Dagur - 19.01.1966, Blaðsíða 4

4
I
Skrifstofur. Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Vinnuaflið
VETRARVERTÍÐ er hafin og tal-
ið að vanti eitt þúsund menn í þá
atvinnugrein. Kapphlaupið , um
vinnuaflið er enn þá í algleymingi
syðra og hefur nú aukizt vegna fyr-
irhugaðra stórframkvæmda í Hval-
firði, sem eiga að hefjast samhliða
vertíðinni. Peningar eru sognir úr
sparisjóðum og innlánsdeildum um
| land allt til umsjár og ráðstöfunar í
j Seðlabankanum og jafnhliða boðið í
' hverja vinnandi hönd. Allt bendir
til þess, að fólk og íjármagn eigi að
draga saman á einn stað á landinu,
einnig með því að opna erlendu
fjármagni leið inn í efnahagskerfið.
Búrfellsvirkjun og aluminíum-
bræðsla í Straumsvík eru þau mál
ríkisstjórnarinnar, sem hún virðist
hafa einna mestan áhuga á að koma
í framkvæmd. Fréttatilkynningar
með stuttu millibili og lofsöngvar
stjórnarblaða um erlent fjármagn,
sem hingað á að leiða í þessu skyni,
bera Jtessu glöggt vitni. Ymislegt í
samningum J>eim, sem yfir standa,
þykir benda til Jiess, að íslenzk stjórn-
arvöld komist ekki að jafngoðum
kjörum við viðsemjendur sína og
t. d. Norðmenn, sem í Jressu efni hafa
langa rcynslu og hafa í sínu landi
aluminíumbræðslur, byggðar að
verulegum hluta fyrir erlent fjár-
niagn. Btirfellsvirkjun er Jrörf fram-
kvæmd vegna vaxandi orkuþarfar
landsmanna. En hana mátti gera án
erlendrar stóriðju.
Þegar hafnar verða framkvæmdir
við orkuver og iðjuver syðra, sogast
vinnuaflið Jtangað. Eins og nii er
háttað atvinnumálum, er Jrað mjög
varhugavert, og hlýtur að koma hart
niður á atvinnuvegunum. ;
Við Jretta bætast svo fyrirhugaðar
framkvæmdir í Hvalfirði.
Á lundi samþykktu Þingevingar
nýlega ályktun, Jrar sem segir m. a.
svo, að grundvallarskilyrði fyrír fyr-
irhugaða stóriðju, eins og talað ‘ér
um að reisa syðra, séu ekki ‘fyrir
hendi, Jrjóðinni beri fyrst og fremst
að hagnýta eigið hráefni, húri gétf
byggt raforkuver án erlendrar stór-
iðju, efnahagskerfi landsins sé stefnt
í voða og staðsetning stóriðju syðra
auki cnn á óheppilega Jiróun í
byggða- og framkvæmdamálum.
En Jrað verða flciri uggandi um
sinn hag en Þingcyingar, ef ráða-
gerðir ríkisstjórnarinnar ná fram að
ganga, bæði vegna eðli Jress máis og
vegna Jiess einnig, að fólk treýstir
ekki stjórninni til að hafa forgöngu
um jafh mikið stórmál, eflir hörmu-
fega reynslu í öðrum málum, sem
hún bcr ábyrgð á.
Hestar
Á UPPVAXTARÁRUM þeirra
sem nú eru rúmlega miðaldra
mienn, voru hestarnir ekki að-
eins notaðir víð hin margvísleg-
ustu störf á bændabýlum um
allt land heldur voru þeir for-
senda þess, að hægt væri að
búa í sveitum. Þeir drógu og
báru alla vöru, þunga og létta,
að búi og frá og þeir voru bíll
og flugvél, brú og bátur og fé-
lagi fólksins árið um kring. Á
þeim var heyið reitt af túnum
og engjum og þeir drógu vagna
og sláttuvélar þegar hjólatækn-
in hélt innreið sína.
Svo héldu hreyflarnir innreið
sína í sveitir landsins. Hesta-
sláttuvélarnar ryðguðu niður,
aktygin fúnuðu, hnakkar og
beizli týndust, kerruhjól ultu í
bæjargilið og eru þar, sleðarnir
mosagréru úti á túni, og hest-
arnir gengu virðingarlausir í
haganum. Það var ekki lengur
talað um gæðingsefni, heldur
um þyngd til frálags. Að sjónar
miðum kjötframleiðenda og
kjötkaupmanna frádregnum,
svo og smalamennsku um fjöll
og heiðar, virtust hestar í ís-
lenzkum búskap og í þjóðlííinu
jafn óþarfir og botnlanginn.
