Dagur - 14.08.1974, Blaðsíða 5

4
5
Skriístofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-11-66 og 1-11-67
Ritstjóri og ábyrgðamiaður:
ERLINGUR DÁVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓHANN K. SIGURÐSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
STJÓRNARKREPPA
FREGNIR berast af ágætum afla-
brögðum og góðum heyskap. Fram-
kvæmdir um and allt eru í fullum
gangi og atvinna næg fyrir alla þá,
sem unnið geta, þótt nokkrar tafir
hafi orðið á vegna sumarleyfanna.
Hvar sem farið er, hlasir velmegunin
við. Kaupgeta almennings hefur
aldrei verið meiri en nú og fólk hef-
ur getað veitt sér meira af ýmiskonar
lífsins gæðum en áður. Þessu ber að
fagna og að því vinna, að góð lífs-
kjör og framfarir megi haldast.
En margt bendir til, að aukin hag-
sæld og verklegar framkvæmdir, frá
því sem nú er, þurfi nú biðtíma.
Verðfall íslenskra afurða á erlendum
mörkuðum, gífurlegar verðhækkanir
erlendra vara, láta sig ekki án vitnis-
hurðar í íslensku efnahagslífi og
hlýtur fyrr en síðar að snerta hag
landsmanna.
Alþingi hefur enn ekki getað
myndað meirihlutastjórn, eftir síð-
ustu kosningar, og bíða mörg og
erfið verkefni aðgerða þings og nýrr-
ar stjórnar. Almenningur hefur
fylgst með stjórnarmyndunartilraun-
um formanna tveggja stærstu þing-
flokkanna, sem ekki er lokið, því nú
reynír á, hvort þessir tveir flokkar
geta unnið saman að lausn aðkall-
andi úrlausnareína, eftir að tilraunir
vinstri flokka vom reyndar til þraut-
ar án árangurs.
Svo mun flestum farið, að á meðan
atvinna er mikil og góð, em flestir
ánægðir. Þó heyrast æ oftar þær radd-
ir, sem óska bæði skjótra og djúp-
tækra efnahagsaðgerða, þótt lífskjör-
in veiði í einhverju skert. Og enn
vona menn, að Alþingi takist að
mynda ábyrga meirihlutastjórn, sem
almenningur geti borið traust til. □
HUG- OG SKILNINGARVIT
IIUGVIT mannsins virðast lítil tak-
mörk sett. Það hefur gert náttúruna
manninum svo undirgefna, að liefur
vart verið gætt hófs í viðureigninni.
Maðurinn eys af auðlindum jarðar
og treður á náttúrunni. Mikill hluti
vestrænna manna er orðinn svo sam-
gróinn þéttbýli stórborganna, að
hann hefur tapað hæfileikanum til
að njóta óspilltrar náttúru, enda
fækkar þeim óðum, sem vinna fyrir
daglegu brauði með rækiun lands.
Skilningarvitin, sem í upphafi voru
yndi og munaður mannlífsins, fá
ekki notið sín í steinsteypulífi stór-
borganna. Við fögnum því hér á
landi, að vera ekki enn seldir undir
þessa sök, og við eigunt að njóta
náttúmnnar af heilum og opnunt
huga. □
HÉR höldum við enn áfram, þar
sem í síðasta blaði var frá horf-
ið og ljúkum nú ferðasögu.
Oft kom mér þakklæti í huga
til þeirra mörgu, sem merkt
hafa bæi sína við heimreið.
Þetta er einkar góð og skemmti-
leg þjónusta við ferðafólk. Þyk-
ist ég vita, að margir sendi hlýj-
ar kveðjur heim til fólksins, er
þeir aka hjá garði. Hitt er um-
h'ugsunarefni, hvers vegna stór-
ár eru ekki merktar með nafni
við brýr þær, sem yfir þær
liggja, og ennfremur hve fá
hreppa- og sýslumörk maður
sér á þessari „veraldarreisu“
umhverfis landið, eins og það er
kallað, þótt maður aki aðeins
hringveg urn það en auðvitað
ekki umhverfis það, en það gera
sjómenn og einnig sumir vatna-
búar.
