Dagur - 19.01.1972, Side 4

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Síniar 1-11-66 og 1-11-67
Ritstjóri og óbyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓHANN K. SIGURÐSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Bjart framundan
BLÍÐVIÐRI það, er enn stendur
liér á landi, og orðið er undrunar-
efni, hófst á jólum. Er jörð nú víðast
klakalaus orðin á láglendi, vegir
landsins greiðfærari en um hásumar
og von til þess, samkvæmt reynsl-
unni, að hvorki komi hér eftir gróð-
ureyðandi svellalög né djúpfrosin
jörð, á þessum vetri.
Löngu verkfalli sjómanna á far-
skipum er lokið, án verulegs vöru-
skorts í landinu. En allsherjarverk-
falli því, sem yfirvofandi var, var af-
stýrt og samningar til tveggja ára
undirritaðir 4. desember. Bátaflot-
inn hefur þegar siglt úr höfn og án
tafa af síðbúnum samningum, svo
sem oft hefúr áður orðið. Atvinna í
landinu er meiri en oftast áður á síð-
ustu tímum, kaupgeta almennings er
mikil og þjóðarliagur góður eftir liag
fellt nýliðið ár. Ástæða er því til
verulegrar bjartsýni, þó að fram-
leiðslu markaðs- og atvinnugóðæri
séu verðbólguskapandi þættir efna-
liagsmálanna. Útfærsla landhelginn-
ar, sem nú ber hæst í þjóðmálunum
og Islendingar hafa sameinazt um, á
að geta veitt landsmönnum tækifæri
til aukinna fiskveiða á landgrunninu
og hagfeldari sjósóknar. En jafn-
framt, og engu síður, ber að stefna
að fullnýtingu sjávarafla og kasta
endanlega fyrir borð hinum þaul-
sætnu hráefnissjónarmiðum, sem of
lengi hafa mótað stefnuna.
Styrkari ríkisstjórn, betri markað-
ir og ákveðin stefna í útfærslu land-
helginnar liafa samanlagt aukið
mjög bjartsýni allra þeirra er við út-
gerð fást. Kaup á þrjátíu nýtízku
togurum, sem nii eru þegar gerð eða
eru í undirbúningi, undirstrikar
þessa nýju bjartsýni. En togarafloti
landsmanna minnkaði um nær helm-
ing í valdatíð fyn-verandi stjórnar.
Á heimaslóðum eru málefni Slipp
stöðvarinnar í brennidepli og gefa
nýorðnar breytingar þar, auk fjár-
hagsaðstoðar, nokkur fyrirheit. Lax-
árdeilan er enn óleyst en nýir menn
hafa verið kvaddir þar til starfa. Má
vænta þess af nýrri Laxárvirkjunar-
stjóm, að hún bjargi því sem bjargað
verður í töpuðu máli, en raforku-
hungrinu verði af létt eftir nýjum
leiðum.
Að samanlögðu virðist bjart fram-
undan á ýmsum sviðum, þótt marg-
an vanda þurfi að leysa. □
B E R G M A L
Dánarminnmg Þórdísar jónsd.
frá Hamraborg
NÝÚTKOMIN skáldsaga hefst
á spurningu höfundar, hvað sé
hægt að segja um unga konu,
sem kvatt hefir líf og starf, sem
naumast var nema ný hafið.
Svar hans verður það, að jafn-
vel í því tilfelli er hægt að segja
stóra, sanna sögu.
Þetta svar skáldsins þarf að
vísu engum að koma á óvart;
lífið, jafnvel í hinni smæstu
smæð, er alltaf stórt. En manns-
hjartað er með þeim undrum
gert, að á það verður ekki lögð
mælistika. Stærð þess er óskil-
greinanleg. Eins hitt hvenær
það er stærst og með hverjum
hætti. Og á mannsævina verður
engin mælistika lögð, sem nokk
urt fullnægjandi svar gefur ein-
um eða neinum, hvort sem hún
er löng eða stutt.
Spurning skáldsins er hins
vegar áleitin; því áleitnari að
vísu, sem mannsævin er styttri
og endar sviplegar. En svarið
verður ætíð hið sama. Saga
hennar alltaf undursamleg og
stór.