En djúpt í þjóðarsálinni
blundaði vitundin um gæðing-
inn^ jafnvel hinn fullkomna gæð
ing, vin mannsins og ferðafé-
laga í blíðu og stríðu um allar
aldir íslandsbyggðar, svo sem
frá segir í ljóði og sögu. En sú
vitund var um tíma svo veik,
og svo mjög lá henni við köfnun
undir gný hinnar nýju vélaald-
ar, að það er kannski meðfram
tilviljun að ísland varð ekki
hestlaust land. En sú útrýming
náði aðeins til nokkurra sveita,
þar sem enginn hestur er nú til.
Svo tóku málin nýja stefnu.
Hin dulda eða blundandi vit-
und um agæti hestsins, sem
gieðigjafa mannsins við ný skil-
yrði og breytta lífshætti tók nú
að láta á sér bæra. Hestamanna
félög voru stofnuð víða um
land, támningaskólar starfrækt-
ir, landssamband hestamanna
varð til, kappreiðamót voru
haldin víðsvegar, sérstakt tíma-
rit um hesta og hestamennsku
hóf göngu sína, út fóru að koma
bækur um hesta, hestar urðu
frægir af afkvæmum sínum,
málaferli risu út af því hvar
graðhestar gengju, ráðunautar í
hrossarækt fengu nóg að starfa,
vísir að kynbótastarfi í hrossa-
rækt varð til. Bæjarmenn fundu
í hestinum nýtt tómstundagam-
an og hafa aukið hrossaeign
sína svo í tveim stærstu bæjum
landsins, að skapazt hefur nýtt
vandamál vegna haga og hest-
húsa, sem öllum er kunnugt.
Og í mörgum sveitum hafa störf
um hlaðnir bændur og bænda-
synir látið eftir sér að koma á
hestbak utan þarfa sauðfjárbú-
skapar.
íslendingar eiga því'Iáni að
fagna, að eiga sérstakt hrossa-
kyn, búið ýmsum þeim hæfi-
leikum, sem vandfundnir eru í
nokkru öðru landi. Það hefur
ekki blandazt í hundruð ára.
Harðindi og hcrfellir hefur
hreinsað stofninn á sinn óvægna
hátt og eru það „kynbætur“ að
vissu marki. íslenzki hesturinn
kemst af með ótrúlega lélegt
fóður, þolir kulda og hverskon-
ar harðrétti, er bæði fljótur, fót-
viss^ ótrúlega þolinn og sterkur
eftir stærð, og hann hefur fjöl-
þættari tilbrigði gangs en önn-
ur hrossakyn, sem spurnir fara
af.
En svo skammt eru kynbæt-
ur íslenzká hrossastofnsins á
veg komnar ennþá, að það eru
aðeins líkur fyrir vissum éigin-
leikum hestefna þegar bezt læt-
ur. Og ennþá þykir mörgum
vissara að fara eftir auganu en
ættartölum þegar velja á gæð-
ingsefni. Segir það sína sögu um
það, hvar við erum á vegi stadd
ir í þessum efnum. En sú vrð-
leitni, sem nú er í kynbótum
hrossa, miðast eingöngu við
reiðhesta. Hestamenn fara enn-
þá í stóðréttir og kaupa ung
hesta án þess að spyrja um ætt-
ir þeirra. Það mun óþekkt fyrir
brigði í nokkru öðru landi. En
allt þetta er að því leyti fagnað-
arefni, hve möguleikarnir, sem
framundan eru í ræktuninni,
eru stórkostlegir.
Nú eru margir búnir að taka
hesta á hús, byrjaðir að ríða út
og leggja við ungviði. Hestar
eru nú yfirleitt vel hirtir, hafa
gott fóður og í reiðmennsku
lærir hver af öðrum. Tamning
hesta fer fram á sléttum götum
þáttbýlisins. Tízkan krefst þess,
að hver hestur tölti, enda fer
slíkur gangur vel á götu og áset
an er þægileg. Skeiðhestar njóta
ekki þeirrar virðingar sem áð-
ur var né heldur hreinir brokk-
hestar. M.kil töltferð er heimt-
uð af hverjum fola, hvort sem
honum er það ljúft eða leitt.