Á hringveginum eru nokkuð
margar holur og reynir á leikni
ökumarins að sneiða hjá þeim
öllum. Stundum hrökkva blóts-
yrði af munni þegar þetta tekst
miður en ætlað var eða reynist
ógerlegt með öllu. Hafa ber þó
hitt í huga, að vegakerfið á ís-
landi er nánast þrekvirki, þótt
landið sé talið vanþróað í vega-
málum, þegar miðað er við þétt-
býl lönd í austri og vestri, sem
íslenskir ferðamenn þekkja og
bera saman við okkar vegi. En
þegar rætt er um þrekvirki í
þessu efni, verður að taka fólks-
fjölda og landstærð með i reikn-
inginn. Án þess að hafa hand-
bærar tölur þessu til sönnunar,
má fullvíst telja, að fáir leggi
meira til vegamála en Ísíending
ar, miðað við hvern íbúa.
Um nýju brýmar á söndum
Suðurlands og vegagerðina
miklu, sem lokaði hringvegin-
um eftir ellefu alda búsétu í
landinu,- er endalaust hægt að
ræða. Það má til dæmis velta
vöngum yfir því hvort 850
milljónir króna í þessa sam-
göngubót væru þar betur komn-
ar en slitlag á aðalveg frá Akur-
eyri til Reykjavíkur, sem er að-
kallandi framkvæmd.
Stóru brýrnar eru kallaðar
afrek í allri framkvæmd, svo og
hinir voldugu varnargarðar.
Þetta mun ofrnælt þótt fram-
kvæmdin sé myndarleg. Það
var meira afrek, sem fólkið
vann á ellefu fyrri öldum, að
komast yfir allar þessar for-
ljótu, hættulegu og síbreyti-
legu stórár, sem stundum voru
í slíkum ham, að þar komst eng-
inn nema fuglinn fljúgandi. Því
miður eru þessi mannanna verk
ekki svo traust, að nokkur geti
treyst varanleik þeirra í jökul-
hlaupum. En nokkur von er til
þess, að það verði þá varnar-
garðarnir og vegirnir, sem
bresta fyrr en brýrnar og það er
til nægur vélakostur að ýta upp
nýjum vegum á söndunum.
Margar hetjusögur manna og
hesta hafa til orðið við jökul-
vötnin, ennfremur slysfarir. Nýr
vegur gerbreytir lífi fólksins á
þessu svæði og auðveldar lífs-
baráttu þess að mun.
Hinn 14. júlí, á þriggja ára
afmæli vinstri stjórnarinnar,
var hringvegurinn vígður og
foi-mlega opnaður með sam-
komu við Skeiðarárbrúna nýju.
En vega- og brúagerðir á Skeið-
arársandi hafa staðið í 21
mánuð.
í Landnámu greinir frá Þor-
gerði er nam Oræfi, sem þá
nefndist Ingólfshöfðahverfi og
reisti hún bú á Hvalfelli, en
maður hennar hafði andast í
hafi á leiðinni til íslands. Þor-
gerður helgaði sér land, eins og
konur urðu að gera, með því að
leiða tvævetra kvígu umhverfis
það sólsetra á milli. Barnabörn
Þorgerðar voru Þuríður hof-
gyðja og Þórður Freysgoði.
Nýja brúin á Skeiðarársandi
er rösklega 900 metra löng. En
alls eru brýrnar á þeirri rúm-
lega 60 km leið, sem er sá hluti
hringvegar um landið, sem gerð
ur hefur verið með myndarlegu
átaki síðustu árin, 2002 metra
langar og varnargarðar 17 kíló-
metrar. Kostnaður við þessar
framkvæmdir eru áætlaðar 850
milljónir króna.
Um morgunin gerðist það svo
í Skógum, að Björn varð fyrir
líkamsárás. Var hann að opna
útihurð skólahússins er það bar
til, að náungi einn vildi þar
einnig út ganga, en félagi minn
tafði för hans. Björn er bæði
stór og sterkur og fyrrum lög-
regluþjónn, en árásarmaðurinn
var aðeins tveggja ára, en vel
knár eftir aldri og efnilegur,
þótt leikurinn væri ójafn.
Eftir þetta skoðuðum við
minjasafnið undir leiðsögn Þórð
ar safnvarðar og héldum svo
enn í vesturátt og vorum brátt
komin vestur að Markarfljóti.
Ég var við vígslu Markarfljóts-
brúar árið 1934. Þá var brúin
einstakt mannvirki. Nú sýnist
hún dálítið gamalleg orðin, en
hefur dugað vel til þessa.
