Dagur - 18.09.1965, Qupperneq 4

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Abureyri
Símar 1-1186 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAYÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjöm«jsonar h.f.
Tvöföld hæftð
SUNNANBLÖÐ höfðu það nýlega
eftir menntuðum manni, að gróður-
moldin væri dýrmætasta eign þjóð-
arinnar. Mátti sjá, að þau höfðu
ekki haft slík sannindi nýlega í
huga. Hafa þau þó legið hverjum
hugsandi manni opin, enda alveg
áþreifanleg. Af sögunni geta menn
lært, að ekkert þjóðríki fær staðist
né haldið uppi menningu sinni, án
þess að fólkið noti land sitt, nýti
gæði þess og að verulegur hluti þjóð-
arinnar lifi í nánum tengslum við
sjálfa gróðurmoldina og náttúruna
í heild.
Eins og jarðargróði, og búvörur
af honum, eru öðrum fæðutegund-
um betri til að auka og halda við
líkamlegri hreysti, miðla sveitimar
samfélaginu starfshæfu fólki í flest-
ar atvinnugreinar og menningarleg-
um verðmætum í formi lista og
hvers konar mennta, því þær eru
vagga þeirra, er hæst ber í þessu efni.
Það er engin tilviljun, að foreldr-
ar í þéttbýlinu óska einskis fremur
en koma börnum sínum til dvalar í
sveit. Ósk þeirra er af því sprottin,
að þau vita, að slík dvöl veitir börn-
unum skjótan og haldgóðan þroska,
andlegan og líkamlegan. Þar eru
róla og rugguhestur broslegir hlut-
ir, því hið daglega líf og starf sveit-
anna veitir athafnaþrá og orku barna
og unglinga hina fullkomnustu út-
rás, án nokkurra þeirra gervitækja,
sem borgarbúar verða að búa sér til
eins og hvert annað „snuð“.
Það er heldur engin tilviljun, að
bandaríksir ríkisstjórar velja oft
sveitamenn til hinna vandasömustu
opinberra starfa, og ekki voru orð
flotaforingjans; að sjálfseignarbónd-
inn væri öðrum hæfari til að stjórna
mannflestu skipum flotans, sögð út
í loítið, þótt brosleg kunni að þykja
í fljótu bragði. Bóndinn er veður-
glöggur og hann er mannþekkjari,
vanur að skipa fyrir og láta hlýða
sér, er hraustur og þolgóður. Líf
hans hefur byggzt á eigin manndómi
og heiðarlegum samskiptum við
náttúruna, sem ekki er unnt að
svíkja.
íslendingar geta ekki fremur en aðr
ir, lifað án hins gróna lands og rækt-
anlega og dreifbýlis. Stór landsvæði
hafa blásið upp og eru örfoka auðn.
Sú eyðing gróðurs er hörmuleg,
kennd ágangi og illri veðráttu. En
sjálf byggðin, þar sem allt er enn
vafið gróðri, er einnig í hættu af
þjóðfélagslegum ástæðum og er sú
hætta engu minni. Hinni tvöföldu
hættu ber að mæta með því, að hefja
landnám á tveim vígstöðvum.
f
er rorm
fastur
memimoaroœr
Ss
EINN af kunnustu skólamönn-
um á Norðurlandi, Hannes J.
Magnússon, hefur nú látið af
skólastjórastörfum á Akureyri
og mun í þann veginn að flytja
til Reykjavíkur, ásamt konu
sinni, frú Sólveigu Einarsdótt-
ur, en þar eru tvö af fjórum
börnum .þeirra búsett.
Hannes er Skagfirðingur, frá
Torfmýri í B'.önduhlíð, var fyrst
við nám á Eiðum, síðan gekk
hann í Kennaraskólann. Sólveig
kona hans er ættuð úr Fljóts-
dal. Þessi hjón, hún að austan
og hann að vestan, hafa átt
gifturíkan starfsdag á Akur-
eyri. Fylgja þeim því góðar
. kveðjur og árnaðaróskir héðan
að norðan, er þau nú á efri ár-
um skifta um dvalarstað og
hvérfa héðan.