Þvingun í þessu efni er mjög
algeng sjón og vitnar um of
lítið langlundargeð hestamanna,
og of þröngan stakk. Tamning
hesta cr eitt hið mesta þoáln-
mæðisverk, sem hugsazt getur,
og fráleitt að beita alla hesta
sömu tökum, svo ólíkir sem
þeir eru að allri gerð.
Heyrt hefi ég getið um tamn-
ingamann, sem kaus sér grýttar
eyrar fyrir tamningavöll og
gerðu sumir gys að. En frá hon-
um komu margir afburðahestar.
í haust sá ég bónda einn og all-
góðan hestamann á ferð uppi í
fjalli. Spurði ég um erindi hans
- á þeim slóðum. Svarið var
þetta: „Hann fer alltaf þarna
um þegar hann er á ferðinni".
Þetta hefur hann eflaust gert í
sama tilgangi og sá er' fyrr var
nefndur, enda báðir úr s'ámu
sveit. Fjaðurmagnaðar hreyf-
ingar og hár og öruggur fóta-
burður fæst naumast á sléttum
og hörðum götum. Sumir svo-
kallaðir götuhestar kunna alls
ekki að hlaupa á ósléttu landi.
Þetta þurfa tamningamenn að
athuga meira en gert hefur ver
ið.
Áður fyrr urðu folöldin und-
an brúkunarhryssunum mann-
vön á fyrsta aldursskeiði, svo
að hræðsla við manninn varð
ekki síðar hinn mikli þröskuld-
ur samskipta manns og hests,
svo sem nú er títt. Hestar eru
fótfrá dýr, sem áttu fótum sín-
um fjör að launa þegar hættur
bar að höndum, og eiga enn,
þar sem þeir eru villtir. Þessi
eðlisþáttur er enn ríkur og af-
gerandi. Það er sjaldan áhlaupa
verk að vinna trúnað hests, t.
5
d. svo fullan, að hann taki upp
fótinn sjálfur þegar eftir er leit-
að, komi þegar kallað er, víki
rétt á bási, standi stöðugur
þegar á bak er farið og forðist
ekki eiganda sinn heima -eða
heiman.
Vegfarendur sjá hross víða
meðfram þjóðvegunum um þess
ar mundir. Tvö bréf, sem Degi
voru nýlega send, eru rituð af
áhyggjufullum dýravinum sem
5
álíta, að hrossunum líði illa.
Það er ástæðulaus ótti, enda
bera hrossin það með sér, að
þeim líður vel. Fullorðin hross
eru stokkspikuð ennþá og fol-
öld og tryppi í góðum holdum.
Um þetta leyti árs eru hrossin
kafloðin, kviðmikil og dauf-
gerð. En útigönguhross hafa,
eins og allir vita, „hestaheilsu“
og ekkert amar að þeim á með-
an þau fá fylli sína í haga. Yms
ir hafa af reynslunni komizt að
raun um það, að hross, sem
ekki eru notuð, þrífast betur úti
en inni og að betra er að gefa
þeim út en hýsa þau þegar jörð
þrýtur.
Talið er, að í höfuðstað Norð-
urlands séu til nokkrir sérstak-
lega miklir hestamenn. Talið er
einnig að bæjarbúar eigi 300
hross eða fleiri. Fjöldi unglinga
eru orðnir hestaeigendur og
væri til of mikils ætlazt, að
þeir væru allir orðnir miklir
hestamenn og sumir verða það
aldrei. En margir þeirra munu
góðir nemendur, ef tilsagnar
nytu. Tvö félög hestamanna
starfa í bænum og hafa ýmsar
ráðagerðir á prjónum.
Ekki sýnist öllum á einn veg
um ágæti hinnar ört vaxandi
hestamennsku. Þó mun vart
um það deilt, að fleiri gæðingar
eru nú hér um slóðir en áður.
En hvort reiðmennskunni hef-
ur farið fram, skal ósagt látið.
Að þessum orðum sögðum vilja
kannski einhverjir taka til
máls um hesta og reiðmenn. Og
um þau nýju viðhorf, sem skap-
azt hafa í sambandi við íslenzka
hestinn. Líklegt mætti telja, að
leiðbeiningar um meðferð hesta
almennt og sérstök vandamál
ættu erindi til manna í fjöllesnu
blaði. Slíkt væri kærkomið til
birtingar. E.. D.