Sá, sem aldrei hefur búið við
óbrúuð stórfljót, eða þurft að
ferðast yfir þau á hestúm eða
bátum, mun vart sþilja þau
nýju viðhorf, sem nú hafa orðið
í samgöngumálum syðra.
En þegar komið er að Markar
fljóti, þar sem Skarphéðinn
stökk íyrrum milli skara, opn-
ast hið mikla undirlendi.
Markarfljót hafði allar götur
til 1934 verðið óbrúað forað og
ákaflega erfitt yfirferðar vegna
straumþunga og sandbleytu, og '
það steyptist um sandana hér
og þar eftir duttlungum sínum
hverju sinni, rann auk heldur í
Þverá og gerði hana að skað-
ræðisá, sem eyðilagði tugþús-
undir hektara lands framan við
Fljótshlíðina og braut auk þess
upp sjálf túnin hjá Hlíðarbænd-
unum. Man ég vel hvernig um-
horfs var fyrir 40 árum, því ég
fór með öðru fólki ríðandi frá
Fljótshlíð að Markarfljótsbrúar-
vígslu, fyrst yfir Þverá, sem var
á síður og síðan yfir aura og
sanda. Nú fór ég svipaða leið
eftir akvegi og sá breytingu þá,
sem orðin er. Þar er ræktun
hafin, Þverá fær ekki lengur
eyðingarafl frá Markarfljóti, en
er lítil og saklaus árspræna,
samsafn lækjanna mörgu í
Fljótshlíðinni. Markarfljót var
hindrað með heljarmiklum varn
argarði frá Fljótshlíðinni og alla
leið fram að Markarfljótsbrú og
lengra þó. Byrjað var á þessu
mannvirki á meðan hestar og
hestakerrur voru skjótvirkustu
tækin til slíkra hluta, en síðan
komu bifreiðar, vélskóflur, jarð
ýtur og grjótnámstæki — og
varnargarðurinn verndar stórt
land, sem nú hefur gróið upp.
Það var Jónas Jónsson frá
Hriflu, sem mjög hvatti Rang-
æinga til að hefjast handa og
þeir lágu ekki á liði sínu eftir
að þeir höfðu ákveðið að verja
jarðir sínar og búskaparaðstöðu.
Þessi akvegur frá Markar-
fljóti upp eða norður í Fljóts-
hlíðina, liggur upp að túninu á
Árkvörn. Ég hugsaði hlýtt til
Sigurðar bónda á Barkarstöð-
um nokkru innar, gamals kunn-
ingja, og við skoðuðum garðinn
fræga í Múlakoti, sem segir sína
sögu um eina merkustu garð-
yrkjukonu landsins. Neðan við
Hlíðarenda, þar sem fornkapp-
ir.n Gunnar og kona hans Hall-
gerður bjuggu búi sínu eina tíð,
námum við staðar. Á Hlíðar-
endakoti, þar sem oft var í Koti
kátt, hefur Þórsteini Erlings-
syni verið reist stytta og á
Tumastöðum er risin myndar-
leg skógræktarstöð.
Alltaf er eitthvað dularfullt
við hellana. Þeir eru margir á
Suðurlandi, og eru mér sérstak-
lega minnisstæðir nokkrir undir
Eyjafjöllum, sem notaðir hafa
verið og eru jafnvel enn, sem
fjárhús og heyhlöður. En það
eru einnig margir hellar í Rang-
árvallasýslu og er e. t. v. ekki
alveg ljóst hverjir eru af manna
höndum ger'ðir og hverjir nátt-
úrlegir, nema hvort tveggja sé.
En hellar þessir eru í þykkum
sandsteinsjarðlögum og tiltölu-
lega auðvelt að grafa þá út, enn-
fremur að stækka og breyta
hellum, sem fundist hafa í þess-
um sandsteinslögum. Suriiir hell
anna eru krotaðir innan og hafa
menn getið sér þess til, að til
forna, og áður en sú íslands-
saga, sem okkur er kennd,
hófst, hafi hellar þessir verið
bústaðir Papanna. Vestar er sá
hellirinn, sem búið var í fram á
þessa öld, og kannast þeir vel
við hann, sem farið hafa Lyng-
dalsheiði.
Þegar komið var vestur að
Sámsstöðum, þar sem. ég fyrr-
um dváldi eitt ár við nám og
störf við jarðrækt og tilraunir
hjá Klemens Kristjánssyni, hin-
um landskunna kornræktar-
Bændur byggðu kapcllu í minningu Jóns Steingrímssonar.