Blaðið lagði um daginn nokkr
ar spurningar fyrir hinn lífs-
reynda og vitra kennara og
skólastjóra, sem hann svaraði
bæði fljótt og vel. Fer viðtalið
hér á eftir.
Hve lengi hefur þú verið á
Akureyri?
Ég kom hingað haustið 1939
og hef því verið hér í 35 ár, og
þar af skólastjóri í 18 ár, ég
held lengur en nokkur annar
skólastjóri hér.
Hvers vegna valdir þú Akur-
eyri?
.Ég hef alltaf frá barnæsku
litið upp til Akureyrar. Ég vissi,
að Akureyri var menningar-
bær, ekki sízt fyrir áhrif Gagn-
fræðaskólans, sem síðar varð
Menntaskóli. Það hafa ótrúlega
margir menntafrömuðir komið
frá þeim skóla.
Hvernig er að vera skóla-
stjóri á Akureyri?
Það. er gott að vera skóla-
stjóri hér, og ber margt til. Hér
er afskaplega mikið af góðum
heimilum, og þau heimili eru
svo yfirgnæfandi í bænum, að
þau setja svip sinn á skóla-
börnin okkar. Auk þess er bær-
inn í heild með virðulegan
menningarsvip, æsingalaus og
fastur í sniðum. Bæjaryfirvöld-
in hafa alltaf látið mig hafa það
fé umyrðalaust til skólans, sem
ég hef beðið um.
Er ekki verra að halda aga
nú en áður?
Ef einhver munur'er á börn-
unum frá þvr, sem áður var, t.
d. fyrir 20—30 árum þá er hann
til hins betra. Við höfum aldrei
átt við nein vandamál að.stríða
í Barnaskóla Akureyrar. Það er
auðvitað að þakka bæði börn-
unum, kennurunum og foréldr-
unum.
Þú hefur náttúrulega margs
að minnast úr löngu skóla-
starfi.
Já, sannarlega hef ég það. Og
þegar ég lít nú til baka finnst
mér miklu meira af sólskini en
skuggum. Það er mannbætandi
að vera kennari og skólastjóri.
Börnin eru miklir uppalendur.
Þau ala kennara sína upp með
vissum hætti. Sakleysi og ynd-
isþokki barnanna. getur ekki
látið nokkurn kennara ósnort-
inn. Auðvitað eru ekki öll börn
englum lík. Það er vitanlega
misjafn sauður í mörgu fé, en
öll eru þau góð. í eðli sínu, og
það er m. a. hlutverk skólanna,
að sníða vankantana af. Þegar
ég minnist skólans nú, eftir að
ég er hættur, þá koma alltaf
fram í hugann brosandi og sak-
laus börn. Þannig vil ég geyma
minninguna um öll þau hundr-
uð og þúsund þarna, sem ég hef
kynnzt á 42 ára kennsluferli
mínum.
ila í rústir og þar með ham-
ingju barnanna. Ég hef jafnan
unnið að þessum málum með
ágætu fólki, en þeir eru ekki
nógu margir, sem vinna á þess-
um akri. Það gladdi mig um
síðustu verzlunarmannahelgi,
að heita mátti, að öll þjóðin
tæki þátt í herferðinni gegn
áfenginu, einkum þó í umferð-
inni. Ég trúi því þó, að þeim
fjölgi, sem sjá áfengisbölið í allri
sinni nekt.
Þú hefur skrifað mikið um
dagana?
Já, ég hef verið sískrifandi
síðan ég var barn. Ég hef ekki
ráðið við það. En starf mitt hef-
ur verið svo tímafrekt, að ég

ll•■■lllllllllll■ll•llllllllllllllllll■l«l••
Viðlai við Hannes J. Magnússon skólastjóra
á Aknreyri, sem nú hefur látið af störfum
Hvaða heilræði vilt þú gefa
foreldrum og kennurum?
