Dagur - 17.03.1986, Qupperneq 9

17. mars 1986 - DAGUR - 9
„Miðað við aðstæður held
égað vegagerðin um Vaðla-
reit hafí tekist vel. En það
er mikið eftir, því það þarf
að leggja slitlag á veginn
sem fyrst og einnig þarf að
græða vegarkantana. Þeir
eru brattari heldur en geng-
ur oggerist, þannig að ég er
hræddur um að það verði
erfítt að græða þá upp
nema með miklum tilkostn-
aði.“
Þetta hafði Hallgrímur Indriða-
son, skógarvörður, að segja um
nýja veginn um Vaðlareit, þegar ég
rakst á hann þar í skógarferð um
daginn. Hallgrímur er ekki alveg
sáttur við fráganginn á veginum.
„Þú sérð að sárin fyrir ofan veg-
inn eru ekki falleg," sagði Hall-
grímur og ég gef honum orðið
áfram. „Kantarnir eru brattir, en
það var gert í fullu samráði við okk-
ur hjá skógræktinni, til að valda
sem minnstum skemmdum á land-
inu. En ég er ekki alveg sáttur við
hvað allar línur eru beinar, það er
eins og þetta sé klippt og skorið hér
inn í landið. Ég hefði gjarnan viljað
búa til nokkurs konar landslag
hérna í kantana, í samspili við það
landslag sem fyrir er. Og kanturinn
neðan við veginn er því miður enn
Ijótari, þegar að er gáð, þótt það
blasi ekki við vegfarendum. Hann
er snarbrattur og þar er mikið verk
óunnið við frágang, sérstaklega við
ræsin. Það þarf að hlaða snyrtilega
umhverfis þau og koma gróðri í
kantana. Þeir eru lausir í sér ennþá
og ég er hræddastur um að þetta
gæti farið illa í leysingunum í vor.
Én veturinn hefur verið snjóléttur
það sem af er. Vonandi verður það
til þess að vegurinn haldist allur á
sínum stað.“
- En nú eruð þið að fella hér tré
eftir tré; hefur ekki verið höggvið
nægilega mikið af trjám í Vaðla-
reit?
„Við erum að grisja skóginn, það
er nauðsynlegt til að þau tré sem
eftir standa, nái að stækka og
þroskast eins og þau hafa náttúru
til. Ef ekki er grisjað verður
skógurinn þéttur, svo þéttur að
varla er hægt að komast um hann
fótgangandi. Meira að segja sólin
lendir í erfiðleikum með að koma
þeirri orku til trjánna, sem þau
þurfa nauðsynlega á að halda. Þetta
leiðir síðan smátt og smátt til þess,
að kyrkingur kemst í skóginn."
- En eruð þið nægilega duglegir
við þessa iðju?
„Það er nú ef til vill ekki spurn-
ing um dugnað, en það er alveg
rétt, grisjun hefur því miður setið á
„Þú fellir þetta og þetta og þetta . . Hallgrímur leiðbeinir Mána Guðmundssyni, skógarhöggsmanni.
Grísjunin er góð
æfing fyrír bændur
- Rætt við Hallgrím Indriðason, skógarvörð, um vegagerð í Vaðlareit
hakanum. En það er ekki vegna
leti. Ástæðan er einfaldlega sú, að
við höfum ekki átt peninga til að
standa straum af kostnaði við slíka
vinnu. Þetta er nefnilega mikið
verk og tímafrekt. Við fengum bæt-
ur fyrir skemmdirnar á Vaðlareitn-
um frá Vegagerðinni. Hluta af
þeim bótum verður varið til grisj-
unar og síðan til að standa
straum af kostnaði við að
hirða reitinn. Þetta er gert í sam-
vinnu við landeigendur og þeim er
gefinn kostur á að skapa sér tekjur
með skógarhögginu. Vonandi er
þetta aðeins vísir að enn víðtækara
Þetta lerkitré skyggði á annað, þannig að hvorugt átti eðlilega þroska-
möguleika. Annað varð því að falla.
samstarfi Skógræktarinnar og
bænda, því víða er þörf á að taka til
hendinni .í skógarreitum. Og þetta
getur verið góð æfing fyrir þá bænd-
ur sem þegar hafa lagt út í
skógrækt, áður en þeir fara að
grisja sína eigin skóga.“
- Þegar ég var á ferð í Vaðlareit
voru Máni og Guðmundur Guð-
mundssynir frá Halllandi þar við
skógarhögg. Þeir voru að grisja þar
lerkireit, sem var gróðursett í til
1961. Það er mikið og seinlegt verk.
Trén eru orðin 5-6 metra há og svo
þétt, að varla er fært um skóginn.
Inn á milli lerkitrjánna eru birkitré
og svonefnd „lúsafura". Nafnið
kemur til af því, að þessar furu-
plöntur voru á sínurn tírna fluttar
inn frá Noregi. En þær voru ekki
einar á ferð, því þeim fylgdi skæð
lús, sern átti eftir að gera mikinn
usla í íslenskum skógarreitum.
Þessi lús olli t.d. verulegu tjóni í
Vaðlareit. En ég spurði Hallgrím
næst um það tjón, sem vegagerðin
olli á reitnum?
„Það er ljóst að tjónið hefur orð-
ið nokkru meira heldur en ráðgert
var í upphafi. Ástæðan er einfald-
lega sú, að það fór meira land undir
veginn heldur en við ætluðum. Ég
hygg að þar hafi farið um það bil
1000 tré til viðbótar þeim 6000
trjám sent farip voru. Við þessu er í
sjálfu sér ekkert að gera og ég á
ekki von á öðru en Vegagerðin bæti
okkur þetta tjón. En því miður ótt-
ast ég að sagan sé ekki öll sögð.
Eins og þú sérð standa heilu trjá-
þyrpingarnar hér á blábakkanum
ofan við veginn. Ég ótlast að jarð-
vegurinn umhverfis þessi tré þorni
upp og trén visni, verði ekkert að
gert. Raunar eru nokkur tré dauð
af þessum völdum nú þegar. Það
þarf að loka þeim jarðvegssárum,
sem vegagerðin skilur eftir sig sem
allra fyrst. Annars gæti farið illa,
því jarðvegutinn hér er grunnur og
haft ófyrirsjáanlegar
sagði Hallgrímur Ind-
það gæti
afleiðingar
riðason.
Það kom fram í samtalinu við
Hallgrím, að á næstu árum verður
unnið við að gróðursetja í Vaðla-
reit og fegra hann enn frekar. Einn-
ig verða gerð bílastæði við veginn
og reiturinn gerður aðgengilegri til
gönguferða. Þá hefur blaðið haft af
því spurnir. að eigendur Veiga-
staða ætli sér að byggja veitingasölu
og orlofshúsabyggð ofan við reit-
inn. - GS
vt
• - ,
l i»

Bræðurnir Máni og Guðmundur Gudiuundssynir frá HalUandi unnu að
skógarhöggi, en Hallland á hluta af Vaðlareit, ásamt Veigastöðum og
Varðgjárbæjum.