(Ljósmyndirnar tók E. D.)
sinni og svefni og kært til um-
sjónarmanns. Voru konurnar
síðan burt reknar og söngur
þeirra hljóðnaði er þær hurfu
út í blauta nóttina.
Sjötta dag ferðarinnar skoð-
uðum við Þingvöll, fórum nýja
Gjábakkaveginn þangað, en
héldum svo til Borgarfjarðar
um Uxahryggi.
í Borgarfirðinum er mikið
veganet og auðvelt að villast á
vegum þótt víða séu þeir merkt-
ir. En það er ekki nema gaman
að fara dálitla króka í því stóra
og fagra héraði, þegar tíminn er
ekki mjög naumur. Að Munaðar
nesi komum við til dæmis og
fengum okkur hressingu á góð-
um veitingastað- En umhverfis
standa snyrtileg og þægileg
orlofshús opinberra starfs-
manna í skógivöxnu umhverfi,
örskammt frá hinni fiskisælu
Norðurá.
Við komum einnig að Deildar
tunguhver og skoðuðum þenn-
an risa meðal hvera. Þar eru
mikil gróðurhús, en mest af
manni, námum við einnig stað-
ar. Þar er nú kominn skógur,
sem áður var berangur. Neðan
við Sámsstaðaland rennur áður-
nefnd Þverá. Þar við ána fann
ég fyrrum bruggstöð með öllum
tækjum í tveim her-bergjum,
gröfnum inn í sandstein við ána.
Yfir henni vakti ég heila vor-
nótt þar til yfirvöldin komu á
vettvang, rannsökuðu fram-
leiðslu og töluðu við framleið-
endur í styttingi.
Það var Klemens á Sáms-
stöðum er fyrstur manna byrj-
aði að rækta nytjaplöntur á
eyðisöndum og árangurinn varð
góður. Korntegundir þroskuð-
ust þar fyrr en í moldarjarðvegi
og sandarnir gátu einnig orðið
að arðgæfum töðuvelli. Fyrir
hálfum öðrum áratug hófust svo
bændur handa um túnrækt á
söndunum. Á einum sta'ð, raun-
ar fyrr í þessari ferð, höfðum
við tal af tveim bændum, sem
voru að hefja slátt á 80 hektara
sandtúni, ágætlega sprottnu.
Það var í Suðursveit. Fimm
bændur áttu túnið og ræktuðu
það í félagi. Á öðrum stað voru
tíu bændur með 120 hektara
sandtún.
Hvernig var þetta land áður
en þið ræktuðuð túnið? spurð-
um við fyrrnefnda tvo bændur.
Það var svona, svöruðu þeir
og bentu á svartan og algerlega
gróðurlausan sandinn til hliðar.
Þessi tún höfðu flest árin skilað
mikilli uppskeru.
Hinir miklu sandar á Suður-
landi eru í rauninni alveg yfir-
þyrmandi. Grænu skákirnar,
sem eru auðvitað hverfandi
litlar, sýna þá mikla möguleika,
sem í söndunum búa, svo fram-
arlega að náttúruöflin hlífi þar
ræktun við stóráföllum.
Á þessmn fimmta degi ferðar-
innar, sem var veðurblíður eins
og aðrir dagar ferðarinnár,
kvöddum við hina eiginlegu
Fljótshlíð og héldum vestur á
Hvolsvöll, sem er orðinn stór
staður og hvarvetna verið að
byggja hús. En þar var mikil
mold, mikil umferð og mikið
ryk. Ekki langt þar frá sá ég
mann bogra í kartöflugarði og
fannst ég kannast við baksvip-
inn. Reyndist þetta vera minn
gamli húsbóndi, Klemens á
Sámsstöðum, sem byggði sér' í
ellinni nýbýlið Kornvelli og
unir þar vel hag sínum, nú að
verða áttræður og stundar enn-
þá ræktunarstörf af sama áhuga
og fyrrum.
Ekki var heyskapur mikið á
veg kominn þegar við fórum um
Suðurland í júlíbyrjun. En
bændur hafa tileinkað sér þá
galdratækni nútímans, að þeir
heyja ræktuð lönd sín á hálfum
mánuði þegar vel viðrar og eru
næstum jaínokar Sæmundar í
Odda við heyskapinn.