Með skrifum mínum og er-
indum hef ég alltaf verið að
gefa heilræði, en ef það væri
eitthvað eitt, sem ég ætti nú að
nefna, þá væri það þetta: Verið
börnunum góð fyrirmynd. Það
er áhrifaríkara en öll fræðsla,
allar predikanir og allar áminn
ingar. Það er einfaldast allra
uppeldisfræðiboðorða, en samt
mikilvægast. Börnin okkar
verða alltaf það, sem við erum.
Alvörulaus og gjálíf samtíð el-
ur upp æsku líka sér, en þó er
enginn, sem ber þyngri ábyrgð
en heimilið.
En hvað um hinar fornu
dyggir?
Við höfum alltaf hina síðustu
áratugi verið að varpa fyrir
borð öllu, sem tilheyrði gamla
tímanum og m. a. hinum fornu
dyggðum, svo sem sparsemi,
trúmennsku, iðni, þegnhollustu
og trúrækni. Það tekur nokk-
urn tíma að byggja þetta aftur
upp í nýrri mynd. Hið gamla,
frumstæða þjóðfélag var borið
uppi af dyggðum þegnanna. Við
skulum vona, að hið nýja sam-
félag hvíli einnig á þeim mátt-
arstólpum.
. Þú hefur tekið mikinn þátt í
bindindisstarfinu?
Já. þegar ég valdi mér kenn-
arastarfið, ákvað ég' að vera
bindindismaður. Mér þótti, sem
sú lífsvenja hlyti að fylgja
kennarastarfinu. Mér þótti það
þó ekki nóg, heldur hef ég var-
ið talsverðu af tómstundum
mínum til að vinna fyrir bind-
indismálið og ég sé ekki eftir
þeim stundum. Ég hef ekki
komizt hjá því, að sjá hvílíkur
óvinur menningarinnar áfengið
er, og kemur það þá ekki sízt
niður á uppeldi barnanna. Það
er þyngra böl en tárum taki að
sjá áfengið leggja fjölda heim-
hef eingöngu orðið að nota tóm-
stundirnar, og sumarleyfið, í
mesta lagi tvo mánuði, til að
skrifa. Þetta hefur verið eins
konar árátta, eða hvað eigum
við að segja — innri þörf. Ég
hef skrifað allmargar bækur,
bæði fyrir börn og fullorðna, og
blaða- og tímaritsgreinar svo
hundruðum skiftir. Ég hef ekki
gert þetta einungis mér til
skemmtunar. Ég hef talið mér
trú um, að ég væri með þessu
að gera eitthvað gagn.
Þú hefur verið ritstjóri Heim
ilis og skóla?
Já, Kennarafélag Eyjafjarðar
réðist í það árið 1942 að gefa út
tímarit, sem nefndist Heimili
og skóli. Ég varð ritstjóri þess
og hef verið það síðan, eða í 24
ár. Þetta hefur verið skemmti-
leg tómstundavinna, og ég held
áreiðanlega, að rit þetta hafi
stuðlað að auknum skilningi
milli heimila og skóla um leið
og það flutti vekjandi og fræð-
andi greinar um uppeldis- og
skólamál. Og ég vil nota þetta
tækifæri til að flytja mörgum
unnendum ritsins kærar þakkir
fyrir mörg hlýleg bréf og öðr-
um styrktarmönnum þess fyrir
ágætan stuðning á undanförn-
um árum. Þá hef ; ég ásamt
Eiríki Sigurðssyni skólastjóra
gefið út barnablaðið Vorið í
30 ár.
Hefur þú tekið mikinn þátt í
stjórnmálum?
Nei, engan. Bæði er það, að
ég tel það ekki heppilegt, að
kennarar eða skólastjórar taki
mikinn þátt í stjórnmálum,
eins og í pottínn er búið. Svo
hef ég ekki haff tíma til þess.
Flokksræðið, sem nú setur svip
sinn á stjórnmálin, er orðið að
ófreskju, sem ógnar frjálsri
hugsun. — Flokksfaringiarnir
segja óbeint: Þið þurfið ekki
að hugsa, góðir kjósendur. Við
skulum gera það fyrir ykkur. —
Stjórnmálin eru í dag eitthvert
masta sefjunartæki nútímans.
