Dagur - 22.05.1985, Blaðsíða 2

2 - DAGUR - 22. maí 1985
Fylgist þú með
íþróttum?
Þyrí Traustadóttir:
Já, stundum.
Sigbjörn Gunnarsson:
Já, ég geri það.
Eggert Bogason:
Já, í sjónvarpinu.
Harpa Gylfadóttir:
Nei!
Gréta Kristjánsdóttir:
Já, stundum geri ég það.
Unnið af Kristínu M. Jóhanns-
dóttur og Olgeiri Þ. Marinós-
syni.
„Hún sefur með hljóð-
færið undir koddanum
- Heimsókn til „flðlufjölskyldu“ í Grænumýrinni
Fiðlutónar hljómuðu um
Grænumýri á Akureyri í góð-
viðrinu sl. þriðjudag. Þeg-
ar við runnum á hljóðið komu
tónarnir úr sólskýli við hús
númer 6 við Grænumýrina.
Þar býr Michael Jón Clarke
tónlistarkennari ásamt Sigur-
línu Jónsdóttur konu sinni og
tveimur dætrum, Guðrúnu
Dóru níu ára og Helgu Mar-
gréti sem er eins og hálfs árs.
„Fiðla er nú ekki útihljóðfæri,“
segir Michael Jón Clarke, þegar
búið er að bjóða upp á nýbakað-
ar vöfflur með rjóma og djús að
drekka.
„Þegar veðrið er svona gott er
ekki hægt að ætlast til þess að
fólk sé innandyra við að spila á
fiðlu. Þess vegna fékk ég nem-
endurna hingað heim til að kenna
þeim.“
Ekki bar á öðru en að nemend-
um þætti nýnæmi í kennslustund
undir berum himni. Berglind
Jónsdóttir, yngsti nemandi
Michaels renndi sér fimlega í
gegnum „Nornadans" eftir Paga-
nini, og fékk lof fyrir frá kennara
sínum og öðrum sem voru að
hlusta.
Nú vildi Helga Margrét yngsti
meðlimur fjölskyldunnar fá að
spila á fiðlu. Sótt var fiðla af
þeirri stærð sem venjulega flokk-
ast undir leikfang.
„Jæja, nú spilar þú með Gunnu
Dóru,“ sagði Michael. Sú litla lét
ekki segja sér það tvisvar, og hóf
að spila af meiri leikni en margir
gætu ímyndað sér.
„Hún hefur alveg náð taktin-
um,“ segir Sigurlína stolt. Og
hún heldur áfram, „við vorum
búin að ákveða að halda ekki
hljóðfæri að þeirri stuttu en hún
þurfti ekki meira en að heyra í
fiðlu hjá einhverju okkar hinna,
þá var hún farin að biðja um að
fá að spila, svo við slógum til
og létum hana fá þessa litlu, sem
hún hefur varla látið frá sér
síðan. Þetta er svo alvarlegt hjá
henni að hún sefur með hljóðfær-
ið undir koddanum."
- Það spila allir í fjölskyldunni
á fiðlu, hvernig gengur þegar þarf
að æfa sig?
þátt í þessu með okkur. Það
verða skemmtiatriði, og það á að
stofna hljómsveit, ef mögulegt
er, því hér í götunni eru fleiri
sem spila á hljóðfæri en við hér.
Það er strákur hér ofar í götunni
sem spilar á harmoniku, og svo
getur hver og einn tekið með sér
hárgreiðu eða hvað sem er í
hljómsveitina,“ segir Michael.
En nú er varla hægt að tefja leng-
ur því nýr nemandi er kominn í
tíma, svo við þökkum fyrir
vöfflur, djús og tónlist. gej
„Þetta er hálfgerð heimilis-
plága,“ segir Sigurlína og hlær
við. „Annars gengur þetta allt
ljómandi, og er ekkert annað en
skemmtilegt."
- Úr því að allir í Grænumýri
6 spila á fiðlu, hvað eru þá.til
mörg hljóðfæri á heimilinu?
„Þau eru nokkuð mörg, en ætli
sé ekki eitt gott á mann, og þá er
sú litla reiknuð með,“ segir
Michael Jón Clarke.
- Hvað gera tónlistarmenn
sem lokaðir eru inni í skóla allan
veturinn í sumarfríinu?
„Ætli ég haldi ekki áfram að
vera lokaður inni. Ég hef fengið
vinnu á Edduhótelinu hér á Ak-
ureyri, við ýmis störf, þar á með-
al ætlum við Soffía Guðmunds-
dóttir að vera með tónleika á
laugardögum í sumar fyrir út-
lenda matargesti hótelsins. Það
er nýnæmi sem verið er að
brydda upp á,“ segir Michael.
„Ég get líka sagt þer að við hér í
Grænumýri ætlum að halda
karnival, sem við köllum bara
garðveislu. Það er meiningin að
fá sem flesta í götunni til að taka
„Svona aðfarir stinga í augun“
get ábyrgst þessa krakka og víst upp í skólanum, ef börnin væru
er að gripdeildir hefðu komið haldin slíkum tilhneigingum.
„Spretthlaup"
Ásthildur Sigurðardóttir hringdi
og hafði eftirfarandi sögu að
segja:
Ég fór vestur í Skagafjörð mánu-
daginn 13. maí með 27 börn úr
Hrafnagilsskóla. Þegar við komum
í verslun Kaupfélags Skagfirð-
inga í Varmahlíð hljóp af-
greiðslufólkið þar til og lokaði
fyrir hluta verslunarinnar. Ég
bað um að fá að tala við verslun-
arstjórann til að fá skýringar á
þessu. Meðal þeirra skýringa sem
hann gaf mér var það, að við lægi
að leita þyrfti í bílunum þegar
svona hópar kæmu í heimsókn.
Það virtist sem sagt vera reiknað
með að þarna væru rummungs-
þjófar á ferð, þar sem voru 9-12
ára börn úr Hrafnagilshreppi. Ég
hef aldrei séð slíkt gert áður,
þannig að ég spurði verslunar-
stjórann, hvort það væri ekki
beinasti vegurinn til þess að gera
börn að annars flokks fólki, að
umgangast þau í uppvextinum
sem slíkt.
Við komum í fleiri verslanir,
m.a. hjá kaupfélaginu á Sauðár-
króki, en þar var ekki búnaður til
að loka hluta af versluninni. Virt-
ist það þó ekki koma að sök.
Svona aðfarir gagnvart börnum
stinga í augun, en mér skilst að
þetta sé siður í Varmahlíð þegar
rútur renna þar í hlað. Ég var
búin að brýna fyrir börnunum að
ganga snyrtilega um og vera sjálf-
um sér og öðrum til sóma, en síð-
an fá þau svona meðhöndlun. Ég
Kona á Brekkunni hringdi og
vildi vekja athygli á því hve ljósin
við Mýrarveg og Þingvallástræti
loguðu skamman tíma. „Maður
þarf helst að vera spretthlaupari
til að ná yfir götuna," sagði
konan.
Sagði hún þennan
skamma tíma sem ljósin loga
ákaflega óþægilegan, það væri
t.d. óþægilegt fyrir börn og gam-
almenni sem væru á leið yfir
götuna og færu ekki mjög hratt.
Oftar en ekki yrðu þau stranda-
glópar á umferðareyju sem þarna
er. Vildi hún bera fram fyrir-
spurn til ráðamanna hvort ekki
væri hægt að breyta þessu og
lengja tímann örlítið sem ljósin
loga.