Dagur - 16.06.1965, Page 4

4
9
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Síniar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og óbyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
SIGUR
í NÁND?
Á VEGUM Framsóknarflokksins hef
ur undanfarið, þing eftir þing, verið
flutt frumvarp til laga um sérstakar
ráðstafanir til að stuðla að jafnvægi
í byggð landsins. Tillögur þær, sem
hér um ræðir eru tvíþættar: í fyrsta
lagi, að komið verði upp sérstakri
þjóðfélagsstofnun (jafnvægisnefnd),
sem hafi J>að hlutverk að efla atvinnu
líf og landsbyggð utan höfuðborgar
svæðisins, enda hafi hún í þjónustu
sinni kunnáttumenn, er vinni að á-
ætlunargerð fyrir einstök héröð og
landshluta í samráði við heimamenn
Qg að frumkvæði þeirra. í öðru lagi
að jafnvægis- eða landsbyggðarstofn-
unin fái til umráða f jármagn sem um
munar til starfsemi sinnar. Gert hef-
ur verið ráð fyrir, að ríkið láti af
hendi árlega í ]>essu skyni 1,5% af
því fé, sem það innlieimtir í sjóð
sinn, og myndi sú upphæð væntan-
lega hafa numið 50—G0 millj. kr. á
þessu ári, ef samþykkt hefði verið.
Auk Jtess hefur verið gert ráð fyrir, að
jafnvægissjóðurinn gæti tekið lán, eft
ir nánar tilteknum reglum. Þá eru í
frumvarpinu ákvæði um sérstaka
jafnvægissjóði einstakra byggðarlaga
eða landshluta, stofnun framfara-
nefnda í einstökum landshlutum, sér
staka aðstoð jafnvægissjóðs í sam-
bandi við íbúðir og skyndiaðstoð við
byggðarlög.
Skilningurinn á nauðsyn Jtess, að
Jtjóðin byggi land sitt er vaxandi. Ut
an úr heimi, og Jtá sérstaklega frá
nágrannaþjóðunum berast fréttir um
að stjórnarvöld líti á skipulagningu
landsbyggðar og byggðajafnvægi sem
eitt hið mikilsverðasta þjóðfélagsmál
nú á tímum. Víða er nú lögð áherzla
á að korna verksmiðjum og starfs-
fólki þeirra burt úr stórborgunum,
einnig ríkisstofnunum.
Víðsvegar um land hafa jafnvægis-
tillögur Framsóknarmanna vakið
mikla eftirtekt. Þrátt fyrir það hefur
meiri hluti Aljtingis allt til Jtessa
ekki verið fáanlegt til að veita mál-
inu brautargengi. Af hans hálfu var
]>ví síðast í fyrravetur haldið fram,
að ekki væri þörf nýrra aðgerða á
Jtessu sviði.
En nú virðist vera að Jdví komið,
að hinir tregu séu að láta sér skilj-
ast að ekki megi við svo búið standa-
Tveir ráðherrar hafa nú í vor látið
í Jtað skína, að stjórnin sé að undir-
búa tillögur um Jtað, sem þeir kalla
framkvæmdasjóð strjálbýlisins. Hér
virðist Jtví um stefnubreytingu að
ræða og er það vel.
Á myndinni( t. h.) eru þeir Norðmenn, sem bezt dugðu gagnfræðingunum frá Akureyri á ferðaiagi
þeirra til Noregs, þeir Arne Lervik (t. v.) og Ooscar Ingebrigtsen. — Á myndinni (t. v.) sézt hluti
af hópnum ganga heim að húsi skáldsins Ivar Ásen. (Ljósmynd: Sv. P.)
Skólaferð G. A. til Álasimds
Skólastjórinn Sverrir Pálsson svarar spurniegum blaðsins um ferðina
íslendingseðlið segir
livarvetna til sin
segir séra Philip M. Pétursson forseti þjóð-
ræknisfélagLiins í Winnipeg
BLAÐIÐ hitti nýlega að máii
Sverri Pálsson skólastjóra Gagn
fræðaskólans á Akureyri til að
fá fregnir af skólaferð nemenda
hans til vinabæjarins Álasunds í
Noregi.