Það er skammt frá flokksræði
til einræðis, það sýna okkur
dæmin frá einræðisríkjunum.
Skefjalaust flokksræði gerir
alla heimska.
Ég hef að vísu verið í Fram-
sóknarflokknum og kosið með
honum, en það eru öll mín
afskifti af stjórnmálum. En ég
hefði alltaf orðið lélegur flokks-
maður í hvaða flokki, sem ég
hefði lent.
Eiga skólarnir eingöngu að
fræða, eða vera jöfnum hönd-
um fræðslu- og uppeldisstofn-
anir?
Tímarnir krefjast þess, að
skólarnir verði meiri uppeldis-
stofnanir í framtíðinni en þeir
hafa verið. Enda er nú smátt og
smátt verið að reyna það. Síð-
an heimilin urðu veikar uppeld-
isstofnanir hefur ábyrgð skól-
anna margfaldast. Það bendir
margt til þess, að uppeldinu í
landinu í heild sé eitthvað
ábótavant. Til þess benda m. a.
vaxandi afbrot unglinga og
barna og ýmis konar siðferðis-
legur slappleiki, sem fram kem-
ur hjá nokkrum hluta æskunn-
ar, einnig vaxandi ólöghlýðni.
Hlutur heimilanna í uppeldinu
minnkaði svo skyndilega, að
skólarnir voru engan veginn
við því búnir, að auka sinn þátt.
Því hefur myndast þarna nokk-
ur eyða, sem við erum nú að
súpa seyðið af. Nú verða skól-
arnir að búa sig undir það, að
verða sterkar uppeldisstofnanir
og vita hvað þeir vilja í þeim
efnum.
Hversu má kennarastéttln
njóta virðingar í þjóðfélaginu?
Ég er nú ekki viss um nema
kennarar njóti sæmilegrar virð-
ingar, en kennarastarfið nýtur
ekki þeirrar virðingar, sem það
á skilið, og það kemur þá nið-
ur á kennurunum að einhverju
leyti. Þegar þess er gætt, að
kennarastarfið er eitt hið mikil-
vægasta í þjóðfélaginu og þjóð-
in á meira undir því en flest-
um, ef ekki öllum störfum í
þjóðfélaginu, verður að harma
það, hversu þjóðin hefur metið
þetta starf lítils allt frá upphafi.
Það á tvímælalaust að gera
miklar kröfur til kennaranna,
bæði um menntun og mann-
kosti alla, en jafnframt á að
launa þeim vel. Það á að þykja
mikil og eftirsótt virðingar-
staða að vera kennari. Hitt
verður svo að vera undir hverj-
um einstökum kennara komið,
hvernig hann bregst við því
trausti, sem til hans er borið.
Það hefur verið svo illa búið að
kennarastéttinni að flótti úr
stéttinni var áberandi og það
tekur langan tíma að vinna það
upp. Kjörorðið á að vera:
Meiri mannkostir — Meiri laun.
Það er hagur fyrir þjóðfélagið
í heild. En kennarastarfið þarf
að meta að verðleikum.
Hvað á að koma í staðinn fyp*
ir trúarlega fótfestu? .
Hannes J. Magnússon við skrifborð sitt.
Það getur ekkert komið í stað
inn fyrir hana. Það verður að
finna hana á ný. Sterk vantrú-
aralda hefur farið yfir heiminn
eftir tvær heimsstyrjaldir. Fyr-
ir henni hefur ekkert staðist.
Hún barst eins og geislavirkt
ryk yfir heimir.n og seitlaði inn
í flestar stofnanir þjóðfélag-
anna. Hún barst inn í heimilin,
skólana, jafnvel kirkjuna, eða
hafði að minnsta kosti áhrif á
kirkjuna þannig, að aðsókn að
henni stórminnkaði. Þessi van-
trú lamaði m. a. alla list, því að
ekkert lyftir listinni hærra en
guðstrúin. Undir áhrifum þessa
trúleysis hefur siðgæðinu hrak-
að, takmörkin á milli þess, sem
rétt er og rangt, hafa orðið
óskýr af því að hinn trúarlegi
mælikvarði var ekki til staðar.