Þórdís Jónsdóttir fæddist að
Halldórsstöðum í Reykjadal, 7.
október 1934. Hún var yngst af
sex börnum hjónanna Friðriku
Sigfúsdóttur og Jóns Friðriks-
sonar, sem síðar bjuggu á Hömr
um í sömu sveit um langt ára-
bil. Þar ólst Þórdís upp, og um
þann stað orti Guðfinna Jóns-
dóttir, skáldkona:
„Ég bjó undir hömrum. Bergið
var líf og sál,
svo blátt og svart. Oft strauk
ég það höndum mínum.
Og bærist því hljómsins
skæra silfurskál,
það skalf eins og fiðlu-
strengur í mætti sínum.“
Og síðar í sama ljóði:
„Og björgin endurómuðu
gleðiljóð,
en unað þöglan gátu við
hjartað falið.
Svo skilur vor hug og bindur
bernskuslóð.
Þar birtist sál þess lands,
er oss hefur alið.“
Þórdís Jónsdóttir ólst upp við
ástríki góðra foreldra og syst-
kina, og við söng og trúarljóð,
ættjarðarljóð og „gleðiljóð“. Sá
söngur og þau gleðiljóð fundu
ekki aðeins bergmál í hömrun-
um ofan við bæinn, heldur
einnig í hug og hjarta þess
fólks, sem byggði dal hamranna
allan og þó enn víðar.
En sjálf var hún frá fyrstu
bernsku sterkast bergmál söngs
og gleði; ekki einungis vegna
áhrifa uppeldis og heimilis,
heldur einnig vegna meðfæddra
hæfileika; hún hafði góða söng-
rödd og var ríkulega næm á
túlkun ljóðs og lags. Söngur og
gleði mótuðu skapgerð hennar
og hún var alla tíð umleikin
hvoru tveggja af hógværð en
örlátri gjafmildi.
Hinn 25. nóvember 1956 gift-
ist Þórdís Jónsdóttir unnusta
sínum, Illuga Þórarinssyni frá
Borg í Mývatnssveit. Þau yfir-
gáfu ekki æskubyggð hennar,
en bjuggu næstu ár við þröng-
an kost á fleiri en einum stað í
dalnum og allajafnan við lítinn
veraldarauð.
Síðan réðust þau í það stór-
virki að byggja sér hús í þétt-
býliskjarna dalsins. Nefndu þau
hús sitt Hamraborg. Þetta var
ærið átak ungum hjónum, sem
nutu lítillar aðstoðar þess þjóð-
félags, sem landið byggir; því
þjóðfélagið er stórlátt og horfir
hærra en svo, að það sinni söng
fuglum, sem byggia sér hreiður
á vordögum. Því sést yfir
hvammana, þar sem lítil hús
rísa, en sér því betur hallirnar
á hæðunum.
Illugi Þórarinsson vann á
vélaverkstæði í námunda við
heimilið, þar sem hann vann sér
traust allra, sem þangað leituðu,
vann af trúmennsku og veitti
að lokum verkstæðinu forstöðu.
Hann aflaði sér nokkurra auka-
tekna með næturvökum í hljóm
sveitum á gleðisamkomum, en
var jafnframt ágætur heimilis-
faðir, góður eiginmaður og upp-
alandi ungra barna.
Þórdís Jónsdóttir söng í
kirkjukór safnaðarins og fleiri
söngfélögum sveitarinnar, hvar
gjald kemur ekki fyrir, en hóf
síðan og jafnframt vinnu utan
heimilis, í útibúi kaupfélagsins
í nágrenni þess. Þar vann hún
að vísu oftast hluta úr deginum,
en varð síðan þegar heim kom,
að vinna heimilisstörfin, sem
voru oft ærið erilsöm. Við
hvoru tveggja störfin nutu
mannkostir hennar sér vel og
hún ávann sér vinsældir allra.
Þrek hennar, óralangan vinnu-
dag var ótrúlegt.
Þórdís og Illugi eignuðust
fjögur börn. Það elzta er nú
sextán ára, en hið yngsta sex
ára.
