Dagur - 24.09.1988, Blaðsíða 5

,24. september 1988 - ÐAGUR - 5
cormino
í
„Við vorum kallaðir
munkabekkuriim“
- Björn Dagbjartsson í Carmínu-viðtali
„Já, svona teiknaði Valgarð-
ur (Egilsson lœknir) mig á
sínum tíma,‘‘ sagði Björn
Dagbjartsson forstöðumaður
Þróunarsamvinnustofnunar
íslands og brosti er hann sá
Carmínu-myndin af sér. „Ég
var alltaf stór eftir aldri og
eftir þvíþungur. Það ersjálf-
sagt ástæðan fyrir því að ég
er sýndur svona breiður á
teikningunni, en hvort ég hafi
verið lygilega sterkur í œsku
læt ég liggja á milli hluta, “
bætti hann við kíminn á svip.
Björn Dagbjartsson útskrifað-
ist úr stærðfræðideild MA árið
1959 og hélt þá til Þýsklands til
efnaverkfræðináms. Hann var
spurður hvort verkfræðin hafi
alltaf verið það fag sem hann
stefndi á. „Já, það má segja það.
Þegar ég fór í stærðfræðideildina
var ég nokkurn veginn öruggur
að ég myndi síðan halda áfram í
verkfræðinám. Mér gekk alltaf
ágætlega í raungreinunum og það
lá því beint við að halda áfram á
þeirri braut.“
- Nú kemur fram í textanum að
þú hafi verið mikið í félagsmálum
skólans. Geturðu sagt okkur
örlítið frá því?
Nú dæsti Björn, hagræddi sér í
stólnum og sagði: „Ég sé ekki eft-
ir neinu í sambandi við þau störf,
en það var ótrúlegur tími sem fór
í þetta félagsmálastúss. Það kom
niður á náminu, en það sem mað-
ur fékk í staðinn var vel þess
virði.
Við vorum með
hörkubriddssveit
Ég starfaði mikið í kringum Leik-
félagið og var m.a. formaður þess
einn vetur. Ég var formaður
Nemendafélagsins einn vetur og
svo má ekki gleyma því að ég var
forfallinn briddsspilari. Við erum
fjórir félagarnir úr MA sem enn
höldum hópinn og hittumst hálfs-
mánaðarlega til að spila - þetta
eru þeir Júlíus Stefánsson útgerð-
armaður, Guðmundur Arason og
Jón Rögnvaldsson verkfræðingar
hjá Vegagerðinni og svo ég.
Annars er hálfsvekkjandi að
gera sér grein fyrir því að manni
hefur farið mjög aftur í spila-
mennskunni síðan á mennta-
skólaárunum. Við MA-ingar,
m.a. Halldór Blöndal og fleiri,
spiluðum þá utan skólans og vor-
um með hörkugóða sveit.“
- Nú ert þú ættaður frá Mý-
vatni. Hvar bjóst þú á meðan á
náminu stóð?
„Ég bjó alla tíð á heimavist-
inni. Fyrsta veturinn bjó ég meira
að segja í gömlu vistinni. Sú vist
var dálítið einangruð frá hinni
heimavistinni og því kynntist
maður fólki ekki eins vel. Én síð-
an flutti ég næsta vetur og það
var allt annað líf.
Þegar ég var í skólanum voru
gangaslagirnir upp á sitt besta.
Ég verð að viðurkenna nú tæpum
þrjátíu árum síðar að ég átti hlut
í því að brjóta einar þrjár rúður
eina vikuna.
Þetta gekk yfirleitt stórslysa-
laust fyrir sig, en svo kom að því
að leið yfir einn piltinn og þá
skarst Þórarinn Björnsson skóla-
meistari í leikinn og stöðvaði
þessa bardaga með harðri hendi.
Þá lögðust þessir bardagar af, eft-
ir því sem ég best veit.“
Höfðum nóg annað
að sýsla en elta stelpur
í stærðfræðideildinni með Birni
voru eingöngu strákar og var þar
þétt setinn bekkurinn því nem-
endurnir voru 27. Hann var
spurður hvort þeir hefðu ekki
saknað stúlknanna.
Björn brosti tvíræðu brosi við
þessari spurningu og sagði að
þeir hefðu haft um nóg ann-
að að hugsa en stelpur á þess-
nóg annað sýsla en vera að elta
munkabekkurinn á þessum árum
vegna strákafjöldans. Annars var
mjög lítið af stelpum í árgangin-
um og ef ég man rétt þá var
minna en fjórðungur nemend-
anna kvenkyns.
Auðvitað var eitthvað um að
strákarnir væru með grasið í
skónum á eftir einhverjum
stúlkum, en fyrir flesta okkar var
nóg annað að sýsla en vera#elta
veikara kynið úti í bæ!“
- Nú segir í textanum að þú
hafir komist til mannvirðinga hjá
Vegagerðinni. Er það rétt?
„Það er nú varla rétt að segja
að ég hafi komist til mannvirð-
inga hjá þeirri ágætu stofnun.