Það er eitt höfuðverkefni kirkj-
unnar, skólanna. og heimilanna
að finna guð aftur og leiða
hann til hásætis í lífi þjóðar-
innar og þjóðanna. Móðirin á
að leiða hann að rúmi litlu barn
anna sinna, skólarnir eiga að
Þyggja ofan á þá undirstöðu.
Samfélagið á að gefa honum
rúm í menningarsókn sinni.
Var rétt af skólunum að kasta
vendinum, og af kirkjunni að
kasta helvíti frá sér?
Þetta er nú orðin gömul
saga, en samt svara ég spurn-
ingunni hiklaust játandi. Lík-
amlegar refsingar ber að for-
dæma, þær eru siðlausar, enda
eru þær bannaðar í íslenzkum
skólum. Ég er yfirleitt á móti
ströngum aga. Strangur agi er
þó miklu betri en agaleysi, sem
því miður gerir vart við sig á
flestum sviðum þjóðfélagsins og
kemur fram í virðingarleysi fyr-
ir lögum og rétti og um leið í
vaxandi lögbrotum. Það getur
vel verið, að vöndurinn og
helvítiskenning kirkjunnar hafi
hindrað einhverja frá afbrotum,
en það hefur þá aðeins verið af
ótta, en ekki neinni betrun, en
við hana verða fyrst og fremst
allar refsingar eða viðurlög að
miðast, að gera hina brotlegu
að betri mönnum. Annars virð-
ist mér, að á venjulegum tím-
um séu allar refsingar að verða
mildari, og er það áreiðanlega
rétt stefna.
Ætlarðu svo að halda áfram
að skrifa, þegar þú ert laus við
skólann?
Það er ekki gott að segja. Nú
er .eftir að vita hvaða áhrif and-
rúmsloftið í Reykjavík hefur á
mig, og svo er nú það, að ég
er ekki lengur ungur maður,
því miður. Ég býst þó við, að
ritvélin mín hlýði húsbónda
sínum enn, ef honum liggur
eitthvað á hjarta.
Hvað viltu svo segja að lok-
um?
Ég held, að það sé ekki ann-
að en það, að ég vil biðja Dag
að flytja Akureyringum kærar
kveðjur okkar hjónanna, með
þakklæti fyrir þessi 35 ár. Sér-
staklega bið ég að heilsa foreldr
unum í bænum, sem hafa trúað
mér og kennurunum fyrir börn
um sínum, sérstaklega þó mæðr
unum, sem ég hef haft mest
kynni af. Loks bið ég Dag að
flytja öllum nemendum mínum
við Barnaskóla Akureyrar inni-
legar kveðjur og blessunarósk-
ir, segir Hannes J. Magnússon
skólastjóri að lokum, og þakkar
blaðið viðtalið. E. D.
Leiðrétting frá Fram-
leiðsluráði
f SAMBANDI VIÐ yfirlýsingu
stjórnar Stéttarsamb. bænda,
varðandi bráðabirgðalögin um
búyöruverðið og stuðning Fram
leiðsluráðs við hans, sem birt
var í útvarpinu í gær, skal það
tekið fram að Pétur Ottesen
greiddi ekki atkvæði með álykt
uninni, en óskaði bókutiar um
afstöðu sína til málsins.
„Ríkisstjórnin hefur orðið að
gefa út bráðabirgðalög um verð
landbúnaðarvara á þessu hausti
sökum þess að miðstjórn ASÍ
hefur gert sex-manna-nefndina
óstarfhæfa, með því að láta
fulltrúa sinn í nefndinni hætta
störfum.
Um bráðabirgðalögin vil ég
taka þetta fram. Að þar sem
með bráðabirgðalausn þessari
er lagt til grundvallar sam-
komulag sem tókst í sex-manna-
nefnd haustið 1964, og að inn í
verðlagið koma nú þær hækk-
anir á kaupgjaldi og rekstrar-
vörum, sem síðan hafa orðið,
þá tel ég að með bráðabirgða-
lögunum sé bændum tryggt
það verðlag sem ætla má að
ákveðið hefði verið við óbreytt-
ar aðstæður um verðlagning-
una.
