Dagur - 23.02.1982, Blaðsíða 8

Myndir frá Hrísey
Sjö kýr báru í holdanautastöðinni í Hrísey í janúar, og einn þeirra kálfa sem þá leit dagsins Ijós var fyrsti kálfurinn
af þriðja ættlið sem þar fæðist. Þessi kálfur er orðinn 87% hreinræktaður Galloway.
Þó nokkuð er síðan byrjað var að selja sæði úr stöðinni og bændur eru farnir að notfæra sér þá þjónustu í einhverj-
um mæli.
Þessi mynd er tekin í veitingastofunni Hrísalundur. Þar var haldið mjög velheppnað kútmagakvöld í janúar og var
bar eins margt fólk 02 húsrvmi levfði.
f
Minning
Björgvin
Júníusson
„Margar leiðir
liggja um heim.
Eirm er endir
á öllum þeim“.
(Hermann Hesse,
þýð Magnús Ásgeirsson).
Björgvin Júníusson hefur nú
gengið á enda þá götu, þar sem
jarðvist okkar allra lýkur fyrr
eða síðar.
Margir eru þeir vinir og sam-
ferðamenn, sem eiga honum
þakkarskuld að gjalda fyrir ann-
álaða greiðvikni og hjartahlýju.
Björgvin var mjög úrræða-
góður maður og einkar fundvís á
leiðir til að fyrirbyggja óþarfa
árekstra. Á þennan góða eðlis-
kost reyndi oft í störfum Björg-
vins og var honum lagið að sam-
ræma ólík sjónarmið og að veita
sem flestum einhverja úrlausn.
Borgarbíó hefur um nær
þriggja áratuga skeið verið aðal-
tónleikahús bæjarins og Hótel
Varðborg hafa fjölmargir inn-
lendir og erlendir tónlistarmenn
gist.
Forráðamenn fyrirtækja
IOGT á Akureyri hafa borið
gæfu til að hlúa að þessari list-
grein, og búa tónleikum og tón-
listarmönnum ágæta aðstöðu,
sem annars væri vart fyrir hendi.
í þann rúma áratug sem
Björgvin hefur stjórnað Borgar-
bíói hafa verið haldnir á annað
hundrað tónleika með margfalt
fleiri flytjendum. Raunar gat oft
reynst erfitt að samræma um-
fangsmikið og fjárvana tónleika-
hald rekstri kvikmyndahússins.
En með góðum ábendingum um
tímasetningar tónleika, og oft
undrasnörum handtökum við að
breyta kvikmyndahúsi í
„óperu“, eins og Björgvin
nefndi stundum húsið í spaugi,
þá tókst jafnan að finna viðun-
andi lausn.
Einn er sá þáttur, sem síst má
gleyma, þegar rætt er um störf
Björgvins, en það er hljóðritun
hans á fjölmörgum tónleikum og
æfingum, oftast að eigin frum-
kvæði.
Björgvin var framsýnni en við
hin, hann vildi láta komandi
kynslóðum í té lifandi vitnisburð
um það sem gerst hefði á þessu
sviði.
Bæjaryfirvöld og bæjarbúar
ættu að taka höndum saman og
láta draum Björgvins um flokk-
un og skráningu segulbanda-
safnsins rætast.
Björgvin átti marga vini í hópi
tónlistarmanna, er minnast nú
þessa hjálpfúsa og elskulega
manns með djúpum söknuði.
Björgvin sagði oft, að bestu
flytjendur tónlistarinnar væru
jafnframt elskulegasta og þægi-
legasta fólkið í viðkynningu. Á
þennan hátt tjáði Björgvin trú
sína á mannbætandi gildi tónlist-
arinnar.
Um leið og Tónlistarfélagið á
Akureyri flytur góðum vini
hinstu kveðju, þá er eftirlifandi
eiginkonu og aðstandendum
færðar samúðarkveðjur á rauna-
stund.
Jón Hlöðver Áskelsson.
tSigtryggur Ómar
Jóhannesson
F. 5. apríl 1977 — d. 10. janúar 1982
Þegar jörðin lúrir freðin undir
þykkum snæ og bíður þögul
vors, þegar huliðshjúpur þagnar
og kyrrðar friðsællar sveitar um-
lýkur allt, þegar menn njóta
friðsældar hvíldardagsins, þá á
sorgin það til að raska þessum
óskráða sáttmála nátturnnar,
Guðs og manna. Það er á slíkum
stundum, sem menn finna enn
meira til þess hve stutt er á milli
sorgar og gleði, milli Ijóss og
myrkurs.
Þegar þau tíðindi bárust um
byggðir Eyjafjarðar í janúar
þessa árs að lítill drengur - Sig-
tryggur Ómar Jóhannesson -
hefði týnst, breyttist allt á samri
stund, þar sem áður var snjór og
ís, tákn kyrrðar og friðsemdar,
voru nú hættur og gildrur, þar
sem áður var friðsær sveit var nú
uppnám og örvænting. Eins og
hendi væri veifað höfðu örlög
þessa litla drengs kippt stoðun-
um undan hugarró manna; allir
spurðu: Hvers vegna gerast slík-
ir atburðir, hver er tilgangur
hans, sem öllu ræður að láta
annað eins koma fyrir. En eins
og svo oft áður verður fátt um
svör. Eftirstendursústaðreynd.
að ungur drengur er horfinn til
annarra heima. Hann, sem
ávallt bar gleði og gáska hvar
sem hann fór, í bland við furðu-
mikinn þroska svo ungs barns,
hann sem var Ijósið í hugum
allra, sem til þekktu, er nú boð-
beri þessara sömu eiginleika
meðal þeirra sem gengnir eru.