Fyrir fáum missirum kenndi
Þórdís sjúkdóms þess, sem
reyndist hinum færustu lækn-
um ofviða. Þá hófst fyrir henni
það stríð, sem hún að vísu hlaut
að tapa, þótt hún hins vegar
héldi velli til þess síðasta. Eftir
að stríðið hófst, hélt bergmál
söngs hennar og gleði áfram að
hljóma unz það hlaut að fjara
út í óskilgreindan fjarska.
Og þá hófst einnig hin þjak-
andi bið eiginmanns og annarra
ástvina, sem í öðru Ijóði, en fyrr
er til vitnað, er orðað svo:
„Ég er að bíða. Ég á von á
gesti,
og ég veit ekki daginn nær
hann kemur,
né heldur stund . .. . “
Þórdís andaðist á Landspítal-
anum í Reykjavík 20. desember
1971, eftir sárar þjáningar. Hún
var jarðsungin að Einarsstöðum
í Reykjadal, 30. desember að
viðstöddu miklu fjölmenni.
Þannig er í stórum dráttum
ramminn um líf þessarar ungu
konu. En það er aðeins ramm-
inn. Innan hans er saga, sem
Dýrin í Hálsaskógi
ekki verður sögð, sem fyrst og
fremst er skynjuð og lifir í
minningu allra, sem þekktu Þór
dísi; vakir þar og lifir sem
„bergmál“ og „hljómsins skæra
silfurskál“. En sú saga kemur
þó mannlífinu öllu harla mikið
við.
Þórdís Jónsdóttir gekk ekki
fram fyrir skjöldu í baráttumál
um. Hún var ekki kjörin til for-
ustu í félögum, né heldur kosin
á þing. En hún var fús til starfa
og tilbúin til starfa, hvenær og
hvar sem hún vissi sín þörf.
Hún var maður, í þeirri merk-
ingu þess orðs og af þeirri mann
gerð, sem lífið hefir óþrjótandi
þörf fyrir.
Bærinn hennar í hvamminum
við þjóðveginn stóð öllum op-
inn. Þar var gestkvæmt og gest-
risni, sem átti ekki takmörk.
Þar var hjartahlýja og hjarta-
rúm. Þar var gleði. Þangað var
endalaust leitað skjóls og yls og
gleði. Þar var umburðarlyndi
og' takmarkalaus góðvild. Og
bergmál þessara mannkosta
barst um langan veg. Og þeir
voru svo einlægir og mannlegir
að til hennar laðaðist ungt fólk
eins og þær jurtir, sem leita sér
sólskins og hlýju. Gestkoma
þess og margra anr.arra og gest
risni heimilisins var ærin við-
bót alltof löngu og erfiðu dags-
verki. En hún var þjónusta við
mannlífið.
Og þessi þjónusta Þórdísar
náði út fyrir heimili hennar.
Þegar sízt varði var þessi unga
kona, sem svo lítið fór fyrir á
akreinum hraðbrautanna,
skyndilega mætt við hlið þeirra
vina, sem ef til vill voru að
ganga þyngstu spor lífs síns,
þótt v'æri jafnvel flestum hulið,
en sem Þórdís skynjaði af næm-
(Framhald á blaðsíðu 2)
NORRÆNA SUNDKEPPNIN
— OG SUNDLAUGIN OKKAR
Fyrir nokkrum vikum heyrði
ég í útvarpi rætt við formann
sundráðs Reykjavíkur---að
mig minnir — og m. a. sagði
hann, að ákveðin væri Norræn
sundkeppni á næsta sumri. Það
eru enn liðin þrjú ár frá síð-
ustu keppni, og því mál komið
að reyna með sér á ný! Einnig
kom í ljós í viðtalinu, að breytt
yrði fyrirkomulagi keppninnar
þannig, að hverjum og einum
skyldi heimilt að synda 200
metrana svo oft, sem hann lysti,
— þó ekki nema einu sinni dag-
hvern meðan keppnin stæði, —
— og allt talið. Hér er um gagn-
gerða breytingu að ræða, sem
vissulega getur valdið miklu um
úrslit keppninnar. Á hvern hátt
það yrði, er ekki gott að gizka
á fyrirfram, en þar sem aðstaða
er eins góð og hér á Ak. og í
Rvík til sunds, ætti þetta að
auka þátttöku (þ. e. hækka töl-
ur) að miklum mun. En erfitt
verður að fylgja þessu eftir, svo
að rétt verði fram talið á hverj-
um stað að lokum. En þar er nú
víst alltaf og víða pottur brot-
inn. Kynning á þessu ætti nú að
fara að berast landslýð öllum.
