Dagur - 13.08.1982, Qupperneq 8

BARNA VA GNINN 2?
Heiðdís Norðfjörð
„Má ég
fara í sveit?“
Villi var í þungu skapi. Hann
sat á dyrapallinum heima hjá
sér og horfði löngunaraugum
yfir að næsta húsi. Þar átti
besti vinur hans, hann Siggi
heima. Á dyrapallinum þar
sat Siggi klofvega á stórri
ferðatösku og Ijómaði í
framan. Hann var að fara í
sveit. „Ég skal skrifa þér ef ég
hef tíma,“ kallaði hann borg-
inmannlega til Villa. „Annars
er alltaf svo mikið að gera í
sveitinni, að það verður lík-
lega ekki tími fyrir svoleiðis
dútl,“ bætti hann við og sveifl-
aði fótunum. Villi sá, að hann
var í spánýjum strigaskóm.
En nú kom pabbi hans
Sigga út. „Pabbi, á ég ekki að
fara með veiðistöngina
mína?“ spurði Siggi og stóð
upp af ferðatöskunni, sem
hann hafði setið á.
„Hún er komin I bílinn,“
svaraði pabbi hans, „en
komdu nú drengur minn, nú
er best að leggja af stað ef við
eigum að komast fyrir
kvöldið.“
Svo fóru þeir út í bílinn og
óku af stað og Siggi snéri sér
við í aftursætinu og veifaði til
Villa. Villi veifaði á móti.
Hann andvarpaði þungan og
stóð upp. Hann fór rakleitt
inn í eldhús til mömmu.
„Mamma, það fá allir
krakkar að fara í sveit nema
ég,“ sagði hann stúrínn á
svipinn. „Get ég ekki líka far-
ið í sveit?“
Mamma var kaupstaðar-
barn, en pabbi hafði fæðst og
alist upp í sveit. Hann sagði
Villa stundum sögur frá æsku-
árunum í sveitinni.
„Já, það var nú gaman í
gamla daga,“ sagði pabbi.
„Þá gat maður gert allt sem
maður vildi. Við vorum svo
frjáls og höfðum allt sem við
þurftum.“
„Gastu farið í bíó?“ spurði
Villi.
„Nei, það var nú ekki verið
að hugsa um bíó í þá daga.
Það var sko nóg annað við að
vera,“ sagði pabbi. „Við
krakkarnir lékum okkur við
hundana og kettina, reistum
okkur bú á bak við hlöðuna og
þar lékum við okkur að leggj-
um og hornum. Við þóttumst
vera stórbændur. Ég man allt-
af eftir fallegum legg, sem ég
átti,“ sagði pabbi dreyminn á
svipinn. „Ég litaði hann rauð-
an með hvíta stjörnu á enni.
Hann var sannkallaður gæð-
ingur. Þessi stjörnufákur gat
borið mig um allar álfur, já
hvert á land sem vildi.“
„Fóruð þið stundum út í
sjoppu til að kaupa ís?“ spurði
VUli.
Pabbi skellihló. „Út í
sjoppu, ekki nema það þó.
Nei Villi minn það voru engar
sjoppur til í þá daga. En við
fórum í langar gönguferðir
upp um fjöll og fírnindi.“
„Þurftuð þið ekki að
vinna?“ spurði Villi.
„Jú, drengur minn, við
unnum. Við höfðum ýmsum
skyldum að gegna. T.d. sótt-
um við Bjössi bróðir alltaf
kýrnar og mokuðum flórinn.
Við sóttum líka hestana ef á
þurfti að halda og svo hjálp-
uðum við vitanlega til við
heyskapinn. Þá voru nú ekki
til allar þessar vélar sem not-
aðar eru í dag.“
Villa þótti gaman að hlusta
á pabba segja frá gömlu dög-
unum. Hann hrökk upp frá
hugsunum sínum við það, að
mamma setti mjólkurglas
fyrir framan hann á borðið.
„Mamma get ég ekki fengið
að fara í sveit til Sigrúnar í
Hvammi?“
Hvammur, bærinn hennar
Sigrúnar var austur á landi og
stóð við stóra veiðiá. Pabbi og
mamma fóru þangað á hverju
sumri til að veiða. Þá sváfu
þau í tjaldi í 2-3 nætur og Villi
og Binni höfðu fengið að fara
með þeim. Það þótti bræðr-
unum aldeilis spennandi.