Kirkjudagur
Húsavík 17. jan. Efnt var til
kirkjudags í Húsavíkurkirkju í
gær kl. 17 með því að formaður
sóknarnefndar, Ingvar Þórarins
son, bauð kirkjugesti velkomna
með ávarpi. Flutt voru tvö er-
indi. Jón H. Þorbergsson bóndi
á Laxamýri flutti erindi er hann
nefndi andleg verðmæti og sókn
arpresturinn séra Björn H. Jóns
son flutti erindi, sem hann
nefndi vandræðabörn.
Organisti Húsavíkurkirkju,
Reynir Jónasson, lék einleik á
kirkjuorgelið og kirkjukórinn
söng undir stjórn hans nokkur
lög. Séra Friðrik A. Friðriksson
fyrrverandi prófastur flutti
lokaorð og bæn. Kirkjudagur
þessi var vel sóttur.
Verið er að breyta lýsingunni
í Húsavíkurkirkju, en því verki
er ekki að fullu lokið. Fyrir jól-
in var kirkjari flóðlýst , að
utan. Þ. J.

onamærmgurl
Saga eftir
ARNOLD BENNETT

3.

orði \ ið Minnie, og hun lét ekki í ljós neina forvitni. Hún
fékk fréttir sínar auðvitað annars staðar að.
\ ið morgunverðarborðið daginn eftir sagði hann:
—, Þú liefur ])á í iiyggju að fara frá mér?
— Já, pabbi, svaraði hún og brosti ljúfu brosi.
Með ]o\ í lauk talf þeirra um þetta mikilvæga mál.
Peningar eru mikið áhrifavald. Tveimur dögunt síðar
kom Sir Maurice Coggleshall í persónulega heimsókn til
mr. Jack Hollins. Sir Maurice taldi sig sýna með þessu svo
furðulegt lítillæti, að einsdæmi væri. En af því að hann var
séntilmaður, eða hafði a. m. k. verið Jrað, tjáði hann ekki
þessa skoðun sína öðruin en Marmion syni sínum.
• Samuels yfirþjóni fannst sem það birti eilítið yfir Carlos
Place við komu Sir Maurice. Heimsóknir tveggja séntil-
manna, og annar Jteirra meira að segjá með aðalstitli, heill-
aði Samuels svo, að hann komst aftur í essið sitt. Hvernig
hann fylgdi SiPMaurice til dagstofunnar var næstum eins
fullkomið og hugsazt gat. Sir Maurice var líka að velta því
fyrir sér, hvernig í fjandanum stæði á því, að nýríkir upp-
skafningar næðu alltaf í beztu brytana.
Sir Maurice var mjög ólíkur syni sínum. Hefði hann
staðið hjá leigubíl, hefði vel mátt halda, að hann væri gam-
all hestvagnaekill, sem í ellinni hefði snúizt til vélvæðingar-
innar. Hann var skrokkmikill, feitur, með nautssvíra eins
og mr. Hollins. Hann var gráhærður með miklar hvítar og
loðnar brúnir. Hann var klæddur tíglóttum fötum, með
hvítar ökklahlífar og hvítan hálsklút. Hann var léttur á
fætur og mælti öll sín orð með þrumuraust.
— Sælir, Sir Maurice, og velkominn, sagði mr. Hollins.
En ímyndið ykkur ekki, að hann hafi bætt við orðunum:
Fjarska elskidegt af yður að ferðast Jtessa löngu leið til að
hitta mig — eða eithvað í jrá áttina. Það datt honum ekki í
luig.
Samt viðurkenndi hann Sir Maurice sem allt að því jafn-
ingja sinn og sýndi honum Jtann sóma, sem hann hefði
aldrei látið sig dreyma um að veita 'syni hans. Hann baðst
Jiess, að borin v’æru inn clrykkjarföng og vindlar. Sir Maurice
svældi, svalg og kjamsaði og ræcldi hástöfum um eimlestir,
uppskeruhorfur, byltingarhorfur og almenna heimsku
brezku Jrjóðarinnar. Síðan sagði hann allt í einu og for-
málaíaust:
— Annars held ég, mr. Hollins, að við getum gert út um
þessi smáviðskipti okkar nreð tveimur orðum: Ég samþykki.
Mér veittist sú ánægja í gær að hitta dóttur yðar í gildaskála
Claridge, Og ég get bara endurtekið orð nrín: Ég samjrykki.
Ég samþykki. Og ef þér takið undir . .. .