Mikilsvert væri fslendingum að
keppnin yrði hafin meðan börn
og æskufólk er í skólastarfi, og
að frá skóla sé fylgt eftir, að
nemendur syndi 200 m a. m. k.
einu sinni. Og til þess þyrfti að
byrja 1. maí (í stað 15. áður)
því að skólar hætta hér fyrr en
á hinum Norðurlöndunum,
sumarfríið styttra þar. Hér er
unga fólkið farið að tvístrast og
vinna meira og minna síðari-
hluta maí, og að enn fyrrihluta
Sviðsmynd.
LEIKFÉLAG AKUREYRAR
frumsýndi barnaleikritið Dýrin
í Hálsaskógi á laugardaginn og
hafði tvær sýningar á sunnudag
inn. Voru þær allar vel sóttar
og var leiknum ágætlega vel
tekið.
Höfundur leiksins er Thor-
björn Egner, norskur maður,
þýðandi óbundins máls er
Hulda Valtýsdóttir en Kristján
skáld frá Djúpalæk þýddi söng-
textana.
Leikritið fjallar um dýrin í
Hálsaskógi, svo sem íkorna,
uglu, broddgölt og kráku,
einnig bangsa, mýslu, ref o. fl.
Oll þessi dýr eru önnum kafin
og þau eiga mörg áhugamál og
umræðuefni, eins og gefur að
sept. Keppnin mætti eins standa
í 5 mín. Ráðamenn íslands í
þessari Norrænu keppni mættu
athuga þetta.
Ég kom í Sundlaug Akureyr-
ar og „pottinn“ sl. sunnudag og
líkaði sem fyrr sérlega vel. Ég
sá, að svo var um fleiri, því að
sjá mátti og heyra um alla laug
gleði ungra og vaxinna og full-
ur var „potturinn“ öðru hvoru.
Enda var veðrið gott — eins og
aðra daga nú, dásamlegt:------
Stillt, bjart og hlýtt, og sund-
laugin svo góð, að unun var að
svamla þar tímum saman. Ég
tala nú ekki um „pottinn"!
Við ættum ekki að gleyma að
vera þakklát skaparanum og
bæjarstjórninni okkar, sem
hjálpast að, og veita okkur, bæj
arbúum, slíka aðstöðu um há-
vetur, hér norður undir mörk-
um hins byggilega heims! Góða
tíðin kostar skaparann e. t. v.
ekki mikið, en bæjarstjórnin
(með aðstoð okkar hinna!) kost-
ar miklu til að hita „pott“ og
laug, þótt skaparinn og kalda
landið okkar eigi þar líka sinn
þátt-----hver þó ætti að vera
meiri: heita vatnið í Glerárgili
kemur ekki fram eins og vera
ætti. Það er undarlegt, að hag-
fræðingar, verkfræðingar o. fl.
á vegum bæjarins skuli ekki fá
því komið í framkvæmd að
leiðslan fyrir heita vatnið sé
endurbætt. Búið er að leggja
nýjar pípur upp undir Glerá,
en ofar eru pípur lekar og illa
varðar, svo að laugavatnið, sem
kemst alla leið er að mun minna
að vöxtum og hitamagni en
vera ætti. Það kostar mikið að
hita laug og „pott‘ með raf-
magni, svo sem nú er gert, og
(Ljósmyndastofa Páls)
skilja. Skógurinn er umhverfi
þeirra allra og þar gerast ævin-
týrin. Hér er um að ræða barna
leikrit, sem mun verða vel sótt
og þess virði að lofa yngstu
borgurunum að horfa á það.