„Elsku mamma, viltu
hringja fyrir mig til Sigrúnar í
Hvammi og spyrja hvort ég
megi koma,“ bað Villi.
En mamma aftók það með
öllu. „Það er alveg vonlaust
að biðja fólk um svoleiðis
lagað. Það hefur svo mikið að
„Svona strákar mínir elskið
þið nú friðinn,“ sagði mamma
sefandi.
„Gerðu það mamma mín,
hringdu í Sigrúnu í Hvammi,“
rellaði Villi. „Hún hefur oft
sagt að ég mætti koma, það er
alveg satt,“ bætti hann við.
„Það er sama ég kann ekki
við það,“ sagði mamma. „En
þú getur skrifað henni sjáifur
og spurt hana.“
Villa leist nú ekki meira en
svo á það. Skrift var versta
fagið hans í skólanum og hann
kunni ekki einu sinni að skrifa
skrifstafi. En hann vildi allt til
vinna og þess vegna settist
hann niður um kvöldið og
skrifaði bréf til Sigrúnar í
Hvammi. Fyrst spurði hann
mömmu sína hvað hann ætti
að skrifa.
„Það verður þú að segja þér
sjálfur,“ sagði mamma. „Það
er langbest fyrír þig að skrifa
eins og þú myndir tala. Það er
eðlilegast. En þú verður að
vanda þig drengur minn.“
Villi sat lengi við að skrifa
bréflð. Hann vandaði sig eins
og hann gat. Hann skrifaði
með blýanti, því að þá gat
hann strokað út Ijóta stafi og
einnig leiðrétt villur eftir vild.
Loksins var bréfið tilbúið og
hann las það fyrir mömmu.
Bréfíð var svona:
„Hæ Sigrún.
það. Frímerki fékk hann hjá
pabba og svo fór hann með
bréfið í pósthúsið.
Næstu dagar liðu, án þess
að nokkuð markvert gerðist.
Á hverjum degi spurði Villi
mömmu: „Heldurðu að ég fái
bréf í dag?“
Á hverjum degi hjólaði
pósturinn um götuna og Villi
hljóp alltaf á móti honum og
kallaði: „Er bréf til mín í tösk-
unni þinni?“
En pósturinn brosti bara og
hristi höfuðið. Ekkert bréf
kom. Villi var alveg að missa
alla von.
Einn daginn þegar ViIIi sat
á tröppunum, daufur í
dálkinn, kom Binni bróðir
hans og settist hjá honum.
„Vertu ekki svona leiður Villi
minn. Aldrei hef ég fengið að
fara í sveit og samt líður mér
ágætlega,“ sagði Binni og
Iagði handlegg um herðar
Villa. Svona gat Binni nú ver-
ið góður við litla bróður sinn.
„Ef til vill hefur Sigrún ekki
fengið bréflð. Þú verður bara
að skrifa henni aftur,“ sagði
Binni.
En í sama bUi kom mamma
út á dyrapallinn og sagði:
„Villi, það er síminn tU þín.“
VUU stökk á fætur. Hver gat
verið að hringja í hann?
Þegar ViUi kom út aftur,
i u/jtiX__y\['(
. vl'/^‘Hr7íVu
\ \7i,y, v y 1111
V\W \ 11 I lUl/'íl UV^/I//
gera, að það má ekki vera að
því að taka að sér annarra
manna börn, nema þá ung-
linga sem geta unnið og hjálp-
að til við heyskapinn,“ sagði
mamma og strauk kollinn á
Villa. „Þú ert of ungur VUIi
minn.“
„Heldurðu að fólkið í sveit-
inni hafl ekkert annað að gera
en leika sér við hvolpana og
kettina?“ spurði Binni bróðir
Villa, sem kom inn rétt í
þessu.
„Þegiðu og skiptu þér ekki
af því sem þér kemur ekki
við,“ sagði Villi argur við
bróður sinn. „AUtaf þarft þú
að vera með einhver leið-
indi.“
Manstu nokkuð eftir mér, litla
Ijóshærða guttanum sem
tjaldar stundum í túnfætinum
hjá þér á sumrin? Nú er ég
orðinn miklu stærri og get gert
ýmislegt. Ég get alveg rekið
kýr og mokað flórinn, alveg
eins og pabbi minn gerði þeg-
ar hann var strákur. Mig lang-
ar mikið í sveit, en þekki ekk-
ert fólk í sveitinni nema
ykkur. Vantar þig nokkuð
vinnumann í fáeina daga?