Ilvers vegna til Noregs, Sverr
ir?
Snemma í febrúar bauðst skól
anum flugfar til Evrópu. Skóla
stjórnin kaus Álasund vegna
gamallar og gróinnar vináttu
milli bæjanna og svo síðast en
ekki sízt -vegna þess, að náttúru
fegurð er mikil bæði í bænum
sjálfum og nágrenni hans.
Fjórðubekkingar samþykktu
nær því einróma að taka boð-
inu og fengu til þess leyfi for-
ráðamanna sinna. Hertu þeir
mjög róðurinn við söfnun í
ferðasjóð, bæði með skemmtana
haldi í skólanum og útgáfu aug
lýsingablaðsins Snarfara. Vill
skólinn þakka bæði einstakling
um og fyrirtækjum þeim er aug
lýstu í blaðinu og þá einkum
Jóni Samúelssyni, auglýsinga-
stjóra, fyrir ómetanlega hjálp
við útgáfuna.
Hve fjölmennur var hópur-
inn?
Sjötíu og níu gagnfræðingar
tóku þátt í förinni, en ajls voru
þátttakendur 88. Fararstjórar
vorum við Haraldur M. Sigurðs
son og Jón Sigurgeirsson.
Áformað var að fljúga beint
frá Akureyrarflugvelii kvöldið
26. maí, en vegna þoku varð að
fara í langferðabílum til Kefla-
víkurflugvallar og fljúga þaðan.
Tók ferðin suður 14 klst, enda
vegur ekki upp á það bezta.
Svo var flogið til Álasunds?
Komið var til Álasunds
snemma morguns á uppstigning
ardag og tóku þar á móti hópn
um Arne Lervik og Oscar Inge
brigtsen, sem annazt höfðu all-
an undirbúning ferðalagsins í
Noregi með einstakri prýði, og
Jón Sigurgeirsson, sem kominn
var þangað á undan. Hópnum
var komið fyrir í fæði og gist-
ingu í Velferdshuset og hafði
bæjarstjórn Álasunds gefið sér-
stök fyrirmæli um góðan viður
gerning enda sannkallaður
veizlumatur á borðum allan tím
ann við afar vægu verði. Nokkr-
ir kennaranna bjuggu á einka-
heimilum. - . ,
Svo haf'ð þ'ð væntanlega ferð
ast um nágrennið?
Þegar fyrsta daginn var farið
með bifreiðum og ferjum alla
leið inn í botn Geirangursfjarð
ar og síðan aðra leið til baka til
Álasunds um kvöldið. Öll hrif-
umst við mjög af þeirri nátt-
úrufegurð, sem blasti við sjón-
um.
Þennan dag var m.a. farið
gegnum lengstu jarðgöng í Nor
egi, sem eru um 4 km að lengd.
Föstudagurinn var gefinn
frjáls fram til klukkan sex en
þá hófst knattspyrna á íþrótta-
leikvangi Álasunds við jafnaldra
úr gagnfræðaskólum bæjarins,
og lauk honum með sigri Norð
manna, 4—2.
Þegar eftir leikinn bauð bæjar
stjórn Álasunds til veizlu og
dansleiks í veitingahúsinu Fjell
stua á Aksla, sem er fjall þar í
bæ. Þangað hafði einnig verið
boðið um hundrað gagnfræðing
um frá Álasundi, sem höfðu lok
ið prófi sama-dag. Tókust þegar
ágæt kynni með hinu norska og
íslenzka æskufólki. í veizlunni
voru m.a. Dagfinn Flem, forseti
bæjarstjórnar og frú, Krabbe
Knudsen, bæjarstjóri og frú,
Oscar Larsen, ræðismaður ís-
lands, og frú, Káre Mundal lekt
or, form. norræna félagsins, og
frú, og varaformaðurinn Marino
Moldver og frú auk skólastjóra
gagnfræðaskólanna, Emils Voll
set og Lars Krogseth og þeirra
kvenna. Einnig voru þarna við
stödd þau hjónin Knut Garnes
og Þorgerður Brynjólfsdóttir
frá Krossanesi.
