Fánarnir rétt aðeins blakta
í blænum. Allsstaðar blikar á fannhvítar skyrtur þjóðbúninganna
inn á milli sumarbúninga borgarbúa og rósóttra kvenkjóla. Hásum-
ardagurinn troðfyllir dómkirkjuna hátíðaglöðum lýð.
Kirkjuklukkurnar þagna. Organið hefur lokið leik sinum. Sóknar-
presturinn er stiginn í stólinn. Ræða hans er stutt og sterk og hlýleg
í garð áheyrenda. Hann talar um kærleikann. Um að elska náungann
sem sjálfan sig. Já, ekki ætti það að vera erfið þraut annan eins
dag og í dag!
Iðunni finnst sem hún í dag gæti faðmað í huga sér alla þá, sem
hún mætir á leið sinni, brosað þeim öllum hamingju í hug og gleði
í hjarta! Nei, það er ekki erfitt að elska náungann, þegar maður
sjálfur og borgin öll klæðast hátíðabúningi. — En það reynist erf-
iðara, þegar hversdagsleikinn þrengir að á alla vegu!
Iðunn er með Jörundi og sveitungum sinum alveg fram til kvölds.
En þá á hún að fylgjast með Haraldi og móður hans til Lystigarðs
borgarinnar. En þar á aðalhátíð Bændamótsins að fara fram. Og
AUÐHILDUR FRÁ VOGI:
GULLNA BORGIN

44

Iðunn á að aðstoða frú Gilde í skemmtiatriði, sem þar á að flytja.
Hún segir því Jörundi og þeim félögum hans, að þau muni ekki
hittast aftur fyrr en á morgun.
Jörundur horfist í augu við Iðunni örlitla stund, alveg eins og Har-
aldur stöku sinnum. Furðulegt hve líkir þeir geta verið slík augna-
blik! Var nokkur furða þótt Jörundi þætti miður að missa af henni
í kvöld? Nei, alls ekki. Iðunn veit, að Jörundi þykir vænt um hana.
Hún er óánægð með sjálfa sig. Hversvegna leikur hún þennan blekk-
ingarleik með tilfinningar sínar?
Iðunn leyfir Jörundi að kyssa sig. Henni þykir mjög vænt um
hann, þennan hrausta myndarpilt, sem hún raunverulega vildi eigna
sér. En svo skellur drepandi óvissan yfir. Haraldur fer um huga
hennar á nýjan hátt, sinn hátt. Og hún orkar ekki enn að bindast
Jörundi fyrir fullt og allt. Guði sé lof, þau eru bæði ung enn, svo
ung, að þau mega við því að bíða. — Það verða þau að gera, hversu
fjarstæðukennt sem það kann að virðast, að henni þyki vænt um
Jörund, en hugsar samtímis um Harald og daginn sem hann muni
fara til Ítalíu. — Og hún? Nei! Ekki hugsa um þetta núna!
Hún getur annars haft rólega samvizku, þrátt fyrir allt. Því hún
leikur engan svika-tvímenning við hvorugan þeirra, Harald eða Jör-
und. Hún er hreinskilin við þá báða. Hún hefir hvorugum þeirra
bundizt á nokkurn hátt. Og krefst heldur einskis af hvorugum þeirra.
Þá geta þeir heldur ekki krafist neins af henni. — Hún er frjáls!
Frú Gilde varð veik á skemmtisamkomunni í Lystigarðinum og
gat ekki lokið því hlutverki, sem hún hafði tekið að sér. — Nei, nú
er öllu lokið, segir hún. Ollum mínum leikaragrillum. Mér er lokið!
Það hefði ég átt að vita fyrir löngu!
— Aktu mér heim Haraldur! Eg orka ekki að vera hér lengur!
Eg get engum manni mætt eftir þetta! Siðan getið þið ungfrú Falk
farið og skemmt ykkur með hinum.
Þau Haraldur og Iðunn fylgja frú Gilde út í bílinn. En Iðunn
stígur ekki upp í hann.