Siggi vinur minn fékk að fara í
sveit. Vertu svo blessuð og sæl
og ég bið að heilsa kúnum.
VUhjálmur Jónsson.“
Svo fékk ViUi umslag hjá
mömmu og skrifaði utan á
Ijómaði hann í framan og var
kafrjóður út að eyrum.
„Binni þetta var Sigrún í
Hvammi. Hún sagði að ég
væri velkominn. Ég fer með
bU, ekki á morgun heldur hinn
og ég á að vera kúasmaU í
Hvammi.“
„Ég verð að fara líka, því að
það verður einhver fullorðinn
að líta eftir þér. Beljurnar
verða svo stressaðar af því að
hafa þig á eftir sér,“ sagði
Binni og gat ekki stillt sig um
að stríða VUla svolítið. En
VUIa var alveg sama um alla
stríðni. Nú var allt svo
skemmtilegt því að hann átti
að fá að fara í sveit.
„Svo fæ ég að moka
flórinn,“ sagði hann stoltur.
„Eru margar beljur á
bænum?“ spurði Binni.
„Nei, bara tvær, ein full-
orðin sem er víst ofsalega
gáfuð. Hún er hugsanalesari
og veit alltaf hvað hún á að
gera. Svo er ferlega vitlaus
kvíga, sem er dóttir stóru belj-
unnar og eltir hana alltaf,“
sagði Villi og augun í honum
urðu kringlótt af spenningi.
„Það er fínt að hafa bara
eina belju, þá er engin hætta á
að hún taki sig út úr
hópnum,“ sagði Binni og
skeUihló. Honum fannst hann
vera ofsa fyndinn. „Sá held ég
að verði nú burðugur í sveit-
inni,“ hélt hann áfram í
stríðnistón. „Það verðurfeng-
in stelpa af næsta bæ til að
kenna þér á hænurnar, kreista
úr þeim eggin.“
„Láttu ekki eins og asni, ég
er ekkert hræddur við hænur
eins og mamma. Hún þorir
ekki að koma nálægt þeim,“
sagði VUU og hló. Binni hló
líka og svo flugust þeir bræður
á og kútveltust í grasinu.
„Kannski fæ ég að fara á
hestbak,“ sagði VilU og burst-
aði gras af buxunum sínum.
„Ég veit nú margt um hesta,
þeir hafa aUskonar gang.“
„Já, já,“ sagði Binni stríðn-
islega, „tölt, brokk skeið og
trimm.“
„Ferlega ertu vitlaus. Það
heitir ekkert trimm. Ég bara
man ekki hvað það heitir en
ég læri það í sveitinni,“ sagði
ViUi.
„Nú veit ég,“ sagði Binni,
„í kúrekamyndunum hafa
mennirnir kleinuhjól aftan á
stígvélunum sínum. Á ég að
biðja mömmu að kaupa tvö
kleinuhjól handa þér til að
fara með í sveitina?“ Binni
var aldeilis í essinu sínu. „Svo
ef þú verður myrkfælinn á
næturnar, ætlarðu þá að
skríða upp í tU hjónanna,
ha?“
„Láttu ekki svona Binni
minn,“ bað Villi.
„Nei, nei, ég skal hætta að
stríða þér Villi minn,“ sagði
Binni. „En ég er nærri því viss
um að þú kemur heim eftir tvo
daga og þá skal ég fara í stað-
inn fyrir þig.“
„Kannski færð þú að fara
næsta sumar Binni minn,“
sagði VUli. „En nú þarf ég að
fara inn og taka tU það sem ég
þarf að hafa með mér. VUtu
hjálpa mér?“
Svo gengu þeir bræður upp
tröppurnar.
„Ékki á morgun heldur
hinn,“ sönglaði ViUi. Hann
hlakkaði svo tU, að hann gat
varla beðið. En eitt ætlaði
hann sannarlega að muna, og
það var að hafa veiðistöngina
sína með í sveitina.
HN
8 - DAGUR -13. ágúst 1982