Leikstjori er Ragnhildur
Steingrímsdóttir, spm orðin er
mjög vön að setja hin ólíkustu
leikhúsverk á svið. Leikendur
eru hátt í tuttugu talsins. Þeir
eru: Saga Jónsdóttir, Þráinn
Karlssón, Kristjana Jónsdóttir,
Nanna Leifsdóttir, Eggert Ólafs
son, Þórhalla Þorsteinsdóttir,
Sigríður Sigtryggsdóttir, Jón-
steinn Aðalstéinsson, Sigurveig
Jónsdóttir, Hilmar "Malmquist,
Hermann Arason, Marinó Þor-
óvíða gæti bærinn lagt í hag-
kvæmari fjárfestingu en með
því að ljúka endurbót hitaleiðsl
unnar upp í Glerárgilinu. Er
ekki nú tækifderi til þess; tals-
vert um atvinnulausa menn og
tíð hagstæð?
Sundlaug Akureyrar er vel
notuð; hópar frá 'skólum bæjar-
ins eru þar flesta daga nú kl.
8—17, (5-^-6 daga vikunnar) úti
og inni, ,K1.. 7.30 kemur alltaf
góður hópur áhugasundmanna
á ýmsum aldri. Gætu þó verið
fleiri, og mættu aðrir taka sér
þá" til. fyrinnyndar og koma í
hópinn. Mörgum veitir ekki af
að „þjála“, liðka sig og efla til
heilsubótar, hvað sem keppni
líður.
Eftir kl. 17 á daginn er opið
fyrir almenning. Nú, vjð styttan
vinnutíma gefst mörgum betra
tækifæri- að sinna heilsurækt —
og er' þá gatt hér að koma. Á
fimmtud. er sértími kvenna,
14—100 ára, og er oftast vel
sóttur. Þá er lífsins notið úti og
inni, í „potti“, gufuba.ði og við
sund. Þar er þá líka hægt að fá
leiðbeiningar og kennslu. Ein,
sem byrjaði, ósýnd í haust, er nú
búin að sleppa kút og leikur sér
við 200 metrana í sumar! Þjón-
ustan er mjög góð i sundlaug-
inni, en starfsliðið þyrfti þó oft
að vera fléira, eftirlit-ekki sem
skyldi — og ræður þar kostnað-
urinn. Það lágast, þegar leiðslan
að ofan er heil orðin, og kostn-
aður við upphitun hefur minnk-
að verulega.
Akureyringar! Þakkið, með
því að koma í sundlaug og grípa
sundtökin.
„Brekkukoti“ 12. jan. 1972.
Jónas Jónsson.
'.*.*.*•*•*•*•*•*•’•*•*•*• • • ••••.*.*.*.••*•*•*•*•*•*•*•*****•*•** • * *,'.•.•.'.■.'.*.*.*.*•*•*•*•*•*•*» •*••_•
• _• .•.*.*.•,•.•.•,*.'.'.'.*. .......... • • ••,•,*,*.•.•.*.'.*•*.*•'. .... ‘,*,*1',*,',*.V.*.*.*.'.*.'.........................'.*.*.*.* •.*»*.*.*.*•*•*•*•*•*•*•’•*•*•’• • •'

steinsson, Aðalsteinn Bergdal,
Gestur E. Jónasson, Helgi Jóns-
son, Stefán Arnaldsson og
Helga Sigurðardóttir.
Sextugur sæmdarmaður
Málun leiktjalda annaðist
Aðalsteinn Vestmann og Jó-
hann Sigurjónsson. Búningar
voru fengnir að láni hjá Þjóð-
leikhúsinu. Ljósameistari er
Árni V. Viggósson, en smíði leik
tjalda og muna önnuðust Þrá-
inn Karlsson og Gestur E. Jónas
son. Söngstjóri og undirleikari
var Áskell Jónsson.
Hér hefur Leikfélagi Akur-
eyrar vel tekizt um efnisvalið,
og er sómi að sýningunni.
í leikhúsinu er sýning teikn-
inga, er börn gerðu um Línu
langsokk er flutt var í fyrra.
Verðlaun hlaut Halla Einars-
dóttir, en nokkrar aðrar telpur
hlutu viðurkenningu, svo og
Glerárskólinn fyrir mikla og
góða þátttöku í þessari keppni.
Verðlaun voru afhent á frum-
sýningunni.
PÁLL Gíslason á Aðalbóli á
Jökuldal, varð sextugur í gær.