— Það er og, Sir Maurice, ég er sanra sinnis og Jrér. Ég er
ekki nraður, senr kýs neinar krókaleiðir. Ég get einnig svar-
að fyrir nrig með tveimur orðum: Ég samþykki.
— Þetta er alveg afbragðsviskí, mr. Hollins, ef nrér leyfist
að segja meiningu mína. Hve mikinn framfærslueyri ætlið
Jrér að veita miss Minnie? Ég nreina bara svona lauslega
áætlað. Við skulum sleppa allri smásmygli. Lögfræðingar
okkar sjá um öll smáatriði.
Mr. Hollins svaraði nokkuð seinlega, en jafnhárri röddu
og aðalsmaðurinn.
— Ég get nú varla sagt, að ég sé mikið upp á framfærslu-
eyri.
— En þér gefið henni Jró morgungjöf? Það er þó venjan.
— Það er ekki venja í minni ætt. Það kann að vera venja
í yðar. En við erum að tala unr dóttur mína, og dóttir mín
er af nrinni ætt.
— Én vissulega, mirin kæri. . . .
— Eins og ég segi: Ég kæri mig ekki um neinar króka-
leiðir. Ef Jrér óskið eftir að lrafa [retta á hreinu, Jrá skuluð
Jrér fá það, og alveg vafningalaust. É.g gef enga morgungjöf.
Ég ket engan framfærslueyri.
Á Jressu andartaki urðu báðir Jressir holdugu, svíramiklu
og andlitsrjóðu menn ennjrá holdugri að sjá, svíranreiri og
andlitsrjóðari en nokkru sinni. Það hefði verið dálítið snúin
spurning í augriablikinu, livor þeirra væri líklegri að
springa fyrr. En Jreir áttuðu sig bnðif og samtímis, náðu
báðir stjórn á geði sínu með stórfurðulegu andlegu átaki.
Mr. Hollins hélt áfram:
— É.g hef ekki beðið son yðar áð giftast dóttur rninni. Það
eruð Jrið, hann og Jrér, sem komið hirigað og biðjið mig um
dóttúf mína honum til handa. Ekkert er fjær mér en leita
eftir einhvers konar kaupum á syni yðar. Það er lagaskylda
eiginmannsins að sjá eiginkonu sinni farborða. Geti hann
það ekki, ætti hann ekki að kvænast. Ef sonur yðar hefur í
hyggju að giftast dóttur minni vegna peninganna, fær hann.
hvorki dótturina né peningana. Sé Jrað ekki ætlun hans, þá
látum hann sanna Jrað. Þetta er mitt álit á málinu. Sé eitt-
hvað bogið við roksemdafærslu mína, Jrá vilduð Jrér kannske
vera svo góður að benda mér á það.
Þögn. Sir Maurice drakk viskígl.asið í botn.
— Ég skal athuga rnálið, sagði hann loks, ergilegur og
ráðþrota. Ég skal athuga málið.
— Nei, sagði nrr. Hollins. Þér ákveðið yður riú Jregar,
áður en Jrér farið út úr Jressari stofu. Ef Jrér gerið Jrað ekki,
geri ég Jrað. Dóttir mín er dóttir mín. Og ég vil ekki hafa
neitt hik eða vafa á hlutunum.
— En Jrér.. .1
— Jú. Ég meina allt, sem ég segi. Við ræðum hér viðskipti,
herra minn, og mér er bláköld alvara.
— Þér hljótið að skilja, mr. Hollins, að Jrér hafið komið
mér í óhuggukega klípu. Ég vil ekki valda Marmion von-
brigðunr, og óamt- senv áður hef ég skyldur. ... elr. . . .
hm. . . . hef riég alvariégum skyldum að gegna.... Ég
meina. ... Ég met hreinskilni yðar. Ég er sjálfur allur upp
á hreinskilnina, Þáð.forðar nranni undan ýmsum óþægind-
um síðar. Vissujegá, herra rhinn. Vissulega.
— Þér kærið yður Jrá 'ekki um dóttur nrína peningalausa?
— Nei, mr. Hollins, það hef ég aldrei sagt. Ég bið yður
að leggja mér engin orð í munn. Það hef ég aldrei sagt.
— Þér takið hana þá meðgjafarlaust?
— Ég fæ varla séð, að urn ánnað sé að ræða. Ég verð að
ganga að skilyrðum yðar. Leyfist mér, mr. Hollins?