Margar ræður voru fluttar og
skipzt á gjöfum. Dansað var síð
an til miðnættis af miklu fjöri.
Hvernig eydduð þið svo laug-
ardeginum?
Á laugardagsmorgun var lagt
af stað með bílum og ferjum til
Volda, sem er mikill skólabær,
og þar skoðaður kennaraskól-
inn undir leiðsögn fyrrverandi
rektors, Olaf Kárstad. Einnig
var skoðaður nýjasti og glæsi-
legasti menntaskólinn í Noregi,
sem tók til starfa 1963, undir
leiðsögn skólameistarans, Ing-
vald Ryste. Þótti þetta að von-
um mjög lærdómsríkt og merki
legt að fá að skoða þessi glæsi-
legu og vel búnu húsakynni.
Á heimleiðinni var komið við
á bernskuheimili skáldsins Ivar
Ásen og skoðað þar minningar-
safn skáldsins, sem var langafi
konunnar, er safnsins gætir
Ennfremur var komið við í hin-
um fagra bæ Örsta og stað-
næmst þar um stund.
Fyrri hluta sunnudagsins var
svo Álasund skoðað og síðdegis
flogið beint til Akureyrar á
þremur og hálfum tíma. Flogið
var báðar leiðir með leiguflug-
vél frá norska flugfélaginu
Braathens SAFE.
Veður var hið bezta allan tím
ann. Ekkert kom fyrir, sem
skyggt gæti á gleði manna á
neinn hátt, hvorki óhöpp né
önnur leiðinleg atvik og nem-
endahópurinn vakti hvarvetna
athygli fyrir prúðmannlega og
fallega framkomu. Allir þátttak
endur láta hið bezta af förinni
og höfðu ánægju af.
Móttökurnar hafa ekki brugð
izt, skilst manni?
Móttökur voru allar stórglæsi
legar og höfðinglegar og stend
ur hópurinn í óbættri þakkar-
skuld við alla þá, sem þar lögðu
hönd á plóginn, ekki sízt bæjar
stjórn Álasunds og þá Arne Ler
vik og Oscar Ingebrigtsen.
Koma íslendinganna vakti
•mikla athygli og um hana birt-
ust myndskreyttar greinar í
blöðum auk þess sem útvarps-
stjórinn á Sunnmæri átti út-
varpsviðtal við mig.
Allur hópurinn bar skjaldar
merki Akureyrar á barminum,
og vakti það ekki hvað sízt
athygli, segir skólastjórinn að
lokum og þakkar blaðið hon-
um þessar ánægjulegu upplýs-
ingar. y. v.
- SMÁTT OG STÓRT
(Framhald af blaðsíðu 8).
yrði til atvinnuaukingar á við-
komandi stað eftir frekari á-
kvörðun hvers sveitar- og bæj-
arfélags“.
Ráðstefnan vildi láta hækka
atvinnuleysisbætur, en lagði
lafnframt áherslu á, að „veita
einkum lán til langs tíma með
hagkvæmum vöxtum til upp-
byggingar atvinnutækja í þeim
byggðarlögum, er búa við ó-
nóg atvinnuskilyrði og þurfa að
verjast árstíðabundnu atvinnu-
leysi“.
TIL Akureyrar og annarra
staða á Norðurlandi kom í síð-
ustu viku, allt að sextíu manna
hópur af þeim 82 Vestur-íslend-
ingum, sem til landsins kom
fyrir skömmu og blöð og útvarp
hafa frá skýrt.