Með tilliti til þeirra breyt-
inga, sem hér eru á orðnar, ber
nauðsyn til að undinn sé að því
bráður bugur að undirbúa lög-
gjöf um nýja skipan þessara
mála og tel ég líklegasta leið í
því efni að landbúnaðarráð-
herra skipi nefnd í þessu skyni
og hafi um það samráð við
Framleiðsluráð.“ □
Bjarpð á síðustu stundu
Á MIÐVIKUDAGINN bar það
til á Höphnersbryggju, að 6 ára
drengur, Þormóður Sigurðsson
Spítalavegi 9, féll niður um gat
á bryggjunni. Þetta sá annar
drengur, Kristinn Ólafsson, og
kallaði á hjálp. Fyrstur varð
á slysstaðinn Sigurgeir Haralds-
son, er náði í hárið á Þormóði,
er hann var að sökkva í annað
sinn. Honum til hjálpar kom
Sigurður, eldri bróðir Þormóðs,
og dx-ógu þeir Þormóð upp. Hátt
var í sjó er þetta gei-ðist, ella
hefði ekki náðst til hins drukkn
andi drengs af bx-yggjunni.
Gatið á bryggjugólfinu hefur
verið óviðgert í allt sumar,
segja kunnugir, og virðist ekki
eftir neinu að bíða, að viðgerð
fari fram, áður en enn verri tíð-
indi gerast. Q
Beztu áburðarverksmiðjurnar?
ANAMAÐKAR í hverjum vel
ræktuðum hektara lands, mið-
að við sunnanverða Skandinav-
íu, eru 300 kg. Svarar það til
30 ánamaðka á hvem fermetra.
Hver þeirrt skilar frá sér 200
grömmum af saur á ári, sem er
sin ágætasta jurtanæring.
1 bók sinni, Jörðin lifir, segir
höfundurinn, B. Olsen, að ána-
maðkarnir á hverjum liektara
lands skili um 60 tonnum af
áburði árlega upp á yfirborðið *
og sé það mikils virði. Sami
höfundur leggur störf ánamaðk
anna í dagsverk og segir, að
vinna þeirra við að færa til
moldina upp og niður í 1 ha
lands, svari til vinnu 12 verka-
manna með 8. klst. vinnudegi.
En ánamaðkarnir heimta ekki
nein önnur laun en þau, að fá
að starfa í friði. Og hver vildi
ekki slíkan hóp ólaunaðra
verkamanna?
En maðkarnir gera fleira en
að breyta órotnuðum jurtahlut-
um í aðgengileg næringarefni
fyrir gróðurinn, því þeir halda
einnig sýrustiginu í jafnvægi
með meltingarsafa sínum. í
súrum jarðvegi framleiða þeir
lútgæfan meltingarsafa og öf-
ugt. Með hinum mjóu göngum
sinum, sem ánamaðkarnir grafa
helzt jarðvegurinn „opinn“ og
er síður hætt við ofþornun og
mettast síður af raka.