Sir Maurice fékk sér tálsvert meira viskí.
Mr. Jack Hollins fariri til eins konar lrrollvekjandi
ánægju. Hann hafði sigrað þessa gömlu og fínu norðlenzku
ætt. Minnie yrði með tímanum lady Coggleshall, og hann
mundi njóta þess að heyra þjónana nefna hana „hennar
náð“. Honum birti í skapi eins og Napoleon birti í hug eftir
stórsigur í fólkorrustu.
— En jíér getið verið alveg rólegur, Sir Maurice. Ég hef
Jjegar gert erfðaskrá míria. Hún hefur legið Jjinglesin hjá
mér langa hríð. Minnie er einkaerfingi minn og fær fimm-
tíu þúsund pund á ári til að leika sér með, þegar ég er horf-
inn af sjónarsviðinu. Og mér er sama, Jrótt ég nefni Jrað við
yður núna, þegar við höfunr komizt að góðu samkomulagi,
að ég ætla henni fyrst um sinn fimnr þúsund á ári, senr hún
nrá nota rétt eins og lrenni Jróknast. Ég er sanngjarn mað-
ur....
— Það eruð Jrér. Það eruð Jrér sannarlega, nrr. Hollins.
Og fjarska örlátur. . . .
— . . . . en ég læt ekki þrælkúga nrig. Ég er ekki nein lús
undir nögl.
Þannig var hleypt af stokkunr hjónabandi þeirra Minnie
Hollins og Marmion Coggleslrall, höfuðsmanns í Fyrstu líf-
varðarsveitinni og væntanlegs erfingja gamallar barónstign-
ar. En nrr. Jack Hollins hélt uppteknunr lrætti. Hann sagði
við döttur sína:
— Það skal ég segja Jrér, telpa nrín, að hér verður ekkert
tízkubrúðkaup með viðhafnarprjáli. Því þá kemur pabbi
ganrli ekki lil giftingarinnar.
— O, pabbi, sagði; Minnie glettnislega. Mér dettur Jjað
ekki í hug. Marmion ekki heldur. Nei, það þarftu ekki að
óttast. \7ið skreppunr bara til borgardómarans. Ég verð í
skásta sunnudagskjólnunr mínum.
Þessi áætlun breyttist að sönnu svolítið. Faðir brrrðarinn-
ar breytti henni, svona smánr saman. Ganrli maðurinn gat
ómögulega hrundið hugsuninni unr gulleplablómin úr
hausnum á sér, ekki lreldur mynd sinni af dótturinni í fann-
hvítu brúðarskarti rneð blæju. Hann lrélt að sönnu dauða-
haldi í Jrá hugnrynd síir^, að brúðkaupið sætu ekki aðrir en
brúðhjónin, tveir svapupeirn, hann sjálfur og Sir Maurice.
Hann óttaðist, að hánn yriði að athlægi í stærra samkvænri.
En í öllum öðrum atriðum var brúðkaupið lraldið sam-
kvæmt ráðandi tízku. Morgunverðurinn var framúrskar-
andi, brúðarskartið ynd.isfagurt. Atlröfnin sjálf fór fram í
kirkju heilags Georgs \ ið Hanovertorg. Rauðí renningurintr
var breiddur á stéttina og tjaldhiminninn spenntur yfir.
Hinn vanalegi flokkur forvitinna kvenna, sem safnazt hafði
saman við kirkjudyrnar, varð fyrir sártim vonbrigðum, þeg-
ar hann sá, hve brúðkaupsgestir voru fáir.
Þegar Minnie hafði ritað nafn sitt, kyssti hún föður sinn
og hlífði hönum Jjannig við óþægindum þeirn að'Jjurfa að
taka fyrsta skrefið til slíkra blíðuhóta. Mjúkar varir hennar
við grófan \ anga hans ullu uppnámi í huga hans. Honum
fannst hún svo dulúðug á þessu augnabliki. . . . eins og hún
\reri ekki -dóttir lians, heldur framandi kona, hrífandi og
óskil janleg. Honum jjótti ]>að ór iðfeldið, já, harðýðgislegt,
að Jressi Coggleshall höfuðsmaður ætti nú rétt til að hafa
Jjessa álfkonu á brott með sér og teljast eiga hana. Til allrar
hamingju tcifðu Jressar kenndir ekki nema andartak í sál
hans. A næstu sekúndum var mr. Jack Hollins hann sjálfur
sem fyrr. Framhald.