Á Akureyri var sérstakur
dagur helgaður þessum vinum
að vestan. I för þessari hittust
frændur og vinátta og frænd-
semi var treyst. Er af kynnum
þessum gagnkvæm ánægja. —
Ræktarsemi frænda okkar að
vestan er mikil og traust. Hinu
er þarflaust að leyna, að þeir
eru hvorki íslendingar eða ís-
lenzkir þegnar og hafa aðeins
frændsemina við okkur að
rækja. Hriíningarorð við endur
fundi er eflaust minna út í
loftið en gengur og gerist. En
Vestur-íslendingar flytja ekki
heim og eru sinni feðraþjóð
tapaðir, enda hafa þeir allar
þegnskyldur að rækja í sínum
heimkynnum. Tryggð þeirra er
þó þakkarverð, vináttusam-
band við þá er sjálfsagt eins
lengi og kostur er.
Á sunnudaginn hitti ég farar-
stjóra frænda okkar að vestan
og forseta Þjóðræknisfélagsins
í Winnipeg, séra Philip M.
Pétursson, og konu hans, frú
Þóreyju Sigurgrímsdóttur, á
Akureyrarflugvelli og voru þau
á suðurleið eftir nokkurra daga
dvöl á Norðurlandi. Þau búa í
Winnipeg.
Hve Iengi ertu búinn að vera
þjónandi presíur í Winnipeg,
séra Philip M. Pétursson?
í 35 ár, þar af 30 ár prestur
íslenzkra safnaða. Nú er eldra
fólkið, sem talaði íslenzku, að
hverfa og unga fólkið kemur
ekki til kirkju til að hlusta á
mál forfeðranna.
Hve langt er siðan fyrstu ís-
lenzku landnemarnir komu vest
ur?
Nú í haust eru liðin 90 ár frá
því fyrstu landnemarnir frá ís-
landi settust að á bökkum Winni
pegvatnsins. Síðan 1910 hafa
engir fslendingar numið land
hjá okkur, til að viðhalda máli
og íslenzkri menningu. En í
Mikley, sem er í Winnipegvatni,
■helzt tungan bezt. Staðurinn
var í meiri einangrun en flestir
aðrir staðir og þar var svo mik-
ið af íslendingum.
En íslenzkætiaða fólkið held-
ur hópinn betur en ýms önnur
þjóðabrot?
Já, íslendingarnir halda hóp-
inn hvar sem þeir eru. íslend-
ingseðlið er sterkt og segir hvar
vetna til sín. Til dæmis er það,
að stúlkurnar okkar, sem gift-
ast Kanadamönnum, gera menn
ina sína íslenzka áður en þeir
vita af, segir prestur og frúin
staðhæfir, að þetta sé rétt.
Hvernig er að vera prestur
íslenzks safnaðar í WTinnipeg?
Þar er margt á annan veg en
hér á íslandi, segir presturinn.
Ríkið skiftir sér ekki af trúmál-
um. Trúmál eru jafnan hitamál
og trúflokkar mjög margir. Deil
ur um trúarleg efni eru tíðar.
En íslendingar vestra eru þó
hættir að deila opinberlega um
þau mál. íslendingar skiftust
einkum milli safnaða lútherskra
og junitara. Ég tilheyri þeim
síðarnefndu. Söfnuðir verða að
kosta kirkju sína og kristnihald
sjálfir. Þar sem áhuga vantar
til þess, er engin kirkja— og
ekkert heimtað frá ríkinu. Hjá
okkur er engin þjóðkirkja til.
Þetta fyrirkomulag eykur
ábyrgðartilfinningu safnaðanna
og starf þeirra.
Er nokkur rlgur af trúarleg-
um toga í Þjóðræknisfélagi ykk-
ar?
Það eru óskráð lög hjá okkur
í Þjóðræknisfélaginu að ræða
þar ekki trúmál og ekki heldur
stjórnmál. Og það mun nauð-
synlegt að virða þau lög, því
það gæti hitnað svo um munaði
í kolunum. Við höfum nú alltaf
ákveðnar skoðanir á hlutunum,
íslendingarnir, hvar sem við bú-
um.