Áfram var haldið en lögð
lykkja á leiðina, upp að Keld-
um. Þangað koma margir því
staðurinn er sögufrægur. Þar
er gamall torfbær og gömul
kirkja. Engar sá ég mýrarkeld-
urnar, en tærar uppsprettur eru
þar. Ég ræddi við bónda á hlað-
inu, enda lítill áhugamaður um
torfbæi, en samferðafólki'ð
hvarf inn í gamla bæinn til
gamla tímans. Veit ég ekki hver
fróðastur varð af stuttri dvöl á
Keldum.
Selfoss og Hveragerði voru
næstu viðkomustaðir. Á fyrr-
nefnda staðnum drukkum við
kaffi en á hinum síðara heim-
sóttum við Þórhall og Stein-
unni, garðyrkjufólk, og fengum
gómsæt vínber í nesti, síðan
Snorra Pálsson, múrarameistara
og konu hans, en ókum að því
búnu til Laugarvatns og gistum
þar.
Á Laugarvatni voru tjöld í
tuga ef ekki í hundraðatali og
hjólhýsi voru þar fjölmörg, svo

Klemens Kristjánsson.
vart varð tölu komið á þetta
stöðutákn nútímans. Um kvöld-
ið var allt með friði og spekt, að
því er séð varð. En snemma næt
ur losaði sætlegur söngur svefn
okkar. Voru þar konur nokkrar,
sem sungu undir gluggum okk-
ar. Fer vel á því, að sú breyting
verði á með nætursöng undir
gluggum, að konur annist hann
að nokkru í stað þess að þetta
sé algerlega bundið hinu sterka
kyni. Söngurinn var alveg prýði
legur, en einhverjir munu hafa
talið þetta raska um of næturró
heita vatninu rennur burt ónot-
að, en fyrirhuguð varmaveita
til Borgarness og Akraness frá
Deildartunguhver.
Ur Borgarfirðinum ókum við
sem leið liggur norður yfir
Holtavörðuheiði til Reykjaskóla
í Hrútafirði og gistum þar.
Álfatrúin er enn vakandi hér
á landi og mun eiga sér fleiri
játendur en menn ætla. Fjöldi
þjóðsagna eru til um álfana og
sumt núlifandi fólk ber engan
kinnroða fyrir að segja frá því,
að það hafi í barnæsku leikið
sér með álfabörnum. f Þjóðsög-
um Jóns Árnasonar er því þald-
ið fram, að.annað nafn á álfum
sé huldufólk og raunar fleiri
nöfn, en sumir greina þetta á
annan veg.
Um uppruna álfanna vita
menn líklega lítið meira en það,
að einhverju sinni kom guð
almáttugur til Adams og Evu.
P’ögnuðu þau honum og sýndu
honum allt innanstokks og enn-
fremur sýndu þau honum þau
börn sín, sem tími hafði unnist
til að þvo, en hin faldi Eva og
vildi ekki láta guð sjá þau
óhreinu. Þetta vissi guð og seg-
ir: Það sem á að vera hulið
fyrir mér skal verða hulið fyrir
mönnum. Óhreinu börnin urðu
síðan mönnum ósýnileg, hafa
síðan búið í holtum og hæðum,
hólum og steinum. Þaðan eru
álfarnir komnir, en mennirnir
Pósthestalestin varð á vegi okkar í Húnaþingi.
;<í li Háa
komnir af þeim börnum Evu, er
hún sýndi guði.
En þrátt fyrir ósýnileikann,
eru ýmsir menn gæddir þeim
hæfileikum, að sjá fleira en
aðrir sjá og ófreskir sjá afkom-
endur óhreinu barnanna, álfana
eða huldufólkið.
Fjöldi örnefna bendir á trú
manna á tilvist álfa frá fornu
fari. Þegar ferðast er um landið
virðast manni ýmsir staðir eins
og sjálfsagðir bústaðir álfa, séu
þær verur á annað borð til.