Hins vegar er rétt að öll námsárin
vann ég í vegavinnu og það er
athyglisvert að velta því fyrir sér
að sumarhýran dugði mér alltaf
til að lifa af veturinn. Það er víst
ekki mikið af skólafólki í dag sem
getur lifað af sumarkaupinu sínu
um veturinn.
Auðvitað er rétt að kröfurnar
voru miklu minni og ekki datt
manni í hug að taka sumarfrí.
Síðan þurfti maður ekki heldur
að hafa áhyggjur af því að finna
bílastæði við skólann, eins og
virðist vera orðið mikið vanda-
mál núorðið, a.m.k. í Reykjavík!
Við vorum þrír bræðurnir í
MA á sama tíma og allir unnum
við í vegavinnu á sumrin. Hinir
voru Sigurður, sem nú er búsett-
ur í Þýskalandi, og Atli barna-
læknir í Reykjavík.
„Það er ekki laust við að nianni þyki vænt um skólann.“
Margir góðir MA-ingar voru
einnig í vegavinnunni, m.a.
Þröstur Ólafsson hagfræðingur
og Friðgeir Björnsson verk-
fræðingur. Það var því oft glatt á
hjalla hjá okkur strákunum.“
Þá kættist Jón Hafsteinn
- Færðu sting í hjartað þegar þú
sérð gamla skólann þinn?
„Já, það er ekki laust við að
Úr Carmínu:
Ég á órótt ólgu blóð,
ég skal standa og verjast
og með hug og hetjumóð
hermannlega berjast.
(Alþr.)
Síðan á 19. degi janúarmánaðar 1937 hefur öðru hvoru borið á
vatnaskrímsli í Mývatni, er áður þótti með friðsælustu vötnum. Er
ýmsum getgátum að leitt, hvað valdi, en þeir, sem gleggst þekkja til,
telja þó ekkert yfirnáttúrulegt á seyði. Hér sé einungis um að ræða
piltung nokkurn, er býr á bænum Álftagerði þar við vatnið. Heitir sá
Björn Dagbjartsson.
Björn Dagbjartsson var lygilega sterkur í æsku, það svo, að jafnvel
Þingeyingum blöskraði. Hann var margra manna maki við fjölmörg
störf, og var hann því fenginn til Austurlands, að tilhlutan búnaðar-
sambanda þar, til þess að kenna Austfirðingum vinnubrögð. Dvaldist
hann þar um nokkurt skeið, einkum þó í Vopnafirði, og segja menn
Austfirðinga örlitlu skárri síðan.
Björn nam að Laugum í tvo vetur, tók landspróf og settist í M.A.
haustið 1955. Hefur þar ætíð verið ( fremstu röð, bæði í námi og
félagsmálum. Hann var formaður Hugins og er formaður Leikfélags-
ins, hann hefur gegnt inspectorstörfum, sungið í Karlakórum og spii-
að bridds, svo og verið nothæfur til hvers kyns íþrótta.
Á sumrum hefur Björn mokað hundruðum tonna af mold (reyndar
með vélskóflu) og komist til mannvirðinga hjá Vegagerðinni.
Um áhugamál hans mætti skrifa slöttungsþykkar bækur, en fram-
tíðin verður víst verkfræði.
manni þyki vænt um skólann.
Þegar ég var þingmaður reyndi
ég alltaf að koma við á kennara-
stofunni og ræða við kennarana.
Það var alltaf ánægjulegt að ræða
við starfsfólkið og sérstaklega við
kennarana sem kenndu mér fyrir
rúmum þrjátíu árum. Þar má t.d.
nefna Gísla Jónsson íslensku-
kennara og Jón Árna Jónsson og
Aðalstein Sigurðsson. Einnig er
eitthvað af gömlum samnemend-
um mínum orðnir kennarar við
skólann, þannig að tengslin við
MA eru alltaf sterk.
Sá kennari sem mér er þó
minnisstæðastur er Jón Hafsteinn
Jónsson stærðfræðikennari.
Hann kenndi okkur mjög mikið
og lagði sig feikilega fram til að
ná til okkar strákanna. Jón var
mjög kröfuharður kennari en
gerði bæði kröfur til sín og
nemendanna.
Samkomulagið var mjög gott
við okkar bekk, en aftur á móti
kom honum illa saman við stærð-
fræðibekkinn árinu á undan
okkur. Ekki veit ég af hverju
okkur kom svo vel saman við
hann en þeim ekki. Líklegast
hafa þeir haft hugann við aðra
hluti en námið, en minn bekkur
var aftur mjög iðinn.
Stúdentsprófið í stærðfræði var
t.d. að einhverju leyti samræmt
með hinum menntaskólunum á
landinu, MR og ML. Okkar
bekkur var með langhæstu
meðaleinkunnina og þá kættist
Jón Hafsteinn."
Nú var síminn farinn að
hringja á borðinu hjá Bimi og
það reyndist vera langlínusímtal
frá Grænhöfðaeyjum. Þar eru
íslendingar með þróunarverkefni
og okkur því ekki til setunnar
boðið að kveðja þennan gamla
MA-ing og þakka honum fyrir
viðtalið. AP