Hvernig finnst ykkur svo að
koma til íslands?
Það er ævintýri, segja þau
bæði, og það höfum við alltaf á
(Framhald á blaðsíðu 7).
Frú Þórey Sigurgrímsdóttir og séra Philip M. Pétursson, (E. D.)
PPí«HKHKHS1KH«HKBKBKH5^KH3<HKHS<H5íKB«5J«BS1KH5«Í«««KHK»
RONALD FANGEN
EIRÍKUR HAMAR

Skáldsaga
47
KKrtKKHSÍBSÍHSÍHSCHS
— Já, þú varst að nefna Jrað. Ætlarðu að gera alvöru úr J)ví
að flytja norður?
— Já, það er ekki önnur léið fær. Þú skilur —
Hann sagði ekki meira.
— Haltu áfram með það sem þú ætlaðir að segja.
— Finnst þér það ekki bara frekjulegt af mér að tala um
sjálfan mig. Eg hika við það, þótt ég sé að tala við þig.
— Nei, heyrðu nú bara, sagði Eiríkur, þetta var ekki
fallega sagt, eins og ég hefi masað og masað stöðugt urn
sjálfan mig, ættir þú J)á ekki að geta sýnt mér sama traust.
— Nú, jæja, — J)ú skilur að ég hefi misreiknað mig svo
herfilega. Eg dvaldist meginhluta æskunnar i munkaklefa
mínum — í mínum eigin þönkum. Það voru dapurlegir
tímar. Þar dylst hættan fyrir mann með minni skapgerð.
Hann heldur að sér séu allir vegir færir með hugsun sinni
einni, — og svo fékk ég einmitt að reyna, að gáfnafar mitt
lokaði leiðinni milli mín og mannanna. Eg gæti sagt þér frá
Jressu í alla nótt, — öll mistök mín og hrakfarir.
— Já, segðu bara!
— Nei, nei, ég vil hlífa þér við því. Og sjálfum mér einn-
ig þessvegna. Hvorki starf mitt né líkamsheilsa leyfa nú fram
ar langar nætursamræður. — En mér detta til dæmis í hug
rnínar stórkostlegu Jrjóðfélagsfræði-kenningar á Jreirn árum,
látlausar miðdegisdeilur við föður minn — dramb mitt allt
og stærilæti! Eg þóttist þekkja og kunna allar röksemdir
hans utanbókar, — annaðhvort væru Jrær þverúðarfullur
borgaralegur hugsunarháttur, eða þá venjulega harðneskju-
legt samfélagslegt sjálfs-ofmat: að allt væri í bezta lagi að
milljónir manna lifði við volæði og skort og liðu neyð og
kæmust ekkert áleiðis í heiminum, en sjálfur sæti maður sæll
og öruggur á sinni þúfu sökum hæfileika sinna og mann-
kostar og u'ndu glaðir við sitf. Og þó var faðir minn enginn
„arðræningi“, hann lifði ekki á kaupmannagróða. Hann
sleit sér svo að segja út og stundaði starf sitt dyggilega. En
ég slengdi honum miskunnarlaust í sömu hrúguna og öllum
hinum, sem sköpuðu og þróuðu hið þjóðfélagslega ranglæti.
— En þú sagðir mér um kvöldið í Stúdentafélaginu, að
þið feðgarnir hefðuð orðið góðir vinir að lokum.
— guði sé lof, við urðum Jrað. Það er ekki Jressvegna
sem ég segi þetta. — Nei, en sannleikurinn er sá, að ég
varð prestur á fyrstu styrjaldarárunum og rakst skyndilega
á þann ægilega veruleika, sem ég hafði ekki hugmynd um
að væri til. Þar hrundi allt sem ég hafði hugsað mér um sam
félagsleg fyrirbæri, ég varð svo raunverulega lesinn ofan í
kjölinn, að ég blátt áfram hugsaði um að varpa öllu frá mér
um hríð. F.n að lokum skildist mér, að prestur getur ekki
starfað á samfélagslegum fræðikenningum og sveitafáfræði
hann verður að leita uppi hið einfalda hugarfar.