Hann er fæddur að Skógargerði
á Fljótsdalshéraði, 18. janúar
1912, sonur Gísla fræðimanns
og bónda Helgasonar og konu
hans Dagnýjar Pálsdóttur. Að-
eins tveggja ára gamall fór
hann í fóstur til móðurbróður
síns, Páls Pálssonar á Krossi og
ólst þar upp til 18 ára aldurs,
en fór þá í Laugarvatnsskóla.
Eftir tveggja vetra nám þar lá
leiðin til Akureyrar, þar sem
hann dvaldi næstu 4 árin við
ýmsa vinnu bæði til sjós og
lands. Árið 1942 hóf hann svo
búskap á Ekkjufelli eystra og
var þar þrjú ár, en flutti þá á
hið forna höfuðból í Hrafnkels-
dal, Aðalból, og hefir búið þar
síðan.
Páll kvæntist árið 1938, Ing-
Um jól í Ólafsfirði
Ólafsfirði 10. janúar. Fyrri hluta
desember var hér norðan og
norðaustan hríðarveður öðru
hverju. Snjóaði stundum svo
mikið, að allir vegir tepptust og
snjóflóð féllu á Múlaveg hvað
eftir annað.
Á aðfangadag jóla var logn-
hríð og hlóðust snjókornin eins
og glitrandi kristallar. Fallegri
jólasnjó var ekki hægt að hugsa
sér. Á jóladag birti upp og síðan
hefur ekki komið snjókorn úr
lofti. Þriðja í jólum var þíðviðri,
sem helzt svo fram á nýársdag,
en síðan hefur verið frost öðru
hverju, en annars bezta veður.
Hér átti að messa á annan
dag jóla, en af því gat ekki orð-
ið vegna þess að Múlavegur var
lokaður og prófastur komst ekki
frá Dalvík. En fyrrv. prestur
okkar, séra Einar Sigurbjörns-
son, er var hér gestkomandi.
2. janúar kom svo prófesturinn,
messaði og skírði tvö börn.
Loks fengum við lækni hing-
- Nýr skóli . . .
(Framhald af blaðsíðu 8)
nú eru fullgerðar, eru fjórar
kennslustofur, bókasafnssalur,
skólastjórastofa, kennarastofur
og geymslur. Ein kennslustofa
er sérstaklega ætluð fyrir eðlis-
og efnafræðikennslu. Henni
fylgja tvær tilraunastofur bún-
ar nútíma þægindum. í C álmu
á að koma fatageymsla nemenda
og snyrtiherbergi stúlkna og
pilta.
Skólahúsið teiknuðu arkitekt-
arnir Helgi og Vilhjálmur
Hjálmarssynir. Verkfræðilegur
ráðunautur var Vífill Oddsson,
verkfræðingur. Byggingameist-
arar við byggingu skólans voru
Gunnlaugur Magnússon, bygg-
ingameistari og Svavar B. Magn
ússon, byggingameistari. Alla
fagvinnu við byggingu skólans
leystu heimafagmenn vel og
myndarlega af hendi.
Kl. 5 síðdegis á laugardaginn
hafði bæjarstjórn Ólafsfjarðar
og fræðsluráð kaffiboð í Tjarn-
arborg. Þorvaldur Þorsteinsson,
formaður fræðsluráðs, bauð
gesti velkomna og stjórnaði hóf-
inu. Ávörp fluttu Lárus Jóns-
son, alþingismaður, og Ásgrím-
ur Hartmannsson, bæjarstjóri.
Almennum söng undir borðum
stjórnaði Jón Frímannsson. Að
lokum þakkaði formaður
fræðsluráðs heillaskeyti og góð-
ar óskir er forráðamönnum skól
ans bárust í tilefni dagsins.
B. S. ,
að rétt fyrir jólin og þurftu
margir til hans að leita. Hætt
er við að jólafríið hans hafi ver-
ið stutt og ónæðissamt, því að
flesta dagana var hann að störf-
um frá morgni til kvölds. Hann
heitir lafur Ólafsson og fór sl.
laugardag til sinna starfa syðra.