— Ég hefi lofað nokkrum aðkomu-kunningjum að hitta þá aftur
í kvöld, segir Iðunn án þess að líta framan í Harald. I fyrsta sinn
skrökvar hún að honum!
— Jæja? Skemmtu þér þá vel! segir hann og ræsir bílinn. Iðunn
stendur kyrr, unz bíllinn er horfinn. Þá leggur hún af stað og fer
sér hægt — heimleiðis í Stofnunina. Því hún ætlar heim og hvergi
annað.
Hún hugsar ekki frekar um skemmtunina í Lystigarðinum. Hún
hefði getað hitt Jörund þar. Og hann hefði orðið glaður, hefði hún
komið og tekið óvænt í handlegginn á honum! En hún gerir það
ekki. Og það furðulega er, að hún finnur til ánægju með að vera
hér alein á heimleið.
Hún hraðar göngu sinni, flýtir sér. Því nú ætlar hún að skrifa
foreldrum sinum, eins og hún er vön um hverja helgi. Og innan
skamms verður hún komin heim til þeirra, stutta stund. Á morgun
hittir hún Jörund aftur, því hefir hún lofað. Og daginn eftir ætla
þau að vera saman. Hún ætlar að vera honum vinsamleg og góð.
Það er svo auðvelt, Henni þykir mjög vænt um Jörund.
Iðunn læsir sig inni í herbergi sitt. Hún heyrir ofurlitið tif á
hljómborði flýgilsins inni hjá Rossí. En óðar er hurðarlás hennar
smellur aftur, þagnar flýgillinn, og létt fótatak Rossís nálgast dyr
hennar. Hún opnar hurðina.
— Æ, þér eruð þá komnar, ungfrú falk! Ég skal segja yður, að
mér voru það mikil vonbrigði, að þér skylduð vera úti. Hafið þér
kannski verið hjá Haraldi?
— Ekki beinlínis. Ég hefi verið úti mestallan daginn. Þér vitið,
að það er Bændahátíð í borginni í dag.
Furðusvip bregður fyrir á andliti Rossís.
— Bændahátíð? endurtekur hann hljóðlátlega. — Já, það er al-
veg satt! Ég hefði átt að vita það. En ég er orðinn svo utangátta
í öllu þvi, sem bændur snertir. En það er víst mál sem ég vildi tal-
færa við yður.
— Jæja, gerið svo vel að setjast, Rossí! Iðunn setur fram stól.
— Hafið þér nokkuð á móti því að koma heldur inn til mín?
Það er semsé sérstakt málefni, sem mig langar til að ræða við
yður.
Iðunn kinkar kolli og fylgist með Rossí yfir ganginn.
— Yður furðar kannski á þvi, að ég skuli vera að trufla yður á
sunnudagskvöldi. En ég er þannig gerður, ungfrú Falk, þegar nauð-
synlega ákvörðun ber að höndum, þá er mér öll bið óþolandi. Mér
finnst ég vera fárveikur, unz öllu er lokið og ráðstafað að fullu og
öllu!
— Já, ég get skilið það. Iðunn situr rétt andspænis Rossí. Hún
þykist skynja, að þessi ákvörðun, sem Rossí nefnir, sé mikilvægara
málefni en hún hefði haldið. Hann býður henni vindling og tekur
annan sjálfur, áður en hann hefur mál sitt.
— Jæja, ungfrú Falk, stutt og laggott: Ég er bráðum á förum
héðan úr borginni.
— Eigið þér við stutta hríð, eða —? Iðunni finnst sem hún kipp-
ist við innvortis.
— Ég veit ekki. Ég veit raunverulega ekki, hve lengi. Sennilega
alllengi kannski. Rossí beinir augunum eitthvað út í bláinn, áður
en hann svarar frekar. — Já, ég fer kannski fyrir fullt og allt!
— Og Stofnunin þá? segir Iðunn eftir stutt hlé.
— Já, Stofnunina. Það var einmitt það, sem ég vildi spjalla um
við yður.
Framhald.