— Að vera sálnahirðir?
— F.inmitt. En einnig á Jjeim vettvangi hefi ég hlotið
Irvern ósigurinn af öðrum, sagði Hólm hnugginn og starði
út í bláinn.
— Ertu nu ekki eins og fyrrum alltof vanmetandi sjálfan
þig? Eg held að þú vinnir mikið verk og þarft, sagði Eirík-
ur.
— Já, ég get prédikað, en mundu það, að ég er ungur mað
ur, og hefi allt of litla mannlega reynslu. Eg varð skelkaður
við Jrað, sem ég átti að mæta með öryggi. Eg segi hreinskiln-
islega að ég finn mig vanmáttugan og óhamingjusaman.
Eg verð að setjast á skólabekkinn á ný. Eg verð að sannprófa
hyggjuvit mitt á einstaklingum, Jreim allra óbrotnustu ein-
földu manngerðum. Þar verður að leita upphafsins. Það stoð
ar ekkert að korna með vafasöm vandamál o° sitt eisrið tví-
ræða mannlega eðli. Guð hefir skapað heiminn, einfaldan
og óbrotinn, nótt og dag, ljós og myrkur, hauður og haf,
mann og konu. Og hafi maður ekki náð tökum á einfald-
leika tilverunnar og fyllt allt sitt eðli með helgi einfaldleik-
ans, stendur maður vandburða sem prestur, þá verður mað-
ur skelkaður og ruglaður, hve góðar sem hugsanir hans
kunna að vera, og hve mikill lærdómur hans. Eg verð Jrví
að leita mér annars umhverfis, eigi ég einhverntínra að geta
fundið eitthvað fast úndir fótum.
— Já, þú hefir ef til vill rétt fyrir þér í Jressu. Það er
annars eirinig mín eigin þrá: að fá að lifa og reyna það
allra einfaldasta, einfalda örugga hamingju, áður en ég
tek til starfa á ný.
HóJm-bfosti hlýlega: Þá erum við komnir samhliða á
þroskabraut okkar, við erum blátt áfram á byrjunarstiginu!
Eg óska þér til hamingju.
— Já, J)ér sönruleiðis.
—, Og þá er víst bezt að ég fari, sagði Hólm og stóð upp,
ég hefi svo alltof nrikið að gera, og svefninn er oft harðla
stuttur.
Þegar hann var kominn fram að dyrunum, fékk hann eitt
Jressara smáskrítnu hláturkasta sinna:
— Veiztu af hverju mér verður svo oft hfátur í hug? Hefði
ég verið einn gönrlu guðfræðinganna svona fyrir öld eða
svo, þá hefði ég sennilega verið einn Jreirra er samið hefði
snjall-smellnar og óskiljanlegar guðfræðilegar hugleiðingar
unr eðli Guðs. Manstu eftir stórskemmtilega gamankvöldinu
í Stúdentafélaginu forðum, þegar maður nokkur steig fram
og boðaði fyrirlestur sem hann nefndi: Guð sem slíkur. —
Eg minntist þess í dagf, er ég las nokkrar dásamlegar línur
hjá hinum fyrirlitna Páli: — Því hver hefir kannað hugafar
Drottins? Eður Irver var ráðgjafi hans? — Nei, sá gamli meist
ari hefir rétt' að mæla: Vér sjáum aðeins eins og í skuggsjá,
og það verðum við að láta okkur nægja. — Jæja, vertu nú
blessaður, og líði þér vel!
Eiríkur fyígdi honum til dyra og stóð þar og horfði á eftir
hinum smávaxna furðulega vini sínum ofan tröppurnar.
Snemma morguninn eftir hringdi Eiríkur til Edithar.
Þegar hún heyrði hver það var, varð hún svo glaðleg í mál-
rómnum, að Eiríki várð b'ilt við og sagði:
— Jæja, Edith, það er ekkert annað, en að nú get ég sagt
þér það allt saman. Annars engin breyting.