Fylgir honum hlýhugur allra
þeirra^ er hann liðsinnti hér á
þessum skamma tíma. Annar
læknir kom svo sama daginn og
Ólafur fór, Jósep Ólafsson. Von
um við að hafa hann lengur en
hinn.
Skátar komu upp raflýstu ár-
tali í fjallinu fyrir ofan bæinn
og var kveikt á því kl. 5 á
gamlársdag. Skein ártalið 1971
við bæjarbúum til kl. 12 á
gamlársdagskvöld, en þá var
því breytt í 1972.
íþróttafélagið Leiftur gekkst
fyrir áramótabrennu á söndun-
um vestan við bæinn.
Atvinnulíf var dauft svo sem
venja er á þessum árstíma. Þó
vitjaði mótorbáturinn Anna um
þorskanet sín milli jóla og ný-
árs og fékk upp í þrjár smá-
lestir í róðri. En síðustu dagana
er aflinn tregari í netin. Arnar,
sem rær með línu, hefur verið
að fá allt upp í þrjár smálestir
í róðri nú eftir áramótin.
Nú eru stóru fiskiskipin okk-
ar ekki orðin nema þrjú. Eitt af
þeim, Sæþór, er í slipp á Akur-
eyri. Sigurbjörg sigldi á laugar-
daginn til Englands með 60 smá-
lestir. Stígandi kom í morgun
með 36 smálestir. B. S.
- Fréttir frá Latisum
C'
(Framhald af blaðsiðu 1).
bóndi þar síðan 1948. Hin síð-
ustu ár hefur Haraldur unnið
manna mest að endurreisn glím
unnar í héraðinu. Kvæntur er
Haraldur Málfríði Sigurðar-
dóttur frá Arnarvatni og eiga
þau 7 börn.
Jón varð með fyrstu mönnum
í héraði til að stjórna jarðýtu og
vann víða að vegalagningu í
sýslunni. Síðari ár er hann vél-
stjóri á togurum en á heimili
að Valagili, býli í land Einars-
staða. Kvæntur er Jón Helgu
Þráinsdóttur frá Húsavík og
eiga þau eina dóttur barna.
Hinn 1. des. opinberuðu trú-
lofun sína Gyða Haraldsdóttir,
Hólum í Hjaltadal og Hermann
skarsson, Laugum. Um jólin
opinberuðu trúlofun sína Guð-
björg Herbertsdóttir, Sigriðar-
stöðum, Ljósavatnsskarði og
Jón Kristján Brynjarsson,
Glaumbæ, Reykjadal. G. G.
miklum dugnaði fram á þennan
dag, eftir efnum og ástæðum.
Mun safn hans nú telja meira
en 5000 bindi góðra bóka og rita
auk mikils blaðasafns. Ver hann
öllum frístundum sínum frá bú •
skapnum við að hlvnna að bók -
um sínum. Hann les mikið og er
vel fróður. um sögu lands og
þjóðar, menn og málefni, end:
gefast oft rólegar stundir til bók
lesturs á löngum vetrarkvöld ■
um á einu afskekktasta býl:.
landsins, við rætur Vatnajökuls.
Páll er allur mikill að vallar-
sýn, hár og herðabreiður, trausr,
ur og trygglyndur og hinn mesti
höfðingi í sjón og raun. Gest-
risni og greiðasemi þeirra hjóna
þekkja allir, sem gist hafa hio
vinalega heiðabýli.
Páll er hraustmenni hio
mesta, og landskunnur fyrir það
afrek að komast úr Jökulsá á
sundi, þegar kláfferjan við Brú.
slitnaði niður með hann og
steypti honum í ólgandi jökul-
vatnið. Hann er í engu meðal-
maður og því spái ég, að þenna
sögukunna stað, eigi húsbónd ■
inn á Aðalbóli og fjölskylda
hans eftir að hefja til sömu
frægðar og á dögum Hrafnkelu
Freysgoða.
Um leið og ég sendi Páli mín-
ar innilegustu afmæliskveðjui,
vil ég um leið þakka þeim hjón-
um margar ógleymanleg'ai.’
ánægjustundir, sem ég hefi át.;
á heimili þeirra.
Páll Gíslason. Árni Bjarnarson.