Margir jarðræktarmenn hafa
beinlínis ræktað ánamaðka til
að auka frjósemi landsins, og
sumir telja þessar litlu og ósjá-
legu lífverur beztu áburðar-
verksmiðjur, sem til eru. □
ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS
ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS
Hún var aftur orðin þögul, mjög þögul, þangað til þau
vöfðu sig teppum sínum og fóru að sofa, og Símon truflaði
hana ekki. Tveir dagar í viðbót, sagði hún sjálfri sér þegar
hún vaknaði; en tíminn flaug hjá. Ein nótt og dagur —
einn dagur — þrír tímar — tveir!.... Allt, sem hún sá,
greyptist í huga hennar með þeirri tilfinningu, að hún væri
að yfirgefa allt þetta að eilífu. Drengur að reka kúahjörð,
grannur, ljóshærður, með gagnsæ, blá augu og fjörlegt
bros. Kastali, byggður á brattri hæð, bar við loft umkringd-
ur grænu furuteppinu eins og mynd negld á vegg. Krossar,
með Kristi krossfestum, við hvern stíg og veg og sums stað-
ar á ökrunum alsettir blómum, sem stungið var í allar rif-
ur og samskeyti... . „Þetta eru Jrakkargjafir,“ sagði Dýrð-
lingurinn. „Fólk, sem fer framhjá, festir á Jrá blómin sér
til gæfu.“ Belinda tók' handfylli af blómum og stakk þeim
bak við útteygðar hendur einnar myndarinnar. Hún myndi
aldrei fara fram hjá þessum stað aftur og yrði að festa sér
allt í minni áður en hún yrði útlæg ger úr sinni dásamlegu
paradís. ... Og svp síðásti klukkutíminn og kráin í Hall,
J^ar sem Símon yfirgaf hana undir einhverju yfirskyni og
hringdi í Jack Easton. Þá var öllu lokið! Hún sá Inns-
bruck og gerði sér grein fyrir að ferðin var á enda. Hún
var svo stutt, eins og lítið líf, sem brennur út á hátindi
sínum.
Og síðan, á einhvern hátt rifin út úr draumheimi sínum
inn í kaldan raunveruleikann, sat hún á bjórstofu í Inns-
bruck og Jack Easton hélt í hendina á henni.
„Ég hafði rangt fyrir mér, Belinda," sagði hann. „Þetta
svokallaða „útilíf" er ekki allt sem Jiað er séð. Annan dag-
inn vorurn við að sviðna lifandi, hinn daginn var ausandi
rigning og við vorum hundblautir. Og Jressar sveitakrár!
Alltaf sami maturinn og hreinlætistæki frá steinöld. . . .“
í fyrstu heyrði hún varla hvað liann sagði. Það var eins
og hann talaði ókunnugt tungumál. Hún horfði upp í fjöll-
in, sem umkringja borgina, og sjást hvert sem litið er, gnæf-
andi fyrir ofan húsþökin, eins og varðturnar á heljarstóru
virki, hliðin að stígnum, sem lá hálfa leið upp vegg heims-
ins.
„Jack, Jrað var ég, sem hafði rangt fyrir mér. Við förum
með Símoni, gangandi, yfir Alpana til Ítalíu.“
Easton hristi höfuðið.
„Kemur ekki til mála,“ sagði hann ákveðinn. „Ég er bú-
inn að fá nóg og ég gæti vel þegið heit böð og siðmenntað-
ar máltíðir svona til tilbreytingar. Við leigjum okkur bíl og
keyrurn yfir, ef þig langar.“
Hún starði á hann vantrúuð. Hún hafði aldrei séð hann
fyrr. Hreinn, vandlega og óaðfinnanlega klæddur, fölbleik-
ur í andliti, ímynd hinna traustu stoða menningarinnar.
Hún leit niður á sjálfa sig, rykuga og kærði sig kollótta; á
fólkið í kring — aðallega borgarfólk með einstaka ferða-
manni inn á milli. Það var eins og alókunnugt fólk. Hún
horfði á Jxað með einkennilegu stolti, stolti yfir ryki og
blettum vegarins, sem voru orðnir hluti af henni sjálfri.
Hún leit á Símon Templar, brúnan og rykugan og sterkan
eins og hún var sjálf, sitjandi þarna undrandi og hreyfing-
arlausan, með fyrirboða í augunum. Hann var raunveru-
legur. Hann tilheyrði víðáttum himinsins, sem henni hafði
einu sinni fundizt svo hræðilegar og þægindalausar, en sem
var nú aðeins tákn friðarins.
„Elskan, það hefur flagnað á þér nefið,“ sagði Jack
Easton stríðnislega. Eitthvað, sem hafði verið innra með
henni og orðið óljósara með hverjum degi síðastliðinnar
viku, varð skyndilega líflaust, dó án sársauka.
„Nei, nei, nei!“ hrópaði hún og rankaði nú fyllilega við
sér. „Símon, ég get ekki snúið við! Ég get aldrei snúið við!“
• Endir. ■ <