— Jæja, sagði hún.
— En við gætum gert þetta dálítið skemmtilegt. Eg fer til
útlanda einhvern næstu daganná. Ættum við ekki að borða
hádegisverð saman uppi á Frognersetri?
Þessi uppástunga virtist greinilega draga úr vonbrigðum
hennar, því hún samjrykkti hana hiklaust. Og þar efra hitt-
ust þau svo um eittleytið.
Eiríkur hafði vakið nýja og spennta eftirvæntingu hjá
henni. Og er þau sátu J)arna saman að máltíð sinni, og
hann sagði henni alla söguna, virti hann fyrir sér svipbrigði
hennar, eins og hann hefði aldrei séð hana áður. Hún var
fyrst hlédræg og ákveðin, eins og nú væri tími til kominn,
að hann kæmi með skýringuna þá arna, sem hún svo sann-
arlega ætti fyllstu heimtingu á. Og það var að vísu satt.
En hún varð brátt áhugasöm á sinn smáskrítna hátt, og
lá við að það yrði hlægilegt fyrir Eirík að sjá áberandi ytri
leikaraskap hennar bæði í svip hennar og höfuðhreyfingum
í hvert sinn sem henni fannst eitthvað spennandi í frásögn
hans. Og að lokum var hún fyllilega ánægð með að Jretta
sem girti á milli Jreirrra vséri svo rómantískt og saklaust.
Hún setti upp yfirlætislegan varkunnarsvip og sagði:
— Hamingjan góða hve þetta er rómantískt!
En hún bætti við:
— Svo sannarlega hef ég verið lélegur sálfræðingur, ég
sem hélt að J)ú gætir alls ekki lifað á rómantíkk!
Það lá við kaldhæðni að Edith skyldi ekki skilja neitt af
því, sem Eiríkur reyndi að skýra henni fra úm sjálfan sig,
en samt fannst honum ])að ekki meira en hann ætti skilið,
J)að væri að minnsta kosti ])að minnsta sem hann yrði að
sætta sig við.
Hann spurði hana blátt áfram.
— Þykir þér þetta afskaplega leiðinlegt?
— Og svar hennar var meia en nægilegt til að gera hann
rólegan og friða huga hans:
— Ekkert get ég gert að því að þú ert auðsjáanlega orðinn
bandvitlaus, sleppir stöðu J)inni og starfi og mér og öllu J)ví,
sem nokkurs virði er í lífi þínu. Eg skil þetta ekki, finnst
allt þetta vera eins og á leikhúsi. Og það var ekki sá Eiríkur
Hamar, sem ég varð ástfangin af.
Eiríkur spurði:
— Hvernig var hann þá?
— Já, hann var bæði hreinn og klár, og mátti bæði taka á
honum og finna til hans. Og hann gat gert mér allt rólegt
og öruggt, og hann hafði engin taugakviku-köst, og ég
ætla að fa mer slikan mann, sem getur veitt mér öryggi. —
Og l>að ætla ég að segja J)ér, Eiríkur, sagði hún allt í einu
með mikilfenglegum, allt að því hátíðlegum prímadonnu-
svip, að þú þarft ekki að halda að heimurinn reynist mér
manntómur, ])ótt þú hverfir af sviðinu. Eg óttast hlægilega
karlmenn, og smáhlægilegur verðurðu að viðurkenna að J)ú
sért orðinn. En það er samt ekki ósennilegt að þú verðir
hamingjusamur.
Samt sagði hún þetta með þeim svipbrigðum sem væri
hún alveg hárviss um, að enginn færi jafn áreiðanlega norð
ur og niður og Eiríkur Hamar!
Þau sátu um hríð og drukku kaffi, hún sagði honum leik-
hússfréttir, og að nú hefði henni verið falið stórt hlutverk,
— svo að J)að eru ekki allir sem líta „dægradvöl" mína sömu
augum og þú, sagði hún að lokum.
' (Framhald)'.