Sigtryggs Ómars er sárt sakn-
að - og aldrei verður bættur
skaðinn - en það er þó huggun
harmi gegn, að slíkt ljós sem
hann var í lifanda lífi, er hann
verðugur fulltrúi þess besta sem
í manninum býr á ferð sinni til
hins mikla ljóss; þar á hann ör-
uggan samastað.
Blessuð sé minning lítils
drengs, sem bar birtu hvar sem
hann fór.
Frændi
Björgvin Júníusson
F. 24. janúar 1919 — d. 8. febrúar 1982
Hinsta kveðja frá KA
I annað skipti með stuttu millibili,
er félagsfáni KA borinn í kirkjuna
sveipaður sorgarborðum.
Björgvin Júníusson er kvaddur
hinstu kveðju, dáinn langt um
aldur fram, og okkur setur hljóða.
Minningar frá vori æskunnar
streymna fram, þegar Björgvin
var snillingurinn í snjónum. Þau
skíði sem hann stýrði af mestri
kúnst íslendinga á þeim tíma,
skipa nú veglegan heiðurssess í
KA-miðstöðinni í Lundaskóla.
Það var líka þar, sem fundum
okkar bar saman síðast, á sunnu-
dagsmorgni, daginn áður en hann
dó.
Björgvin hafði fengið að nota
herbregið til að hafa næði við upp-
tökur fyrir útvarpið, vegna ráð-
stefnu sem þá var haldin í skól-
anum. Þar hafði hann að vanda
unnið langan vinnudag og ekki
komist heim fyrr en seint og um
síðir, laugardagskvöldið áður, né
haft tækifæri til að ná í það sem út-
varpinu tilheyrði á staðnum.
Björgvin vissi að KA var með
heitt á könunni alla sunnudags-
morgna, enda mætti hann með
þeim fyrstu, glaður og reifur,
skrifaði í gestabókina, gaf tutt-
ugufalt það sem venjulegt er í
kaffisjóðinn og hefir þar með
áreiðanlega drukkið dýrasta
kaffibollann á íslandi þann
daginn. Góður vinur hans, Gísli
Jónsson menntaskólakennari,
hefur eftir honum í eftirmælum:
„Það er aðeins þrennt sem ég hefi
alltaf nóg af: tími, peningar og
góðráð. Gjörðusvo vel, hvarsem
er, hvenær sem er.“ Af öllu
þrennu jós Björgvin ríkulega
þennan síðasta sunnudag með
okkur og hann fór á kostum. Frá-
sagnargleðin var svo sönn og smit-
andi skemmtileg, enda var hann
ætíð gleðigj afi hvar sem hann fór.
Skíðin hans, sem KA varðveitir
nú, voru þau fyrstu hér um slóðir
með stálköntum, þá keypt fyrir
tæplega tveggja mánaða laun,
slíkur var áhuginn!
Björgvin stefndi líka á toppinn
og náði þangað sem fyrsti íslands-
meistari KA í svigi 1942. Margt er
það líka í KA-miðstöðinni, bik-
arar og margvíslegur heiðursvott-
ur sem þar er vegna afreka Björg-
vins og félaganna frá þessum
brautryðjendaárum skíðaíþrótt-
arinnar. En þó er ekki alls getið. í
veglegu myndasafni, má auk
fjölda skíðamynda hitta Björgvin
fyrir í allt öðru gervi, gervi töfra-
mannsins, sem kjólklæddur með
bros á vör, fremur galdra svo
undrun og aðdáun vekur þakk-
látra áhorfenda. Allt gert kaup-
laust, til að efla félagið sitt fjár-
hagslega til stærri átaka, meiri
dáða.
Það má kannski líkja því við
galdur einnig, hve miklu Björgvin
áorkaði á svo fjölbreyttu áhuga-
sviði, og að hann virtist alltaf hafa
nógan tíma fyrir alla til alls.
Gunnvör Braga kemst einstak-
lega vel að orði um Björgvin, þar
sem hún segir: „Til eru þeir menn,
sem eru svo stórir í sjálfum sér, að
þá getur aldrei hent neitt smátt í
lífinu. Þeir sníða sér allan stakk-
inn eftir vexti, gefa stórt, taka
stórt.“
Þannig stendur Björgvin Jún-
íusson mér fyrir hugskotssjónum
þegar litið er til baka um farinn
veg og fylgdin þökkuð.
KA vottar virðingu og kveður
vin og velunnara og KA-félagar
senda vandamönnum innilegar
samúðarkveðjur.
Jón Arnþórsson.
8-ÐÁGÚR - 23; fébruár 1982