Elzti maður landsins
ELZTI íbúi þessa lands, Pétur
Friðbjörn Jóhannsson, Aðal-
stræti 13, Akureyri, var jarð-
settur á Möðruvöllum í Hörgár-
dal 29. desember sl. En fyrr
þann sama dag fór fram minn-
ingarathöfn í Akureyrarkirkju
og kom margt fólk á báða þessa
staði til að kveðja þennan elzta
samborgara sinn.
Pétur var fæddur 22. maí árið
1868 í Garðshorni í Kræklinga-
hlíð. Foreldrar hans voru Jó-
hann Jónsson, sem þar bjó og
kona hans, Málfríður Péturs-
dóttir, ættuð af Svalbarðs-
strönd. Með foreldrum sínum
dvaldi hann til fermingaraldurs,
en fór þá að heiman og vann
fyrir sér.
Uppkominn gerðist hann
bóndi, sem forfeður hans og
mun lengst hafa búið á Blómst-
urvöllum í Glæsibæjarhreppi
og á Hallgilsstöðum í Arnarnes-
hreppi. Síðast bjó hann á Efri-
Vindheimum á Þelamörk, þar
sem kona hans, Sigríður Manas-
esdóttir, andaðist 1928. Brá
hann þá búi og átti lengi lög-
heimili hjá Jónu Þórdísi dóttur
sinni og Sigurvini Jónssyni á
Djúpárbakka. En síðustu tvo
áratugina dvaldi hann hjá ann-
arri dóttur sinni og tengdasyni;
Lovísu Sigríði og Jóni Svein-
björnssyni, Aðalstræti 13, eða
þar til 31. ágúst í sumar, er
hann veiktist og var fluttur í
Fjórðungssjúkrahúsið, þar sem
hann andaðist 17. desember.
Auk dætranna tveggja, áttu
þau Pétur og Sigríður synina
Steindór, sem búsettur er á
Akureyri, Guðmundur Karl,
yfirlækni, sem er látinn og
Snorra, bónda á Skipalóni.
Ævi Péturs spannaði langa og
viðburðaríka sögu. Hungrið
gerði sig heimakömið víða um
land á uppvaxtárárum hans,
enda flúðu þá fjölmargir vestur
Pétur F. Jóliannsson. i
um haf. Hús almennings voru
úr torfi og grjóti og bæði lek og
köld, vegir og brýr naumast til,
engin vélknúin farartæki n
landi, hvorki sími, útvarp eða
rafmagn, fiskibátar knúðir ár-
um.
Pétur vann oft á Möðruvöli-
um, var þar á skólastjórnarár-
um Hjaltalíns og Stefáns, og
löngu síðar hjá Sigurði Stefáns-
syni vígslubiskupi, og mun
þetta allt hafa verið honum góð-
ur skóli. Hann lifði það öllum
öðrum fremur, að sjá og reyna
tímana tvenna, fátækt, iand-
flótta og umkomuleysi, og síðar
örar framfarir og batnandi efna-
hag þorra þjóðarinnar. Hin
mikla lífsorka Péturs, langlíf.1
og andlegt þrek þar til nú i
smnar, er mönnum undrunar-
efni og leiðir hugann að kjarna
þeirra kynslóðar, sem nú er
horfin af sviðinu og lagði grund
völlinn að nýju framfaraskeiði
þjóðarinnar.
E. Do [/
unni Einarsdóttur hinni mestu
myndar- og dugnaðarkonu frá
Fellsseli í Fellnahreppi, Eiríks-
sonar bónda frá Bót og konu
hans Kristrúnar Hallgrímsdótt-
ur. Hafa þau eignazt 9 börn, 5
drengi og 4 stúlkur, sem öll eru
hin mannvænlegustu eins og
þau eiga kyn til.
Þegar þau hjón hófu búskap
á Aðalbóli voru öll bæjarhús
mjög hrörleg og sum að falli
komin, en nú hafa þau reist stór
myndarlegt íbúðarhús tveggja
hæða, sem ekki á aðeins að
hýsa stóra fjölskyldu heldur
einnig eitt hið mesta bókasafn
í sveit á íslandi. Páll hóf að
safna bókum aðeins 25 ára gam-
all og hefir haldið því áfram af