Meðal hinna mörgu sagna um
samskipti manna og álfa, er úr
Mýrdalnum. Bóndi einn stund-
aði róðra við Dyrhólaey. Einu
sinni kom hann úr róðri, lenti í
hálfdimmu, var á ferð yfir mýr-
ar og kom að manni, sem misst
hafði hest sinn þar niður og
náði honum ekki upp. Ekki
þekkti bóndinn mann þennan
en hjálpaði honum og náðu þeir
upp hestinum. Sá ókunni segir
þá: Ég er nábúi þinn því ég bý
inni í Hvammsgili og kem frá
sjó eins og þú, en svo er ég
fátækur, að ekki get ég borgað
•þér þetta handtak eins og mak-
legt væri. Síðan sagði hann
bóndanum, að sjá skyldi hann
til þess, að hann færi aldrei for-
gefins ferð til sjávar, ef hann
færi ekki fyrr en hann sæi til
sín. Bóndi þakkar honum þetta
ráð. Liðu svo þrjú ár og fór sem
ætla mátti. En þá bar svo til í
blíðskaparveðri, að bóndi fór
snemma á leið til sjávar, beið
nágranna síns um hríð, en leidd
ist svo biðin og fór. Allir voru
farnir á sjó er bóndi kom til
sjávar óg komst hann ekki á
sjó. „Þann dag barst öllum skip-
unum á.“ Næstu nótt dreymdi
bónda nágranna sinn, er tjáði
honum, að hann myndi ekki sjá
sig oftar, þótt hann hefði bjarg-
að honum í þetta sinn.
Á Stað í Hrútafirði bar það
til tíðinda, að þar var póstlestin
á ferð og hafði viðkomu á þeim
stað, sem áður hittust sunnan-
og norðanpóstar. Undir póst-
koffortum voru 20 hestar. Farar
stjóri var Þorlákur Ottesen, en
pósturinn var Kristján Þorgeirs
son, í búningi póstmanna og
með þeim voru fjórir aðstoðar-
menn. Hesatr voru margir, vel
til skiptanna sýndist mér og
flestir fallegir. Lest þessi, sem
vakið hefur mikla athygli, var
á leið til hins mikla móts hesta-
manna á Vindheimamelum í
Skagafirði og kom hún þangað
á laugardaginn og vakti hvar-
vetna athygli fólks. Þorlákur
fararstjóri er áttræður og Rauð-
ur hans 21 ára og voru ellimörk
á hvorugum þeirra.
Til Hvammstanga skruppum
við. Loks er farið að byggja þar
í verulegum mæli. Þangað er
komið heitt vatn og gjörbreytir
það lífi fólksins. Við skruppum
fram í Miðfjörðinn, því að við
höfðum þar ekki áður komið.
Laxveiðimann sáum við þar við
litla en fallega á og kostáði
veiðileyfið 12.500 krónur á dag.
Húnaþing' skartaði sínu feg-
ursta og auðvitað fórum við að
Bjargi þar sem Ásdís Grettis-
móðir var gerður veglegur
minnisvarði og afhjúpaður á
þjóðhátíð Húnvetninga. Minnis-
merkið er mikill steindrangur,
er stendur á hárri klettaborg.
Fjórir áletraðir skildir, sinn á
hverri hlið ferstrends drangs-
ins, ásamt greyptum myndum,
segja brot úr Grettissögu.
Á Blönduósi nutum við gest-
risni Sveins mjólkurbússtjóra
og konu hans og héldum svo
heim. Sjöundi dagur ferðarinn-
ar var á enda og þar með hring-
ferðin um landið.
Áður en við lögðum af stað,
álitum við þessar dagleiðir
stuttar og að tíminn til skoð-
unar yrði rúmur. Þetta fór á
annan veg. Að ferðalokum eig-
um við óteljandi myndir, sem
^.Í.w.Lií.'iíá
Ferðafélagar mínir við gamla bæinn í Skóguni, ásamt Þórði safn-
vcrði, sem cr Iengst til hægri.
auðvelt er að kalla fram í huga
sér. Maður gerir sér einnig hug-
myndir, réttar eða rangar og
auðvitað mjög ófullkomnar, um
mannlífið á hinum ýmsu stöð-
um. Hver bær á sína sögu og
fólkið sem þar býr á sínar sog-
ur, flestar óskráðar. Sjö daga
hringferð er skemmtileg og lær-
dómsrík. Að henni lokinni skil-
ur maður betur en áður hve
óendanlega mörgu er hægt að
kynnast, bæði landinu og fólk-
inu, ef tími vinnst til, og auð-
vitað væri mánaðarferð miklu
árangursríkari.
En tími ferðafrásagna er raun
ar liðinn að mestu og því er
þetta þegar orðið of langt mál,
enda ekki frá stórviðburðum
eða mannraunum að segja. Svo
margt hefur þó vakið forvitni
mína í þessari stuttu ferð og
svo margar svipmyndir fyrir
augu borið, að nánari kynni af
landshlutum og fólki eru í raun
og veru alveg sjálfsögð, vinnist
- Boðlilaupið mikla
(Framhald af blaðsíðu 1)
lengdin, sem hlaupin var, var
128 kílómetrar. Blíðskaparveð-
ur var í Skagafirði á meðan
hlaupið stóð yfir.
Þess má geta, að fyrr í sumar
fóru 50 ungmennafélagar úr
Skagafirði heim að Hólum og
gróðursettu þar um 6500 trjá-'
plöntur, undir stjórn Sigurðar
Jónassonar skógarvarðar. Sú
ferð var einnig farin til að
minnast landnámsins. G. Ó.
- Forsetaskipti
(Framhald af blaðsíðu 1)
vestra. Þá gekk hann fyrstur
Bandaríkjaforseta í gegn um
þann hreinsunareld, að fjöl-
mennt strafslið bandarísku
leyniþjónustunnar k a n n a ð i
starfsferil hans gaumgæfilega,
bæði hin opinberu mál og einka
mál, og þótti þar allt benda til
heiðarleika í lifi og starfi.
Gerald R. Ford og kona hans,
Elísabet, eiga þrjár dætur og
einn son??? □
BIKARKEPPNI F.R.Í.
BIKARKEPPNI F.R.f. í 2. deild
fer fram hér á Akureyri á laug-
ardaginn og hefst kl. 2 e. h.
Keppt verður í 8 greinum
kvenna og 11 garlagreinum.
Þátttökutilkynningar þurfa
að berast Haraldi Sigurðssyni í
síðasta lagi á fimmtudagskvöld.
Sími hans er 12322. □
til þess nokkur tími. Vona ég
svo að sem flestir geti notið
hringvegarins, kynnst hinu dá-
samlega landi sínu betur en
áður, annað hvort nú í sumar
eða næsta sumar Svo furðulegt
og undrafagurt er landið, að
manni getur ósjálfrátt dottið í
hug, hvort allt það, er fyrir
auga ber, sé af þessum heimi.
E. D.
SJÖTÍU DÆMDIR
ÁSGEIR Friðjónsson rannsókn-
arlögreglumaður hefur frá því
skýrt, að 70 manns hafi verið
dæmdir fyrir neyslu eða sölu
ávana- og fíknilyfja. Ásgeir
sagði ennfremur, að alltaf bær-
ist nokkuð af fíkniefnum frá
herstöðinni, en einnig væru
þess mörg dæmi, að íslendingar
selji þeim varnarliðsmönnu n
þessa vöru. Þá sagði lögregi -
maðurinn, að sporhundur sá,
sem notaður hefur verið við leit
fíknilyfja, hefði reynst mjög vel,
og svo virtist, að eitthvað hefði
dregið úr neyslu ávana- og fíkni
lyfja, þótt ekki væri gott að full
yrða að sú þróun yrði varanleg.
KAFBÁTUR TIL
AKUREYRAR
ÞAÐ er ekki á hverjum degi að
kafbátar heimsæki Akureyri og
er kannski jafn gott. Hins vegar
munu bæjarbúar eiga þess kost
dagana 23.—26. ágúst að sjá kaf
bát við bryggju í bænum. Beðið
hefur verið um viðlegupláss
fyrir 44 metra langan, danskan
kafbát frá konunglega danska
hernum. Á kafbátnum er 21
maður, og mun þessi ferð talin
æfingasilging. □
Erlendir togarar 76
LANDHELGISGÆSLAN lét
telja erlenda togara hér við land
í fyrradag og reyndust þeir 76
talsins, þar af 60 breskir á veið-
um fyrir Norðurlandi og Suð-
vesturlandi, allir að veiðum sam
kvæmt heimild. Tveir vestur-
þýskir togarar voru að ólögleg-
um veiðum við Reykjanes.
Á mánudagskvöldið var klipp
unum beitt á ný á miðunum. Þá
kom varðskip að togara frá V.-
Þýskalandi að ólöglegum veið-
sinn ekki nægja að stugga veiði
um á Halanum og lét sér í þetta
þjóf út fyrir 50 mílna mörkin,
heldur klippti frá honum vörp-
una. Litlu síðar fannst varpa á
þessum slóðum, ólög'lega búin,
klædd með smáriðinni nót. Q
4